Αβρααμάκης

Σάμος, Καρλόβασι, Παραλία "Ποτάμι"

Ο πάγκος στο λιμάνι ήταν γεμάτος βιβλία και εγώ έμεινα να τα χαζεύω για ώρα και να σκέφτομαι παραλλαγές των τίτλων τους που θα κολλούσαν στην περίπτωση μας. Το αεράκι και ο ήχος των κυμάτων με έκανε να βγάλω τα ακουστικά από τα αυτιά, μιας και η μουσική της φύσης κάτι τέτοια βράδια είναι θείο δώρο. Κάποιος μου είχε πει πως η εξίσωση περιγραφής των κυμάτων είναι άπειρη, δεν τελειώνει ποτέ, άρα πάντα θα είναι εκεί να απαλύνουν τις σκέψεις μου, κάτι είναι και αυτό. Χάζευα τους τίτλους των βιβλίων μέχρι που ένα μελτέμι μου υπενθύμισε πως πρέπει να φύγω χτυπώντας με στην πλάτη όχι και τόσο ευγενικά, που σε συνδυασμό με τον ιδρώτα που με είχε λούσει μου προκάλεσε ένα ρίγος.

Η απουσία σου είναι τόσο μεγάλη ή εγώ είμαι τόσο μικρός ώστε να την αντέξω... βασανιστικό ερώτημα που κόβει βόλτες, πάνω-κάτω πάνω-κάτω όλη μέρα στο μυαλουδάκι μου.

Έψαξα να βρω τον κύριο που πουλάει καλαμπόκια πιστεύοντας πως αναμασώντας κάτι θα ξεγελάσω την σκέψη μου αλλά δυστυχώς έλειπε, στάθηκα λίγο σε ένα παγκάκι να κοιτάξω τα αστέρια και ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό κάτι φαινομενικά τόσο μα τόσο άσχετο. Οι ακτίνες γάμμα είναι 10 φορές πιο διεισδυτικές από τις ακτίνες βήτα που είναι δέκα φορές πιο διεισδυτικές από τις ακτίνες άλφα... και με τις ακτίνες του έρωτα; Με αυτές το έψαξε κανείς τι γίνεται;

Αφού βρήκα λοιπόν νέο ερευνητικό project, μάζεψα τα κομμάτια μου και το κουτάκι της μπύρας και αποφάσισα να επιστρέψω στο σπίτι... κοιτώντας το φεγγάρι.

Σήμερα είπαν ότι το φεγγάρι μικραίνει, 100 μέτρα κάθε κάποια εκατομμύρια χρόνια, άρα δεν έχουν και πολύ χρόνο οι ποιητές και οι μουσουργοί να το εκθειάσουν...

Βλέπω καράβια να φεύγουν και εγώ είμαι ακόμα εδώ, να χαζεύω βιβλία, να μετράω αστέρια ,να κοιτάζω φεγγάρια, να μαγειρεύω μακαρόνια και να γράφω σε ένα ηλίθιο blog... ενώ θα ήθελα να είμαι  εκεί μαζί σου, οπουδήποτε μαζί σου.

Η δικτατορία του έρωτα είναι η πιο σκληρή από όλες.

Ζηλεύω τα ζευγαράκια στο δρόμο, είναι δύσκολο να είμαι μακριά σου βράδια Αυγούστου...

Όταν ακούω την φωνή σου στο τηλέφωνο... δεν μπορώ να το περιγράψω. το συναίσθημα . Είμαι τόσο μικρός και αυτά που νιώθω μάλλον με ξεπερνάνε... προσπαθώ να βάλω χαλινάρια και να μην σου εκφράζω ότι νιώθω, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο.

Ώρες ώρες βλέπω την ζωή μου σαν μια γυάλα, που στέκομαι από έξω και την παρατηρώ... και αυτή την εποχή η γυάλα μου φαίνεται τόσο όμορφη... Ίσως να λέω ώρες ώρες υπερβολές, δεν ξέρω, ίσως να φταίει ότι φοβάμαι να μην διαταραχθεί η ησυχία στην γυάλα, ίσως φοβάμαι να μην σπάσει.

Αυτά τα λίγα, αρκετά σας έπρηξα σήμερα...