Archive for Αυγούστου 2010

Η "πίτσα" του τεμπέλη φοιτητή

Σαν άλλος Μαμαλάκης παρουσιάζω μια συνταγή μόνο για απελπισμένους φοιτητές...

Βήμα 1ο, παίρνουμε μια αραβική πίτα και απλώνουμε πάνω τοματοπολτό.


Βήμα 2ο, ρίχνουμε πάνω τριμένο τυρί, ετοιματζίδικο γιατί βαριόμαστε να τρίβουμε.


...και έχουμε κάτι τέτοιο.


Βήμα 3ο, ρίχνουμε πάνω στην πίτσα μανιτάρια, προτιμούμε κονσέρβα και όχι από τον κήπο μας για να μην πάθουμε δηλητηρίαση.


Βήμα 4, ψιλοκόβουμε σε κομματάκια 2-3 φέτες γαλοπούλα, την φτηνή γιατί πρέπει να πιούμε και καφέ το απόγευμα, και τα ρίχνουμε πάνω στην πίτσα σε στρατηγικά σημεία.


Μετά από αυτή την επίπονη διαδικασία έχουμε κάτι τέτοιο:


Βήμα 5ο, ανάβουμε τον φούρνο στο τέρμα γιατί μας έχει πιάσει λόρδα για να ψηθεί όσο γρηγορότερα γίνεται.

Βήμα 6ο και σημαντικότερο... προσπαθούμε να βάλουμε την "πίτσα" σε ένα πιάτο χωρίς να καούμε, κάνουμε την προσευχή μας και τρώμε το αποτέλεσμα... ένα μικρό βήμα για εμάς ένα μεγάλο βήμα για το στομάχι μας.


Υ.Γ. κατά την διάρκεια της διαδικασία δεν κοιτάμε τα notifications στο facebook γιατί θα χαλάσει η συνταγή...


 ...

Posted in , | 4 Comments

23 Άυγουστοι μετά...

Και να που φτάσαμε αισίως 23 Αυγούστους μετά... Πάντα είχα μια ντροπαλότητα και ας μην το έδειχνα, ποτέ δεν ήμουν ιδιαιτέρως κοινωνικός, πάντα εσωστρεφής και ντροπαλός. Για να μην παλατζάρεις πέρα δώθε ορίζεις τις ντροπές σου ώστε να μπορέσεις να ζήσεις ήσυχος το όνειρο σου, να καθορίσεις τα όμορφα και να ζεις ήρεμα τα μυστικά σου. Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι ακόμα και στην κοιλιά της μάνας μου μπορεί να είχα ανασφάλειες για το αν θα έπρεπε να βγω παραέξω... ίσως ο γιατρός να είπε "Έλα, καλός είσαι, Τράβα!" και έτσι να βγήκα, ποιος ξέρει. 

Το 1987, τότε που πήραμε το ευρωπαϊκό στο μπάσκετ... η μάνα μου λέει ότι ήταν έγκυος και χοροπηδούσε με εμένα στην κοιλιά όταν έβαζε ο Καμπούρης τις βολές για το 103-101. 23 χρόνια μετά η αίσθηση της μνήμης με οδηγεί σε κάθε βήμα, οι ιστορίες τις γιαγιάς, τα γιατροσόφια από τις θείες, το βλέμμα της μάνας μου και οι λίγες κουβέντες του πατέρα μου μου έχουν εμποτιστεί βαθιά μέσα και ενδόμυχος καθορίζουν κάθε πράξη στη ζωή μου.

Τι να θυμηθείς και τι να αφήσεις... 

Ώρες ώρες φαντάζομαι τα 23 χρόνια αυτά σαν μια γιορτή, και αναρωτιέμαι αν κάλεσα τους σωστούς ανθρώπους, αν ξέχασα κάποιον, αν προσκάλεσα κάποιον που δεν έπρεπε και τι στο διάολο soundtrack να βάλω... αλλά δεν είναι και να το πολυφιλοσοφίσουμε το θέμα, απλά πορευόμαστε με ότι μας έρθει στο δρόμο, θα τα καταφέρουμε ή όχι το τέλος του ταξιδιού θα δείξει, οφείλουμε να προσπαθούμε για το καλό, να ονειρευόμαστε το καλύτερο και να προσευχόμαστε στον όποιο θεό μας για το βέλτιστο.

Άλλες φορές φαντάζομαι τα 23 χρόνια αυτά σαν θάλασσά, άλλες φορές πάτωνα και άλλες ήμουνα στα βάθια, άλλες φορές υπήρχε ηρεμία και άλλες φουρτούνα και δεν ξέρω που θα με ξεμπαρκάρει το κύμα.

Καμιά φορά παραλογίζομαι με τους γύρω μου και θέλω να ζητήσω ένα συγνώμη για αυτό. Για αυτούς που με ανέχονται τόσα χρόνια ή με ανεχθήκανε σε κάποια στάση της ζωής μου. Σας αγαπάω όλους και ας σας έβρισα κάποτε. Θα το δείτε στα μούτρα μου...

Οι τελευταίοι Άυγουστοι της ζωής μου ήταν σημαδιακοί... αποτελέσματα πανελλαδικών, η γέννηση του αδερφού μου και 3-4 έρωτες, όλα Αύγουστο.  Περίεργα πράγματα.

Μερικές φορές τα λόγια μας κάνουν κύκλους ή σπείρες καλύτερα και έρχονται και μας συναντούν και λένε "Στα έλεγα εγώ μαλάκα..." αλλά αν με ρωτήσεις γιατί μετανιώνω για όλα αυτά τα χρόνια και πια λόγια μου ήρθαν και με βρήκαν θα σου πω πως δεν μετανιώνω για τίποτα όχι σαν ένδειξη αλαζονείας, λάθη έχω κάνει άπειρα αλλά πάντοτε ενεργούσα ανυπάκουα αυθόρμητα ή καθόμουν στην γωνιά και σώπαινα, απλά δεν μετανιώνω για τίποτα γιατί αν μετάνιωνα θα έπρεπε να γυρίζω πίσω και να διορθώνω πράγματα και τα πισογυρίσματα δεν είναι του στυλ μου.

Διαβάσαμε, μάθαμε, παίξαμε μπάλα, τραγουδήσαμε, φωνάξαμε στο γήπεδο, τα ήπιαμε, τα είπαμε,  γελάσαμε, κλάψαμε, ερωτευτήκαμε , κάναμε έρωτα... Σε ευχαριστώ, όπου και αν ήσουν.

Το μόνο που θέλω να κρατήσω είναι αγάπη και ανθρώπινες σχέσεις, αντίσταση σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Θέλω να κρατήσω αλήθειες, μάτια καθαρά, εμπιστοσύνη, ένα άγγιγμα στο ώμο, ένα φιλί στο μάγουλο, ένα αστείο... Η αγάπη τελειώνει όταν δεν βρίσκεις τίποτα αστείο να πεις, η ζωή τελειώνει όταν δεν έχει τίποτα αστείο να ζήσεις.

Posted in | Leave a comment

Αφιερωμένο...

Σίγουρα δεν είναι το αρτιότερο μουσικό πράγμα που θα έχεις ακούσει απλά να ξέρεις ότι κάθε νότα και κάθε λέξη είναι από την καρδιά μου...



Είναι βραδιές που δεν μπορεί
ο ύπνος να με πάρει
και κάθομαι τον πόνο μου
και λέω στο φεγγάρι

Και εσύ την μαύρη μοναξιά
φεγγάρι την φοβάσαι
για αυτό με τα άστρα του ουρανού
παρέα θέλεις να 'σαι

Και πάλι μόνοι μείναμε
εγώ και εσύ φεγγάρι
ο ένας τον άλλο να ρωτά
που να 'ναι η αγάπη

<-------------------->

Ξημέρωσε φεγγάρι μου
και ξέρω πως θα φύγεις
για άλλη μοναχή ψυχή
την συντροφιά να δίνεις

Ξημέρωσε και μοναχός
είμαι και πάλι φως μου
έλα και ας είναι στο όνειρο
λίγο χαρά και δωσ'μου

Μην πεις πως νιώθεις μοναχή
γιατί δεν σε πιστεύω
αφού ξεχνώ απάνω σου
την σκέψη μου όταν φεύγω....







Posted in | Leave a comment

Ο Miles Davis φταίει...

Η σκόνη είχε στήσει κατασκήνωση πάνω του, φύσηξα δυνατά και ένα σύννεφο δημιουργήθηκε στο δωμάτιο. Το  πήρα χάζεψα για λίγο το εξώφυλλο και το έβαλα πάνω στο stanton. Η βελόνα κυλούσε πάνω στα αυλάκια και εγώ ένιωθα σαν να βρίσκομαι σε κάποιο άλλο κόσμο. Miles Davis φίλε μου, κάθε νότα από την καρδιά του προς την δικιά σου. 

Άρχισα να ταξιδεύω και να σκέφτομαι διάφορα, άλλωστε ήταν περασμένη η ώρα οπότε κάθε σκέψη ήταν επιτρεπτή θαρρώ. Νομίζω πως είναι καιρός να δημιουργήσω μια νέα κλίμακα μέτρησης της σπουδαιότητας των γεγονότων που συμβαίνουν γύρω μου ώστε να μπορέσω να τοποθετήσω τον μικρόκοσμο μου κατάλληλα, αλλιώς θα νιώθω μονίμως δυστυχισμένος.

Έχω φθαρεί φίλε μου, έχω φθαρεί. Έχω αρχίσει να ματαιοπονώ αναζητώντας ετυμηγορίες για πράγματα τα οποία σε άλλους φαίνονται απολύτως φυσιολογικά. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως δεν θα έπρεπε να αναλύω τόσο διεξοδικά τα πράγματα και απλώς θα πρέπει να τα δέχομαι όπως είναι. Ατάκτως εριγμένα. Μα έχω απομακρυνθεί από την απλότητα. Στον Αϊνστάιν δεν άρεσε η κοσμολογική σταθερά του Λεμέρτ γιατί πίστευε πως το σύμπαν είναι πολύ πιο απλό από όσο φαίνεται, αυτή η μεγάλη δημιουργία θα έπρεπε να έχει μια κομψότητα. Εμένα γιατί όλα απλά μου φαίνονται ένα τεράστιο χαμαιτυπείο δεν ξέρω...

Ο Λεμέρτ προσπάθησε να εμποτίσει με ποίηση την θεωρεία του περί της δημιουργίας. "Στην αρχή των πάντων είχαμε πυροτεχνήματα απίστευτου κάλλους. Ύστερα συνέβη μια έκρηξη και οι ουρανοί σκοτείνιασαν από τον καπνό. Εμείς φτάσαμε πολύ αργά και το μόνο που απέμεινε να κάνουμε ήταν να συλλάβουμε τη μεγαλοπρέπεια της γενέθλιας μέρας της δημιουργίας". Ο Αϊνστάιν ήταν κυνικός και περίμενε περισσότερα μαθηματικά παρά ποίηση για την εξήγηση του σύμπαντος και εν τέλη δυστυχώς η ευτυχώς είχε δίκιο ο μπαγάσας. Αλλά άμα ήταν να ψηφίσουμε εγώ Λεμέρτ θα ψήφιζα. Προτιμώ την ποιητική αφέλεια από την μαθηματική ρεαλιστικότητα.Στην επιστήμη κάποιος προσπαθεί να πει στους ανθρώπους με τρόπο κατανοητό κάτι που κανείς δεν γνώριζε πριν. Στη ποίηση συμβαίνει το αντίθετο.
Τίποτα λοιπόν δεν μου μοιάζει απλό και άσε τον Γερμαναρά να λέει:


Έλληνας του έλυνε τις συναρτήσεις, πόσο καλά να πήγε η δουλειά;
Άλλωστε οι νόμοι υπάρχουν για να τους παραβιάζουμε, ακόμα και αυτοί της φύσης. Πουτάνα έχει γίνει το σύμπαν, και δεν έχω εμπειρία σε τέτοια θέματα. Φαντάζομαι πρέπει να αφήσω τα λεφτά στο κομοδίνο, να πω ευχαριστώ στην τσατσά  και να πάρει άλλος σειρά; Ουπς ξέφυγε η γλώσσα μας σήμερις, o Miles Davis φταίει...

Αστοχία υλικού ρε μαλάκες, όποιοι το φτιάξατε.  Το κάνατε που το κάνατε έτσι βάλτε Alousystem ρε γαμώτο, πολύ φασαρία έχουμε τριγύρω. Θέλω την ησυχία μου. Σε παρακαλώ άσε τα μηνύματα και τα τηλέφωνα δεν έχει νόημα. Πόσες φορές να τα πούμε; Οι γαλαξίες μας διαφέρουν έτη φωτός και εγώ  εδώ και 15 μέρες περίπου είμαι σε υπεργαλαξιακή αστρόσκονη. Οπότε για να μην χαλάω την τροχιά μου και για να μην σε βγάλω και εσένα εκτός πορείας μπορούμε να το κάνουμε πιο απλά, απλά να μην με ενοχλείς ε; Η υπομονή και η ευγένεια έχουν κάποιο καθορισμένο εμβαδόν, το δικό μου είναι αρκετά τετραγωνικά αλλά πλησιάζεις επικίνδυνα στον τοίχο.


(Αγαπητοί καμένοι αναγνώστες μου αύριο σας έχω ένα δωράκι ντεμέκ... όχι δεν θα πρέπει να στείλετε μύνημα με χρέωση 1,40/sms, τσάμπέ)

Soundtrack of the night:




Posted in | Leave a comment

...αυτοί που πίσω μένουνε, παιδεύονται τα βράδια...

Σάμος, Καρλόβασι, Παραλία "Ποτάμι"
Ο πάγκος στο λιμάνι ήταν γεμάτος βιβλία και εγώ έμεινα να τα χαζεύω για ώρα και να σκέφτομαι παραλλαγές των τίτλων τους που θα κολλούσαν στην περίπτωση μας. Το αεράκι και ο ήχος των κυμάτων με έκανε να βγάλω τα ακουστικά από τα αυτιά, μιας και η μουσική της φύσης κάτι τέτοια βράδια είναι θείο δώρο. Κάποιος μου είχε πει πως η εξίσωση περιγραφής των κυμάτων είναι άπειρη, δεν τελειώνει ποτέ, άρα πάντα θα είναι εκεί να απαλύνουν τις σκέψεις μου, κάτι είναι και αυτό. Χάζευα τους τίτλους των βιβλίων μέχρι που ένα μελτέμι μου υπενθύμισε πως πρέπει να φύγω χτυπώντας με στην πλάτη όχι και τόσο ευγενικά, που σε συνδυασμό με τον ιδρώτα που με είχε λούσει μου προκάλεσε ένα ρίγος.

Η απουσία σου είναι τόσο μεγάλη ή εγώ είμαι τόσο μικρός ώστε να την αντέξω... βασανιστικό ερώτημα που κόβει βόλτες, πάνω-κάτω πάνω-κάτω όλη μέρα στο μυαλουδάκι μου.

Έψαξα να βρω τον κύριο που πουλάει καλαμπόκια πιστεύοντας πως αναμασώντας κάτι θα ξεγελάσω την σκέψη μου αλλά δυστυχώς έλειπε, στάθηκα λίγο σε ένα παγκάκι να κοιτάξω τα αστέρια και ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό κάτι φαινομενικά τόσο μα τόσο άσχετο. Οι ακτίνες γάμμα είναι 10 φορές πιο διεισδυτικές από τις ακτίνες βήτα που είναι δέκα φορές πιο διεισδυτικές από τις ακτίνες άλφα... και με τις ακτίνες του έρωτα; Με αυτές το έψαξε κανείς τι γίνεται;

Αφού βρήκα λοιπόν νέο ερευνητικό project, μάζεψα τα κομμάτια μου και το κουτάκι της μπύρας και αποφάσισα να επιστρέψω στο σπίτι... κοιτώντας το φεγγάρι.

Σήμερα είπαν ότι το φεγγάρι μικραίνει, 100 μέτρα κάθε κάποια εκατομμύρια χρόνια, άρα δεν έχουν και πολύ χρόνο οι ποιητές και οι μουσουργοί να το εκθειάσουν...

Βλέπω καράβια να φεύγουν και εγώ είμαι ακόμα εδώ, να χαζεύω βιβλία, να μετράω αστέρια ,να κοιτάζω φεγγάρια, να μαγειρεύω μακαρόνια και να γράφω σε ένα ηλίθιο blog... ενώ θα ήθελα να είμαι  εκεί μαζί σου, οπουδήποτε μαζί σου.

Η δικτατορία του έρωτα είναι η πιο σκληρή από όλες.

Ζηλεύω τα ζευγαράκια στο δρόμο, είναι δύσκολο να είμαι μακριά σου βράδια Αυγούστου...

Όταν ακούω την φωνή σου στο τηλέφωνο... δεν μπορώ να το περιγράψω. το συναίσθημα . Είμαι τόσο μικρός και αυτά που νιώθω μάλλον με ξεπερνάνε... προσπαθώ να βάλω χαλινάρια και να μην σου εκφράζω ότι νιώθω, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο.

Ώρες ώρες βλέπω την ζωή μου σαν μια γυάλα, που στέκομαι από έξω και την παρατηρώ... και αυτή την εποχή η γυάλα μου φαίνεται τόσο όμορφη... Ίσως να λέω ώρες ώρες υπερβολές, δεν ξέρω, ίσως να φταίει ότι φοβάμαι να μην διαταραχθεί η ησυχία στην γυάλα, ίσως φοβάμαι να μην σπάσει.

Αυτά τα λίγα, αρκετά σας έπρηξα σήμερα...


Posted in | Leave a comment

Θα επιστρέψω...

Σάμος
Η χτεσινή μέρα κύλησε περιέργα. Αρχικά η υπερένταση του ταξιδιού και η γνωριμία με το κύριο από το Chicago που ταξίδευε για πρώτη φορά στην Σάμο για να συναντήσει ένα συνάδελφο του μετά από 43 χρόνια απέσπασαν την σκέψη μου από το να μην σε σκέφτομαι. Τα 23 ευρώ στον ταξιτζή αρχικά και έπειτα το ταξίδι με ένα λεωφορείο βγαλμένο από ασπρόμαυρες ταινίες του Φίνου  έδειχναν πως η μέρα ξεκίνησε στραβά... οι ώρες δυστυχώς δεν παιρνούσαν και το μόνο θετικό ήταν ότι κάθε φορά που κοίταγα το κινητό μου για να δω την ώρα κοίταζα την φωτογραφία σου. Μέσα σε όλο τον τραγέλαφο του λεωφορείου μου ήρθε στο μυαλό μια σκηνή με την Βουγιουκλάκη που έπαιζε τον Πίπη και έφαγε ένα γιαούρτι στα μούτρα μέσα στο λεωφορείο... αν θυμάμαι καλά.

Ψυχολογία μηδέν και έφτασα σπίτι... και αν δεν είχα καταλάβει που έφτασα φρόντισε η ΔΕΗ να μου το θυμίσει με αυτές τις γλυκές διακοπές ρεύματος που μας θυμίζουν ότι οι άνθρωποι στα νησιά είναι δεύτερης κατηγορίας. Με 4 ώρες διακοπή αποφάσησα να βγω για περίπατο να δω τι έχει αλλάξει, αν έχει αλλάξει κάτι στον τόπο και να κάνω και μια βουτιά στην θάλασσα. Όσο και να προσπαθούσα να αποσπάσω την σκέψη μου σε κάτι άλλο κάθε φορά σκεφτόμουν την προχτεσινή βραδιά, τις 13 μέρες που πέρασαν και αυτό που ξεκίνησε που μοιάζει σαν παραμυθάκι. 

Η θαλασσα ήταν ότι έπρεπε αλλά με την επιστροφή στο σπίτι με έπιασε μια μελαγχολία. Είναι τόσο ωραίο το τοπίο, η θάλασσα, το ηλιοβασίλεμα... Μακάρι να ήσουν εδώ να τα μοιραστούμε μαζί. Είναι τόσο δύσκολο να ξέρω ότι το βράδυ δεν θα σε δω. Έκλεισα εισητήριο... σου υπόσχομαι πως θα επιστρέψω και όλο αυτό ήταν απλά ένα διάλειμα. Δεν θέλω να γλυτώσω από τα όμορφα...

Υ.Γ.: Τα υπόλοιπα αργότερα, ας διαβάσουμε λιγάκι...

Soundtrack of the day:

Το τραγούδι που μου χάρισες ερμηνευμένο από τον Παυλίδη.


Posted in | 2 Comments

Γαμημένα λόγια μεθυσμένα

Είναι 2:30 και αποφάσισα να γράψω μερικές σκέψεις. To aircondition έχει κατεβάσει την θερμοκρασία δωματίου τόσο που από μπύρα λέω να το γυρίσω σε κονιάκ, αλλά όχι τόσο όσο παγωμένος νιώθω μέσα μου. Καιρό είχα να γράψω κάτι στανάχωρο τώρα που το σκέφτομαι. Σαν αποδημιτικό πουλί νιώθω και αυτό το δάκρυ έχει κολήσει στο μάτι μου και δεν λέει να κυλήσει, με βασανίζει ώρα τώρα, όση ώρα με βασανίζουν και αυτές οι δόλιες οι σκέψεις που κρύβουν ένα άρωμα πεσιμισμού μέσα τους. Πόση καρδιά να πάρω μαζί μου και πόση να αφήσω πίσω, αυτή που θα πάρω μαζί θα μου είναι αρκετή για να τα βγάλω πέρα και αυτή που θα αφήσω εδώ θα είναι αρκετή για να με θυμούνται άραγε. Τελειώνει και ο Αύγουστος και μια δόση μελαγχολίας θα με βρει... αυτή την φορά ελπίζω να είναι γλυκιά μελαγχολία. 

Προβλέπονται δύο δύσκολες μέρες προσαρμογής, με λίγο ποτό, λίγα δάκρυα, μερικές φωτογραφίες και πολλές θύμισες από τον απόηχο του καλοκαιριού. Θα προσπαθήσω να το παλέψω με όσα όπλα έχω... τι όπλα δηλαδή νεροπίστολα της συμφοράς, ξύλινα σπαθιά. Θα μου πεις δεν είναι σερνικά πράγματα αυτά, και τι είναι ρε μαλακά αντρίκειο να πνίγεις τα συναισθήματα σου;

Όχι δεν θέλω να με τραβήξεις από το μανίκι, ούτε να μου πεις δεν πειράζει, ούτε να αφήσεις κάποιο σχόλιο, ούτε τίποτα. Να παγώσεις το χρόνο θέλω, γίνεται; Γάμησε το δεν γίνεται. Με βρήκαν οι βλασφημίες μου απόψε και αμολάω βρισιές, συγχώρα με.

Το καλό είναι ότι η θάλασσα δεν κουράζεται, θα είναι εκεί όταν την χρειάζομαι και η κιθάρα μου ακόμα με ανέχεται. Θα γράψουμε παρέα κάνα δύστυχο θα της πω τους καημούς μου και αυτή θα αναστενάζει από το άθλιο παίξιμο μου, αλλά τόσα χρόνια ανέχεται τα κουσούρια και τα φάλτσα μου. Βάστα λίγο ακόμα μπας και βρούμε την άκρη.

Εκεί που σκοτεινιάζει θα έχει τόση ερημιά, ένα πικάπ, μερικούς φίλους και κάποια βιβλία. Και ο γείτονας, ο φοιτητής που βρίσκεται στο δίπλα διαμέρισμα ίσως και αυτός να ακούσει και να νιώσει πιο πολύ από τον καθένα τι νιώθω.

Εγώ το θα συνεχίζω να γράφω, να ελπίζω και να ονειρεύομαι. Θα γράφω στιχάκια, θα λέω αστεία άλλοτε πετυχημένα και άλλοτε κρύα, θα περιμένω μια κλήση ή θα παίρνω εγώ και θα μετρώ αντίστροφα τις μέρες μέχρι σαν αποδημιτκό πουλί να γυρίσω σε μέρη ζεστά. Εσύ... εσύ απλά φτάνει να είσαι εκεί... για να μου δώσεις όχι όσο ζέστη ποθώ αλλά όσο ζέστη αντέχω.


(Γαμημένα λόγια μεθυσμένα που λέει και ο Χρήστος, ας πάω καμιά βόλτα γιατί δεν βλέπω να κοιμάμαι έτσι και αλλιώς)



Posted in | 3 Comments

Μια μπλούζα αφορμή για σκέψη...

Στο δρόμο συνειδητοποίησα ότι η μαύρη μπλούζα που είχα φορέσει για να βγω να περπατήσω είχε πάνω της μια στάμπα όχι και τόσο καθωσπρέπει για τα συνηθισμένα όρια του χωριού. Ήταν μια μπλούζα που την έδινε δώρο το Metal Hammer και την είχα πάρει τότε που είχα περάσει μια φάση ακούγωντας Kamelot,Sonata Arctica,Epica κ.λπ. Ποτέ δεν την φόρεσα έξω γιατί είναι λίγο προκλητική και κακής ποιότητας αλλά για την πρωϊνή γυμναστική φαινόταν εντάξει. Η μπλούζα γράφει πάνω "Puppet in heaven, or Master in hell?" και έχει το κλασσικό συμβολισμό που κάνουν όσοι ακούνε Metal με τα δύο δάχτυλα του χεριού παρατεταμένα. Κάπως λέγεται αυτό αλλά δεν θυμάμαι...

Προχωρώντας συνάντησα μια γιαγιά, μακρινή συγγενής, σε φάση 3ή ξαδέρφη του μπατζανάκη του θείου του κουνιάδου κ.λπ.. Με κοίταξε με ένα παγωμένο βλέμμα λες και έβλεπε το Casper το φαντασματάκι σε μια πιο large εκδοχή του. Κατάλαβα ότι το βλέμμα της επικεντρώθηκε στην μπλούζα αν και μέσα μου απόρησα πως είναι δυνατόν σε τέτοια ηλικία να μπορέσει να παρατηρήσει. Μετανιωμένος που φόρεσα τα μαύρα αποφάσισα να συνεχίσω και να μην χαλάσω τον περίπατο μου. Το χειρότερο είναι ότι κάθε πρωί η βόλτα μου περνάει μπροστά από το σπίτι του παπά ο οποίος για κακή μου τύχη σήμερα ήταν ξύπνιος. Τι έκανε 7"30 το πρώι στο μπαλκόνι δεν ξέρω. Αν και συνήθως είμαι ευγενικός έκανα πως δεν τον είδα σκύβοντας το κεφάλι κάτω, κάνοντας πως ασχολούμαι με το mp3-player. Δεν θέλω να φανταστώ τι θα γινόταν αν παρατηρούσε την μπλούζα μου. Ο Αβραάμ, το παιδί που έψελνε, που πήγαινε βυζαντινή μουσική, Πα-Βου-Γα-Δι-Και-Ζω-Νι σε ήχο πλάγιο β'... έχει να πατήσει εκκλησία ούτε αυτός θυμάται από πότε και φοράει εριστικές μπλούζες... Πρώτο θέμα στην τοπική Τατιανολαμπίρη θα ήμουν, σαν να το βλέπω μπροστά μου.

Έφτασα σπίτι σώος αλλά με διάφορες σκέψεις να τιτιβίζουν στο μικρό μυαλουδάκι μου. Αναλογιζόμουν τα στερεότυπα και τα όρια που έχει ο καθένας μας. Δεν κάθισα να κατηγορήσω ούτε την γιαγιάκα ούτε τον παπά, απλά σκεφτόμουν πως προσαρμοζόμαστε ανάλογα με το περιβάλλον που έχουμε μεγαλώσει. Ο καθένας μας έχει διαφορετικά ταμπού, στερεότυπα, συνήθειες και τα όρια του έχουν ένα περιορισμένο εύρος. Όσο αριστερός και να είσαι ορισμένα ήδη ρατσισμού σου τα έχουν ενφυτήσει από μικρό και τα κουβαλάς ενδόμυχα όσο και αν δεν θες να το παραδεχτείς.

Η τάση για να αποκλίνουμε παρουσιάζεται κυρίως στην εφηβεία. Όπως και η ανεκτικότητα είναι μεγαλύτερη όσο είσαι μικρός. Τα παιδιά δέχονται τα πράγματα όπως είναι, δέχονται πολύ πιο εύκολα την διαφορετικότητα και τις προτιμήσεις των γύρω τους. Ο μόνος τρόπος να αποτινάξουμε τις κάθε είδους κοινωνικές-πολιτισμικές ταυτότητες είναι να παραμείνουμε ρομαντικά καταδεκτικοί προς την διαφορετικότητα όπως όταν ήμασταν παιδιά.

Με λόγια, με φυσιογνωμία και με τρόπους
μια εξαίρετη θα κάμω πανοπλία
και θ'αντικρύζω έτσι τους κακούς ανθρώπους
χωρίς να έχω φόβον ή αδυναμία.

Posted in | 3 Comments

Χμ... σκέψου το




Posted in | Leave a comment

Πως λένε σ’ αγαπώ 100 ανθρωποι που ζουν σε διαφορετικές χώρες;

Από το blog του συγγραφέα Δημήτρη Καραβασίλη, μου άρεσε η ιδεά και είπα να το βάλω εδώ...

Posted in | Leave a comment

Ότι δεν συνέβει ποτέ είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά...

Όλα στην ζωή ρίσκο είναι, και εν τέλη μην φοβάσαι, ότι είναι να γίνει ας γίνει... και αν δεν γίνει τότε δεν ήταν αρκετά καλό... Μην φοβάσαι, όλα είναι ρίσκο. Όταν κλαις ρισκάρεις να σε πουν ευαίσθητο και όταν γελάς ρισκάρεις να σε πουν ανόητο. Όταν απλώνεις το χέρι στο δίπλα ρισκάρεις να σε πουν ευκολόπιστο και όταν δεν το κάνεις σκληρό και άκαρδο. Ρίσκο είναι, ένας τροχός που γυρίζει και δεν ξέρουμε που θα σταματήσει. Άλλωστε αν ξέραμε πια θα ήταν η μαγεία του ταξιδιού. Θέλεις να πας στην Ιθάκη σου σούμπιτος; Δεν θέλεις να το ζήσεις λίγο;

Το μεγαλύτερο ρίσκο στην ζωή είναι να μην ρισκάρεις καθόλου, να μην προσπαθήσεις και όσο καλός και να είσαι να μείνεις απλά ακόμα ένα μαργαριτάρι στο καβούκι του που ποτέ κανείς δεν θα θαυμάσει. Άλλωστε χωρίς ρίσκο πια η νοστιμάδα... θα ζούσαμε μια λούπα από επαναλαμβανόμενες στιγμές που όσο και ωραίες να είναι επαναλαμβάνονται, χάνεται η έκπληξη, χάνεται το ξάφνιασμα και το έργο καταντάει κάτι σαν νερόβραστη ανάλατη σούπα...

Το να ερωτευτείς έχει το ρίσκο να μην πάρεις πίσω ανταπόδοση και το να ελπίζεις μπορεί να σε κάνει να πονέσεις... ε και; Αν δεν το κάναμε δεν θα ζούσαμε τίποτα, θα είμασταν κλεισμένοι σε ένα σπίτι και θα βλέπαμε τηλεόραση, ομοφοβικοί, εγωπαθείς, εσωστρεφείς, μη-άνθρωπινοι... Άλλωστε ότι ζήσουμε εδώ...Ο παράδεισος είναι τόπος για δεύτερους ρόλους

Μην φοβάσαι για μένα. Οι εποχές που φοβόμασταν μόνο το σκοτάδι δεν μου έχουν λείψει αρκετά ώστε να φοβάμαι να σου εκφράσω τα συναισθήματα μου... και μην τρομάζεις, ούτε εγώ ξέρω πια είναι αυτά τα συναισθήματα και που θα σταματήσει αυτό το ταξίδι. Θα προσπαθήσω να είμαι εγκρατής. Αλλά είναι κρίμα να χαλάμε την διαδρομή με φοβίες... έτσι δεν είναι;

Δεν χρειάζεται να τρέχουμε, ο χρόνος είναι κάτι σχετικό... Πάτα συμπλέκτη, βάλε στο κιβώτιο νεκρά, σβήσε την μηχανή και άστο να κυλήσει... και ας μην ξέρεις ακόμα να οδηγάς καλά, ούτε εγώ ξέρω... Όπου μας βγάλει... αρκεί να μην έχουμε τύψεις ότι δεν προσπαθήσαμε αρκετά, ότι δεν μπήκαμε στον κόπο να οδηγήσουμε...

Soundtrack of the day:








Posted in | 3 Comments

Όπου ακούς πολλά κεράσια...

Η σάλτσα από την κονσέρβα με τα καλαμαράκια είχε φέρει μια βόλτα γύρω από το στόμα του και μια σταγόνα αυτού του παρασκευάσματος ήταν έτοιμη να δραπετεύσει από το πρόσωπο του και να πέσει πάνω στο ανοιχτό πουκάμισο του. Πάντα τον θυμάμαι με ένα ανοιχτό πουκάμισο. Τελευταία στιγμή με μια αστραπιαία κίνηση χρησιμοποίησε ένα κομμάτι ψωμί για να σκουπίσει την καυτή σάλτσα. Με κοίταξε συνεχίζοντας να αναμασά. Με φωνή που δυσκολευόμουν να καταλάβω τι έλεγε μου λέει να πλησιάσω.

-"Ολόκληρος άντρα έγινες εσύ, 2 μέτρα παλικάρι".

Είπε, με ένα βλέμμα παράξενο, μια μίξη από το βλέμμα που έχουν οι αγγελάδες όταν αναμασάνε την τροφή τους και τα χρυσόψαρα όταν τα κοιτάς από την γυάλα. Εεεε ολόκληρος είμαι, σκέφτηκα, τι θα ήμουν λειψός αλλά προσπάθησα να αστειευτώ, όχι για να σπάσει ο πάγος από το μέρος του αλλά μπας και ξεψαρώσω λίγο εγώ.Έτσι του απάντησα:

-"Ναι, δεν βλέπετε,όρθιο χιλιόμετρο έγινα".

Μαλακία αστείο αλλά τέλοσπαντων κάτι έπρεπε να πω. Πλησίασα από ευγένεια να ρωτήσω τι κάνει, πως τα περνάει. Η οσμή του ούζου με είχε μεθύσει πριν καν φτάσω σε απόσταση αναπνοής, 2 λέξεις ακόμα να έλεγε και θα χορεύαμε παρέα καρσιλαμά στην άσφαλτο. Τα διάφορα ορεκτικά που υπήρχαν στο τραπέζι μου άνοιξαν την όρεξη και παρόλο την προσφορά του να καθίσω μαζί του αρνήθηκα ευγενικά γιατί ήξερα πως αυτό δεν θα οδηγήσει σε καλό. Ξαφνικά θυμήθηκε μια ιστορία που ομολογώ και εγώ ο ίδιος την είχα ξεχάσει. 

-"Θυμάσαι ρε αλήτη μια φορά που σας έπιασα στο χωράφι μου;"

Να πω ότι δεν θυμάμαι θα ακουστεί μαλακιά,τέτοιο τρέξιμο από τότε έχω να ρίξω, να πω ότι θυμάμαι θα αρχίσει το κύρηγμα. Ζύγισα τις πιθανότητες, και κατέληξα σε μια μεσοβέζικη λύση:

-"Κάτι θυμάμαι, αλλά πάνε και χρόνια, ήμασταν μικροί τότε, κάναμε διάφορα..."

Προσπάθησα να δικαιολογηθώ εν μέσως πλην σαφώς, νίωθοντας τύψεις για κάτι που έκανα χρόνια πριν.

-"Ξέρεις γιατί σας κυνήγησα τότε..."
-"Για να μην σας φάμε τα κεράσια.."
-"Γιατί τα κεράσια ήταν ραντισμένα, για αυτό σας κυνήγησα, για να μην φάτε".

Το ότι θα καταλήγαμε να τον ευνομονώ που μας κυνήγησε πριν κάτι χρόνια για μια χούφτα κεράσια δεν θα το φανταζόμουν σίγουρα. Πήρα το ποτήρι του και ήπια λίγο ούζο, αυθόρμητα, δεν ξέρω γιατί. Τον κοίταξα στα μάτια και του είπα ευχαριστώ, και πως θα τα ξαναπούμε. Πλέον το βλέμμα του δεν μου φαινόταν ούτε σαν της αγελάδας, ούτε σαν του χρυσόψαρου αλλά σαν το παιχνιδιάρικο βλέμμα του σκύλου που ζητάει και άλλα παιχνίδια. Σίγουρα θα ήθελε να πει και άλλα, το έβλεπα στο βλέμμα του καθαρά, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να αντέξω εγώ την αμηχανία που μου προκαλούσε η συζήτηση. Μακάρι κάποια στιγμή να καταφέρω να γίνω πιο κοινωνικός ώστε να θυμάμαι ιστορίες που τις έχω θαμμένες κάπου στα πίσω διαμερίσματα του μυαλού μου, και τις καρδιάς μου δυστυχώς.

Posted in | Leave a comment

Η αισθησιακή φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής

Ξαφνικά ξύπνησα με ένα άγχος ότι το εισιτήριο που είχα κλείσει μέσο Internet για την πτήση της Aegean δεν είχε κλειστεί ποτέ και θα έπρεπε να περάσω την Οδύσσεια του Λεωφορείο-Ταξί-Καράβι-Ταξί-24ώρεςΣτοΔρομο... μετά από μερικά τηλέφωνα πανικοβλημένος-πανικοβλαμένος και χωρίς να θυμάμαι σε πιo ακριβώς site είχα κλείσει το εισιτήριο κατάφερα να επιβεβαιώσω την κράτηση... Η φωνή της τηλεφωνήτριας της Aegean ήταν τόσο αισθησιακή που σκέφτομαι να παίρνω κάθε πρωί έτσι για να την ακούω να λέει "Καλημέρα σας" και μετά να το κλείνω... Ας σοβαρευτούμε. Αν κάτι μισώ στους αποχαιρετισμούς περισσότερο είναι οι αποχαιρετισμοί σε αεροδρόμια. Όταν τον αφήνεις τον άλλο σε κάποιο σταθμό τρένου έχει μια δόση παλαιορομαντισμού μέσα του το θέμα. Περιμένεις να ανέβει στο βαγόνι, να σε κοιτάξει μέσα από το κουπέ, να κουνήσεις το χέρι δεξιά αριστερά για το τελευταίο έχε γεια... Στο αεροδρόμιο είναι πιο πλαστικά τα πράγματα, πολύ ντιζαϊνάτα για να χωρέσουν συναισθηματισμoί Εντάξει θα μου πεις "Ρε μεγάλε δεν πας και στον πόλεμο, για εξεταστική θα πας".... Όμως κάθε φορά που φεύγει ο Αύγουστος με θυμάμαι να αφήνω πίσω πράγματα έχοντας βρει καινούργια... Σχέσεις, φίλους, στιγμές. Όσο να πεις υπάρχει μια γλυκόξινη γεύση σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις.

Κάποιοι λένε πως πατρίδα μας δεν είναι εκεί που γεννιόμαστε ή μεγαλώνουμε αλλά εκεί που υπάρχουν πράγματα που αγαπάμε... Τα τελευταία 5 χρόνια αισθανόμουν ότι έχω δύο πατρίδες... Τους τελευταίους μήνες νιώθω πως δεν υπάρχει πλέον κάτι να με κρατήσει εκεί, και θέλω να δω αν υπάρχει κάτι να με κρατήσει και εδώ... Για να δουμε...

Κάθε βραδιά είναι καλύτερη από την προηγούμενη και φοβάμαι μην ξυπνήσω και όλο αυτό είναι απλά ένα όνειρο... δεν θέλω να ξυπνήσω, ακόμα και αν το καλημέρα είναι να μου το πει η sexy φωνή της τηλεφωνήτριας στην άκρη της γραμμής.

Soundtrack of the day (ενός normal ακροατή):


The New Pornographers - The Fake Headlines





Soundtrack of the day (διχασμένης προσωπικότητας):




Posted in | 2 Comments

Οι καβάντζες παντρευτήκανε. Μαλάκα μεγαλώσαμε

Πριν λίγες μέρες ένας φίλος είπε "Οι καβάντζες παντρευτήκανε. Μαλάκα μεγαλώσαμε. Η ζωή έγινε ένα μπουρδέλο...χωρίς σεξ". Συνήθως δεν δίνω βάση στα λόγια του μια και το μόνο που έχει στο ψυγείο του είναι πάγος για το ουίσκι του αλλά πέρα από μια δόση cult απελπισίας η φράση του είχε και μια δόση αλήθειας... Ξύπνησα για να πάω για το συνηθισμένο πρωινό περίπατο αποφασίζοντας να πάω στο ποτάμι να δω αν έχει καθόλου νερό τέτοια περίοδο... στο δρόμο συνάντησα μια παλιά συμμαθήτρια, κάποια περίοδο μοιραζόμασταν και το ίδιο θρανίο... χειρότερο από το να συναντάς παλιό συμμαθητή γένους αρσενικού είναι να συναντάς παλιά συμμαθήτρια. Δουλεύει, έχει παντρευτεί, έχει κάνει μωρό... Αμηχανία. Τι να ρωτήσω... τι να μου απαντήσει. Τα είπαμε 2 λεπτά και συνέχισα την πορεία μου... ξαφνικά είχα πάθει ένα μικρό σοκ και ένιωθα ηλίθιος. Συνειδητοποίησα ότι λίγο πολύ ένα 70% των παλιών συμμαθητών μου έχουν παντρευτεί, αρραβωνιαστεί ή λογοδοθεί... άλλοι έχουν δουλειά και άλλοι έχουν παιδιά. Ετοιμάζονται να φτιάξουν σπίτια και χτυπάνε κανονική βάρδια στην δουλειά. 8-2. Ξαφνικά με έπιασε ένα άγχος... Εγώ ακόμα χρωστάω 4-5 μαθήματα...Ακόμα βάζω να ακούσω που και που το "Ρίμα για Χρήμα" όπως όταν ήμασταν στο γυμνάσιο. Ακόμα παίρνω την μπάλα του μπάσκετ να πάω για κάνα σουτάκι όχι τόσο για να γυμναστώ αλλά για να μυρίσω το ξύλινο ταμπλό της μπασκέτας και να νιώσω παιδί. Ακόμα γελάω με την αφέλεια του χουζούρη στα στρουμφάκια όταν τα πετυχαίνω στο Σταρ. Ακόμα ζωγραφίζω στις άκρες του τετραδίου σε ώρες βαρετών μαθημάτων στο πανεπιστήμιο. Ακόμα γράφω στιχάκια. Ακόμα ελπίζω πως θα αλλάξει ο κόσμος. Εγώ ακόμα ερωτεύομαι...

Δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι που δεν αφομοιώθηκα στο σύστημα των "μεγάλων"... αλλά αν είναι να νιώθω συμβιβασμένος μικροαστός προτιμώ να μείνω στην απέξω. Προτιμώ να ελπίζω, να τραγουδώ, να ζωγραφίζω, να ονειρεύομαι και να γυρίζω σε παρκάκια και αυλές σχολείων ερωτευμένος...

Υ.Γ.: Παρασκευή ήταν, 6 Αυγούστου να το θυμάσαι...

Soundtrack of the day:











Posted in | 6 Comments

Ρετρό αναμνήσεις

Συζήτηση με παλιό συμμαθητή:

-Τι κάνεις;
-Ε,Καλά, εδώ.
-Εσύ;
-Ε,τα ίδια, και εγώ εδώ.

Περισσότερο από το ότι δεν έχουμε τίποτα να πούμε ουσιαστικό με σκοτώνει αυτό το "Ε" στην αρχή κάθε απάντησης. Αυτό το "Ε" που σημαίνει "Δεν βαριέσαι..." . Μας θυμάμαι να κάνουμε αταξίες μέσα στην τάξη, να παίζουμε μπάλα σε αλάνες, να κυνηγάμε περιστέρια ή να κλέβουμε φρούτα από τα χωράφια... Μας θυμάμαι καλοκαίρια να ξενυχτάμε σε πάρκα, να γυρίζουμε βόλτες με το αμάξι με ελάχιστη βενζίνη και κανένα προορισμό... Μας θυμάμαι να πηγαίνουμε θάλασσα με το ΚΤΕΛ, να τραγουδάμε στην γαλαρία κάποιου λεωφορείου μιας σχολικής εκδρομής, να γράφουμε συνθήματα σε τοίχους... Να μιλάμε ώρες για μουσική, κορίτσια, μπάλα...Μας θυμάμαι στο ATARI και στο Nintendo βροχερές μέρες... Σε γιορτές να μαζευόμαστε σε κάποια ταβέρνα και τα Χριστούγεννα να μαζεύουμε λεφτά ώστε να πάρουμε βεγγαλικά... Θυμάμαι να μαζεύουμε χαρτάκια Panini ή να παίζουμε υπερατού... Να μιλάμε για τον Τσουμαρού και τον Σογκόκου... Να τριγυρνάμε στα ερασιτεχνικά και να κάνουμε κερκίδα βρίζοντας κάποιο διαιτητή, κάποιον επόπτη, κάποιο αντίπαλο... Θυμάμαι με πια τα είχες 6ή δημοτικού, πια γούσταρες στο γυμνάσιο και για πια έκανες το πρώτο σου τσιγάρο... Με σκότωσε αυτό το "Ε"...

Soundtrack of the day:



The Smiths - Bigmouth Strikes Again

Rosebleed - Until Next Time 

Fat Freddy's Drop - Cay's Crays (Digital Mystikz Remix)

Placebo - Where is my mind

I Monster - A Sucker For Your Sound

και ένα τελευταίο για σένα που φοβάμαι μην σε χάσω, τώρα που σε βρήκα:

Μπλε - Φοβάμαι


Posted in | 1 Comment

Μια δύσκολη εξίσωση

Ψάχνουμε, ψάχνουμε, συνέχεια ψάχνουμε να βρούμε κάποιον ώστε να μοιραστούμε αισθήματα, σκέψεις, λύπες, χαρές, φόβους... Είναι δύσκολο να λύσεις την εξίσωση της ευτυχίας, δύσκολο να βρεις τις ρίζες της, δύσκολο να βρεις το έτερο ήμισυ, ή πιο σωστά το έτερο εγώ...

Ο Πυθαγόρας χρόνια πριν όρισε τον φίλο-σύντροφο ως έτερο εγώ... και άρχισε να ψάχνει και αυτός με την σειρά του να βρει αριθμούς που να είναι ο ένας σύντροφος του άλλου, να μοιράζονται πράγματα... Οι αριθμοί αυτοί ονομάζονται Φίλιοι Αριθμοί... Δύο αριθμοί λοιπόν ονομάζονται φίλιοι όταν ο ένας  είναι ίσος με το άθροισμα των υποπολλαπλασίων, των ακριβών διαιρετέων του άλλου και αντίστροφα... Για να κατανοήσεις την δυσκολία του εγχειρήματος να βρεις 2 τέτοιους αριθμούς αρκεί να φανταστείς ότι οι Πυθαγόριοι είχαν βρει μόνο ένα ζεύγος... το 220, 284...

Αναλυτικά, οι δύο αριθμοί 220 και 284.
Αριθμός          Διαιρετέος                  Πηλίκο            Αριθμός          Διαιρετέος      Πηλίκο
220/                220                             =1                    284/                284                 =1
220/                2                                  =110               284/                2                      =142
220/                4                                  =55                 284/                4                      =71
220/                5                                  =44                 284/                71                    =4
220/                10                                =22                 284/                141                 =2
220/                11                                =20                                                           -------------
220/                20                                =11                                         Σύνολο +   220
220/                22                                =10
220/                44                                =5
220/                55                                =4
220/                110                             =2
                                                      ------------- 
                                         Σύνολο +  284


Χρόνια αργότερα ο Φερμά ανακάλυψε το δικό του ζεύγος (17.926, 18.416) και λίγο αργότερα ο Ντεκάρτ το δικό του (9.363.584, 9.437.056)... Εγώ δεν θέλω να ανακαλύψω το δικό μου μαθηματικό ζεύγος... θέλω απλά να βρω το δικό μου έτερο ήμισυ... το δικό μου φίλιο αριθμό πέρα από τον κόσμο των μαθηματικών...

Άλλοι δεν ασχολούνται ποτέ ώστε να βρουν το ιδανικό έτερο ήμισυ, και ίσως να είναι και μια ρεαλιστική προσέγγιση... όπως δεν το έκανε ούτε ο Ευκλείδης αγνοώντας πλήρως τους φίλιους αριθμούς... Άλλοι αναζητούν, ψάχνουν, ελπίζουν πως θα βρουν το ζεύγος τους...με την ελπίδα ότι όλο αυτό δεν είναι ένα ακόμα άλυτο πρόβλημα όπως ο τετραγωνισμός του κύκλου...

Εγώ; Εγώ.... εγώ νομίζω πως κάτι βρήκα... προσπαθώ να ανακαλύψω όλες τις πλευρές του, όπως ο Αρχιμήδης προσπάθησε να βρει τα δεκαδικά ψηφία του Π... έχω αφεθεί στην μαγεία του και κάθε βραδιά που είμαστε μαζί προσπαθώ να ανακαλύψω ακόμα ένα ψηφίο... και κάθε βραδιά που περνάει μαζί του η περιέργεια μου μεγαλώνει... κάθε βραδιά που είμαστε μαζί νιώθω σαν μαθηματικός που προσπαθεί να λύσει μια δύσκολη εξίσωση... παθιασμένος, περίεργος, ερωτευμένος με το "πρόβλημα"...

Ελπίζω να φτάσω σε μια ικανοποιητική προσέγγιση... άλλωστε...

Αεί ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί, το κύκλου μήκος ίνα ορίση διαμέτρω, παρήγαγεν αριθμόν απέραντον, καί όν, φεύ, ουδέποτε όλον θνητοί θα εύρωσι




Γιατί μες στη νύχτα περιδιαβαίνω
ανάμεσα στη διαίσθηση και τους υπολογισμούς
ανάμεσα σε παραδείγματα και αντιπαραδείγματα
Βρίσκω ειδικές περιπτώσεις με μη λογικές κορυφές.
Βρίσκω ειδικές περιπτώσεις μόνο με καθοριστικές κορυφές.
Λικνίζομαι μέσα και έξω.
Κουνιέμαι μπρος πίσω.
Είμαι ένας ταξιδευτής
μ' ένα λήμμα στο κάθε λιμάνι.

(Μάριον Κοέν) 




Soundtrack of the day :


Γιωργος Ορφανουδακης - Περι Φυσικης


Χ+Υ - Πρώτο Σύννεφο Δεξιά 


De Facto - Ένας κόσμος τετράγωνος 


Flaco - Μια όμορφη εξίσωση 

Posted in | Leave a comment

Μια βραδιά με ένα πεφταστέρι

Κάνανε λάθος, αυτοί οι επιστήμονες-αστρονόμοι κάναν λάθος... τουλάχιστον στην περίπτωση μου κάναν λάθος. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους γύρω στις 11-12 Αυγούστου ο ουρανός γεμίζει με Περσείδες. Αυτά τα πεφταστέρια που γεμίζουν τον ουρανό κάθε καλοκαίρι, ξεκινώντας από την περιοχή του ουρανού που ονομάζεται  βόρειος αστερισμός του Περσέα. Και όμως εγώ είδα ένα νωρίτερα, μέρες πριν, και χτες το αγκάλιασα...

Δεν ξέρω από πιο αστερισμό προέρχεται, δεν ξέρω σε πιο κομήτη οφείλει την ύπαρξή του... αλλά χτες ήμουν μαζί του... Είναι τυχερός λένε αυτός που καταφέρνει να δει τις Περσείδες γιατί δεν φαίνονται από όλα τα μέρη της γης, σκέψου πόσο τυχερός μπορεί να νιώθω εγώ... που ήμουν χτες μαζί του μέχρι αργά, που του μίλαγα, που το κοίταζα να γελά, που το αγκάλιαζα...

...Αλλά τι να σου κάνουν και οι επιστήμονες με τις προβλέψεις τους, και οι ποιητές πόσο να περιγράψουν, και οι μουσικοί ότι και αν πουν λίγο θα είναι, μόνο αν δεις από κοντά το δικό σου πεφταστέρι θα με καταλάβεις...

Μετά πως να το αφήσεις... αναζητάς κάπου να πιαστείς ώστε να μπορέσεις να το αφήσεις, μέχρι την επόμενη φορά... και μένεις με την ανάμνηση της εικόνας του και ίσως λίγο αστρόσκονη να σε περιτριγυρίζει...

...Μέχρι την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί στον ουρανό σου...



.Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα
...
..Σαν είμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια είταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν είτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο είταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου....

..Βαδίζαμε δίχως λέξη. Μα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα..
.

(Απόσπασμα από το Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας του Λειβαδίτη)

Υ.Γ.: Τι μπορεί να φταίει όταν δεν θες να πιεις νερό για να μην φύγει η γεύση της από τα χείλη σου, και ας έχει πιει και 6 σφηνάκια...

 Soundtrack of the day:








Posted in | 5 Comments

Η Κρουέλα Ντεβίλ των ονείρων μου

Τελικά σημασία έχει το πόσο ξεχωριστός είσαι για τον άλλο, πόσο σημαντικός, πόσο διαφορετικός... Νομοτελειακά είναι δύσκολο να συμβιβάζεσαι με κάτι που δεν σου πάει, όσο και να προσπαθήσεις, τα προσωπεία δεν γίνονται ποτέ πρόσωπα, πάντα ανακαλύπτεις την αλήθεια πίσω από την κουρτίνα... Μπορεί να είσαι όμορφη, έξυπνη, με χιούμορ αλλά υπάρχει μια χαώδης διαφορά μεταξύ του ωραία και του ξεχωριστή, του έξυπνη και του μοναδική... Some Girls Are Bigger Than Others 

Για κάποιο περίεργο λόγο ξύπνησα έχοντας στο μυαλό μου την ιστορία με τα 101 σκυλιά της Δαλματίας.. Όσο όμοια και να ήταν για κάποιο κάπου κάποτε θα υπήρχε φαντάζομαι κάποιο ταίρι που δεν θα το έβλεπε απλά σαν ένα από τα 101 αλλά σαν το μοναδικό, το ιδανικό, το ξεχωριστό...

Όλοι μας είμαστε σε μια συνέχη αναζήτηση του ιδανικού, σε μια συνέχη προσπάθεια να εκπέμψουμε τα κατάλληλα μηνύματα είτε λεκτικά είτε σωματικά ώστε να έλξουμε τον δέκτη... και ίσως να μην είμαστε ένα από τα 101 αλλά το μοναδικό... ίσως και για μας να είναι το ιδανικό... πρέπει να δοκιμάσεις για να μάθεις. Το τίμημα... πάντα υπάρχει τίμημα, πάντα υπάρχει κίνδυνος, πάντα υπάρχει ρίσκο να εμφανιστεί η Κρουέλα Ντεβίλ των ονείρων σου και το όνειρο να γίνει εφιάλτης, ονείρωξη, οπτασία ή και εγώ δεν ξέρω τι άλλο...

Το θέμα είναι πόσο δυνατός είσαι ώστε να παλέψεις μαζί της... αν μπορείς να τα βάλεις με την Κρουέλα... αν έχεις διάθεση να κυνηγήσεις το όνειρο σου... θα αναρωτιέσαι τι μπορεί να είναι η Κρούελα Ντεβιλ... φόβοι, ανασφάλιες, θέλω, πρέπει, υποψίες, στερεότυπα... όλα αυτά που πρέπει να ξεπεράσει κανείς για να βρει το μοναδικό μέσα στα 101... και όλα αυτά ώστε να γίνει το ιδανικό μέσα σε αυτά...

Καμιά φορά αυτό που ψάχνουμε μπορεί να εμφανιστεί τόσο ξαφνικά, στα πιο ασυνήθιστα μέρη ή και στα πιο καθημερινά... και μετά, μετά πρέπει να προσπαθήσεις... και να ελπίζεις... και αν όλα πάνε καλά τα μέρη και ο χρόνος πλέον δεν έχουν σημασία.. όπως γράφει και ο Ρίτσος, Ὅπου βρίσκεσαι ὑπάρχω.

Ενάντια λοιπόν στην Κρουέλα, και ότι βγει... και αν βγει, και αυτή ωραία θα μου μοιάζει.

Υ.Γ.: Η χτεσινή ήταν μια όμορφη βραδιά, ελπίζω μέχρι την επόμενη... μακάρι να είχε συμβεί καιρό πριν... μακάρι ο Αύγουστος να κράταγε 101 μέρες...

...Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου...

 (Γιάννης Ρίτσος - Η σονάτα του σεληνόφωτος)

Soundtrack of the day:













Posted in | Leave a comment

Πόσο διαρκεί ένα ταξίδι;

Είναι 6:10... αν προσθέσουμε όλα τα τρίλεπτα ύπνου της βραδιάς δεν πρέπει να έχω κοιμηθεί πάνω από μισή ώρα συνολικά. Πόσο διαρκεί ένα ταξίδι; Ίσως και κάτι λιγότερο από δευτερόλεπτο, ίσως απλά ένα βλέμμα. Το παράξενο είναι ότι δεν μπορώ να σου περιγράψω... δεν μπορώ να γράψω τίποτα... Γεμίσαμε από συναισθήματα και ξεμείναμε από λέξεις...το προτιμώ.

Η μέρα προβλέπεται επίπονη και ωραία ταυτόχρονα... στην Θεσσαλονίκη για να μην περάσεις ωραία πρέπει να το προσπαθήσεις. Το μυαλό μου είναι αλλού... ούτε στον αγώνα του ΠΑΟΚ ούτε στην Θεσσαλονίκη... Σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, σε αυτό το βλέμμα και κυρίως σε αυτό το χαμόγελο...

Είναι ωραία να σε εκπλήσσει η ζωή ευχάριστα. Είναι ωραίες αυτές οι φορές που λες "Επιτέλους" ή "Τι ωραία..." ή "Είναι όμορφη η ζωή τελικά" κ.λπ κ.λπ κ.λπ. Τις στιγμές αυτές δεν πρέπει να τις κατηγορείς που άργησαν να φανούν, που δεν ήρθαν νωρίτερα ή που πρέπει να ξεπεράσεις κάποια εμπόδια για να τις ζήσεις... πρέπει απλά να τις ζήσεις. Πόσοι τρόποι υπάρχουν για να δεις την πραγματικότητα;

Καλημέρα και καλή συνέχεια, επιστροφή σπίτι υπολογίζω γύρω στις 1-1:30.

Soundtrack of the day:









Posted in | Leave a comment

Ταξίδι στην χώρα του "An error occurred"

Η χτεσινή μέρα ήταν άκρως περίεργη, κωμικοτραγική σε κάποια φάση... Ένα επαναλαμβανόμενο  '"An error occurred" έκανε την εμφάνιση πρώτα στο μυαλό και αργότερα στον υπολογιστή μου...Το να βρίσκεται σε δίλημμα η σκέψη σου είναι κάτι που συμβαίνει συχνά, το να βρίσκεσαι και ως φυσική παρουσία μέσα στο δίλημμα είναι κωμικοτραγικό. Όχι ακριβώς δίλημα δηλαδή, μεταξύ του τι αφήνεις και τι ονειρεύεσαι είναι μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση. Πήγα για ύπνο γύρω στις 2 αν και θα ήθελα να μείνω παραπάνω στο υπολογιστή να απολαύσω την συζήτηση στο MSN... το μοχίτο με έντυσε με νύστα... δεν κοιμήθηκα όμως αρκετά. Γυρωβολούσαν διάφορες σκέψεις στο μυαλό μου... Τελευταίος έχω γίνει ψυχαναλυτής του εαυτού μου και τον γύρω μου, αλλά τώρα που με σκέφτομαι με τα άσπρα γιατρουδίστικα ρούχα πιο πολύ σε παγωτατζή θα έφερνα. Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα που λέει και Λουντέμης, τρομάρα μου... Νίωθω σαν ήρωας από κάποια ρεμπέτικη στροφή, και εσύ είσαι η παραγγελία η μοιραία του Κοεμτζή, νομίζω πως κάπου εδώ θα έρθει το φάντασμα του Μάρκου, η πως χάθηκα στα μπλουζ και στις ροκιές μέσα του Παύλου...


Ξύπνησα στις 5, βγήκα στο μπαλκόνι, φαντάστηκα ότι κάπνιζα κάποιο τσιγάρο και άραξα στην πλαστική καρέκλα ακούγοντας την σιωπή της ανατολής του ηλίου... και σκεφτόμενος το απόλυτο τίποτα ή εσένα. Σε κάποια φάση σηκώθηκα και ήταν 7¨30, πήγα για τον κλασσικό περίπατο και μόλις γύρισα σπίτι ήρθε το χτύπημα: 

-Μάνα: "Πρέπει να πας στην τράπεζα να πληρώσεις το ΦΠΑ" 
-Μάκης: "Γαμώ την τύχη μου..."
-Μάνα: "Μην βρίζεις!"
-Μάκης: "Βρίζω τώρα για να μην βρίζω όταν θα είμαι στην ουρά στην τράπεζα"

Στην ουρά άκουσα ένα παπά να λέει "Θα πάρουμε τα τουφέκια" επειδή δεν του βάλαν την επικουρική στο λογαριασμό... Αν πάρουνε τα τουφέκια οι παπάδες εγώ με τι πρέπει να πάω, με F-16; 


Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα, το μυαλό μου είναι εκεί... Κάνω υπομονή, να περάσει η Τετάρτη και μετά βλέπουμε... θα προσπαθήσουμε, και ότι γίνει.... Έχω γράψει όλες τις λέξεις, μα μου λείπει μια κουβέντα, να την βγάλω απ'την ψυχή μου, να ραγίσουν τα τσιμέντα... Βρήκα στο ντουλάπι μου κάτι δώρα από μερικές πρώην, ανάμεσα σε άλλα ήταν και 2 ζάρια, τεράστια, πλάκα έχουν, αλλά αν είναι να βασίζουμε τις ανθρώπινες σχέσεις στην τύχη τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας... Για αυτό λέω να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου... μετά την Τετάρτη όμως.


 Υ.Γ.:  Μάλλον θα είμαι Σαλλονίκη μέχρι το απόγευμα... τα λέμε αργότερα.


Soundtrack of the day:

(thanx σε αυτήν που μου το έστειλε)

("Άσε με να μπω,μέρες τώρα στην πόρτα σου λιώνω,δυο κουβέντες να σου πω,άνοιξέ μου, είμαι απ' έξω, κρυώνω")




("Να 'ταν όλη μου η πρίκα μόνο φύκια και μπιζού, να μην ντρέπομαι να ερθώ να σου ζητήσω ραντεβού")





Posted in | 3 Comments

Λυπηθείτε τους ποιητές που τους τρελαίνουν δυο δισεκατομμύρια εκδοχές για έναν μοναδικό κόσμο

Το να κοιμάσαι με Peccatum και να ξυπνάς με Κ.Βήτα εμπεριέχει μια δόση ανωμαλίας το παραδέχομαι. Το άρωμα της σκουριάς πάνω στο ποδήλατο δεν ήταν αρκετά ενοχλητικό ώστε να με αποτρέψει από την πρωινή βόλτα. Σηκώνομαι από το κρεβάτι στις 7 αλλά νιώθω ότι ξυπνάω πολύ αργότερα. Η γιαγιά μου ξυπνάει από τις 5 να φροντίσει τα λουλούδια της. -Το κεφάλι ψηλά αγόρι μου. -Δεν μπορώ ρε γιαγιά, είναι συνήθεια να κοιτάω κάτω. -Πάνε στην αποθήκη, έχει κάτι βιβλία του παππού. -Τι βιβλία; -Για να κοιτάς ψηλά.


Κατέβηκα στην αποθήκη όπου η οσμή του παλιού σε συνδυασμό με τους τίτλους των βιβλίων με έκαναν να ανατριχιάζω "Η δίκη της Νυρεμβέργης" "Το κεφάλαιό του Μαρξ" "Η Άνοδος της Ασημαντότητας" προς στιγμή σκέφτηκα να γυρίσω πίσω αλλά θεώρησα πως άμα με δει η γιαγιά να φεύγω σε 3 λεπτά από την αποθήκη θα κουνήσει περιφρονητικά το βλέμμα της, σαν τότε που της είπα ότι δεν θέλω να ξαναψάλω στην εκκλησία δίπλα στον ψάλτη γιατί είναι άσχετος, ότι δεν θέλω να ξαναπάω στην εκκλησία. Βρήκα και κάτι παλιές φωτογραφίες, κιτρινισμένες από το χρόνο... Αναρωτιέμαι γιατί αυτές οι παλιές φωτογραφίες να περικλείουν περισσότερη αλήθεια από τα σημερινά megapixel;


Ο παππούς ήταν κομμουνιστής, από αυτούς που τους τρέχανε στα κρατητήρια,από αυτούς που προσπαθούσαν να κρύψουν τα βιβλία ή διαβάζανε κρυφά εφημερίδα. Ποτέ δεν ασπάστικα της απόψεις του σε απόλυτο βαθμό, μα τις σεβάστηκα.Ας είναι καλά εκεί που είναι τώρα.

Πρώτη μου σύντομη διήγηση απ τα χρόνια της σιωπής
με τσιλιαδόρο τον αέρα στα ελλενίτ της σκεπής
τα καρακολια μαζεμένα στη γωνία με φακούς και λοστούς
η νύχτα θάρρευε όσους η μέρα είχε σκυφτούς,
τους κυνηγούς των πεποιθήσεων,
τις μπασκίνες των μετέπειτα εδώ κυβερνήσεων.
Λοιπόν, θυμάμαι το βλέμμα προς την πόρτα του παππού μου,
εγώ να κάνω πως θυμάμαι να χω και το νου μου.
Από δίπλα η φασαρία, κάποιον χτυπάγανε
είχαν γορτή πριν εκεί και τραγουδάγανε.
Βρήκαν και κάτι βιβλία και τους μαζέψανε,
ίσως να βρήκαν τη σκιά που γυρεύανε,
για σίγουρα όμως χτύπησαν δίπλα και σε μας
ρίξαν φως από τις γρίλιες κι ένας φουκαράς
που είχε έναν φοίνικα φλαμπέ πάνω στην αγκράφα,
έσπρωξε την πόρτα, μεγάλη γκάφα.

Κάπου εκεί ανάμεσα στα βιβλία του παππού για τον Μαρξ και το Μπακούνιν, και σε κάτι βιβλία της μάνας μου από τότε που ήταν φοιτήτρια, "Η ανατομία του ανθρώπου" "Διαιτητική", κάπου εκεί υπήρχαν και κάτι άλλα βιβλία, αγνώστου προελεύσεώς. Κάπου εκεί λοιπόν ξετρύπωσα μια ποιητική συλλογή του Λειβαδίτη, πάντα τον αγαπούσα, αλλά πως βρέθηκε αυτό εδώ. Ο παππούς αποκλείεται να διάβαζε Λειβαδίτη, μόνο κάτι συλλογές του Ελύτη νομίζω είχε, και η μάνα μου δεν διαβάζει ποίηση παρά μόνο ερωτικά μυθιστορήματα. Ο δε πατέρας μου διαβάζει μόνο εφημερίδα άντε και κάνα βιβλίο για τον γέρο της δημοκρατίας.Δεν κάθισα να το αναλύσω παραπάνω μιας και η σκόνη με έκανε να φτερνίζομαι σαν αλλεργικό ποτιστικό λάστιχο...ραντίζοντας τα πάντα, πήρα την συλλογή με τα ποιήματα και ανέβηκα στο δωμάτιο μου... αφήνοντας πίσω την γιαγιά να παίζει με το λάστιχο στην αυλή.


Στην πρώτη σελίδα είχε μια αφιέρωση που δεν μπόρεσα να διαβάσω μιας και τα γράμματα είχαν σβηστεί από το χρόνο. Άρχισα να ξεφυλλίζω τις σελίδες και να διαβάζω... η δύναμη της ποίησης του έδενε απόλυτα με τις ξεθωριασμένες σελίδες.

Δεν είμαστε πια ποιητές
παρά μονάχα
σύντροφοι
με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα.


Μας φτάνει να μιλήσουμε
απλά
όπως πεινάει κανείς απλά
όπως αγαπάει
όπως πεθαίνουμε
απλά.



... γιατί αλίμονο αν μαθαίναμε όσα μας έχουν συμβεί.

Κι όταν δεν πεθαίνει
ο ενας για τον άλλο
είμαστε κιόλας νεκροί...


Τόσο φοβισμένος που όταν μου έπαιρναν κάτι τους ευγνωμονούσα που μου άφηναν τουλάχιστον την ανάμνησή του.

Και ένα τελευταίο για σένα που δεν σε ξέρω καθόλου...μα θέλω τόσο να σε γνωρίσω.

...και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας από τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν




Soundtrack της ημέρας:

Κ.Βήτα - Όλο αυτό που ποτέ

Παύλος Παυλίδης - Αερικό

Μελίνα Τανάγρη - Οι κουβέντες

Λουδοβίκος των ανωγείων - Ανάθεμα σε έρωτα

Γιάννης Χαρούλης - Δύση και ανατολή
 


  

  

Posted in | Leave a comment

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.