Ψάχνω να ναυλώσω ένα όνειρο, να μονόλογω με αυτό, να ταξιδεύω και όπου βγει, αφού χάθηκες και εσύ ας χαθώ σε ένα όνειρο. Έχω μείνει με την απορία, τι είναι χειρότερο, να μην αισθανθείς τίποτα ή να μην πιστέψουν ότι αισθάνθηκες; Ανεμομαζώματα, διαολοσκορπίσματα. Στιγμές χάνονται, φεύγουν και τι μένει τελικά;
Δεν στεναχωριέμαι όταν χάνω ανθρώπους από γύρω μου, αυτό το έχω ξεπεράσει. Στεναχωριέμαι όταν εκτιμάω τους ανθρώπους που έχασα.
Διασχίζω με απόλυτη συνείδηση μια καθημερινότητα που όλο και δυσκολεύει προσπαθώντας να βρίσκω θετικά ψεγάδια ακόμα και σε ότι αρνητικό συμβεί. "Πες πως πήρες ακόμα ένα μάθημα..." "Κάθε εμπόδιο για καλό..." κατι τέτοιες φωνές γεννιούνται μέσα μου. Γεννιούνται, ζουν, ανασαίνουν, πετάν και εν τέλη πεθαίνουν όταν η σκέψη κατηφορίζει πάλι προς σκοτεινότερα μονοπάτια.
Κάθε ιστορία και ένα βαγόνι... επιλέγεις να το αφήσεις πίσω, ή να κουβαλάς το φορτίο του μαζί σου. Αν το αφήσεις πίσω έχεις ξελαφρώσει κατάτι μα αν το πάρεις μαζί γίνεσαι πιο σοφός. Έτσι χρόνια τώρα κουβαλάω μαζί και τα βαγόνια μου. Δεν σε ξέχασα, είτε σουλάτσαρες στην ζωή μου μερικές μέρες, είτε μερικά χρόνια... απλά κάθε τρεις και λίγο εφαρμόζω έναν quick sort αλγόριθμο και ταξινομώ τα βαγόνια μου, και βάζω άλλωτε τα λιγότερο σημαντικά προς το τέλος, άλλωτε αυτά που με πονάνε περισσότερο εκεί.
Για κάποιους είσαι τα πάντα, για κάποιους είσαι το τίποτα... Πόση είναι η απόσταση από το μηδέν στο άπειρο άραγε, πως να κάνω αυτό το τίποτα κάτι, και πως να ξελαφρώσω λίγο αυτό το πάντα...
Ξεφυλλίζοντας περιοδικά, κάνωντας ζάπινγκ, πίνωντας σφηνάκια και κάνωντας πρόβες προσπαθώ να κάνω το μυαλό μου να σταματήσει, έστω για λίγο... Ο εγωισμός μου δεν περνάει, στιβαγμένα αποθημένα θρονιάζονται σε όσα θα ήθελα να κάνω μα δεν κάνω... ίσως γιατί δεν μπορώ, γιατί δεν έχω τα κουράγια να κάνω... μακάρι να είχα τα κουράγια να κυνηγήσω καταστάσεις... μα αν κάτι σε αφήνει καλύτερα να το αφήσεις δεν λένε; ποιος ξέρει...
Σαν τις σελίδες του βιβλίου που ποτέ δεν διαβάσαμε, σαν τις συχνότητες του τραγουδιού που ποτέ δεν ακούσαμε, σαν την σκηνή της ταινίας που χαζεύοντας χάσαμε... αυτό πες πως ήμουν.
Μα για να ταξιδέψεις σε ράγες και να φορτώσεις το ασκέρι σου με βαγόνια χρειάζονται απαραίτητα δύο πραγματάκια... Ακίνητος νους, ανοιχτή καρδιά.... Για να δεις την ομορφιά αρκεί να μην σκέφτεσαι, για να την αγγίξεις αρκεί να ανοίξεις την καρδιά σου... με τον φόβο ότι μπορεί και να εκτροχιαστείς...
