Archive for Νοεμβρίου 2010

Ώρα 4:32, εκτροχιαστήκαμε

Ψάχνω να ναυλώσω ένα όνειρο, να μονόλογω με αυτό, να ταξιδεύω και όπου βγει, αφού χάθηκες και εσύ ας χαθώ σε ένα όνειρο. Έχω μείνει με την απορία, τι είναι χειρότερο, να μην αισθανθείς τίποτα ή να μην πιστέψουν ότι αισθάνθηκες; Ανεμομαζώματα, διαολοσκορπίσματα. Στιγμές χάνονται, φεύγουν και τι μένει τελικά; 

Δεν στεναχωριέμαι όταν χάνω ανθρώπους από γύρω μου, αυτό το έχω ξεπεράσει. Στεναχωριέμαι όταν εκτιμάω τους ανθρώπους που έχασα.

Διασχίζω με απόλυτη συνείδηση μια καθημερινότητα που όλο και δυσκολεύει προσπαθώντας να βρίσκω θετικά ψεγάδια ακόμα και σε ότι αρνητικό συμβεί. "Πες πως πήρες ακόμα ένα μάθημα..."  "Κάθε εμπόδιο για καλό..."    κατι τέτοιες φωνές γεννιούνται μέσα μου. Γεννιούνται, ζουν, ανασαίνουν, πετάν και εν τέλη πεθαίνουν όταν η σκέψη κατηφορίζει πάλι προς σκοτεινότερα μονοπάτια.

Κάθε ιστορία και ένα βαγόνι... επιλέγεις να το αφήσεις πίσω, ή να κουβαλάς το φορτίο του μαζί σου. Αν το αφήσεις πίσω έχεις ξελαφρώσει κατάτι μα αν το πάρεις μαζί γίνεσαι πιο σοφός. Έτσι χρόνια τώρα κουβαλάω μαζί και τα βαγόνια μου. Δεν σε ξέχασα, είτε σουλάτσαρες στην ζωή μου μερικές μέρες, είτε μερικά χρόνια... απλά κάθε τρεις και λίγο εφαρμόζω έναν quick sort αλγόριθμο και ταξινομώ τα βαγόνια μου, και βάζω άλλωτε τα λιγότερο σημαντικά προς το τέλος, άλλωτε αυτά που με πονάνε περισσότερο εκεί.

Για κάποιους είσαι τα πάντα, για κάποιους είσαι το τίποτα... Πόση είναι η απόσταση από το μηδέν στο άπειρο άραγε, πως να κάνω αυτό το τίποτα κάτι, και πως να ξελαφρώσω λίγο αυτό το πάντα...

Ξεφυλλίζοντας περιοδικά, κάνωντας ζάπινγκ, πίνωντας σφηνάκια και κάνωντας πρόβες προσπαθώ να κάνω το μυαλό μου να σταματήσει, έστω για λίγο... Ο εγωισμός μου δεν περνάει, στιβαγμένα αποθημένα θρονιάζονται σε όσα θα ήθελα να κάνω μα δεν κάνω... ίσως γιατί δεν μπορώ, γιατί δεν έχω τα κουράγια να κάνω... μακάρι να είχα τα κουράγια να κυνηγήσω καταστάσεις... μα αν κάτι σε αφήνει καλύτερα να το αφήσεις δεν λένε;  ποιος ξέρει...

Σαν τις σελίδες του βιβλίου που ποτέ δεν διαβάσαμε, σαν τις συχνότητες του τραγουδιού που ποτέ δεν ακούσαμε, σαν την σκηνή της ταινίας που χαζεύοντας χάσαμε... αυτό πες πως ήμουν.

Μα για να ταξιδέψεις σε ράγες και να φορτώσεις το ασκέρι σου με βαγόνια χρειάζονται απαραίτητα δύο πραγματάκια... Ακίνητος νους, ανοιχτή καρδιά.... Για να δεις την ομορφιά αρκεί να μην σκέφτεσαι, για να την αγγίξεις αρκεί να ανοίξεις την καρδιά σου... με τον φόβο ότι μπορεί και να εκτροχιαστείς...

Posted in , | Leave a comment

Σεζ λονγκ

IMAG0041
Φωτογραφία με το κινητό χαράματα Σαββατόβραδου
Συνήθως κοιμάμαι λίγες ώρες, σε σημείο να θεωρώ τον ύπνο χάσιμο χρόνου. Ξύπνησα από έναν ύπνο πρόβα κάποιου καλοκαιριού ή απλώς ένος μη σωστά οριοθετημένου όνειρου. Ήμουνα λέει ξαπλωμένος σε μια σεζ λονγκ στην άκρη κάποιας παραλίας και έπαιζα με την κιθάρα μου με τα ψαροπούλια να κάνουν δεύτερες στα ρεφρέν μου. Πάλι βιασύνες να έρθει το καλοκαίρι θα πεις, όχι τον γουστάρω τον χειμώνα, είναι ο καταλληλότερος καβμάς και να ξεδιπλώνω την μελαγχολία μου. Απλά όλα αυτά τα παιχνίδια του καιρού έχουν στρέψει τον προσανατολισμό μου σε πράγματακια που απαιτούν πιο ανοιξιάτικες μέρες.

Θυμάμαι κάποτε,μια τέτοια μέρα του Νοέμβρη που δεν θύμιζε χειμώνα, είχα δεν είχα πατήσει τα 15, σκάλιζα διάφορα συρτάρια στην αποθήκη. Η γιαγιά μου είχε ένα σκρίνο, ένα σκρίνο που έχει ταξιδέψει από γενιά σε γενιά και κουβαλούσε πάνω του δεκάδες ιστορίες. Άρχισα να ανοίγω τα συρτάρια του, να σκαλίζω και να ψαχουλεύω. Βιβλία, φωτογραφίες, σημειώσεις του παππού, η μυρωδιά της ανάμνησης σε όλα. Χωρίς κάποιον προφανή λόγο άρχισα να δακρίζω, μάλλον από ζήλεια για μια εποχή που ήταν πιο αγνή. Φωτογραφίες από αυτές που δεν μπορείς να πεις πως ο φωτογράφος ζούμαρε, αλλά πως ρούφηξε την ουσία της εποχής και την αποτύπωσε σε ένα χαρτί, βάζοντας μέσα όσο συναίσθημα, όσο ρομαντισμό, όσο από την εποχή μπορούσε.

Κάποια πράγματα ζούνε μέσα μου, επιβιώνουν δυστυχώς ή ευτυχώς, και με καίνε. Σαν το τελευταίο σφηνάκι ενός Σάββατοβραδου, σαν την τελευταία ανάμνηση ενός έρωτα, σαν το τελευταίο αντίο σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, σαν την τελευταία χαμένη ελπίδα... αλλά οφείλουμε να είμαστε εδώ και να προσπαθούμε, να ψάχνουμε για τα όμορφα που θα γίνουν πυροσβέστης σε όσα μας έκαψαν ή εξακολουθούν να μας καίνε.

Η ικανοποιήση του μέτρου δεν αποτέλεσε ποτέ κριτήριο για μια σίγουρη επιτυχία, περισσότερο σαν άλλωθι για μια νωχελική πορεία χωρίς ρίσκα μου φαίνεται. Είπα να αφήσω το μέτρο, να ξεφύγω και να προσπαθήσω για πράγματα όχι μεγαλειώδη μα διαφορετικά. Πρωτίστος να ξεπεράσω κάποιους ενδόμυχους φραγμούς και να ξεκινήσω μια νέα σταδιοδρομεία στην ζωή με μόνη πυξίδα το ένστικτο... Άλλωστε για σκέψου το, στην ιστορία έμειναν περισσότερο άνθρωποι που έκαναν εξώφθαλμες αποτυχίες παρά όσοι τήρισαν το μέτρο στοχεύοντας στην μετριοπαθή σιγουριά τους...

Συνεχίζω την κατήχηση σε παράξενα μονοπάτια, παράξενα για όσους δεν μπόρεσαν να κάνουν ούτε το πρώτο βήμα. Θαρρώ πως δεν είχα άλλωστε και την επιλογή να είμαι κάτι άλλο μα μόνο την απαίτηση από τον ευατό μου να διαφεύγω από την κραταιούσα άποψη της μάζας ή να ξαπλώνω σε μια σεζ λονγκ αδιαφορώντας για όσα θαρείς εσύ σπουδαία...

Posted in | Leave a comment

Νιτσεράδα

Αρματώθηκα πολύ φαίνεται, τόσο που δεν μπόρεσες να καταλάβεις... Ώρες ώρες λόγια και εικόνες γίνονται νεροποντές αισθημάτων που προσπαθούν να με μουσκέψουν, υγραίνουν τα μάτια μου και προσπαθώ να βρω κάποιο φιλόξενο σκέπαστρο να προφυλαχτώ αλλά πάντοτε καταλίγο μόνος να κουκουλόνομαι γύρω από την νιτσεράδα μου και να ψάχνω για καινούργιο βάλσαμο ή για τον επόμενο πόνο...

Συγυρισμένες μνήμες ξεσπούν στα άξαφνα σε μέρες και ώρες που δεν το περιμένεις... Μια εικόνα που θα δω, μια φράση που θα μου πεις, μπορεί να γίνουν ανάθεμα στο βλάσφημο στόμα μου ή αιτία για να βυθιστώ στην μοναξιά μου. Ψάχνω αντίβαρα σε μουσικές και ποίηματα, και άλλωτε ελπίδα σε δίστυχα και νότες... όμως τα δάκρυα είναι εκεί, ακόμα και αν δεν ευθύνεσαι για αυτό. Καμιά φορά ανασαίνω...

Έμαθα από μικρός να στήνω μόνος την σκηνή του ονείρου μου αλλά ποτέ δεν θυμάμαι κάποιο έργο να έδειξε την φράση "The end"... κάπου στην μέση χάλαγε η πλοκή, και με το ζόρι ταινία δεν γυρίζω... κομπάρσους δεν θέλω στις ταινίες μου... όλοι οι ρόλοι είναι γραμμένοι για πρωταγωνιστές... 1,2,3 κατ, και πάλι από την άρχη, σαν τον δαιμόνιο σκηνοθέτη που ψάχνει την κατάλληλη οπτική που θα του χαρίσει το χρυσό αγαλματίδιο, αλλά εγώ δεν θέλω βραβεία τέτοιου είδους... μα, μια θέση στην καρδιά του κοινού, αυτό ζητάω, ούτε ρεκόρ εισητηρίων, ούτε κόκκινα χαλιά σε φεστιβάλ... μια γωνιά, σε μια καρδιά, έστω για λίγο...

Από την άλλη δεν ήμουν και ποτέ μου θεατρίνος, αυτό που βλέπεις, αυτό το χάλια πράγμα έστω, αυτό είμαι... παραμένω εδώ, να λιβανίζω τα ίδια και τα ίδια με μόνο απόθεμα στο παγκάρι μου λίγο κομπόδεμα καρδιάς, αυτό που μου έμαθαν τα μάτια όσων αληθινά με κοίταξαν...

Διαβάζεις, διαβάζεις, διαβάζεις ότι γράφω εδώ μέσα και νομίζεις ότι είμαι πάντα στις μαύρες μου, όχι δεν είναι έτσι..

Μερικοί στίχοι που έγραψα στα πρόχειρα, δεν είναι ανάγκη να τους νιώσεις, ούτε να τους καταλάβεις, ούτε καν να τους διαβάσεις:

...Παραπατάς, πετάς, όλο φοβάσαι, μα πας
σε μέρη μακρινά που ζεστασιά αναζητάς
κρυφογελάς, μα σου είπα δυνατά να γελάς
για να σε άκουνε όσοι έστω λίγο αγαπάς
ελπίζω, ερωτεύομαι για αυτό και φοβάμαι
δώσε μου το χέρι σου μαζί να το πάμε
θα δεις στα μάτια μου,σε κάθε αράδα μου
ανάγκη να φορώ κάθε φορά την νιτσεράδα μου
πικραίνουν τα λόγια συχνά την ζαχαρένια μου
μα δεν γαμίεται, έτσι ήταν πάντα στο αίμα μου
άσε τις σκέψεις σου να ταξιδεύουν ελεύθερες
και ας με πικραίνουνε κάτι νύχτες αφέγγαρες
πρότιμω την αλήθεια, από ένα ψέμα της πλάκας
ίσως να πω "Πάλι την έπαθα ο βλάκας"
μα δεν πειράζει, ας το πάμε παρακάτω
ας κάνουμε πάνω από φόβους το σάλτο
ας προσπαθήσουμε, ας νιώσουμε, ας ρισκάρουμε
σε φουρτούνες μέσα ας σαλπάρουμε
τόσο που αν χάσουμε να μην έχω τις τύψεις
ότι μπορεί κάποτε να μου λείψεις
την ιστορία μας να φτάσουμε μέχρι την τελεία
τόσο που να μην έχω καμιά αμφιβόλια
ότι δεν πήραμε απ'τα όμορφα κάθε σταγόνα
ότι δεν βάλαμε το όνειρο κάτω από ένα χειμώνα
δεν πειράζει πότε και αν δεν νιώσεις
εγώ θα είμαι εκεί και όταν προδώσεις
παίζω δίκαια δεν τσίμπησα τα ζάρια μου
ακολούθα για λίγο έστω τα χνάρια μου
και αν στο τέλος χάσω την νοστιμάδα μου
εσύ αλλού και εγώ στην νιτσεράδα μου....


Posted in , | Leave a comment

Συντόμευση σε link μιας μεγάλης απώλειας...

Προσπαθώντας να εντάξω τις φιλοδοξίες μου σε περιορισμένα πλαίσια, να δαμάσω την αφέλεια μου, να παλέψω με τα αισθήματα μου περιορίζοντας την εκφραστηκότητα τους και εν τέλη να επιβιώσω, βιώνω τις τελευταίες 15-20 μέρες ένα από τα πιο κωμικοτραγικά soundtrack των τελευταίων 23 χρόνων της τωρινής ζωής μου. Ίσως απλά γεννηθήκαμε για να ομορφαίνουμε μικρά λιμανάκια, ίσως οι υψηλότερες κορφές να μην είναι γραφτό να κατακτηθούν από εμάς...

Μέσα από το παράτολμο εγχείρημα του να είσαι χιουμουριστικά κοινωνικός και ταυτόχρονα να προσπαθείς να μετριασεις την θλίψη και την μελαγχολία σου συνεχίζω να ακούω αυτό το τραγέλαφο soundtrack άλλωτε κλείνωντας τα αυτιά και άλλωτε ρουφώντας κάθε στίχο του. Δεν παίρνω στα σοβαρά τον ευατό μου, δεν παίρνω στα σοβαρά κανέναν, και κρυφογελώ όταν οι άλλοι κάνουν σχέδια...

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα μεγαλεπίβολα πράγματα που κρύβουν μια δόση έπαρσης και άλλη μια δόση σνομπισμού προς τα απλά, τα μικρά. Έτσι ποτέ δεν γούσταρα τους χαρακτήρες των Marvel-Capcom. Οι ήρωες μου κινούνται καθημερινά με λεωφορείο, δουλεύουν δεκάωρο, γράφουν μουσικές σε υπόγεια, πηγαίνουν σε πορείες, και άλλωτε τα λέμε και στο msn... τι λίγος θα πεις... όχι απλά πιστεύω ότι μπορώ πιο εύκολα να προσεγγίσω αυτούς τους λίγους από τον κύριο που πετάει ιστούς από τα χέρια του ή τον άλλο που κυκλοφορεί με μια κάπα στην πλάτη, ένδειξη παντελής έλειψης γούστου...

Δεν φοβάμαι τα όνειρα του ύπνου, αυτά είναι άλλωτε αστυνομικά θρίλερ όπου με κυνηγάει κάποιος της μαφίας και άλλωτε ταινίες με ροζ περιεχόμενο... Τα όνειρα του ξύπνιου φοβάμαι, εσένα φοβάμαι... και ότι μου αρέσει το φοβάμαι περισσότερο... φοβάμαι μην με κράτησες ή μην με κρατήσεις πάνω από την γη περισσότερο από όσο αντέχω...

Πιο παγκάκι θα στεγάσει και σημέρα τις σκέψεις... και σε ποιόν άμοιρο που είχε την ατυχία να γεννηθεί μαλάκας θα ξεσπάσω και σήμερα... Μπα όχι... σήμερα έκανα μια από τις πιο ουσιαστικές συζητήσεις που έχω κάνει ποτέ, άξιζε... πάμε παρακάτω...

Την ουσία της στιγμής την καταλαβαίνεις στην μετέπειτα νοσταλγία της ανάμνησης της... αν σε πονάει ή σε ομορφαίνει τότε άξιζε, αλλιώς απλά συνέβη, άστην να πάει παρακάτω, ίσως γυρίσει και σε βρει και ανταμώσεται ξανά... Πονάνε τα γαμημένα τα βράδια και προσπαθείς να ξεχνιέσαι με ταινίες, μουσικές και κλάμματα... ξυπνάς χαράματα, περπατάς πάνω κάτω... πίνεις καφέδες και προχωράμε...

Τα σπουδαιότερα δεν τα είδα ποτέ σε κουβέντες μεγάλες, μα σε κάτι μισόλογα.. στα μουρμουρητά λέγονται τα μεγάλα... Αυθάδεια από μέρος μου να αμφισβητώ τις προθέσεις του καθενός, μα αν με ένιωσες ποτέ έστω λίγο θα καταλάβεις ότι αυτό είναι μέρος του εγώ μου...

Έγινες θέμα στα τραγούδια μου, λέξεις στα κείμενα μου, δάκρυα στα χαράματα μου, ουσία στα μουρμουρητά μου... εγώ ίσως απλά ένα ευφάνταστο καρτ-ποσταλ μιας ανούσιας μικρής στιγμής της ζωής σου...

Οι πρωινές πνοές και τα χνώτα στο τζάμι μου θυμίζουν να ελπίζω... Ίσως φτιάξω και εγώ τον "Μέγα Ανατολικό" μου σαν τον Εμπειρίκο και το στείλω να βρει την άκρη του κάποια μέρα, ως τότε θα είμαι όμως σε αυτό εδώ το μικρό λιμάνι, και πρέπει να τα καταφέρω, και αυτό από μόνο του βάρος μεγάλο είναι...

Τα ριζικά μας κανείς δεν έμαθε πριν δει το τέλος του, χρόνια τώρα, και αν κάτι ξέρεις από το δικό μου τέλος μην μου το φανερώσεις, άσε με να μετρώ ως το εκατό όπως τότε που είμασταν μικρά και παίζαμε κρυφτό στην γειτονιά, άσε με να ανακαλύψω μόνος το τέλος του παιχνιδιού...

Υπάρχουν στιγμές που ένα χαμόγελο έρχεται και με βρίσκει, άσχετες στιγμές... από αναμνήσεις ή από φαντασιώσεις... εικόνες... η γιαγιά να σταυροκοπιέται για κάποια αταξία μου... αστεία μέσα στην τάξη... έρχονται και ξεμπαρκάρουνε την θλίψη μου... να΄ναι καλά... όπως καλά να είναι και όλοι αυτοί που είναι ακόμα εδώ, ή ήρθαν πρόσφατα εδώ...

Μέσα στην ανίατη ξαγρύπνια μου συνεχίζω να λιβανίζω όσα δεν γούσταρα ποτέ μου... 23 χρόνια θητείας το μόνο όπλο που έμαθα να κρατώ είναι αυτό της πένας μου, με αυθάδεια αλλάζω διαδρομές και βαδίζω προς τα εκεί που ποτέ δεν τόλμησες, προς τα εκεί που σου έδειξε ο δείκτης όχι του χεριού αλλά της καρδιάς σου μα προτίμησες να βάλεις την πυξίδα της λογικής σου πάνω από όλα... οι φοβίες σου γίνανε προκρούστης των ονείρων σου και δεν τόλμησες να ρισκάρεις ένα κομμάτι από το εγώ σου... διάσπαρτα μικροσκοπικά "γιατί" γυροφέρνουν τις σκέψεις μου... διάσπαρτα μεγαλοπρεπή "επειδή" ψάχνουν να δώσουν απολογητική συνέντευξη... μα τι σημασία έχει... ορνιθοσκαλίσματα, κολυβογράμματα στίχων βρίσκουν την θέση τους πάνω στα τάστα και η μελωδίες πονάνε όσα ποτέ ερωτευτήκαμε... και εσύ όσο μακριά και αν είσαι, και αυτό το μακριά μην το γεμίσεις με συντεταγμένες, όσο μακριά και αν είσαι συναισθηματικά, κάνε μια απόπειρα να με νιώσεις... μου το χρωστάς ρε γαμώτο... Ώρες ώρες ελπίζω όλο αυτό να είναι μια μπλόφα για να δεις τι έχω στο νου μου... η μαλακία είναι ότι δεν έχω νου... μόνο καρδιά που άσους δεν κρύβει... μόνο όνειρα που παίζουν με ανοιχτά χαρτιά... Κουκουλώνομαι κάτω από βαριές κουβέρτες και πιο βαριές σκέψεις και ανελέητα προσπαθώ να  βρίσκω τον θησαυρό μου... Μέχρι που οι σκέψεις ξεχαρβαλώνουν και το μόνο που μένει είναι ένα μικρό κενό, συντόμευση σε link μιας μεγάλης απώλειας... ή μιας ελπίδας για κάτι καλύτερο...

Posted in | Leave a comment

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.