Archive for 2008

Η ζωή ενός σκύλου


Αυτό δεν είναι άρθρο...είναι απλά κάτι που διάβασα και θέλω να μοιραστώ μαζί σας.

1η εßδοµάδα.
Σήµερα είµαι ηλικίας µιας εßδοµάδας. Τι χαρά να είµαι µέρος αυτού του Κόσµου!

1 µηνός. Η µαµά µου µε φροντίζει πάρα
πολύ καλά. Είναι µια εξαιρετική µητέρα.

2 µηνών. Σήµερα µε χώρισαν από τη µητέρα µας. Ήταν πολύ ανήσυχη και µε τα µάτια της µε
χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη» οικογένειά µου να µε φροντίζει το ίδιο καλά µε τη µαµά µου.

4 µηνών. Έχω µεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραßάνε την προσοχή µου. Υπάρχουν µερικά
παιδιά στο σπίτι που µου είναι σαν «µικρά αδερφάκια». Παίζουµε πολύ, τραßάνε την ουρά µου κι εγώ τους δίνω µικρές ψεύτικες δαγκωνιές για πλάκα.

5 µηνών. Σήµερα µου φωνάξανε. Η κυρία µου ήταν πολύ αναστατωµένη επειδή ούρησα µέσα στο
σπίτι. Όµως δεν µου είπαν ποτέ πού έπρεπε να το κάνω αυτό. Επίσης, κοιµάµαι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα πολύ γι' αυτό!

8 µηνών. Είµαι ένα πολύ χαρούµενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός σπιτιού, αισθάνοµαι τόσο ασφαλής, τόσο προστατευµένος... Νοµίζω ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά µου µε
αγαπάει. Η αυλή είναι όλη δική µου και, συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό µου, σκάßοντας στο χώµα σαν τους προγόνους µου, τους λύκους, για να κρύψω το φαγητό. Ποτέ δεν δοκιµάζουν να µου µάθουν τίποτε. Τότε θα πρέπει όλα να πηγαίνουν καλά, όλα αυτά τα πράγµατα που κάνω να είναι εντάξει!

12 µηνών. Σήµερα έγινα ενός έτους. Είµαι ένας ενήλικος σκύλος. Όµως τα αφεντικά µου λένε
ότι µεγάλωσα πολύ περισσότερο από ότι περίµεναν. Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για µένα!

13 µηνών. Σήµερα µε έδεσαν. Σχεδόν δεν µπορούσα να κουνηθώ, να ßρεθώ σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να ßρω λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεßαίνει ψηλά στον ουρανό. Λένε ότι θα
µε επιτηρούν και ότι είµαι αχάριστος. Δεν καταλαßαίνω τίποτε απ' όσα µου συµßαίνουν.

15 µηνών. Όλα έχουν αλλάξει τώρα... Με κρατάνε συνέχεια κλειδωµένο στη ßεράντα. Αισθάνοµαι πολύ µόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά µου δεν µε θέλει πια. Μερικές
φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν ßρέχει, δεν έχω µια στέγη πάνω από το κεφάλι µου.

16 µηνών. Σήµερα µε έßγαλαν από τη ßεράντα. Ήµουνα σίγουρος ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά
µου µε είχε συγχωρέσει. Ήµουν τόσο χαρούµενός που χοροπήδαγα από ενθουσιασµό. Η ουρά µου κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον, πίστεψα ότι θα µε πήγαιναν ßόλτα! Κατευθυνθήκαµε προς τον αυτοκινητόδροµο, και άξαφνα, σταµάτησαν το αυτοκίνητο, άνοιξαν την πόρτα και εγώ ßγήκα έξω, χαρούµενος, γιατί σκεπτόµουν ότι θα περνάγαµε τη µέρα µας στην εξοχή. Δεν καταλαßαίνω γιατί έκλεισαν την πόρτα κι έφυγαν. «Ακούστε, περιµένετε!» - γάßγισα. Με ξέχασαν... Έτρεξα πίσω από το αυτοκίνητο µε όλη τη δύναµή µου. Η αγωνία µου µεγάλωνε καθώς άρχισα να καταλαßαίνω, ενώ δεν µπορούσα να αναπνεύσω από το λαχάνιασµα και αυτοί δεν σταµατούσαν, ότι µε είχαν εγκαταλείψει!

17 µηνών. Έψαχνα µάταια να ßρω το δρόµο για να γυρίσω σπίτι. Είµαι µόνος και αισθάνοµαι
χαµένος. Στις περιπλανήσεις µου, συναντάω µερικούς ανθρώπους µε καλή καρδιά που µε κοιτάνε µε θλίψη και µου δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ µε τα µάτια µου, από τα ßάθη της ψυχής µου. Εύχοµαι να µε υιοθετούσαν. Θα ήµουνα τόσο πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος! Όµως, αυτοί απλά λένε: «καηµένο σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί».

18 µηνών. Πριν από µερικές ηµέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα πολλά παιδιά µικρά και
µεγαλύτερα σαν τα «µικρά µου αδερφάκια». Πλησίασα περισσότερο και µια οµάδα από τα µικρότερα παιδιά, γελώντας, µου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε «ποιος σηµαδεύει
καλύτερα». Μια από αυτές τις πέτρες µε χτύπησε στο µάτι και,
έκτοτε, δεν µπορώ να δω καθόλου µε αυτό το µάτι.

19 µηνών. Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι µε λυπόντουσαν. Τώρα είµαι
πολύ αδύνατος και αδύναµος και η όψη µου είναι απαίσια. Έχω χάσει το ένα µου µάτι και οι άνθρωποι µε διώχνουν µε τις σκούπες όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά.

20 µηνών. Κινούµαι µε εξαιρετικά µεγάλη δυσκολία. Σήµερα, ενώ προσπαθούσα να περάσω το δρόµο, µε χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόµουνα στη ζώνη των πεζών για να περάσω το δρόµο, όµως ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεµάτο ικανοποίηση ßλέµµα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που µε πάτησε. Εύχοµαι να µε είχε σκοτώσει!
Όµως, απλά µου προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω µου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος! Τα πόδια µου δεν µε υπακούνε και µόλις µε τεράστια δυσκολία µπόρεσα να συρθώ στο γκαζόν στην άκρη του δρόµου. Επί δέκα µέρες έχω µείνει εκτεθειµένος στον ήλιο που καίει, στη δυνατή ßροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν µπορώ πλέον να κουνηθώ. Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Βρίσκοµαι σε ένα πολύ υγρό µέρος, και φαίνεται ότι ακόµη και το τρίχωµά µου µαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν µε προσέχουν, άλλοι λένε: «µην πλησιάζεις». Είµαι σχεδόν αναίσθητος, όµως, µια ελάχιστη δύναµη από τα ßάθη του σώµατός µου µε αναγκάζει να ανοίξω τα µάτια µου. Η γλυκύτητα στη φωνή της µε έκανε να αντιδράσω. «Καηµένο µου σκυλάκι, κοίτα πώς σε έχουν αφήσει», έλεγε. Μαζί µε την γυναίκα ήταν ένας άντρας µε λευκή ποδιά που µε ακούµπησε και είπε: «Λυπάµαι, κυρία µου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα καταφέρει. Είναι καλύτερα να τον ßοηθήσουµε να ßγει από αυτόν τον πόνο και τη δυστυχία». Η ευγενική κυρία, µε δάκρυα να τρέχουν ποτάµι στα µάγουλά της, συµφώνησε. Όσο καλύτερα µπορούσα, κούνησα την ουρά µου και την ευχαρίστησα, µε τα µάτια µου, για τη ßοήθειά της να αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεµα. Ενώ αισθανόµουν το ελαφρύ τσίµπηµα της ßελόνας, πριν από αυτόν τον µακρύ ύπνο, η τελευταία µου σκέψη ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δεν µε ήθελε κανείς;».

Posted in , | Leave a comment

Ορφανοί από αισθήματα άστεγοι από ανθρωπιά...

Γιορτινές μέρες λες εσύ...μέρες παράξενες λέω εγώ. Αφορμή για το άρθρο αυτό είναι η ξεφτίλα που επικρατεί ακόμα και αυτές τις μέρες... Ξαφνικά ο κάθε φορέας, ο κάθε πολιτικός η κάθε ομάδα και ο κάθε και εγώ δεν ξέρω τι αρχίζει επιδρομές σε ορφανοτροφεία,γειροκομεία στέκια αστέγων κ.λ.π για να μας δείξει την ευαισθησία του...βέβαια όλος τυχαίος βρίσκεται εκεί και μια καμερούλα να καταγράψει την μεγαλοψυχία. Τα ριζιασμένα χέρια των γερόντων, η σπίθα στα μάτια των παιδίων, η ταλαιπωριμένη μέση των αστέγων από τον ύπνο στα παγκάκια ξέρουν καλά πως μόλις ο κάμεραμαν πει stop και σβήσουν τα φώτα πάλι θα μείνουν μόνοι, θα δώσουν ξανά ραντεβού με τους "μεγαλόψυχους" και τους δημοσιογράφους για την επόμενη χρονιά. Ο καθένας τους σέρνει πίσω του την δικιά του ιστορία που αμά κάτσεις να σου την πει θα πρέπει να έχεις έτοιμα δύο λόγια για κουράγιο και δύο χαρτομάντιλα για τα δάκρυα του, οι περισσότεροι δεν θέλουν κάτι παραπάνω από αυτό, έναν άνθρωπο να τους ακούσει, έχουν την αξιοπρέπεια τους. Όσο πλησιάζεις σε μια κάμερα...ο κόσμος ξεμακρένει από την αλήθεια, την ευαισθησία, την ανθρωπία...και μια μικρή ιστορία:


"Στη διαδρομή κουβεντιάζαμε διάφορα έως ότου σε έναν σταθμό ανέβηκε ένας νεαρός άστεγος, αδύνατος, με ξανθό γένι, φορώντας φόρμες, που πουλούσε εφημερίδες με σκοπό να βγάλει κάποια χρήματα. Εφημερίδα δεν σκόπευα να αγοράσω, αλλά έβγαλα μερικά χρήματα να του δώσω. (Από ψιλά είχα μόνο 15 λεπτά και δεν ήθελα να δώσω κάτι περισσότερο.) Ακολουθώντας με οι άλλοι δύο έκαναν το ίδιο. Αισθάνθηκα περηφάνεια. Όταν πέρασε από κοντά μας του έδωσα τα χρήματα. Τα κοίταξε και τα κράτησε με αυτολύπηση. Η Α. σε μια ασυνήθιστη κίνηση, του ζήτησε να κρατήσει τον καφέ της για να βγάλει να του δώσει χρήματα. Βγάζει από το πορτοφόλι της και του δίνει 2€. Και τότε εκείνος ξεσπάει και με δακρυσμένα μάτια και φωνή που έσπαζε και έτρεμε της λέει:

«Σε ευχαριστώ κοπελιά. Είσαι η πρώτη που μου δίνει κάτι παραπάνω… με κλέψανε… 95€ μου πήρανε… θα πρέπει να δώσω την προμήθεια για την εφημερίδα… δεν υπάρχει περίπτωση να τα βγάλω… με τόσες λίγες εφημερίδες που μου μείνανε. Είμαι οροθετικός… δεν έχω πολλά χρόνια μπροστά μου… κι ήθελα να περάσω λίγο καλύτερα. Δεν έχω χρήματα, δεν έχω τίποτα… Καταλαβαίνεις;»

Η Α. του ψιθύρισε μερικά λόγια συμπαράστασης. Στην επόμενη στάση κατέβηκε. Αντίκρυ μας σε όλη τη σκηνή καθόταν ένα νεαρό ζευγάρι, η κοπέλα στα πόδια του αγοριού. Ντράπηκα. Για τη συμπεριφορά μου, για τις σκέψεις μου. «Και ‘μείς τι νομίζουμε πώς κάνουμε;» "

Πηγή ιστορίας

Song of the Day : Ανδρείκελος & Νικόλας (Razastarr) - Ημερολόγιο





Posted in , | Leave a comment

Περιπέτειες


Ξέρω ξέρω έχουμε καιρό να τα πούμε. Όχι δεν σε ξέχασα ρε, αλίμονο αλλά να είχα τρεχάματα. Αυτό μας έλειπε τώρα να χάσουμε και την μνήμη μας. Ωραίες οι μέρες αυτές... Ένα ζεστό τζάκι, ένα ζεστό σπίτι και το ζεστό χαμόγελο του αδερφού μου. Ομορφίες. Δεν σε ξέχασα λοιπόν απλά δεν είναι εύκολο να συραφιάζω τις σκέψεις μου εδωπέρα κάθε μέρα. Γιατί θες να μιλήσουμε σήμερα? Ε? Δεν απαντάς. Μάλιστα. Ε ας μιλήσουμε για περιπέτειες ρε. Το πιο δύσκολο πράγμα σε αυτές τις καταστάσεις είναι ότι παίρνεις στο λαιμό σου και άλλους ορισμένες φορές, στο κάτω κάτω άμα γουστάρει το μέσα σου να ζήσει περιπέτεια δικός του και ο κίνδυνος δικό του και το ρίσκο οι άλλοι τι του φταίξανε. Όπως τότε που χάσαμε το πλοίο στον Πειραιά και γυρίζαμε στα βρώμικα στενά με τους πλανόδιους, η την άλλη που γύρναγα από Σάμο και την βγάλαμε 5 ώρες στο Σταθμό Λαρίσης μαζί με κάθε λογής φυλή, η την άλλη που βάφαμε κάποιο τοίχο και μας έπιασε ο μπαμπάς μιας συμαθήτριας, η εκείνη που μπλέξαμε στα δρομάκια της Σαλονίκης αναζητώντας τον χώρο που θα γινόταν η συναυλία, η την άλλη που ξεχάσαμε ανοιχτά τα φώτα στο αμάξι και μείναμε στο βουνό μέχρι να έρθει κάποιος να μας βοηθήσει... Περιπετειούλες, και λες να αυτά μένουν, όντως αυτά μένουν, όταν μεγαλώσετε και οι περιπέτειες θα έχουν τελειώσει από το βάζο, να κάθεστε οι καημένοι μικροαστοί να μιλάτε για περιπέτειες και για το στρατό. Μετά τα 40 οι περιπέτειες των άλλων σας φαίνονται μαλακίες ανώριμων εφήβων έτσι δεν είναι ε; Μάλλον επειδή δεν σας μείναν κότσια για να συνεχίσετε να φτιάχνετε τις δικές σας περιπέτειες. Ελπίζω να μην γίνω και 'γω σα τα μούτρα σας...Καληνύχτα.

Υ.Γ.: Δές το Once (Μια φορά ακόμα) πολύ όμορφη ταινία...

Song of the Day: Totem & Pandomima - Όλη νύχτα


Posted in , | Leave a comment

H παράξενη γεύση του αποχωρισμού


Τελευταίο άρθρο για αυτό το χρόνο από την μικρογωνίτσα μου... Αύριο δεν θα πάω στο λιμάνι για την καθημερινή μου βόλτα αλλά για να πάρω το σαπιοκάραβο να φύγω. Κάθε φορά που φεύγω ένα παράξενο συναίσθημα με πνίγει. Τόσες μέρες το μόνο που σκέφτομαι είναι το πότε θα φύγω και όταν έρχεται αυτή η ώρα τα πράματα αλλάζουν... με πιάνει μια θλίψη... λες να έγινε μέρος της καρδιάς μου εδώ χάμω; Ίσως. Πατρίδα μας άλλωστε είναι εκεί που υπάρχουν πράματα που αγαπάμε, και όσο να πεις υπάρχουν μερικά πράματα που γουστάρει η ψυχούλα μου εδωπέρα. "Θέλω να φύγω από εδώ και το πασχίζω μα κάθε φορά στα ίδια κατηφορίζω". Λίγο η θάλασσα, λίγο η παρέα έγω κολλήσει εδώ. Άλλωστε δεν ζω εξ ορίσμου εδώ αναγκάστηκα να αγαπήσω αυτό το μέρος, αναγκάστηκα να ξεθυμάνω τις ανασφάλιες μου και τα γούστα μου και να συμβιβαστώ με την κατάσταση. Φεύγω να δω τον αδερφό μου τα αδέρφια μου (τι είπα ε; τα φιλαράκια μου εννοώ) και μια κοπελιά. Ο καθένας αλλίως ρίχνει τα φύλλα του, και εγώ έχω μάθει να τα ρίχνω χωρίς πολύ πολύ σκέψη... τι σημαίνει αυτό τώρα θα μου πεις. Αυτό το κρατάω για μένα μην τα μαθαίνεις και όλα. Με λίγα ρούχα στην βαλίτσα, μπόλικα βιβλία (έρχεται εξεταστίκη γαμώ την τύχη μου), μια κιθάρα στον ώμο και μπόλικη λησμονιά αφήνω το Καρλόβασι και για φέτος... Πόσες φορές ακόμα θα το αποχαιρετίσω; Πότε θα το αποχαιρετίσω για τελευταία φορά; Τέλος για απόψε... τα λέμε από Γιαννιτσά κάποια στιγμή μέσα στην εβδομάδα... Η παράξενη γεύση του αποχαιρετισμού θα έχει φτάσει στο λαιμό μου ως τότε...


Υ.Γ.:Φωτογραφίες από Καρλόβασι δικές μου.




Song of the Day: Active Member - Μια ώρα αρχύτερα




Και κάπου εδώ στου καιρού μας το μεγάλο χαμό
που άλλοι διαλέγουν το ρέμα κι άλλοι βουτάν στον γκρεμό,
θηλιά στο λαιμό μόνος μου δε βάζω
παίρνω κουράγιο και στ’ απόμερα γιορτάζω.
Δεν έχω μία μα δε μ’ έχουνε και δανεισμένο
και τραγουδάω με κάθε φρεσκοαπολυμένο,
δε με νοιάζει ό,τι κι αν γίνει στου ραγιά το κλουβί
στ’ αρχίδια μου αν ήρθε κι εδώ το MTV.
Μακριά από μας – κι ούτε αγαπημένοι
έτσι κι αλλιώς τους τρέφουν οι αποβλακωμένοι.
Την ψυχούλα μας δε στέλνουμε κέρασμα
στα λαμόγια που τρων το καταπέτασμα.
Άκου και τ’ άλλο, ο θείος Σαμ μου αρνήθηκε την βίζα
για να χτυπήσει το κακό λέει από τη ρίζα
πάνω που παιζόταν το στημένο μαύρο θαύμα
στ’ αρχίδια μας που βγήκε ο Ομπάμα.
Μα πήραμε επιτέλους τα χαμπάρια μας
και με τα χέρια μας θα βγάλουμε τα μάτια μας
όσο λιγότεροι πελάτες και καλύτερα
να ξαλαφρώσουμε μια ώρα αρχύτερα.

Κάπου εδώ θα το γλεντήσω κι άλλο δεν θα το βουλώσω
όπως θέλω θα το ζήσω, δε γουστάρω να πληρώσω
Δε με νοιάζει αν νικήσω ούτε κι αν το μετανιώσω
ας το μετανιώσω μια ώρα αρχύτερα.

Μες στα μούτρα θα τους φτύσω έτσι για να τους γειώσω
κι αν μιλήσουν θα γυρίσω με κλωτσιές να τους λαδώσω
κι αν ούτε έτσι τους φοβίσω φτάνει που θα ξαλαφρώσω
θα ξαλαφρώσω μια ώρα αρχύτερα...

Τραβάω τη φάτσα μου και την ψυχή μου από τη μόστρα,
την τηλεόραση λέω να κάνω απλώστρα
ν’ αφήνω πάνω τα βρεγμένα σώβρακά μου
να ξεκουράσω και λιγάκι την κυρά μου.
Δε θα βάλω πετρέλαιο κι ας με φάει το κρύο,
το κινητό μου είναι στον πάτο στο ενυδρείο
δεν θα πληρώσω τη ΔΕΗ κι ας μου κόψουν το ρεύμα
τα νύχια μου θα τρώω για γεύμα.
Θα παραδώσω στο υπουργείο τις πινακίδες
και θα σκουπίζομαι με παλιές εφημερίδες
με δικές μου συνεντεύξεις απ’ το αρχείο
τώρα που στο λάλημα την έκανα λαχείο.
Στα super market θα πηγαίνω χωρίς λεφτά στην τσέπη
και στο φεύγα θα γελάω στην κάμερά που με βλέπει.
Θα δίνω μόνο ακάλυπτες επιταγές
και θα περάσω απ’ όλες σας τις φυλακές.

Δημόσιος κίνδυνος κηρύσσομαι κι επίσημα
κι έχω ένα πρόβειο για κάθε ηχοσύστημα.
Για κάθε μπάτσο έχω δώρο ένα δερμάτινο στριγκάκι
και για κάθε βουλευτή ένα κεράκι.
Θ’ απέχω πάλι κι απ’ αυτές τις εκλογές,
θα ενεργοποιήσω όλες μου τις φραγές
κι απ’ το ξαλάφρωμα αυτό θα ’μαι καλύτερα
κι ας πάω στο διάολο μια ώρα αρχύτερα.

Posted in , | Leave a comment

Μάτια που αστράφτουν...


Κάθε βράδυ γυρίζοντας σπίτι κάπου εκεί σε μια στροφή στέκει ένα σπίτι που πρέπει να έχει πατήσει τα 50, κάτω λοιπόν στο ισόγειο μέσα από τα παράθυρα διακρίνει κανείς μια οικογένεια μεταναστών, πιθανός λαθρομεταναστών μια και εδώ τα καραβάνια με τους λαθρομετανάστες είναι συχνό φαινόμενο. Στοιβαγμένα 5-6 άτομα σε ένα δωμάτιο 2x2. Μωρά,γυναίκες, άντρες, παιδιά. Πολλές φορές έχει τύχει να τους δω, άλλες μια σκέψη λύπηση ξεμυτίζει και άλλες θυμού μα συνήθως προσπαθώ να τις πνίξω γρήγορα και να σκεφτώ κάτι διαφορετικό. Χτες γυρνώντας σπίτι αντίκρισα στην γνωστή αυτή στροφή ένα παιδί να με κοιτά, και αυτή η ματιά του ήταν τόσο πύρινη, κόμπος στο λαιμό. Σα να μου έλεγε δεν θέλω να με κοιτάς έτσι ρε! Δεν θέλω λύπηση, αξιοπρέπεια ζητώ... ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ! Ένιωσα τόσο άβολα και τόσο άσχημα απλά από ένα βλέμμα αυτού του παιδιού που επειδή έτυχε να γεννηθεί σε άλλο τόπο, με άλλες συνθήκες δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες που έχω εγώ στην ζωή, είμαι σίγουρος όμως ότι έχει μια πύρινη ψυχή... λάβα και να διεκδικήσει και να πετύχει σε αυτό τον κωλόκοσμο... Σας αφήνω... τα λέμε κάποια άλλη στιγμή...

Y.Σ. Όλα σκατά και ένα blues στην κιθάρα μου... (σύντομα)

Στίχος της μέρα : ...και από τότε που τα λες σε αυτό το μαραφέτι άλλοι σε λένε ποιητή παραμυθά η ψεύτη

Song of the Day: Anathema - Are you there

Posted in , | Leave a comment

Χειμώνιασε


Ο καιρός του χειμώνα έχει παράξενο αντίκτυπο στην διάθεση μου, είναι στιγμές που μου φέρνει μελαγχολία ή ακόμα και θλίψη, ενώ υπάρχουν φορές που γουστάρω αυτό το κρύο. Ζεστές σοκολάτες,κουβέρτες,τζάκι... Όσο έμενα με τους δικούς μου γούσταρα κάτι τέτοιες μέρες. Θυμάμαι μικρότερος ερχόταν η μάνα μου και με σκέπαζε με δύο παπλώματα, μου έδινε ένα γλυκό φιλί και μια καληνύχτα παραμάσχαλα για να κοιμηθώ... λίγο αργότερα συνήθισα κάτι τέτοιες κρύες νύχτες να χώνομαι κάτω από τα σκεπάσματα παρέα με ένα cd-player και να ακούω μουσική... νιώθω ότι τότε απολάμβανα την μουσική, έμπαινα μέσα της, με γέμιζε... όχι σαν σήμερα που τα αρχειάκια mp3 την κάναν fast food. Η μοναξιά της φοιτητικής ζωής κάτι τέτοιες παγωμένες νύχτες του χειμώνα μου φέρνει μια νοσταλγία που καρφώνεται στις σκέψεις μου και με στοιχειώνει... το μόνο καλό είναι ότι γράφω και κάνα στιχάκι... Δυστυχώς η μάνα μου δεν είναι εδώ ούτε για να μου φτιάξει καμιά ζεστή σοκολάτα, ούτε για να με σκεπάσει και πολύ περισσότερο δεν είναι εδώ για να μου πει καληνύχτα... Οπότε ας πιάσω την κιθάρα να με νανουρίσει αυτή.

Υ.Γ.: Αύριο θα κάνω γενέθλια στα πιάτα του νιπτήρα, συμπληρώνουν ένα χρόνο άπλυτα...

Song of the Day: Μάνος Ξυδούς - Τρελή κιθάρα


Στίχοι: Νίκος Πιπινέλης
Μουσική: Μάνος Ξυδούς
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Ξυδούς

Παίξε τρελή κιθάρα, παίξε το ρυθμό
παίξε με την καρδιά μου κι ίσως την ξαναδώ

Τέλειωνα την τρίτη μπίρα και γυρνούσα στη ρακή
όταν άνοιξε η πόρτα , μπήκε ξαφνικά αυτή
άναψαν χιλάδες σκέψεις, στο θολό μου το μυαλό
απ' τη λάμψη των ματιών της, του χορού της το λυγμό

Μου ζήτησε ένα τραγούδι να της πω
ένα τραγούδι ερωτικό,
ένα τραγούδι που θα παίζεις μόνο εσύ,
κιθάρα μου παντοτινή

Παίξε τρελή κιθάρα, παίξε το ρυθμό
παίξε με την καρδιά μου κι ίσως την ξαναδώ

Της κιθάρας μου το σχήμα, του κορμοιού σου τη γραμμή
θέλω πάντα ν'αγγαλιάζω και να παίζω μουσική
Τα κλειδιά σου να γυρίζω, να σε φέρνω πιο κοντά
τις χορδές σου να χαϊδεύω, για ν'ακούω τη χαρά

Ένα τραγούδι θέλω νασου πω,
ένα τραγούδι ερωτικό
ένα τραγούδι που θα παίζεις μόνο εσύ
κιθάρα μου παντοτινή

Έκαιγε όλη τη νύχτα η γλυκιά της η φωτιά
μα όταν άναψαν τα φώτα, αυτή ήταν μακριά
τα τσιγάρα μου καήκαν, τέλειωσε και η ρακή
μεθυσμένη μου κιθάρα, συντροφιά παντοτινή

Song of the Day 2: Νίκος Πορτοκάλογλου - Να με προσέχεις

Ερμηνεία από Δ.Σαββόπουλο στο Video



Στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Πορτοκάλογλου
Άλλες ερμηνείες: Διονύσης Σαββόπουλος

Έλα κοντά μην κάνεις πίσω
το χέρι κράτα μου στα σκοτεινα

Έλα κοντά να σου μιλήσω
γι'αυτά που μέσα δεν χωράνε πια

Να με προσέχεις
γιατί έχω πέσει χαμηλά,έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις
μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις

Έλα κοντά το κόσμο κρύψε
τον κόσμο αυτό που μου ζητά πολλά

Έλα κοντά μια σπίθα ρίξε
να βγει απ΄την στάχτη μου ξανά φωτιά

Να με προσέχεις
γιατί έχω πέσει χαμηλά,έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις
μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις

Posted in , | Leave a comment

4-5 λεπτά δόση μελανχολίας


Πόσο κρατάει ένα τηλεφώνημα? Ίσα ίσα να πεις στους δικούς σου ότι ακόμα μια μέρα την έβγαλες καθαρή, ότι πήγες σε κάνα μάθημα βρε αδερφέ, ότι το σπίτι είναι καθαρό (ψέματα) και ότι όλα είναι εντάξει... και ξάφνου το μικρό καθαρματάκι από μέσα ακούγεται, για τον αδερφό μου λέω που δεν έχει κλείσει καλά καλά 3 μήνες ζωής και με έχει τρελάνει κυριολεκτικά. Τον σκέφτομαι συνέχεια, θέλω να τον πάρω αγκαλιά να τον ταϊσω, να παίξω μαζί του, να τον δω να γελάει, να τον μαλώσω αν κλαίει... Να δω στο πρόσωπο της μάνας μου την χαρά όταν τον φροντίζω, γιατί ξέρει πως όταν μεγαλώσει εγώ πρέπει να τον φροντίζω, λάθος όχι πρέπει, εγώ ΘΕΛΩ να τον φροντίζω. Κάθε φορά λοιπόν που παίρνω τηλέφωνο και τον ακούω από μέσα να ουρλιάζει επειδή τέλειωσε το γάλα ή του έπεσε η μπιμπίλα από το στόμα μου έρχεται να τα παρατήσω όλα και να πάω κολυμπώντας να την σηκώσω, να την πλύνω και να του την δώσω. Χάνω τα καλύτερα του... 1 μήνα ακόμα υπομονή, ένα μήνα ακόμα όπου τα 4-5 λεπτά δόσης μελαχνολίας μέσω τηλεφώνου θα μου τρυπάνε την καρδιά... Υπομονή!!! (Ηλίθια λέξη...)

Famous Quote: All I am, or can be, I owe to my angel mother.

Famous Quote 2: And in the end it's not the years in your life that count. It's the life in your years.

Song of the Day: Ζακ Στεφάνου - Το γλυκό της παιδί




Στίχοι: Ζακ Στεφάνου
Μουσική: Ζακ Στεφάνου
Πρώτη εκτέλεση: Ζακ Στεφάνου

Κι αν αυτή γιορτάζει και δώρο δεν της πήρα
κι αν μ' αγαπάει κι εγώ την τυραννώ
κι αν πολλά μου δίνει και λίγα μου ζητάει εγώ

Κι αν μ' έχει γεννήσει κι είμαι 1,60
κι αν της φωνάζω που είμαι κοντός
κι αν καμιά φορά στο σπίτι δεν τρώω
έτσι κι αλλιώς

Ένα δώρο σε μια όμορφη γυναίκα
που χει κάνει το πιο ωραίο παιδί της χαρίζω
κι αν δακρύζω δε μ' αρέσει
είναι πολλή
η αγάπη που χει δώσει

Μα το ωραίο της παιδί δεν θα τη προδώσει
πριν παλαβώσει θα της πει σ' αγαπώ
κι αυτή θα το φιλήσει και θα πει
το γλυκό μου το παιδί

Κι αν το δωμάτιο μου είναι αχούρι
κι αν καμιά φορά φέρνω κακούς βαθμούς
κι αν συνέχεια σπάω τα σπυράκια στη μούρη
αυτούς

Ν' ακούς που έχουν μια κιθάρα
και στον κόσμο μια μαμά και την αγαπούν
κι άμα δε μπορούν να της το πουν
της το γράφουν και της το τραγουδούν

Αυτούς που έχουν μια κιθάρα
και στον κόσμο μια μαμά και την αγαπούν
κι άμα δε μπορούν να της το πουν
της το γράφουν σε κασέτα
στ' αυτοκίνητο το βάζουν

Και το πρωί όταν τ' ακούσει
πριν δουλέψει νυσταγμένη θα σκεφτεί
το γλυκό μου το παιδί

Posted in , | 1 Comment

Μια Κυριακή λίγο διαφορετική...



Περίεργες είναι οι Κυριακές, τρέχεις όλη την εβδομάδα σα τρελοφορτηγό με σπασμένα τα φρένα και περιμένεις το γα**μένο το Σαββατοκύριακο να ηρεμήσεις...να σταθείς στην βολή σου να απολαύσεις μερικές παύσεις ηρεμίας. Η σημερινή Κυριακή είχε μια δόση μαγείας. Πήγα στο μάθημα της κιθάρας σαν κάθε Κυριακή με βαριά καρδιά είναι η αλήθεια αυτή την φορά μια και ήθελα να ξαπλώσω, και μια δόση βαρεμάρας παραμάσχαλα. Φόρτωσα τη κουτσή την κιθάρα μου στο ώμο και κούρδισα την διάθεση μου ένα τόνο πάνω και πήγα για το μάθημα. Μπαίνοντας στο "φθογγόσημο", έτσι λέει ο καθηγήτης αυτή την ζεστή τρύπα γεμάτη κάθε λογής όργανα που έχει στήσει, τον πέτυχα να παίζει ένα παλίο κομμάτι στο πιάνο.



-Καλημέρα. (Είπα μισονυσταγμένος).
-Καλημέρα Αβραάμ. (Είπε συνεχίζωντας να πατάει τα πλήκτρα του πιάνου.)
-Σας έφερα κάτι προγράμματα για ηχογράφηση.
-Ωραία. Πάνε βάλτα στον υπολογιστή.



Πείραγμα στα ηχεία, πείραγμα στο υπολογιστή, κουτσά στραβά στήσαμε ένα μικρόφωνο και αρχίσαμε να ηχογραφούμε. Άρχισε να παίζει κάτι δικό του, οι νότες ακολουθούσαν η μια την άλλη, φοβερή μελωδία. Είχα μαγευτεί...και δώστου ξανά δεύτερη κιθάρα...και δώστου φωνητικά. Έστησε ολόκληρο τραγούδι σε 10 λεπτά. Και τώρα θα μου πεις τι το τόσο φοβερό είναι όλο αυτό και κάθομαι και το γράφω, ε για μένα ήταν μια μαγική στιγμή στην ρουτίνα των ημερών. Γυρίζωντας σπίτι στρώθηκα και άρχισα να γράφω και να στήνω μελωδίτσες έχωντας στο μυαλό μου αυτή... ξέρει αυτή...

Υστερόγραφο: Κάποιος να πει σε αυτό τον Παπά να βάλει την καμπάνα στην δόνηση ή να πάρει hands free...κάποιοι θέλουν να κοιμηθούν της Κυριακές...!!!

Famous Quote για σήμερα δεν έχει...

Song of the Day : Killah P - Οι Κυριακές αλλάξαν χρώμα

Lyrics of the day:

U2-All I want is you



You say you want
Diamonds on a ring of gold
You say you want
Your story to remain untold

But all the promises we make
From the cradle to the grave
When all I want is you

You say youll give me
A highway with no one on it
Treasure just to look upon it
All the riches in the night

You say youll give me
Eyes in a moon of blindness
A river in a time of dryness
A harbour in the tempest
But all the promises we make
From the cradle to the grave
When all I want is you

You say you want
Your love to work out right
To last with me through the night

You say you want
Diamonds on a ring of gold
Your story to remain untold
Your love not to grow cold

All the promises we break
From the cradle to the grave
When all I want is you

You...all I want is...
You...all I want is...
You...all I want is...
You...

Posted in , | Leave a comment

Ακροβάτες


Χρόνια έχω να πάω σε κάποιο τσίρκο. Τότε που με έπαιρνε η μάνα μου από το χέρι με την αδερφή μου και πηγαίναμε να δούμε κλοόυν,ταχυδακτυλουργούς και εξωτικά ζώα...μα εμένα πάντοτε με συνάρπαζαν οι ακροβάτες. Η τόλμη τους να κάνουν όλα αυτά τα μυστήρια 10-15 μέτρα πάνω από το έδαφος μου δημιουργούσε ένα συναίσθημα θαυμασμού... Υπάρχουν καταστάσεις που οι ισσοροπίες είναι πάρα πολύ λεπτές και απαιτούν προσοχή και θάρος για να προχωρήσεις, σαν να ακροβατείς ένα πράγμα, σε πολλές από αυτές είσαι μόνος πάνω στο σχοινί και σε άλλες στο άλλο άκρο βρίσκεται κάποιος άλλος ακροβάτης. Το θέμα είναι ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα, ποιός θα τολμήσει να ανοιχτεί, να ρισκάρει να πατήσει πάνω στο σχοινί. Σκέψου το σχοινί σαν μια σχέση, και κάθε βήμα ένα συναίσθημα, πόσα βήματα μπορείς να κάνεις προς την άλλη άκρη του σχοινιού,πόσα συναισθήματα να πεις, πόσο να ρισκάρεις...και ο άλλος, ο άλλος ακροβάτης πόσο θα περπατήσει πάνω στο σχοινί. Θα συναντηθήτε άραγε πάνω στο σχοινί? Εγώ λοιπόν δύσκολα πατάω πάνω στο σχοινί, δύσκολα κάνω το πρώτο βήμα, αλλά αν ο απέναντι ακροβάτης κάνει ένα βήμα μπρος, μπορώ να περπατήσω το υπόλλοιπο σχοινί μόνος μου, και χωρίς δοκό ισσοροπίας... Εσύ μπορείς να ακροβατήσεις?

(Τα λέμε αργότερα blog μου, έχω κρυώσει...τρρτρτρρτρρ)

Famous Quote: Μια ιδέα που δεν είναι επικίνδυνη είναι ανάξια να χαρακτηρίζεται ιδέα.

Song of the day: Flowjob - Πως να ανασάνω?

Lyrics of the day:

Τί να πω...


Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου
Μουσική: Lucio Battisti
Πρώτη εκτέλεση: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Σε θυμάμαι, τι να πω
τόσες νύχτες, τι να πω
η ζωή μου στο δικό σου το σκοπό
αν μπορούσες, τι να πω
αν μπορούσα, τι να πω
με το χρώμα των ματιών σου να κοπώ

Κάθε λέξη, τι να πω
με πονάει, τι να πω
στο σκοινί της μοναξιάς μου ισορροπώ
Σ΄αγαπούσα, τι να πω
σε θυμάμαι , τι να πω
σε θυμάμαι ακόμα, σ΄αγαπώ

Κλείνω τα μάτια, να σε δω
μα φεύγεις σα σκιά
στου χρόνου την απέραντη οθόνη
το πρόσωπό σου τα μαλλιά
το στόμα, το φιλί
σα θάνατος ο χωτισμός
σκοτώνει, σκοτώνει

Ξεγραμμένος, τι να πω
σα δραπέτης, τι να πω
στο μαχαίρι τη γροθιά μου να χτυπώ
λίγο ακόμα, τι να πω
τ΄άρωμά σου ,τι να πω
τ΄όνομά σου μια φορά να ξαναπώ

Σε θυμάμαι, τι να πω
τόσες νύχτες, τι να πω
η ζωη μου στο δικό σου το σκοπό
αν μπορούσες, τι να πω
αν μπορούσα, τι να πω
με το χρώμα των ματιών σου να κοπώ

Να να να να να να να
να να να να να να να
να να να να να να να
να να να να να να να

Κάθε λέξη, τι να πω
με πονάει , τι να πω
στο σκοινί της μοναξιάς μου ισορροπώ
σ΄αγαπούσα, τι να πω
σε θυμάμαι, τι να πω
σε θυμάμαι ακόμα
σε θυμάμαι ακόμα
σ΄αγαπώ, τι να πω

Posted in , | Leave a comment

Άσπρος τοίχος





Πόσες φορές κάθησες στην καρέκλα του γραφείου σου κοιτώντας το απέναντι τοίχο, ζωγραφίζωντας με το μυαλό σου εικόνες στον άσπρο καμβά του? Εγώ άπειρες. Αγάπες παλιαίες, αγάπες νοπές, στιγμές παιδικές, μέρες από διακοπές ή εκδρομές, στιγμές στιγμές στιγμές...έχουν περάσει χιλιάδες πράγματα από το ξεροκούτι μου και έχουν κάνει την σκέψη μου χρονολεωφορείο ταξιδεύωντας με πίσω στο παρελθόν. Ένα πρωϊνο που με βρήκε ξενυχτισμένο με ένα στυλό και ένα χαρτί, μια σκέψη βυθισμένη σε ένα μπουκάλι ή εκείνο το τσίγαρο που έκανα για χάρη κάποιας, μια συζήτηση με την θάλασσα καθισμένος στον φάρο, η απόλαυση του ανέμου που με χαιδεύει, ερωτικές περιπέτειες μέσα στο αμάξι και άλλες πιο καυστικές για να αναφέρω...όλα μπορούν να αποτυπωθούν πάνω στον άσπρο τοίχο. Και αν ταξιδέψεις και εσύ μια αφέγγαρη βραδύα σε ένα άσπρο τοίχο θα έχεις να πεις πολλές ιστορίες πίστεψεμε, τώρα θα μου πεις γιατί αφέγγαρη βραδυά...γιατί αν έχει φεγγάρι τι να τον κάνεις τον άσπρο τοίχο, σήμωσε προς τον ουρανό, έχει πολλά να σου δείξει, εκεί είναι κρυμμένη όλη η μαγεία. Και αν μοιραστείς την θέα αυτή με κάποιον τότε όλα γίνονται ακόμα πιο μαγικά...αυτό και αν είναι μαγεία. Και από ότι δεις κράτα τα ομορφότερα, κάντα ζωγραφιά, κάντα ποιήμα, κάντα τραγούδι, κάντα αγάπη... σίγουρα κάτι όμορφο θα βγει. Μα μην καυχίεσαι ότι όλα τα είδες έχει ακόμα πολλά να δεις στον άσπρο τοίχο, πολλά ακόμα να του ζωγραφίσεις... και αν σου την σπάνε οι άσπροι τοίχοι πάρε χρώμα και άλλαξτους, αυτό έκανα εγώ...μέχρι και το δώμα μου είχα βάψει και κόντεψε να πάθει καρδιά η μάνα μου, και ας ήξερε ότι για μένα έτσι είναι τα όμορφα. Ψάξε και εσύ τα όμορφα σου στον άσπρο τοίχο και αν θες άστα σχόλιο να τα μάθω και εγώ...


Famous Quote: Πρέπει να είσαι η αλλαγή που εύχεσαι να δεις στον κόσμο.

Song of the moment: Active Member - POEMA

Lyrics:


Στίχοι: B.D Foxmoor
Μουσική: Active Member
Πρώτη εκτέλεση: Active Member

Όταν γεννιέται ένα τραγούδι κάτι πάντα ν’ αλλάζει,
κάποιο μάγεμα να ρίχνεται ν’ αρπάζει
τ’ άσπρο χαρτί και τη φωνή σου,
τέντωσ’ τα αυτιά, και την καρδιά σου άκου, κι ανοίξου
στ’ απλόχωρο, κράτα απ’ το σύμπαν το στενόχωρο
μόνο το δρόμο, ν’ αγγίζεις χώμα πρόσφορο.
Ψάξε να βρεις τη σκέψη σου κι ύστερα ζήσε,
την κάθε λέξη ακάλεστη κι αν είναι ρίξε
σα σφαίρα μες στη νύχτα·
γράφε κι ας στέγνωσε η πένα απ’ τη νύστα.
Μην περιμένεις τη μούσα σου κι απόψε να ’ρθει
γράψε μονάχος κι εκείνη αν έρθει να βρει
ποίημα αφτιασίδωτο, σιγοτραγουδημένο,
θαύμα μικρό, δικό σου, κομμένο και ραμμένο
όχι να γίνει άλλο ένα τραγούδι αγάπης,
αλλά μουρμούρα, μουγκρητό του ονείρου κι εφιάλτης.

Poema θα πει μεγάλη φυγή,
σκοπός, τέρμα, γνώση, φαντασία, οργή.
Θα πει τραγούδι κι ονείρου ξόδεμα,
θα πει παιχνίδι μες στις λέξεις, το χρυσό κομπόδεμα,
στίχοι με νόημα ή μεθυσμένοι που ξεπηδούν από πληγή ματωμένη.
Δεν είναι απλά μια γνώμη, σκέψου και πάψε να ρωτάς
- κάλλιο λιθάρι λένε παρά τα λόγια στην τύχη να πετάς.
Είν’ το αποκούμπι μου, στην περηφάνια σφήνα
κι ένα ψέμα περίσσιο με την αλήθεια σουρντίνα,
είν’ το παράξενο, αν θυμάσαι, αηδόνι
που μου σφυρίζει τις λέξεις κι ο στίχος τελειώνει.
Γι’ αυτό όταν πια ό,τι γράφεις σ’ αφήνει,
ακούς μια πόρτα ν’ ανοίγει να κλείνει
κάποιος μπήκε ή έφυγε κι άκρη για να βρεις,
διάβασε το και θα καταλάβεις.

Posted in , | Leave a comment

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.