Αρματώθηκα πολύ φαίνεται, τόσο που δεν μπόρεσες να καταλάβεις... Ώρες ώρες λόγια και εικόνες γίνονται νεροποντές αισθημάτων που προσπαθούν να με μουσκέψουν, υγραίνουν τα μάτια μου και προσπαθώ να βρω κάποιο φιλόξενο σκέπαστρο να προφυλαχτώ αλλά πάντοτε καταλίγο μόνος να κουκουλόνομαι γύρω από την νιτσεράδα μου και να ψάχνω για καινούργιο βάλσαμο ή για τον επόμενο πόνο...
Συγυρισμένες μνήμες ξεσπούν στα άξαφνα σε μέρες και ώρες που δεν το περιμένεις... Μια εικόνα που θα δω, μια φράση που θα μου πεις, μπορεί να γίνουν ανάθεμα στο βλάσφημο στόμα μου ή αιτία για να βυθιστώ στην μοναξιά μου. Ψάχνω αντίβαρα σε μουσικές και ποίηματα, και άλλωτε ελπίδα σε δίστυχα και νότες... όμως τα δάκρυα είναι εκεί, ακόμα και αν δεν ευθύνεσαι για αυτό. Καμιά φορά ανασαίνω...
Έμαθα από μικρός να στήνω μόνος την σκηνή του ονείρου μου αλλά ποτέ δεν θυμάμαι κάποιο έργο να έδειξε την φράση "The end"... κάπου στην μέση χάλαγε η πλοκή, και με το ζόρι ταινία δεν γυρίζω... κομπάρσους δεν θέλω στις ταινίες μου... όλοι οι ρόλοι είναι γραμμένοι για πρωταγωνιστές... 1,2,3 κατ, και πάλι από την άρχη, σαν τον δαιμόνιο σκηνοθέτη που ψάχνει την κατάλληλη οπτική που θα του χαρίσει το χρυσό αγαλματίδιο, αλλά εγώ δεν θέλω βραβεία τέτοιου είδους... μα, μια θέση στην καρδιά του κοινού, αυτό ζητάω, ούτε ρεκόρ εισητηρίων, ούτε κόκκινα χαλιά σε φεστιβάλ... μια γωνιά, σε μια καρδιά, έστω για λίγο...
Από την άλλη δεν ήμουν και ποτέ μου θεατρίνος, αυτό που βλέπεις, αυτό το χάλια πράγμα έστω, αυτό είμαι... παραμένω εδώ, να λιβανίζω τα ίδια και τα ίδια με μόνο απόθεμα στο παγκάρι μου λίγο κομπόδεμα καρδιάς, αυτό που μου έμαθαν τα μάτια όσων αληθινά με κοίταξαν...
Διαβάζεις, διαβάζεις, διαβάζεις ότι γράφω εδώ μέσα και νομίζεις ότι είμαι πάντα στις μαύρες μου, όχι δεν είναι έτσι..
Μερικοί στίχοι που έγραψα στα πρόχειρα, δεν είναι ανάγκη να τους νιώσεις, ούτε να τους καταλάβεις, ούτε καν να τους διαβάσεις:
...Παραπατάς, πετάς, όλο φοβάσαι, μα πας
σε μέρη μακρινά που ζεστασιά αναζητάς
κρυφογελάς, μα σου είπα δυνατά να γελάς
για να σε άκουνε όσοι έστω λίγο αγαπάς
ελπίζω, ερωτεύομαι για αυτό και φοβάμαι
δώσε μου το χέρι σου μαζί να το πάμε
θα δεις στα μάτια μου,σε κάθε αράδα μου
ανάγκη να φορώ κάθε φορά την νιτσεράδα μου
πικραίνουν τα λόγια συχνά την ζαχαρένια μου
μα δεν γαμίεται, έτσι ήταν πάντα στο αίμα μου
άσε τις σκέψεις σου να ταξιδεύουν ελεύθερες
και ας με πικραίνουνε κάτι νύχτες αφέγγαρες
πρότιμω την αλήθεια, από ένα ψέμα της πλάκας
ίσως να πω "Πάλι την έπαθα ο βλάκας"
μα δεν πειράζει, ας το πάμε παρακάτω
ας κάνουμε πάνω από φόβους το σάλτο
ας προσπαθήσουμε, ας νιώσουμε, ας ρισκάρουμε
σε φουρτούνες μέσα ας σαλπάρουμε
τόσο που αν χάσουμε να μην έχω τις τύψεις
ότι μπορεί κάποτε να μου λείψεις
την ιστορία μας να φτάσουμε μέχρι την τελεία
τόσο που να μην έχω καμιά αμφιβόλια
ότι δεν πήραμε απ'τα όμορφα κάθε σταγόνα
ότι δεν βάλαμε το όνειρο κάτω από ένα χειμώνα
δεν πειράζει πότε και αν δεν νιώσεις
εγώ θα είμαι εκεί και όταν προδώσεις
παίζω δίκαια δεν τσίμπησα τα ζάρια μου
ακολούθα για λίγο έστω τα χνάρια μου
και αν στο τέλος χάσω την νοστιμάδα μου
εσύ αλλού και εγώ στην νιτσεράδα μου....
