Archive for 2013
























Πώς νιώθεις πετώντας μόνος στα σύννεφα, παίζοντας με τη ζωή και το θάνατο; Πώς χορεύεις μπαλέτο πάνω από τον Μαραθώνα και τον Ραμνούντα; Η Ελλάδα επιχειρεί να γίνει πυρηνική δύναμη και τότε αρχίζουν τα «παιχνίδια με τη φωτιά». Από τις ΗΠΑ μέχρι την Ελλάδα και την Τουρκία, πολιτικοί, στρατιωτικοί, επιστήμονες, κατάσκοποι, αεροπόροι, κολ γκερλ, όμορφες και δυναμικές γυναίκες, ήρωες και προδότες προσπαθούν να ανακαλύψουν ή να προστατέψουν το μυστικό ενός πυρηνικού σταθμού στα βάθη της Πίνδου. Στον ουρανό οι καρχαρίες έχουν ορκιστεί εκδίκηση. Μια αγωνιώδης καταδίωξη στο Αιγαίο και ένα εκρηκτικό τέλος συνθέτουν ένα συναρπαστικό σύγχρονο θρίλερ με γρήγορη πλοκή, χιούμορ, έρωτες, έντονη δράση στον αέρα, στη στεριά και στη θάλασσα και απροσδόκητες εξελίξεις, που θα μπορούσε να είναι η πραγματικότητα του αύριο. 
Στο θάλαμο επιχειρήσεων του ελληνικού Πενταγώνου, σε ένα σκάφος με θύελλα στο Αιγαίο, στα κοσμικά νυχτερινά κέντρα της Αθήνας, στο κόκπιτ ενός καταδιωκτικού σε αερομαχία, ο αναγνώστης ζει έντονα κάθε στιγμή αυτού του ασυνήθιστου βιβλίου. Θα συναντήσει πρόσωπα που θα του μείνουν αξέχαστα, τη μεγαλοφυΐα της φυσικού Μαίρης Βραχούλη, τον σύμβουλο του πρωθυπουργού, φιλότεχνο και επιχειρηματία Αλέξανδρο Διγενή, τον ακαταμάχητο πλέιμποϊ και γεννημένο πιλότο Νίκο Παπαδάκο, τον μοναχικό άσσο της τακτικής Ηλία Γουσγουρέλη, την προκλητική και αδίστακτη Δήμητρα Βούρα, την όμορφη και άστατη Ελένη Γοδιμάκη, τον αινιγματικό συνταγματάρχη και διδάκτορα της ψυχολογίας Ηλία Φιλιππίδη, σε αναμέτρηση ευφυΐας με τον πολυμήχανο Οζγκούρ Αλαμπαγιόγλου, και τον πραγματικό κυρίαρχο της Τουρκίας, χαλύβδινο στρατηγό Σουλεϊμάν Τσερέν. 

Leave a comment























Leave a comment

Λευτέρης Κυπραίος - Ο μεγάλος Δεύτερος


Ποιος είναι ο μεγάλος Δεύτερος; Αν κοιτάξουμε γύρω μας, ίσως να μην τον διακρίνουμε εύκολα πίσω από τα καθημερινά χαμόγελα. Όταν όμως κάνουμε έρωτα ζωσμένοι σφαίρες ή φλερτάρουμε την ιδεολογία, ο μεγάλος Δεύτερος καγχάζει. Σε λίγο θα κλείσει τα 35 του χρόνια και δε θέλει με τίποτα να 'ναι άλλη μια «προδομένη γενιά» που πήρε τη ζωή της λάθος, αναζητώντας ενόχους για δικαιολογίες.
«Ανήθικο είναι να φοβάσαι τον εαυτό σου». Λόγια στα αζήτητα, που τα κάνουν αόρατα τα πλυντήρια μαζικής συνείδησης αέρινων, τυφλών καλοκαιρινών ερώτων. Βλέπεις, οι φραντζόλες-ιδανικά τελείωσαν και ο μεγάλος Δεύτερος θέλει να αποδεχτεί δίχως μυξοκλάματα ότι ωρίμασε μετά το Πολυτεχνείο με τα τελευταία «πιστεύω» και πριν την επόμενη γενιά «χωρίς οράματα».
Ο μεγάλος Δεύτερος δεν έχει όρεξη για αντηλιακό και ηλιοθεραπεία. Θέλει να γίνει Πρώτος μέσα του. Μόνο αυτό. Τίποτε άλλο. Θέλει να διασώσει την αξιοπρέπειά του τραγουδώντας: «Απόψε θα σου στρώσω καθαρά σεντόνια / θα σκάψω τους τοίχους να βρω μια πηγή. / Τα όνειρα της Κυριακής ανάβουν καντήλια / παίρνουν της νύχτας αστραπές / κι απ' τη ζωή φιτίλια. / Ο έρωτας και μόνο αυτός / πηγή της ιστορίας».
Προσοχή όμως: ο μεγάλος Δεύτερος δε θέλει οπαδούς. Να, βούτηξε κιόλας στο κύμα, όπου: «Του έρωτά μας ο αφρός / θαλασσινός μας αργαλειός. / Σαν σκουλαρίκι από πηλό / τα δάκρυα στο μαντίλι. / Αρμέγουν οι άγγελοι / της αστραπής τη ζάλη / και των ερώτων οι καημοί χορεύουν πεντοζάλι».

Posted in | Leave a comment























Leave a comment

Γιάννης Ξανθούλης - Το ροζ που δεν ξέχασα

























Τα πρόσωπα ήταν πάντα τα ίδια. Γύριζαν και ξαναγύριζαν μέσ' από διαφορετικές σιωπές και σχήματα στη ζωή μου, αλλά ήταν τα ίδια. Η ίδια αίσθηση, ο ίδιος πόνος. Γι' αυτό τα μισώ, τ' αγαπώ και τα στερούμαι με την ίδια ένταση απ' τον πρώτο καιρό της γνωριμίας μας.

Ανακυκλώνω τις μορφές τους, τους ήχους τους και το γέλιο τους εδώ και πολλά χρόνια. Κι όσο για τον έρωτα -μη γελάσετε- είχα από καταβολής μου εκείνο τον επώδυνο τίτλο "παιδί του έρωτα". Αυτή ήταν η καταστροφική μου καραμέλα που τώρα ψάχνω την ανάμνηση της γεύσης της στον κυκλοθυμικό μου ουρανίσκο.

Τα πρόσωπα, όμως, παρέμειναν τα ίδια. Ξαναγυρνώ στις σκιές τους κι αναγνωρίζω τον ωραίο τρόμο που μου χάρισαν κάποτε. Κι όσο περνά ο καιρός, τόσο πιστεύω ότι ήμουν, τελικά, ταγμένος να γίνω ο Ευαγγελιστής των αδυναμιών τους, όταν θα εξιστορούσα το αιρετικό μου Ευαγγέλιο. Ωστόσο, αν είναι κάτι που δεν ξέχασα, αυτό είναι το ροζ. Το χρώμα που αφήνουν οι ουλές πίσω τους όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν παραπλανούν το δέρμα τα καλοκαίρια κι οι απροσδόκητα ανοιξιάτικες μέρες του χειμώνα. Κι απ' το ροζ θ' αρχίσω... ό,τι αρχίσω.

Posted in | Leave a comment

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.