Όπου ακούς πολλά κεράσια...

Η σάλτσα από την κονσέρβα με τα καλαμαράκια είχε φέρει μια βόλτα γύρω από το στόμα του και μια σταγόνα αυτού του παρασκευάσματος ήταν έτοιμη να δραπετεύσει από το πρόσωπο του και να πέσει πάνω στο ανοιχτό πουκάμισο του. Πάντα τον θυμάμαι με ένα ανοιχτό πουκάμισο. Τελευταία στιγμή με μια αστραπιαία κίνηση χρησιμοποίησε ένα κομμάτι ψωμί για να σκουπίσει την καυτή σάλτσα. Με κοίταξε συνεχίζοντας να αναμασά. Με φωνή που δυσκολευόμουν να καταλάβω τι έλεγε μου λέει να πλησιάσω.

-"Ολόκληρος άντρα έγινες εσύ, 2 μέτρα παλικάρι".

Είπε, με ένα βλέμμα παράξενο, μια μίξη από το βλέμμα που έχουν οι αγγελάδες όταν αναμασάνε την τροφή τους και τα χρυσόψαρα όταν τα κοιτάς από την γυάλα. Εεεε ολόκληρος είμαι, σκέφτηκα, τι θα ήμουν λειψός αλλά προσπάθησα να αστειευτώ, όχι για να σπάσει ο πάγος από το μέρος του αλλά μπας και ξεψαρώσω λίγο εγώ.Έτσι του απάντησα:

-"Ναι, δεν βλέπετε,όρθιο χιλιόμετρο έγινα".

Μαλακία αστείο αλλά τέλοσπαντων κάτι έπρεπε να πω. Πλησίασα από ευγένεια να ρωτήσω τι κάνει, πως τα περνάει. Η οσμή του ούζου με είχε μεθύσει πριν καν φτάσω σε απόσταση αναπνοής, 2 λέξεις ακόμα να έλεγε και θα χορεύαμε παρέα καρσιλαμά στην άσφαλτο. Τα διάφορα ορεκτικά που υπήρχαν στο τραπέζι μου άνοιξαν την όρεξη και παρόλο την προσφορά του να καθίσω μαζί του αρνήθηκα ευγενικά γιατί ήξερα πως αυτό δεν θα οδηγήσει σε καλό. Ξαφνικά θυμήθηκε μια ιστορία που ομολογώ και εγώ ο ίδιος την είχα ξεχάσει. 

-"Θυμάσαι ρε αλήτη μια φορά που σας έπιασα στο χωράφι μου;"

Να πω ότι δεν θυμάμαι θα ακουστεί μαλακιά,τέτοιο τρέξιμο από τότε έχω να ρίξω, να πω ότι θυμάμαι θα αρχίσει το κύρηγμα. Ζύγισα τις πιθανότητες, και κατέληξα σε μια μεσοβέζικη λύση:

-"Κάτι θυμάμαι, αλλά πάνε και χρόνια, ήμασταν μικροί τότε, κάναμε διάφορα..."

Προσπάθησα να δικαιολογηθώ εν μέσως πλην σαφώς, νίωθοντας τύψεις για κάτι που έκανα χρόνια πριν.

-"Ξέρεις γιατί σας κυνήγησα τότε..."
-"Για να μην σας φάμε τα κεράσια.."
-"Γιατί τα κεράσια ήταν ραντισμένα, για αυτό σας κυνήγησα, για να μην φάτε".

Το ότι θα καταλήγαμε να τον ευνομονώ που μας κυνήγησε πριν κάτι χρόνια για μια χούφτα κεράσια δεν θα το φανταζόμουν σίγουρα. Πήρα το ποτήρι του και ήπια λίγο ούζο, αυθόρμητα, δεν ξέρω γιατί. Τον κοίταξα στα μάτια και του είπα ευχαριστώ, και πως θα τα ξαναπούμε. Πλέον το βλέμμα του δεν μου φαινόταν ούτε σαν της αγελάδας, ούτε σαν του χρυσόψαρου αλλά σαν το παιχνιδιάρικο βλέμμα του σκύλου που ζητάει και άλλα παιχνίδια. Σίγουρα θα ήθελε να πει και άλλα, το έβλεπα στο βλέμμα του καθαρά, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να αντέξω εγώ την αμηχανία που μου προκαλούσε η συζήτηση. Μακάρι κάποια στιγμή να καταφέρω να γίνω πιο κοινωνικός ώστε να θυμάμαι ιστορίες που τις έχω θαμμένες κάπου στα πίσω διαμερίσματα του μυαλού μου, και τις καρδιάς μου δυστυχώς.

Posted in . Bookmark the permalink. RSS feed for this post.

Leave a Reply

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.