Archive for 2010

Το top 50 των δίσκων μου για την χρονιά που έφυγε (25)

Καταρχήν δεν είμαι μουσικοκριτικός, απλά ακροατής με κολλήματα, ενδοιασμούς και πάθη... αυτή η λίστα είναι απλά οι αγαπημένοι μου δίσκοι που κυκλοφόρησαν για την χρονιά που σε ένα μήνα φεύγει, κάθε μέρα θα προσθέτω όσα άλμπουμ μπορώ, μέχρι να συμπληρωθούν τα 50 μου και πριν φύγει η χρονιά. Η σειρά είναι δύσκολο να καθοριστεί αφού ανάλογα με την μέρα και την διάθεση θα είχα διαφορετική σειρά οπότε πάρτα όπως έχουν.





1. The boy - Κουστουμάκι (Είδος: Experimental,Punk,Lo-Fi, Electronic)
Αυτός ο δίσκος όχι απλά μπήκε άνετα στο top50 μου για φέτος, αλλά στο top50 για την δεκαετία που πέρασε. Καταρχήν δεν είναι ένα δίσκος για όλους, δεν είναι μουσική για να διασκεδάσει κανείς, δεν είναι κανονική μουσική... Είναι σαν να άφησε κάτι μισοτελειωμένο ο Κ.Βητά επί Stereo Nova και να το πήρε ο The boy και να το συνέχισε... Χωρίς να αναπαράγει χιλιοπαιγμένες μουσικές φόρμες και ριχά στιχάκια αυτό το μουσικό εγχείρημα με σημαδεύει, όπως και η μουσική του The Boy.
Αγαπημένα κομμάτια: Όλα...

2.Babyjaws - Pulsatilla (Είδος: Electronica, Chillout)
Αυτοί οι νορβηγοί μπήκαν μέσα στο top50 μου λόγο της απλότητας της μουσικής τους και της χαλαρής διάθεσης που σου βγάζει. Βάζεις τέρμα τα ηχεία, κλείνεις τα μάτια και ταξιδεύεις.
Αγαπημένα κομμάτια: All for you, Nothing gonna last,






3.Sadahzinia - Σάρμα (Είδος: Low Bap, Hiphop)
Απίστευτα τρυφερός δίσκος, λυρικός από την αρχή ως το τέλος... Αφήνει μια μελαγχολία να σε συντροφεύει μέχρι το επόμενο repeat. "Τη μοναξιά μού τη θυμίσαν οι πολλοί ,κι ότι είμαι μικρός, εκείνοι που δε ξέρω,Τη τρέλα μου τη σιγοντάραν οι τρελοί ,κι ο χρόνος μια πίκρα για όσα δε καταφέρω"  δε



4.Playground Noise - Playground Noise (Είδος: Indie,Rock, Post-Punk)
Το εκπληκτικό με αυτόν το δίσκο είναι ότι είναι απο ελληνική μπάντα. Πέντε ταλαντούχοι άνθρωποι από Πάτρα, σε  ένα δίσκο με εκπληκτικό αποτέλεσμα και ήχου που αν δεν ήξερες θα έλεγες ότι προέρχεται από Μεγάλη Βρετανία.
Αγαπημένα κομμάτια: April 24, Last Cigarette




5. Cars & Trains - The roots, the leaves (Είδος: Indietronica,Folktronika,Experimental)
Πρόκειται για project του instrumentalist Tom Filepp. Υπέροχη εναλλαγή ηλεκτρονικών ήχων. Στίχοι που βασίζονται στην ιδιοσυγκρασία του Filepp και αφήνουν έναν αέρα μελαγχολίας στο αέρα.
Αγαπημένα κομμάτια: I know someone who can't recognize, Intimidated by silence



6. Ceschi - The one man band (Είδος:  Experimental hip-hop, Abstract hip-hop)
Δεν μπορείς να φανταστείς την ανακούφιση μόλις βρήκα τρόπο να αγοράσω αυτό τον δίσκο σε βινύλιο, να'ναι καλά μερικοί τρελοί που φέρνουν τέτοιους δίσκους στην Ελλάδα. Τον αγαπώ τον Ceschi, αγαπώ τους στίχους, την μουσική το όλο στυλ του. Εξάλου ο δίσκος έχει Dj Scientist, έχει Sole, έχει Austronautalis, έχει έχει έχει... λόγους να τον ακούσεις.
Αγαπημένα κομμάτια:  Bad Jokes, The One Man Band Broke Up


7. Blitz the Ambassador - StereoLive (Είδος: Underground hiphop)
Δεν χρειάζονται λόγια,  δες το video και θα με νιώσεις.
Αγαπημένα κομμάτια: Nothing to Lose








8. Arcade Fire - The Suburbs (Είδος: Indie, Rock, Alternative)
Ποτέ δεν ήμουν φαν τους ούτε καν φαν του συγκεκριμένου ήχου με λες αλλά αυτό το δισκάκι μου άρεσε ιδιαίτερα, έχει αρκετά κομμάτια που μένουν. Για μένα δεν είναι κάποιος δίσκος ορόσημο όσο θεωρείται από άλλους αλλά ένας αρκετά καλός δίσκος που σέβεται τον ακροατή του.
Αγαπημένα κομμάτια: The Suburbs, Wasted Hours, Ready to start




9.Lynx - On the horizon (Είδος: Drum and bass, Math rock)
Καταρχήν δεν μπορώ να εντάξω το άκουσμα αυτό σε κάποιο είδος, αλλά ό δίσκος είναι εκπληκτικός είτε ακούς triphop είτε indie είτε drum & bass, πολύ όμορφο άκουσμα.
Αγαπημένα κομμάτια: Traces






10. Ανδρείκελος - Τι έχουμε πια για να χάσουμε; (Είδος: Experimental, Hip-Hop, Electronica)
Δίσκος που λίγοι θα ακούσουν, ίσως γιατί έτσι πρέπει, ίσως γιατί ένα διαμάντι δεν είναι για πολλούς... Μόνο μου παράπανο, όταν ο δίσκος φτάνει στο τέλος λες "Γιατί τόσο λίγο; ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΑΛΛΟ!!!"
Αγαπημένα κομμάτια: Τι έχουμε πια να χάσουμε,  Χειροβομβίδα





11. The National - High Violet (Είδος: Indie, Rock, Alternative)
Απλές μελωδίες, κομμάτια ενορχηστρωμένα χωρίς περιττά πράγματα, όμορφοι στίχοι, όμορφος δίσκος γενικά από μια μπάντα που μένει σταθερή σε αυτό που δίνει...
Αγαπημένα κομμάτια: Runaway, Anyone's Ghost





12. Dead Man's Bones - Dead Man's Bones (Είδος: Folk, Indie, Alternative, Gospel, Rock)
 Μια παιδική χορωδία, δύο παλιοί φίλοι,ένα αλουμινόχαρτο, το τρίξιμο της πόρτας, βήματα, ουρλιαχτά, φωνές, κλάματα, κύματα, γαβγίσματα σε έναν δίσκο που δεν αναζήτησε το τέλειο αποτέλεσμα...
Αγαπημένα κομμάτια: In the room where you sleep




13. SUFJAN STEVENS – The Age Of Adz (Είδος:  Indie, Folk, Alternative, Electronica)
Ότι και να κάνει, ότι πειραματισμό και να κάνει του βγαίνει... δεν το λες τυχαίο. Ταλέντο το λες. Στα αξιοσημείωτα ότι η δισκογραφική του εταιρεία Asthmatic Kitty ζητάει από το κοινό να αγοράσει το άλμπουμ μέσω ανεξάρτητων καταστημάτων.
Αγαπημένα κομμάτια: Futile Devices, Age of odz, All for myself




14. Άγνωστος Χειμώνας - Στα βήματα του ίσκιου (Είδος: Underground hiphop)
Η οργή όπως πρέπει να εκφράζεται μέσα από 10 κομμάτια (+2 intro,outro), επίκαιρο όσο κανένας άλλος δίσκος του top50 μιας και πλησιάζει η επέτειος από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Αγαπημένα κομμάτια: Ο καιρός της σιωπής , Όμορφη πόλη





15. Band of horses - Infinite Arms (indie, rock, alternative, alt-country)
Rock με country επιρροές σε ένα άλμπουμ που καταφέρνει να σε βυθίσει στην ατμόσφαιρα του από το πρώτο άκουσμα. Αν σε γοητεύει η country και η μουσική του αμερικάνικου νότου αυτό το δισκάκι είναι ότι πρέπει.
Αγαπημένα κομμάτια: On My Way Back Home




16. Αtmosphere - To all my friends (underground hiphop)
Ένα εκπληκτικό album ίσως του καλύτερου story-teller αυτή την στιγμή στην hiphop σκηνή. Οι Atmosphere ανέκαθεν βγάζαν EPs που άντεχαν στο χρόνο με κομμάτια που άμα τα ψάξεις στίχο προς στίχο θα βρεις κάπου εκεί μέσα κάτι να σου ταιρίαζει.
I was the ugly kid that didn't listen
Little big man, full of ambition
Based on imagination just like you
Daydreaming, thinking about the things I might do
I used to paint, draw, illustrate
Mom would facilitate, and it would feel okay
Seems like yesterday still plays a part
When I grow up, I wanted a job making art

Αγαπημένα κομμάτια: Freefallin, To all my friends

17. Sage Francis - Li(f)e (indie hiphop, underground hiphop)
Indie hiphop, έτσι θα το χαρακτήριζα. Ο δίσκος ξεκινάει με το Little Huddini μια πραγματική ιστορία για έναν κλέφτη αυτοκινήτων που το σκάει από την φυλακή για να επισκευτεί τους δικούς του που πεθαίνουν και συνεχίζει με κομμάτια που συνθέτουν μια indie rock εκδοχή του Sage.
Sometimes,
The only answer we're left with
when the loved one's name is on the death list
Is to head for the exits and go home

Αγαπημένα κομμάτια: The best of times, 16 years, Little Houdini

18.The Tallest Man on Earth - The Wild Hunt  (folk, acoustic, blues)
Με όμορφα παράξενα φάλτσα φωνή αυτός ο τύπος προσπαθεί να μας πείσει ότι μπορεί κάποιος να κάνει country όχι στον αμερικάνικο νότο αλλά στην Σουηδία. Αφομιώνεις τις φόρμες του Dylan και βγάζει μια country βορειοευρωπαϊκή. Όμορφος και μικρός δίσκος, μόλις 35 λεπτά.
Αγαπημένα κομμάτια: The wild hunt, King of Spain



19. Kno - Death is silence (underground hiphop)
Αυτόν το τύπο τον αγαπάω... βρίσκει τα πιο απίθανα samples και χτίζει τόσο όμορφα κομμάτια. Παραγωγός του συγκροτήματος CunninLynguists εδώ μας παρουσιάζει μια προσωπική του δουλειά.
Αγαπημένα κομμάτια: Spread Your Wings, Loneliness






20. Angus & Julia Stone - Down the Way (folk, acoustic, indie)
Δύο αδέρφια που κάνουν μαζί μουσική, μερικά ακουστικά τραγουδάκια, ρεφρέν που σου μένουν και να'τοι και αυτοί στο top50 μου. Δεν θυμάμαι ποιος μου τους πρότεινε πάντως τον ευχαριστώ γιατί το cd είναι από τις πρώτες μου επιλογές όταν θέλω να χαλαρώσω.
Αγαπημένα κομμάτια: Black Crow



21. Perfume Genius - Learning (ambient, indie)
Το ίδιο χαλαρό με το από πάνω...με περισσότερο πιάνο και περισσότερη δόση νοσταλγίας.
Αγαπημένα κομμάτια:  You Won't Be Here






22. De Phazz - Lala 2.0 (triphop, downtempo, nu-jazz)
Κάτι σαν The Cinematic Orchestra, αρκετά καλός δίσκος αν και έχουν βγάλει και καλύτερα πράγματα... Με άγκιξε...
Αγαπημένα κομμάτια: When no words come







23. Electric Litany - How to be a child and win a ware (post-rock, experimental)
Εκπληκτικός δίσκος, ευχαριστώ τον φίλο που μου το πρότεινε. Το άκουσα μόλις χτες για πρώτη φορά και μου έκανε τρομερή εντύπωση. Απλά μαγεικό και σίγουρα του αξίζει μια καλύτερη θέση στο top μου.
Αγαπημένα κομμάτια: Tear




24. Morcheeba - Blood Like Lemonade (trip-hop, chillout, electronic)
Η αλήθεια είναι ότι τον συγκεκριμένο δίσκο τον σνόμπαρα χωρίς να μπω στην διαδικασία να τον ακούσω... λάθος μου μεγάλο βέβαια γιατί αν εξαιρέσεις 2-3 αδιάφορα κομμάτια όλα τα υπόλοιπα έχουν μια προσωπικότητα αυτούσια. Όμορφος δίσκος.
Αγαπημένα κομμάτια:





25. Ορθολογιστές - Μια νύχτα μετά την τελευταία μέρα (underground hiphop)
To hiphop όπως πρέπει να είναι...
Αγαπημένα κομμάτια: Σχεδόν όλα μα περισσότερο Μια νύχτα μετά την τελευταία μέρα

Posted in , , , , | Leave a comment

My playlist (December)


IMAG0068_edit0_edit0


Ορισμένα από όσα έχω (εκτός hiphop) στο mp3-player τον μήνα αυτό... 











Indie/Rock/Pop/Triphop/Nujazz/Downtemp


  1. The Concretes – All Day
  2. Athlete – Back Track
  3. The Autumn Defense – Back of My Mind
  4. The Tins - Green Room
  5. Free Energy – Bang Pop
  6. Iron & Wine – Biting Your Tail
  7. The Killers – Boots
  8. Guilty About Girls – Candy Candy
  9. The One AM Radio – Credible Threats 
  10. Mt. Desolation – Departure
  11. The Decemberists – Down By The Water
  12. Jukebox the Ghost – Empire
  13. Μόνικα - Yes I do   
  14.  Flunk - Play
  15.  Death In Vegas - Girls
  16.  Alias & Tarsier - Dr. C 
  17.  Alif Tree - Belle
  18.  Little Dragon - Twice
  19. Arctic Monkeys – Fluorescent Adolescent 
  20. Kings Of Leon – Sex On Fire 
  21. The White Stripes – Seven Nation Army 
  22. The Libertines – Don't Look Back Into the Sun
  23. Franz Ferdinand - Walk Away
  24. White Lies – To Lose My Life
  25. MGMT – Time to Pretend
  26. Glasvegas – Geraldine
  27. Editors – An End Has a Start
  28. The Maccabees – Toothpaste Kisses
  29. Vampire Weekend – Mansard Roof
  30. A Weather - Third of life
  31. Band of Horses - Factory
  32. Beach Fossils - Sometimes
  33. Broken Social Scene - World Sick
  34. Drive-By Truckers - You Got Another
  35. Laura Veirs - Make Something Good

Posted in , | Leave a comment

Καπαρωμένη

Ξύπνησα κάπως περίεργα, φόρεσα μια μπλούζα στα γρήγορα και άρχισα να γράφω. Έτσι κάπως προέκυψε το παρακάτω. Η φωνή είναι ψιλοχάλια, αλλά πρωί πρωί και κρυωμένος τι περίμενες...



Στην τάξη θέλω να κάτσω στα πίσω
θρανία να μπορώ αμαρτίες να κρύψω
Στο λεωφορείο να κάτσω μπροστά
να χαζεύω την θέα, να βλέπω βουνά
Στο δρόμο θέλω να κάτσω στην μέση
να βάζω εμπόδια σε όποιον μ'αρέσει
και όταν έρθει η ώρα να φύγω
στα άστρα ανάμεσα να είμαι για λίγο


<---------Ρεφρέν---------------->


Μα έτσι είναι η ζωή...
Ψάχνεις την θέση σου...
Και εύχεσαι να μην είναι καπαρωμένη....


Ψάχνεις συντεταγμένες...
Να βρεις την θέση σου...
Και εύχεσαι να μην είναι καπαρωμένη....


<------------------------>


Στην καρδιά σου μέσα εκεί
να κάτσω για λίγο αν το θέλεις και εσύ
τους φόβους σου όμως να βγάλεις απ'έξω
για να μπορώ και εγώ να αντέξω
Μην ψάχνεις θέση να βρεις για τα χρήματα
αυτά είναι όνειρα ψεύτοφτιασίδωτα
Άνοιξε χώρο στον δίπλανο σου
αυτό στο τέλος θα'ναι για καλό σου
 

Posted in , | Leave a comment

Ώρα 4:32, εκτροχιαστήκαμε

Ψάχνω να ναυλώσω ένα όνειρο, να μονόλογω με αυτό, να ταξιδεύω και όπου βγει, αφού χάθηκες και εσύ ας χαθώ σε ένα όνειρο. Έχω μείνει με την απορία, τι είναι χειρότερο, να μην αισθανθείς τίποτα ή να μην πιστέψουν ότι αισθάνθηκες; Ανεμομαζώματα, διαολοσκορπίσματα. Στιγμές χάνονται, φεύγουν και τι μένει τελικά; 

Δεν στεναχωριέμαι όταν χάνω ανθρώπους από γύρω μου, αυτό το έχω ξεπεράσει. Στεναχωριέμαι όταν εκτιμάω τους ανθρώπους που έχασα.

Διασχίζω με απόλυτη συνείδηση μια καθημερινότητα που όλο και δυσκολεύει προσπαθώντας να βρίσκω θετικά ψεγάδια ακόμα και σε ότι αρνητικό συμβεί. "Πες πως πήρες ακόμα ένα μάθημα..."  "Κάθε εμπόδιο για καλό..."    κατι τέτοιες φωνές γεννιούνται μέσα μου. Γεννιούνται, ζουν, ανασαίνουν, πετάν και εν τέλη πεθαίνουν όταν η σκέψη κατηφορίζει πάλι προς σκοτεινότερα μονοπάτια.

Κάθε ιστορία και ένα βαγόνι... επιλέγεις να το αφήσεις πίσω, ή να κουβαλάς το φορτίο του μαζί σου. Αν το αφήσεις πίσω έχεις ξελαφρώσει κατάτι μα αν το πάρεις μαζί γίνεσαι πιο σοφός. Έτσι χρόνια τώρα κουβαλάω μαζί και τα βαγόνια μου. Δεν σε ξέχασα, είτε σουλάτσαρες στην ζωή μου μερικές μέρες, είτε μερικά χρόνια... απλά κάθε τρεις και λίγο εφαρμόζω έναν quick sort αλγόριθμο και ταξινομώ τα βαγόνια μου, και βάζω άλλωτε τα λιγότερο σημαντικά προς το τέλος, άλλωτε αυτά που με πονάνε περισσότερο εκεί.

Για κάποιους είσαι τα πάντα, για κάποιους είσαι το τίποτα... Πόση είναι η απόσταση από το μηδέν στο άπειρο άραγε, πως να κάνω αυτό το τίποτα κάτι, και πως να ξελαφρώσω λίγο αυτό το πάντα...

Ξεφυλλίζοντας περιοδικά, κάνωντας ζάπινγκ, πίνωντας σφηνάκια και κάνωντας πρόβες προσπαθώ να κάνω το μυαλό μου να σταματήσει, έστω για λίγο... Ο εγωισμός μου δεν περνάει, στιβαγμένα αποθημένα θρονιάζονται σε όσα θα ήθελα να κάνω μα δεν κάνω... ίσως γιατί δεν μπορώ, γιατί δεν έχω τα κουράγια να κάνω... μακάρι να είχα τα κουράγια να κυνηγήσω καταστάσεις... μα αν κάτι σε αφήνει καλύτερα να το αφήσεις δεν λένε;  ποιος ξέρει...

Σαν τις σελίδες του βιβλίου που ποτέ δεν διαβάσαμε, σαν τις συχνότητες του τραγουδιού που ποτέ δεν ακούσαμε, σαν την σκηνή της ταινίας που χαζεύοντας χάσαμε... αυτό πες πως ήμουν.

Μα για να ταξιδέψεις σε ράγες και να φορτώσεις το ασκέρι σου με βαγόνια χρειάζονται απαραίτητα δύο πραγματάκια... Ακίνητος νους, ανοιχτή καρδιά.... Για να δεις την ομορφιά αρκεί να μην σκέφτεσαι, για να την αγγίξεις αρκεί να ανοίξεις την καρδιά σου... με τον φόβο ότι μπορεί και να εκτροχιαστείς...

Posted in , | Leave a comment

Σεζ λονγκ

IMAG0041
Φωτογραφία με το κινητό χαράματα Σαββατόβραδου
Συνήθως κοιμάμαι λίγες ώρες, σε σημείο να θεωρώ τον ύπνο χάσιμο χρόνου. Ξύπνησα από έναν ύπνο πρόβα κάποιου καλοκαιριού ή απλώς ένος μη σωστά οριοθετημένου όνειρου. Ήμουνα λέει ξαπλωμένος σε μια σεζ λονγκ στην άκρη κάποιας παραλίας και έπαιζα με την κιθάρα μου με τα ψαροπούλια να κάνουν δεύτερες στα ρεφρέν μου. Πάλι βιασύνες να έρθει το καλοκαίρι θα πεις, όχι τον γουστάρω τον χειμώνα, είναι ο καταλληλότερος καβμάς και να ξεδιπλώνω την μελαγχολία μου. Απλά όλα αυτά τα παιχνίδια του καιρού έχουν στρέψει τον προσανατολισμό μου σε πράγματακια που απαιτούν πιο ανοιξιάτικες μέρες.

Θυμάμαι κάποτε,μια τέτοια μέρα του Νοέμβρη που δεν θύμιζε χειμώνα, είχα δεν είχα πατήσει τα 15, σκάλιζα διάφορα συρτάρια στην αποθήκη. Η γιαγιά μου είχε ένα σκρίνο, ένα σκρίνο που έχει ταξιδέψει από γενιά σε γενιά και κουβαλούσε πάνω του δεκάδες ιστορίες. Άρχισα να ανοίγω τα συρτάρια του, να σκαλίζω και να ψαχουλεύω. Βιβλία, φωτογραφίες, σημειώσεις του παππού, η μυρωδιά της ανάμνησης σε όλα. Χωρίς κάποιον προφανή λόγο άρχισα να δακρίζω, μάλλον από ζήλεια για μια εποχή που ήταν πιο αγνή. Φωτογραφίες από αυτές που δεν μπορείς να πεις πως ο φωτογράφος ζούμαρε, αλλά πως ρούφηξε την ουσία της εποχής και την αποτύπωσε σε ένα χαρτί, βάζοντας μέσα όσο συναίσθημα, όσο ρομαντισμό, όσο από την εποχή μπορούσε.

Κάποια πράγματα ζούνε μέσα μου, επιβιώνουν δυστυχώς ή ευτυχώς, και με καίνε. Σαν το τελευταίο σφηνάκι ενός Σάββατοβραδου, σαν την τελευταία ανάμνηση ενός έρωτα, σαν το τελευταίο αντίο σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, σαν την τελευταία χαμένη ελπίδα... αλλά οφείλουμε να είμαστε εδώ και να προσπαθούμε, να ψάχνουμε για τα όμορφα που θα γίνουν πυροσβέστης σε όσα μας έκαψαν ή εξακολουθούν να μας καίνε.

Η ικανοποιήση του μέτρου δεν αποτέλεσε ποτέ κριτήριο για μια σίγουρη επιτυχία, περισσότερο σαν άλλωθι για μια νωχελική πορεία χωρίς ρίσκα μου φαίνεται. Είπα να αφήσω το μέτρο, να ξεφύγω και να προσπαθήσω για πράγματα όχι μεγαλειώδη μα διαφορετικά. Πρωτίστος να ξεπεράσω κάποιους ενδόμυχους φραγμούς και να ξεκινήσω μια νέα σταδιοδρομεία στην ζωή με μόνη πυξίδα το ένστικτο... Άλλωστε για σκέψου το, στην ιστορία έμειναν περισσότερο άνθρωποι που έκαναν εξώφθαλμες αποτυχίες παρά όσοι τήρισαν το μέτρο στοχεύοντας στην μετριοπαθή σιγουριά τους...

Συνεχίζω την κατήχηση σε παράξενα μονοπάτια, παράξενα για όσους δεν μπόρεσαν να κάνουν ούτε το πρώτο βήμα. Θαρρώ πως δεν είχα άλλωστε και την επιλογή να είμαι κάτι άλλο μα μόνο την απαίτηση από τον ευατό μου να διαφεύγω από την κραταιούσα άποψη της μάζας ή να ξαπλώνω σε μια σεζ λονγκ αδιαφορώντας για όσα θαρείς εσύ σπουδαία...

Posted in | Leave a comment

Νιτσεράδα

Αρματώθηκα πολύ φαίνεται, τόσο που δεν μπόρεσες να καταλάβεις... Ώρες ώρες λόγια και εικόνες γίνονται νεροποντές αισθημάτων που προσπαθούν να με μουσκέψουν, υγραίνουν τα μάτια μου και προσπαθώ να βρω κάποιο φιλόξενο σκέπαστρο να προφυλαχτώ αλλά πάντοτε καταλίγο μόνος να κουκουλόνομαι γύρω από την νιτσεράδα μου και να ψάχνω για καινούργιο βάλσαμο ή για τον επόμενο πόνο...

Συγυρισμένες μνήμες ξεσπούν στα άξαφνα σε μέρες και ώρες που δεν το περιμένεις... Μια εικόνα που θα δω, μια φράση που θα μου πεις, μπορεί να γίνουν ανάθεμα στο βλάσφημο στόμα μου ή αιτία για να βυθιστώ στην μοναξιά μου. Ψάχνω αντίβαρα σε μουσικές και ποίηματα, και άλλωτε ελπίδα σε δίστυχα και νότες... όμως τα δάκρυα είναι εκεί, ακόμα και αν δεν ευθύνεσαι για αυτό. Καμιά φορά ανασαίνω...

Έμαθα από μικρός να στήνω μόνος την σκηνή του ονείρου μου αλλά ποτέ δεν θυμάμαι κάποιο έργο να έδειξε την φράση "The end"... κάπου στην μέση χάλαγε η πλοκή, και με το ζόρι ταινία δεν γυρίζω... κομπάρσους δεν θέλω στις ταινίες μου... όλοι οι ρόλοι είναι γραμμένοι για πρωταγωνιστές... 1,2,3 κατ, και πάλι από την άρχη, σαν τον δαιμόνιο σκηνοθέτη που ψάχνει την κατάλληλη οπτική που θα του χαρίσει το χρυσό αγαλματίδιο, αλλά εγώ δεν θέλω βραβεία τέτοιου είδους... μα, μια θέση στην καρδιά του κοινού, αυτό ζητάω, ούτε ρεκόρ εισητηρίων, ούτε κόκκινα χαλιά σε φεστιβάλ... μια γωνιά, σε μια καρδιά, έστω για λίγο...

Από την άλλη δεν ήμουν και ποτέ μου θεατρίνος, αυτό που βλέπεις, αυτό το χάλια πράγμα έστω, αυτό είμαι... παραμένω εδώ, να λιβανίζω τα ίδια και τα ίδια με μόνο απόθεμα στο παγκάρι μου λίγο κομπόδεμα καρδιάς, αυτό που μου έμαθαν τα μάτια όσων αληθινά με κοίταξαν...

Διαβάζεις, διαβάζεις, διαβάζεις ότι γράφω εδώ μέσα και νομίζεις ότι είμαι πάντα στις μαύρες μου, όχι δεν είναι έτσι..

Μερικοί στίχοι που έγραψα στα πρόχειρα, δεν είναι ανάγκη να τους νιώσεις, ούτε να τους καταλάβεις, ούτε καν να τους διαβάσεις:

...Παραπατάς, πετάς, όλο φοβάσαι, μα πας
σε μέρη μακρινά που ζεστασιά αναζητάς
κρυφογελάς, μα σου είπα δυνατά να γελάς
για να σε άκουνε όσοι έστω λίγο αγαπάς
ελπίζω, ερωτεύομαι για αυτό και φοβάμαι
δώσε μου το χέρι σου μαζί να το πάμε
θα δεις στα μάτια μου,σε κάθε αράδα μου
ανάγκη να φορώ κάθε φορά την νιτσεράδα μου
πικραίνουν τα λόγια συχνά την ζαχαρένια μου
μα δεν γαμίεται, έτσι ήταν πάντα στο αίμα μου
άσε τις σκέψεις σου να ταξιδεύουν ελεύθερες
και ας με πικραίνουνε κάτι νύχτες αφέγγαρες
πρότιμω την αλήθεια, από ένα ψέμα της πλάκας
ίσως να πω "Πάλι την έπαθα ο βλάκας"
μα δεν πειράζει, ας το πάμε παρακάτω
ας κάνουμε πάνω από φόβους το σάλτο
ας προσπαθήσουμε, ας νιώσουμε, ας ρισκάρουμε
σε φουρτούνες μέσα ας σαλπάρουμε
τόσο που αν χάσουμε να μην έχω τις τύψεις
ότι μπορεί κάποτε να μου λείψεις
την ιστορία μας να φτάσουμε μέχρι την τελεία
τόσο που να μην έχω καμιά αμφιβόλια
ότι δεν πήραμε απ'τα όμορφα κάθε σταγόνα
ότι δεν βάλαμε το όνειρο κάτω από ένα χειμώνα
δεν πειράζει πότε και αν δεν νιώσεις
εγώ θα είμαι εκεί και όταν προδώσεις
παίζω δίκαια δεν τσίμπησα τα ζάρια μου
ακολούθα για λίγο έστω τα χνάρια μου
και αν στο τέλος χάσω την νοστιμάδα μου
εσύ αλλού και εγώ στην νιτσεράδα μου....


Posted in , | Leave a comment

Συντόμευση σε link μιας μεγάλης απώλειας...

Προσπαθώντας να εντάξω τις φιλοδοξίες μου σε περιορισμένα πλαίσια, να δαμάσω την αφέλεια μου, να παλέψω με τα αισθήματα μου περιορίζοντας την εκφραστηκότητα τους και εν τέλη να επιβιώσω, βιώνω τις τελευταίες 15-20 μέρες ένα από τα πιο κωμικοτραγικά soundtrack των τελευταίων 23 χρόνων της τωρινής ζωής μου. Ίσως απλά γεννηθήκαμε για να ομορφαίνουμε μικρά λιμανάκια, ίσως οι υψηλότερες κορφές να μην είναι γραφτό να κατακτηθούν από εμάς...

Μέσα από το παράτολμο εγχείρημα του να είσαι χιουμουριστικά κοινωνικός και ταυτόχρονα να προσπαθείς να μετριασεις την θλίψη και την μελαγχολία σου συνεχίζω να ακούω αυτό το τραγέλαφο soundtrack άλλωτε κλείνωντας τα αυτιά και άλλωτε ρουφώντας κάθε στίχο του. Δεν παίρνω στα σοβαρά τον ευατό μου, δεν παίρνω στα σοβαρά κανέναν, και κρυφογελώ όταν οι άλλοι κάνουν σχέδια...

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα μεγαλεπίβολα πράγματα που κρύβουν μια δόση έπαρσης και άλλη μια δόση σνομπισμού προς τα απλά, τα μικρά. Έτσι ποτέ δεν γούσταρα τους χαρακτήρες των Marvel-Capcom. Οι ήρωες μου κινούνται καθημερινά με λεωφορείο, δουλεύουν δεκάωρο, γράφουν μουσικές σε υπόγεια, πηγαίνουν σε πορείες, και άλλωτε τα λέμε και στο msn... τι λίγος θα πεις... όχι απλά πιστεύω ότι μπορώ πιο εύκολα να προσεγγίσω αυτούς τους λίγους από τον κύριο που πετάει ιστούς από τα χέρια του ή τον άλλο που κυκλοφορεί με μια κάπα στην πλάτη, ένδειξη παντελής έλειψης γούστου...

Δεν φοβάμαι τα όνειρα του ύπνου, αυτά είναι άλλωτε αστυνομικά θρίλερ όπου με κυνηγάει κάποιος της μαφίας και άλλωτε ταινίες με ροζ περιεχόμενο... Τα όνειρα του ξύπνιου φοβάμαι, εσένα φοβάμαι... και ότι μου αρέσει το φοβάμαι περισσότερο... φοβάμαι μην με κράτησες ή μην με κρατήσεις πάνω από την γη περισσότερο από όσο αντέχω...

Πιο παγκάκι θα στεγάσει και σημέρα τις σκέψεις... και σε ποιόν άμοιρο που είχε την ατυχία να γεννηθεί μαλάκας θα ξεσπάσω και σήμερα... Μπα όχι... σήμερα έκανα μια από τις πιο ουσιαστικές συζητήσεις που έχω κάνει ποτέ, άξιζε... πάμε παρακάτω...

Την ουσία της στιγμής την καταλαβαίνεις στην μετέπειτα νοσταλγία της ανάμνησης της... αν σε πονάει ή σε ομορφαίνει τότε άξιζε, αλλιώς απλά συνέβη, άστην να πάει παρακάτω, ίσως γυρίσει και σε βρει και ανταμώσεται ξανά... Πονάνε τα γαμημένα τα βράδια και προσπαθείς να ξεχνιέσαι με ταινίες, μουσικές και κλάμματα... ξυπνάς χαράματα, περπατάς πάνω κάτω... πίνεις καφέδες και προχωράμε...

Τα σπουδαιότερα δεν τα είδα ποτέ σε κουβέντες μεγάλες, μα σε κάτι μισόλογα.. στα μουρμουρητά λέγονται τα μεγάλα... Αυθάδεια από μέρος μου να αμφισβητώ τις προθέσεις του καθενός, μα αν με ένιωσες ποτέ έστω λίγο θα καταλάβεις ότι αυτό είναι μέρος του εγώ μου...

Έγινες θέμα στα τραγούδια μου, λέξεις στα κείμενα μου, δάκρυα στα χαράματα μου, ουσία στα μουρμουρητά μου... εγώ ίσως απλά ένα ευφάνταστο καρτ-ποσταλ μιας ανούσιας μικρής στιγμής της ζωής σου...

Οι πρωινές πνοές και τα χνώτα στο τζάμι μου θυμίζουν να ελπίζω... Ίσως φτιάξω και εγώ τον "Μέγα Ανατολικό" μου σαν τον Εμπειρίκο και το στείλω να βρει την άκρη του κάποια μέρα, ως τότε θα είμαι όμως σε αυτό εδώ το μικρό λιμάνι, και πρέπει να τα καταφέρω, και αυτό από μόνο του βάρος μεγάλο είναι...

Τα ριζικά μας κανείς δεν έμαθε πριν δει το τέλος του, χρόνια τώρα, και αν κάτι ξέρεις από το δικό μου τέλος μην μου το φανερώσεις, άσε με να μετρώ ως το εκατό όπως τότε που είμασταν μικρά και παίζαμε κρυφτό στην γειτονιά, άσε με να ανακαλύψω μόνος το τέλος του παιχνιδιού...

Υπάρχουν στιγμές που ένα χαμόγελο έρχεται και με βρίσκει, άσχετες στιγμές... από αναμνήσεις ή από φαντασιώσεις... εικόνες... η γιαγιά να σταυροκοπιέται για κάποια αταξία μου... αστεία μέσα στην τάξη... έρχονται και ξεμπαρκάρουνε την θλίψη μου... να΄ναι καλά... όπως καλά να είναι και όλοι αυτοί που είναι ακόμα εδώ, ή ήρθαν πρόσφατα εδώ...

Μέσα στην ανίατη ξαγρύπνια μου συνεχίζω να λιβανίζω όσα δεν γούσταρα ποτέ μου... 23 χρόνια θητείας το μόνο όπλο που έμαθα να κρατώ είναι αυτό της πένας μου, με αυθάδεια αλλάζω διαδρομές και βαδίζω προς τα εκεί που ποτέ δεν τόλμησες, προς τα εκεί που σου έδειξε ο δείκτης όχι του χεριού αλλά της καρδιάς σου μα προτίμησες να βάλεις την πυξίδα της λογικής σου πάνω από όλα... οι φοβίες σου γίνανε προκρούστης των ονείρων σου και δεν τόλμησες να ρισκάρεις ένα κομμάτι από το εγώ σου... διάσπαρτα μικροσκοπικά "γιατί" γυροφέρνουν τις σκέψεις μου... διάσπαρτα μεγαλοπρεπή "επειδή" ψάχνουν να δώσουν απολογητική συνέντευξη... μα τι σημασία έχει... ορνιθοσκαλίσματα, κολυβογράμματα στίχων βρίσκουν την θέση τους πάνω στα τάστα και η μελωδίες πονάνε όσα ποτέ ερωτευτήκαμε... και εσύ όσο μακριά και αν είσαι, και αυτό το μακριά μην το γεμίσεις με συντεταγμένες, όσο μακριά και αν είσαι συναισθηματικά, κάνε μια απόπειρα να με νιώσεις... μου το χρωστάς ρε γαμώτο... Ώρες ώρες ελπίζω όλο αυτό να είναι μια μπλόφα για να δεις τι έχω στο νου μου... η μαλακία είναι ότι δεν έχω νου... μόνο καρδιά που άσους δεν κρύβει... μόνο όνειρα που παίζουν με ανοιχτά χαρτιά... Κουκουλώνομαι κάτω από βαριές κουβέρτες και πιο βαριές σκέψεις και ανελέητα προσπαθώ να  βρίσκω τον θησαυρό μου... Μέχρι που οι σκέψεις ξεχαρβαλώνουν και το μόνο που μένει είναι ένα μικρό κενό, συντόμευση σε link μιας μεγάλης απώλειας... ή μιας ελπίδας για κάτι καλύτερο...

Posted in | Leave a comment

Αβραάμ - #nostalgia

Μια μ@λ@κί@ που έγραψα για την χτεσινή #nostalgia , η ποιότητα του βίντεο είναι ψιλοχάλια.



Τραγούδια από το ράδιο
σε κασσέτες γράφαμε
στην δίπλανη τα δίναμε
και λέγαμε πως τα'χαμε

Γράφαμε λευκώματα
και στίχους στο τετράδιο
μπάλα έξω παίζαμε
ή μέσα super mario

Στις αλάνες φτιάχναμε
με πέτρες 2 τέρματα
και στα ηλεκτρονικά
τρώγαμε τα κέρματα

Κοπάνες στο γυμνάσιο
παγκάκια με συνθήνατα
έρωτες με αναπάντητες
ή έτοιμα μηνύματα

Στην τάξη μέσα παίζαμε
στα κρυφά κρεμάλα
στα τόπικα γυρίζαμε
να δούμε λίγο μπάλα

Την ίδια πάντα γούσταρε
σχεδόν όλη η τάξη
δεν κοίταξε κανέναν μας
δεν ήτανε εντάξει

Με ένα πενηντάρικο
κουλούρι αγοράζαμε
και τα καλοκαίρια μας
σε πάρκα την αράζαμε

<---->

Τώρα νοσταλγώ τις έποχες εκείνες
που μπήκαν βαθιά μέσα στο αρχείο
που η μόνη σκοτούρα μας ήταν οι μήνες
που ήμασταν πίσω από ένα θρανίο



Posted in , | Leave a comment

Προμηθευτής πρώτης ύλης για την Ίσιδα

Πάντα είχα ένα πρόβλημα με τον ύπνο αλλά αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες μόνο με τον όρο "Κβάντα ύπνου" μπορώ να το χαρακτηρίσω. Μικρά δεκαπεντάλεπτα διαλείματα ύπνου ανάμεσα σε ώρες αυπνίας. Συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα με την συνοδεία μουσικής που σου λένε ότι τα μεγάλα πράγματα δεν είναι για πάντα. Οι ετερόκλητες στιγμές σμίγουν σπάνια για να γίνουν κάτι μεγάλο, συνήθως είσαι ολότελα μοναχός.

Παραμένεις συνεπείς με τις φοβίες σου και πιστός με την ηλιοθιότητα ότι τα πάντα πρέπει να διέπουν κάποιου είδους συμβάσεις. Η ρουτίνα της ημέρας σε κάνει να χαμογελάς, να σιγοσφυρίζεις τραγουδάκια, να ξεχνιέσαι, αλλά μόλις γυρίσεις σπίτι, σε τέσσερις τοίχους, ένα ποτήρι κρασί που αγόρασες χύμα από την παραδίπλα ταβέρνα είναι πάντα εκεί να σου δείξει πως γεννιούντα στίχοι, και με το δεύτερο, τρίτο, τέταρτο... χάνεις το μέτρο στο ποτό και στο ποίημα, από τροχαϊκό πηγαίνεις σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο χωρίς να το καταλάβεις, κάθε γουλιά και συλλαβή.

Έχεις αρχίσει να μισείς την ανατολή του ήλιου γιατί ξέρεις ότι πάλι μόνος θα βρεθείς σαν έρθει. Θες να στείλεις ένα sms αλλά φοβάσαι. Ποτέ δεν σε άρεσε να είσαι ενοχλητικός και έτσι οχυρώνεσαι στο εγώ σου και λες "θα κρατηθώ και απόψε". Βρε θα τη παλέψω και απόψε, θα κάνω μερικές αλχημίες και θα την βολέψω που θα πάει... δεν θα βρω απαντήσεις στα "γιατί" μου αλλά... επιβιώνω... επιβιώνω και βιώνω τα μέσα μου, με πονάνε, τα πονάω, με αγαπάνε, τα μισώ, έτσι πάνε αυτά...

Κάπου διάβασα ότι οι εσκιμόοι έχουν 64 διαφορετικές λέξεις για το χίονι... Είδες; Αν κάτι το αγαπάς έχεις άπειρους τρόπους να το περιγράψεις... εγώ δεν θα βρω ένα; 

Ξέρεις μπορείς να το δεις και από την θετική πλευρά το όλο θέμα με την ξαγρύπνια σου... Υπάρχει ένας μύθος για την αιγύπτια θεά Ίσιδα, η οποία ήταν κάτι σε ντεμέκ Δήμητρα με μια δόση από Αφροδίτη, για να στο δώσω στο πιο ντόπιο... ο μύθος λοιπόν λέει ότι αυτή η Ίσιδα κάθε βράδυ μάζευε τους πόνους, τα χαμένα όνειρα, τις λύπες και τις στεναχώριες των ανθρώπων και κλέγοντας γέμιζε ένα κανάτι... Κάθε πρωί έχυνε το κανάτι και τα δάκρυα επέστρεφαν με μορφύ δροσοσταλίδων στην γη... Οπότε μπορείς να πεις ότι είσαι ένα εργοστάσιο παραγωγής δροσοσταλίδων ή ο κύριος προμηθευτής πρώτης ύλης για την Ίσιδα.

Ο καιρός έχει τα γυρίσματα του, πότε τα πάνω και πότε τα κάτω του... "Tου Κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν, και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν· και του Καιρού τα πράματα, που αναπαημό δεν έχουν,μα στο Kαλό κ' εις το Kακό περιπατούν και τρέχουν"... έγραψε ο Κορνάρος στον Ερωτόκριτο και κάτι παραπάνω θα ξέρει... σου δίνει δύναμη να προσπαθήσεις να ελπίζεις ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν ή σου γεννά αυταπάτες, δεν ξέρω, ο ίδιος ο καιρός θα δείξει...

Γυρίζει και σου λέει "Άλλαξες", τα ίδια τα πράγματα άλλαξαν ρε μαλάκα εγώ δεν θα αλλάξω; Στην επόμενη ζωή σου θέλεις να γεννηθείς πέτρα, στην θάλασσα, να μην νιώθεις τίποτα και να απολαμβάνεις την θέα χωρίς σκοτούρες.

Τα συναισθήματα και τα θέλω των γύρω σου δυστυχώς δεν μπορείς να τα προγραμματίσεις, αν μπορούσες θα διάλεγες μια γλώσσα προγραμματισμού, μια C, μια Java ρε αδερφέ, θα έγραφες λίγο κώδικα και θα πορευόσουν εν ευτυχία και γαλήνη... Αλλά όλα είναι ρευστά...

Κάποτε είχα πιάσει κουβέντα με ένα γέρο, συνήθως τον πετύχενες μεθυσμένο με μια ρετσίνα στο χέρι να κάθεται στο μπαλκόνι του με κόκκινα μάτια... Πιάσαμε την κουβέντα περί ζωής, σχέσεων, έρωτα. κ.λπ... και άρχισε να μου λέει για τα δικά του... ανάμεσα σε άλλα μου είπε..

-Ξέρεις τι θα πεί έρωτας μικρέ;
-E ξέρω...
-Δεν ξέρεις ακόμα, έρωτας θα πει να έχεις μείνει μόνος σε διπλό κρεβάτι και ακόμα να κοιμάσαι από την μια πλεύρα του κρεβατιού γιατί ελπίζεις ότι θα γυρίσει και θα ξαπλώσει από την άλλη...

Είχε χάσει την γυναίκα του πριν μερικούς μήνες και αυτή του η φράση με διαπέρασε ολόκληρο... Δυνατά συναισθήματα που πονάνε αλλά είναι ευτυχής που τα έζησε... βοηθούσε και αυτός την Ίσιδα στο έργο της μέχρι που κάποια μέρα έμαθα σταμάτησε... ότι έφυγε για να βρει την αγαπημένη του...

Έτσι ξεπερνώντας τις γνωστές κοινοτυπίες θα προσπαθήσεις να εκφράσεις αυτό που νιώθεις με λέξεις καρδιάς, ξάστερα και ειλικρινά... και αν δεν βρεις 64 λέξεις να το περιγράψεις, βρες μια... και αν στραβώσει κάτι σκέψου θετικά, βοηθάς την Ίσιδα...

Posted in | Leave a comment

Ψάχνεις για μικρά πράγματα για να πιάνεσαι, το σ'αγαπώ το λες, το σ'αγαπάω το αισθάνεσαι...

Κάποτε πίστευα ότι τα δάκρυα είναι κάτι σαν φάρμακο που μπορεί προσωρινά να τζούζει αλλά εν τέλη φέρνει την απαραίτητη θεραπεία, κάτι σαν το απαίσιο σιρόπι που μας έδεινε η μάνα μας όταν ήμασταν μικρά, που δεν μας άρεσε ποτέ η γεύση αλλά που εν τέλη μας έκανε καλό... Τελευταία αρχίζω να αναθεωρώ την άποψη αυτή και να κοιτώ προς πιο απαισιόδοξα μονοπάτια... ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός που λέει και ο Αγγέλας. Αλλά τι σημασία έχει, σήμερα είσαι, αύριο ήσουν... δεν γαμίεται. 

Γάμησε το πως νιώθεις, όμορφα, άσχημα, χάλια, σκατά, δεν έχει σημασία... φτάνει που νιώθεις, φτάνει που νιώθω, και τους νιώσαμε, και ας μην μας ένιωσαν ποτέ... Ότι αξίζει, πονάει... Το κείμενο αυτό είναι μια μπουρδολογία άνευ σκοπού, νοήματος και απότερου λόγου απλά έχω αποτραβηχτεί από τον κάθε ένα και έτσι ας ριμαδορίξω μερικές από τις σκέψεις μου εδώ... 

Προσπαθώ να ενστερνηστώ με την δέουσα ελαφρότητα το πως σκέφτονται οι γύρω, το πως ερωτευόνται, το πως ζούνε αλλά όσο και να το κουράσω το ηλίθιο το μυαλό μου απάντηση δεν δίνει...και μένω πάλι κολλημένος μαλάκας να ξαγρυπνάω μπροστά σε μια οθόνη ή μια φάλτσα κιθάρα... για αυτό βέβαια ίσως να φταίνε τα χάπια που πέρνω τελευταία... στις παρενέργειες γράφει "κατάθλιψη, αυξημένη διούρηση, αυπνίες"... 

Κάτι τέτοιες ώρες είναι που ψάχνεις τις σιγουράντζες σου να πιαστείς να μην σε πάρει από κάτω και να ελπίζεις... είναι από τις μέρες που δεν θες να μένεις μόνος, θέλεις να βρίσκεσαι με κόσμο να ξεχνιέσαι... Κάποιες φορές στις παρέες όταν είναι να φύγεις από το μπαράκι λένε "Να τελειώσω το ποτό μου..." και εκείνη ακριβώς την στιγμή που το λένε αυτό κάποιος θυμάται να παραγγείλει και αναγκάζεσαι να κάτσεις και άλλο, ε είναι από τις μέρες που αυτό δεν με πειράζει καθόλου... Είναι οι ίδιες μέρες που σκεπάζεσαι με 2-3 κουβέρτες, ανάβεις το καλοριφέρ, ιδρώνεις αλλά ακόμα παγώνεις, ξέρεις γιατί; γιατί είσαι παγωμένος μέσα σου... 

Εγώ από εδώ, από αυτήν την μικρή γωνιά του κόσμου στήνω το παρανόμι μου και δεν ελπίζω σε τίποτα... Θα συνεχίσω να τρέχω, να πέρνω λεκιθίνη και να προσπαθώ να βελτιώνομαι μέχρι να αποτύχω και να τα παρατήσω ώστε να ξεκινήσω μια νέα προσπάθεια... αλλά σου χρωστάω κάτι, μερικές τελευταίες λέξεις... 

Στα ριχά του μυαλού σου μπορούν να κολυμπάνε οι ανασφάλιες σου και για αυτές να διώχνεις ανθρώπους από δίπλα σου, στα βάθια όμως της καρδιάς σου όμως υπάρχουν κάποια συναισθήματα που πλατσουρίζουν και μόνο εκεί ξέρεις αν άξιζε... Πάντα υπάρχει ένα τίμημα αρκεί να είσαι διαθετιμένος να το πληρώσεις... 

Με θολά τα μάτια θα σε κοιτώ στα μάτια, με γεμάτη καρδιά θα προσπαθώ να γεμίσω την δικιά σου, και με χείλη ξερά θα αναζητώ ένα λόγο για να μουσκέψω τα δικά σου.. Πάντα αναζητάς μονοπάτια προς τα όμορφα και έρπεσε για να φτάσεις, οι δυσκολίες δίνουν νόημα στην προσπάθεια και ο απότερος σκοπός ουσία στο ταξίδι... Όσο και να προσπάθησα να κωδικοποιήσω συμπεριφορές και να κατηγοριοποιήσω ανθρώπους ποτέ δεν τα κατάφερα γιατί πάντα συναντώ άλλους που με αναγκάζουν να φτιάξω μια νέα στύλη και να τους βάλω στην δικιά τους ιδιαίτερη κατηγορία... Υπάρχουν άνθρωποι που αξίζει να αγαπάς μόνο και μόνο επειδή δεν ανήκουν σε κάποιο target γκρουπ και άλλοι επειδή δεν αποτελούν μια σαφή ακίνδυνη ιστορία, για αυτούς αξίζει να πάρεις το τίμημα και ας μην το καταλάβουν ποτέ... 

Πυρωμένα ασθήματα, λαβωμένα ορισμένες φορές ψάχνουν τρόπο να μιλήσουν και κάνουν υπομονή για αυτό, και ως τότε απλά στήνεις το κόλπο σου αγναντεβόντας τα ακίνδυνα και ελπίζωντας σε πράγματα που αξίζει να πάρεις τα ρίσκα σου... Ρωτάς αν είμαι λυπημένος... Δες στα μάτια μου τι φαίνεται;

Ποτέ δεν πορεύτηκα εν ειρήνη, πάντα τρικυμία εν κρανίο, και φουρτούνες μέσα μου... Μακάριοι όσοι καταφέρνουν να ζούνε με την υποκρισία των λόγων τους και να παίζουν κρυφτούλι πίσω από το δάχτυλο τους, εγώ προσπαθώ να μείνω αμόλυντος από αυτό και απλά να λέω ότι νιώθω, όταν με αφήνουν να το πω...

Εξομολογήσεις κατα συροήν ερωτευμένου που επιστρέφει στο τόπο του εγκλήματος για να μάθει από τα λάθη του... όχι από βίτσιο, αλλά από ανάγκη... Προσπαθώ να δω προς τα που φέγγει για να πάω εν τέλη από την άλλη πλευρά...

Ανεπιφύλακτα αφοσιωμένος στο όνειρο σιχάθηκα τους τυπικά ευγενείς που κρατούν για τα πισώπλατα αυτά που σκέφτονται για σένα, αυτούς που πρόδωσαν τον ίδιο τους τον ευατό, αυτούς που βολεύτηκαν στα εύκολα και αράζουν από στην βολή τους βλέπωντας τα πράγματα απλά να κυλάνε...

Αν μοιραστήκαμε μαζί 10 στιγμές τότε γνώρισες ένα 2% του ευατού μου, αν ήσουν τυχερός να σου φανερώσω τόσο... αν μοιραστήκαμε 1 στιγμή ίσως να είδες το 100% στα μάτια μου και συγνώμη για την ατυχία σου αυτή... Ξέχνα τα λόγια μου, ξέχνα ότι σου είπα, κράτησε μόνο το βλέμμα μου, τις κινήσεις των χεριών μου, τις εκφράσεις του πρόσωπου μου, την σιωπή μου και τους στεναγμούς μου όταν σε βλέπω... Δεν έχω κάτι ανυπέρβλητα μεγάλο να σου δώσω, μόνο κάτι ασύλυπτα μικρό να σου αφιερώσω, κάτι ανθρώπινο όπως τα χάδια μου...

Κάθε κίνηση ανοίγει νέους δρόμους, κλείνει άλλους, και πάμε πάρακατω... μα εγώ, εγώ ποτέ δεν γούσταρα τους δρόμους, τα σταυροδρόμια και κυρίως τις επιτακτικές πινακίδες που σου λένε τι να κάνεις... εγώ πάντα γούσταρα τα μονοπάτια, τις παρώδους και τους παράδρομους με τα γιασεμιά και τα άνθη ή άλλοτε βολόδερνα στα στενάκια ενός μελαγχολικού νησιού παρέα με την υγρασία του τόπου...

Μην υπακούς στα πρέπει της λογικής σου, γίνε επαναστάτης καρδιάς και αν κάποτε ένιωσε κάτι τότε κάνε κάτι... εμένα θα με βρεις στα επόμενα κεφάλαια, απλά γύρισε σελίδα... όλα στην παλάμη σου βρίσκονται, καλά και κακά εκεί θα τα βρεις... εσύ ορίζεις το τρόπο σου, εσύ ορίζεις το χρόνο σου...

Ποτέ τα αντίο δεν ήταν ευκολοχώνευτα, δεν ήταν γκουρμέ, δεν είχαν ποτέ νοστιμάδα που να την αντέχει η κούτρα μου... Αυτονομήθηκα από αυτά και έμεινα μονάχος να λέω αντίο σε στιγμές, σε ανθρώπους δεν το κατάφερα ακόμα.. Άσε με ακόμα να μένω άφωνος με τις πράξεις σου... Και αν δεν συμπορεύτηκες ποτέ μαζί μου τότε δεν με νιώθεις στα σίγουρα, δεν με ένιωσες και δεν θα με νιώσεις..

Κάνε πρόβα το λόγο σου... για μένα βουήζει ήδη στα αυτία μου... οι δικαιολογίες έχουν γίνει το άχτι μου... έλα παράμερα να σου πω τι νιώθω και συγχώραμε αν είναι κάτι το τόσο μεγάλο, ή αν εγώ είμαι τόσο λίγος για το όλο εγχείρημα... Ηδονικός ρεαλισμός του τώρα που θα γελάμε αύριο...

Μνημονεύω το παρελθόν για να διαφέρω στο σήμερα και να πορεύομαι στο αύριο με περισσότερη απαισιοδοξία ώστε να ξαφνιάζομαι αν κάτι από το τότε βρίσκει χώρο στο τώρα και στοχεύει στο μετά...

Χωρίς παρακάλια, χωρίς φωνές, χωρίς ντροπές... μόνο λέξεις καρδιάς, μόνο... Θα λευτερώσω τις σκέψεις μου ή τα αισθήματα μου και έλα να με βρεις να προσπαθήσουμε για το αδύνατο... Ρομαντικά ηλίθιος σε μοναχικές βραδιές τραγουδάω στην περατζάδα μου ρομαντζάδες με φωνή βραχνή από την απογοήτευση και τα δάκρυα...

Από εδώ και πέρα θα δένω συρμάτινο φράχτη γύρω μου για να κρατώ μακριά όσους μπορούν να με πληγώσουν... θα πέρνω μαρκαδόρο και θα μαρκάρω την περιοχή μου ώστε να ξέρεις τα όρια σου... Μπορείς να μου καταλογίσεις τα πάντα, το πεσιμισμό μου, το ηλίθιο ρομαντισμό μου, τον ουτοπισμό μου και τις παραξενιές μου... μόνο για ένα πράγμα δεν μπορείς να μου την πεις, ότι δεν νιάστηκα...

Ψάχνεις για μικρά πράγματα για να πιάνεσαι, το σ'αγαπώ το λες, το σ'αγαπάω το αισθάνεσαι...

Posted in | Leave a comment

Κουτσοί

Σου έχει τύχει να κάτσεις σε ένα ψηλό κτήριο και να παρατηρείς τους ανθρώπους κάτω; Δεν είναι ένα παράξενο συναίσθημα; σαν να νιώθεις απόμακρος από όλους και ταυτόχρονα να νομίζεις πως ξέρεις την ιστορία του καθενός; Σκέψου τώρα πως αυτοί που βλέπεις κάτω δεν είναι άνθρωποι αλλά μικρές στιγμές. Δικές σου μικρές στιγμές. Ξέρεις την ιστορία της κάθε μιας, τα χούγια της και τα όμορφα της. Αλλά είσαι παρατηρητής, είτε το θέλεις είτε όχι είσαι παρατηρητής, τις βλέπεις να κυλάνε και εσύ εκεί να στέκεσαι... άλλοτε να σχηματίζεται υγρασία γύρω από τα μάτια και άλλοτε το φεγγαρίσιο σχήμα του χαμόγελου στο στόμα... εγώ αυτό αποφάσισα να κάνω από εδώ και πέρα, να μιλάω ελάχιστα, να αρματώνομαι στις σκέψεις μου και αν σου περισσέψει κάτι και για μένα δώσε το μου... αλλιώς άσε με ήσυχο, έχω πιάσει ένα κομμάτι κάρβουνο και σκιτσάρω την επόμενη στιγμή μου.

Έχω τα χέρια σταυρωμένα σε γροθιές... σφιγμένος τόσο πολύ όσο όταν κρυώνεις και τρέμεις και αποφασισμένος να μην πω τίποτα, να κυλήσει ο μήνας, να φύγει... Πες πως είναι ένα σκετς, σαν εκείνα που παίζαμε μικροί στο σχολείο, μόνο που αυτή την φορά όσο και να με κυνηγήσει ο δάσκαλος να μάθω τους διαλόγους δεν θα μάθω τίποτα, θα προτιμήσω να γίνω ρεζίλι στην σκηνή παρά να μιλήσω. Ώρες ώρες βάζω τον μετρονόμο να χτυπά χωρίς να κάνω κάτι... απλά προσπαθώ να αποστηθίσω την αποφασιστικότητα στους χτύπους του, μπας και μπορέσω να κάνω το ίδιο στους δικούς σας χτύπους.

Γιατί εγώ ένας μικρόνοος κολλημένος στην ρέμβη μου είμαι, και οι κυνικότητες είναι τόσο μεγάλες που με ξεπερνάνε...  ακόμα παίζω με τον ίσκιο μου όταν περπατάω και γράφω ονόματα στα χνότα μου στο τζάμι, και ξέρεις τι, δεν ζήτησα κάτι, μια ευκαιρία ζήτησα από όλους σας, απλά τώρα με τα άγχη...ξέρω ξέρω, δεν είναι εποχή για ευκαιρίες... Άσε με εμένα κολλημένο στα παραθυρόφυλλα να κρατάω σημειώσεις και εσύ συνέχισε το σερφάρισμα, είναι πιο εύκολο... Μην φοβάσαι όμως θα σοβαρευτώ, μια μέρα πριν τελειώσει το ταξίδι θα σοβαρευτώ... μόνο τότε... και μέχρι τότε θα γελώ σαρκαστικά, αυτοσαρκαστικά και επίμονα.

Θυμάμαι κάποτε παίρναμε κιμωλίες και ζωγραφίζαμε στο δρόμο τετραγωνάκια με αριθμούς, και πηδάγαμε, και παίζαμε κουτσό... τώρα γίναμε κουτσοί και μας πηδάν οι αριθμοί.

Posted in | Leave a comment

Σταντ με εφημερίδες

Ο αέρας μυρίζει μελαγχολία τον Οκτώμβρη και μια κούπα ζεστή σοκολάτα γεμίζει με σκέψεις καθώς αδειάζει το περιεχόμενο στο λαιμό σου... Ο ήλιος πίσω από της κουρτίνες κάθε αυγή σε ξαφνιάζει και στις πρωινές βόλτες έχεις πάντα ως συνοδοιπόρο τον αέρα... Η θάλασσα παίζει την δικιά της μελωδία και τα αδέσποτα κυνηγάνε την ελπίδα σε σωρούς με σκουπίδια... Τα κανάλια αρχίζουν τα καινούργια τους σίριαλ και εσύ περιμένεις την ώρα που θα βγάλεις το πάπλωμα από την ντουλάπα... Το μπρίκι είναι πάντα σε ετοιμότητα, όπως και η στριφογυριστή σου καρέκλα στο γραφείο που σε περιμένει να βυθιστείς μέσα της...

Κάτι τέτοιες μέρες με πιάνουν οι μαύρες μου... κάτι τέτοιες νύχτες θέλω απλά μια αγκαλία... και τα τελευταία χρόνια αυτές οι νύχτες έχουν πολλαπλασιαστεί επικύνδυνα.... Η αταξία του τίποτα κυριαρχούσε πάντα και την γούσταρα, τώρα νιώθω πως πρέπει να μπω σε μια σειρά και να τελειώνω με διάφορα ζητήματα... 

"Τράβα χειρόφρενο μαλάκα"... μου φωνάζει κάτι μέσα μου... βιάζομαι για πράγματα και δεν πρέπει... όλοι μου ζητάν συμβουλές αλλά εγώ εμένα δεν με συμβούλεψα ποτέ... μάλλον ρωτάνε αυτόν που την πάτησε... τι στο διάλο κάτι θα έμαθε θα σκέφτονται... 

Φέρτε ένα διαστημόπλοιο να φύγω, κουράστηκα... ή έστω ένα σταντ με εφημερίδες,να χαζεύω να ξεχνιέμαι...





Leave a comment

Ο γόρδιος δεσμός δεν λύνεται. Ή τα παρατάς ή τον κόβεις"

Η μέρα ξεκίνησε υπέροχα αν και η αλήθεια είναι ότι κοιμήθηκα ελάχιστα. Μια ροή ακατάσχετων πληροφοριών ταλανίζει το μικρό μυαλό μου αν και εν τέλη λίγα συγκρατώ. Οι μέρες κυλάνε ήσυχα με χάλασε όμως το γεγονός ότι μάλωσα με ένα φίλο. Σίγουρα αν μας έβαζε ο Νώε στην κιβωτό το καράβακι θα είχε την τύχη του Τιτανικού αλλά πρέπει να έχεις και διαφορές με τους φίλους, να τους την λες, να σου την λένε... άλλωστε φίλους θέλεις όχι κόλακες. Αλλά και στο έρωτα έτσι δεν είναι; Παντού πρέπει να υπάρχουν διαφορές, για να έχει νοστιμάδα το όλο εγχείρημά, άλλωστε τα φλατ πράγματα δεν προκαλούν συγκινήσεις. Έρωτας είναι να αγαπάς τiς ομοιότητες, και αγάπη να ερωτεύεσαι τις διαφορές...μόνο που τις περισσότερες φορές δεν ξέρεις που βρίσκεσαι. Θα ήθελα να μπορώ να προσδιορίσω ανά πάσα στιγμή σε ποιο χιλιόμετρο της εθνικής οδού ΈΡΩΤΑ-ΑΓΑΠΗ βρίσκομαι, αλλά ακόμα και να μην ξέρεις τι νιώθεις και να εκπλήσεις τον εαυτό σου ή και τους γύρω σου ωραίο είναι. 

Άλλο θέμα... σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι που με γνωρίζουν για πρώτη φορά μπορεί να σχηματίζουν λάθος εντύπωση για μένα. Ποτέ δεν έκλεβα τις εντυπώσεις, είτε επειδή τύχαινε να μην είμαι το πιο εντυπωσιακό άτομο στην παρέα είτε επειδή μου άρεσε να αφήνω χώρο στους άλλους να μιλήσουν για τον εαυτό τους ώστε να μπορέσω να ψυχολογήσω τα όρια τους στο τι μπορώ να πω. Ίσως ορισμένοι να νομίζουν ότι έχω βγει από ταινία του Τσάρλυ Τσάπιν ή της Γκρέτα Γκάρμπο, βουβή... αλλά συνήθως όταν δεν ξέρω τα όρια του άλλου προτιμώ να παραμένω σιωπηλός μέχρι να τον γνωρίσω. Δεν είμαι όμως τόσο ασπρόμαυρος, έχουνε τραβήξει διάφορα όσοι με ξέρουν καλύτερα, τους έχω κάνει άπειρες φορές ρεζίλι με την αθυροστομία μου άλλωστε.Να ακούς, να βλέπεις και να αισθάνεσαι είναι μακράν καλύτερο του να μιλάς

Με διακατέχει ένα άγχος για την σχολή, να πάρω πτυχιακή να αρχίσω να δουλεύω να ηρεμίσω και με αυτό. Το βασικότερο άγχος είναι το μετά, που να κάνω μεταπτυχιακό, να ξενιτευτώ ή να προσπαθήσω να βρω κάτι αξιόλογο στην Ελλάδα.

Κάποια στιγμή πρέπει να ολοκληρώσω και τον δίσκο. Τόσοι στίχοι, μουσικές, εικόνες στο μυαλό μου πρέπει να πάρουν το δρόμο προς τα ηχεία μου. Το θέλω κυρίως σαν ημερολόγιο, να ξέρω τι σκεφτόμουν κάθε εποχή που έφτιαχνα το κάθε κομμάτι. Ορισμένες φορές οικειοποιούμαι και συναισθήματα των γύρων μου οπότε αυτό το πράγμα ούτε καν δίσκο δεν θα το ονόμαζα, δεν είναι ευδιάκριτα δικό μου, μάλλον μια συλλογική προσπάθεια θα το χαρακτήριζα. Μακάρι να βρω χρήματα να γράψω ορισμένα κομμάτια και σε επαγγελματικό στούντιο και όχι στο home ή έστω την μίξη.

Θέλω να πάω και μια βόλτα στην Γερμανία, το είχα ερωτευτεί το Regensburg αλλά και στο Βερολίνο δεν θα με χάλαγε. Νομάς θα 'θέλα να 'μαι. Να τριγυρίζω συλλέγοντας εμπειρίες και εικόνες, μυρωδιές και ήχους... και να στα πλέκω να στα κάνω μουσική, ποίηση, κείμενα, φωτογραφία.

Κατά τα άλλα ένας έντονος προβληματισμός για τα πολιτικά πράγματα υπάρχει αλλά προσπαθώ να ενστερνυστώ απόψεις φίλων που λένε να μην ασχολούμαι, να προσπαθήσω να τα καταφέρω από το δικό μου μετερίζι. Απλά με έχει κουράσει αυτή η χούντα της γενιάς του πολυτεχνείου... Διάφοροι εθνοπατέρες, συνδιακαλιστικοπατέρες, kάθε λογείς λαμογιού, κωλοβρόντη, πολιτικάντη, απαταιωνίσκου και κουτοπόνηρου φωνάζει, προσπαθεί να βρει μια θέση να επιζήσει κατακραυγάζοντας για ένα σύστημα το οποίο ο ίδιος δημιούργησε. Μόνη ελπίδα θα ήταν σε επόμενες εκλογές να εκλέξουν και να εκλέγονται μόνο πολίτες που συνειδητά διάλεξαν να απέχουν από όλο αυτό των ωχετό τον δήθεν ιδεών και της ολοσδιόλου μπουρδολογίας. Ζούμε τις μέρες του αντίχειρα... ή του μεσαίου δαχτύλου. Άλλοι βυζένουν τον αντίχειρα ελπίζοντας και άλλοι σηκώνουν το μεσαίο δάχτυλο προς τα πάντα... η αλήθεια -αν υπάρχει- βρίσκεται πάντα κάπου στην μέση. Κάποιος γνωστός είπε "Είναι τόσο μεγάλη η κρίση που οι γυναίκες ξαναπαντρεύονται από έρωτα...", κακίες ίσως αλλά δείχνει και το βαθμό απαξίωσης της κοινωνίας γενικότερα. Όλα έχουν μπερδευτεί τόσο που μοιάζουν σαν ένας αχανείς γόρδιος δεσμός, αλλά ο γόρδιος δεσμός δεν λύνεται. Ή τα παρατάς ή τον κόβεις.

Ξέρεις πια θα ήταν η φάση, να σκέφτεσαι το κάθε σου πρόβλημα σαν μια πίστα σε κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι. Πια εμπόδια πρέπει να υπερπηδήσεις, που θα βρείς το μανιταράκι που δίνει ζωή, που κρύβονται οι κακοί κ.λπ. Αλλά ρε γαμώτο είμαι μικρός και βλέπω δύσκολα τα πράγματα τριγύρω, ή το παιχνίδι είναι δύσκολο ή φτάνουμε στις τελευταίες πίστες... το βλέπω το game over να έρχεται για πολλά πράγματα, αλλά δεν γαμίεται. Όσοι αξίζουν να επιζήσουν θα παλέψουν και ίσως τα καταφέρουν, οι υπόλλοιποι θα ευχόμαστε να πάρει ο Νίο το σωστό χάπι -είτε το μπλέ είτε το κόκκινο- ώστε να καταφέρουμε να ζήσουμε το Matrix όταν σβήσει τα φώτα ο όποιος θεός. 

Θα μπορούσαμε βέβαια να πάμε και στον Γκλιεζέ 581g. Τι είναι τώρα αυτό θα μου πείς... είναι λέει ένας εξωπλανήτης με νερό, κατάλληλη θερμοκρασία, και μέγεθος σαν της γης, όλα δηλαδή τα κομφόρ... αλλά "Γκλιεζέ 581g" ρε πούστη μου, τόση προσπάθεια κάνατε να το βρείτε, μήδεν φαντασία στο όνομα, καλύτερα να τον λέγατε Αφροξυλάνθη πιο εύηχο είναι... Και που λες πιστεύουν οι επιστήμονες ότι μόνο στο γαλαξία μας υπάρχουν 20-40 δισεκατομύρια γηίνη εξωπλανήτες... δηλαδή θα μπορεί ο καθένας μας να έχει τον πλανήτη του και να πεταγόμαστε για καφέ κάπου στο κέντρο του γαλαξία με το ιδιωτικό μας αστρόπλοιο...Γάμησε το και μόνο με την σκέψη κουράζομαι, καλύτερα "Σάββας, καφέ..." στον τοπικό καφετζή. Α και ο συγκεκριμένος βρίσκεται δίπλα μας, μόνο 20 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, ένα τσιγάρο δρόμος... να πεταχτείς να πεις μια μαλακία να γυρίσεις βρε αδερφέ. Σκέφτομαι διάφορα καμένα για αυτή την ανακάλυψη αλλά ορισμένα είναι πολύ πρόστυχα και άλλα πολύ κρύα.. άστο πάμε παρακάτω.

Ψεύτικες φλεβαρίδες, ψεύτικο στήθος, ψεύτικο χαμόγελο... made in China 35άρα, με ανάλαφρα ρούχα -σικ- και ανάλαφρη διάθεση -2 φορές σικ- μιλάει δήθεν στο κινητό... ρίχνει άγκυρες με ματιές και προσπαθεί να σε πείσει, αηδίασα λέμε... που πας κοπελιά, επειδή το έκανες κέντρο διερχομένων νομίζεις πως όλοι θέλουν να περάσουν;

Αυτά, αρκετά σε ζάλισα...

Soundtrack of the day:





Posted in | Leave a comment

Αξίζει να το ακούσεις

Από το νέο δίσκο του παραγωγού των Cunninlynquist

Kno - La Petite Mort (Come Die With Me)



I am ten toes down
To leave you ten toes up
In a hearse with the windows up
Belly up off that cheap wine
Relax
Kick the bucket seats back
Recline while we decline
You have the hand of Antigone
I can see it in your jeans (genes)
You have suicidal tendencies
And this might be the end of me
Cus its a rough route watching you get rubbed out
Til’ the suns out
But damnit
If I have a hand in it can it still pass for abstinence?
Passive masochist, pushin your faith aside
As I take your thighs on a ride to the great divide
Face the sky innocent sinner
While I guide your Little Man in the Boat
across the Styx River
Your body quivers beautifully
As Jodeci sings the eulogy
An eye for an eye so we’re bound the same
The candle’s lit and now you’re going down in flames
To rise like a Phoenix, the sound remains
And rigor mortis sets in
Now I’m your best friend
My destiny’s with Persephone
So its only right you get the best of me
Or whats left of me
Rest in peace to the lifeless
Closed casket, You don’t want your fam to see you like this
Your body fights in a desperate act of self-preservation
Gettin off at your Final Destination
Respiration is strained, take your last breath
As we exchange these Faces of Death
Come on.

Posted in | Leave a comment

Dark Matter

Την ταινία αυτή την είδα τυχαία, την διανομή της την είχαν αποκλειστικά τα Seven οπότε είναι δύσκολο να την βρεις αλλού. Όντας φοιτητής με είχε συνεπάρει το θέμα με την πτυχιακή εργασία του κινέζου φοιτητή σχετικά με την φυσική που ανέφερε η περίληψη στο πίσω μέρος του dvd και έτσι την είχα νοικιάσει. Με είχε συναρπάσει είναι η αλήθεια και σήμερα τυχαία μου ήρθε ξανά στο μυαλό. Η ταινία λέγεται DARK MATTER



Την 1η Νοεμβρίου του 1991, εξοργισμένος διότι η διδακτορική του εργασία δεν είχε βραβευτεί, ένας νεαρός φυσικός στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβας ονόματι Γκανγκ Λου άρχισε να πυροβολεί σε μια συνάντηση του τμήματος. Σκότωσε πέντε ανθρώπους και άφησε έναν παράλυτο προτού αυτοκτονήσει.
Στο φεστιβάλ κινηματογράφου του Σαντάνς τον περασμένο Ιανουάριο η ταινία «Dark Matter» (Σκοτεινή Υλη), μια φανταστική ιστορία εμπνευσμένη από τις δολοφονίες στο πανεπιστήμιο, κέρδισε το βραβείο Σλόαν καλύτερης ταινίας που ασχολείται με την επιστήμη ή την τεχνολογία. Την ταινία, το σενάριο της οποίας έγραψε ο Μπίλι Σέμπαρ, σκηνοθέτησε ο Τσεν Σι Ζενγκ και πρωταγωνιστούν η Μέριλ Στριπ και ο Αϊνταν Κουίν. Πραγματεύεται τις περιπέτειες ενός μεταπτυχιακού φοιτητή από το Πεκίνο, του Λιου Ξινγκ, τον οποίο υποδύεται ο Γε Λιου, ο οποίος γράφεται σε ένα πανεπιστήμιο για να σπουδάσει κοσμολογία υπό τον φημισμένο καθηγητή Τζέικομπ Ρέιζερ (Κουίν). Η Μέριλ Στριπ υποδύεται μια ευεργέτιδα του πανεπιστημίου, η οποία είναι παθιασμένη με την κινεζική κουλτούρα και γίνεται φίλη με τους Κινέζους φοιτητές. Ο καθηγητής στην αρχή εντυπωσιάζεται από την εξυπνάδα του Λιου, αλλά στη συνέχεια στρέφεται εναντίον του όταν ο δρόμος που ακολουθεί ο νεαρός είναι αντίθετος με τις δικές του θεωρίες. Τελικά εξαναγκάζει τον Λιου να εγκαταλείψει το πανεπιστήμιο. Ο Λιου πηγαίνει και αγοράζει ένα όπλο.
Παρόλο που ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στη λεγόμενη σκοτεινή ύλη, το θέμα της ταινίας δεν είναι στην πραγματικότητα η επιστήμη. «Είναι η εξουσία σε όλες τις εκφάνσεις της», λέει ο σκηνοθέτης. Στην περίπτωση της ταινίας η σχεδόν φεουδαρχική εξουσία που ασκεί ένας καθηγητής σε φοιτητές του. «Η ταινία αποτυπώνει πολύ πετυχημένα την ατμόσφαιρα που υπάρχει σε ένα επιστημονικό εργαστήριο» λέει ο Μπράιαν Γκριν, φυσικός και μαθηματικός στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και μέλος της κριτικής επιτροπής του Σαντάνς. «Οι μεταπτυχιακοί φοιτητές είναι σαν παραγιοί» λέει ο Μάικλ Τέρνερ, κοσμολόγος στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου. «Είναι απομεινάρι άλλης εποχής – τότε που κάποιος εκπαιδευόταν σε μια τέχνη». Οι επιβλέποντες καθηγητές, εξηγεί, γράφουν τις συστάσεις για τους φοιτητές, αποφασίζουν πότε ένας φοιτητής θα παρουσιάσει τη διδακτορική του εργασία και λαμβάνουν τα εύσημα για την κοινή τους δουλειά. Η Τζάνετ Στεμουέντελ, η οποία διδάσκει φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Σαν Χοσέ, έγραφε πρόσφατα στο μπλογκ της ότι «είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πόσο αδύναμος αισθάνεται ο μεταπτυχιακός φοιτητής απέναντι στον καθηγητή του». Και όπως τονίζεται στην ταινία, το πέρασμα από την ιδιότητα του φοιτητή σε αυτή του νεαρού συναδέλφου είναι γεμάτο εντάσεις και αμφισημίες, ιδίως όταν ο φοιτητής βρίσκεται μακριά από την πατρίδα του και μόλις μετά βίας μιλάει τη νέα γλώσσα.
Η ταινία βασίζεται εν μέρει και σε εμπειρίες του ίδιου του σκηνοθέτη και φίλων του που πήγαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 στην Αμερική με μεγάλες προσδοκίες και είτε χάθηκαν στον δρόμο, είτε βρέθηκαν μέσα σε ένα παιχνίδι εξουσίας με τους καθηγητές τους. «Πολλοί Κινέζοι ήρθαν στα τέλη του ’80. Ποτέ δεν κατάφεραν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην Αμερική που φαντάζονταν και σε αυτή που βίωσαν» λέει ο κ. Τσεν. Επιπλέον η ταινία εσκεμμένως απομακρύνεται από την πραγματική ιστορία του Γκανγκ Λου, εν μέρει από σεβασμό για τις οικογένειες των θυμάτων. Μια μικρή αλλαγή είναι ότι ο φοιτητής σπουδάζει κοσμολογία και όχι φυσική. Η αναφορά στη σκοτεινή ύλη έχει πολλές μεταφορικές σημασίες για τον κ. Τσεν, μεταξύ των οποίων και η διαφορά μεταξύ Ανατολής και Δύσης. «Στην κινεζική κουλτούρα» εξηγεί, ο πλέον σημαντικός κόσμος είναι αόρατος και απροσδιόριστος. Εδώ, τα πάντα είναι υλικά, πρέπει να αποδειχθούν».
 
Εκμετάλλευση και προδοσία
Μια σημαντικότερη αλλαγή ήταν ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή. Στην ταινία ο Λιου είναι πιο χαρούμενος και κάνει περισσότερη παρέα με τους γύρω του, μάλιστα φλερτάρει μια σερβιτόρα, σε αντίθεση με τον μελαγχολικό και απομονωμένο Γκανγκ Λου. Στην πραγματικότητα ο «κακός» είναι ο καθηγητής, ο οποίος εκμεταλλεύεται και στη συνέχεια προδίδει τον φοιτητή του.
Το τέλος της ταινίας έρχεται απότομα και πράγματι είναι σκοτεινό. Στην ιστοσελίδα του περιοδικού Variety ένας θεατής παραπονέθηκε ότι η βία που ξεσπάει στο τέλος δεν δικαιολογείται από την εξέλιξη της ταινίας.
Ο κ. Τσεν δηλώνει ότι ήθελε να περιγράψει την ιστορία της απογοήτευσης του Λιου Ξινγκ χωρίς απαραιτήτως να υποδείξει κάποιον φταίχτη.

Posted in | Leave a comment

Επιτέλους λίγες σταγόνες

Επιτέλους η βροχή που τόσο ήθελα ήρθε, αν και ήμουν έτοιμος τις τελευταίες μέρες να βγω να χορέψω το χορό της βροχής. Κάποιος μου είπε ότι πρέπει να τον χορέψεις γυμνός και έτσι μην θέλοντας να τρομοκρατήσω τους γύρω μου και σε συνδυασμό με το ότι δεν μπορούσα να μάθω από έξω τα ξόρκια το ανέβαλα και απλά περίμενα καρτερικά τις πρώτες στάλες. Να με πιάσει μια γλυκιά μελαγχολία που συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις όταν νιώθεις το καλοκαίρι να φεύγει εκτός από τυπικά και ουσιαστικά.

Λατρεύω μερικά τέτοια μελαγχολικά απογεύματα, θα βάλω κάποιο βινύλιο να παίζει ή ίσως τον Δίεση ή τον Εν λευκώ στα ερτζιανά, θα πιάσω κάνα βιβλίο, θα χουχουλιάσω κάτω από κάποια ζεστή κουβέρτα και θα ηρεμήσω. Υπάρχει μια απλότητα, μια ηρεμία, μια γαλήνη που καλύπτει σαν πέπλο ορισμένες τέτοιες μέρες. Είναι οι μέρες που αρχίζεις να προτιμάς την ζεστή σοκολάτα από τον κρύο φραπέ. Αρχίζεις να φοράς καμιά ζακέτα όταν βγαίνεις και επιλέγεις καφέ με ωραία εσωτερική ατμόσφαιρα παρά το να κάτσεις έξω για να βλέπεις κόσμο να περνάει.

Επίσης είναι η εποχή που αρχίζεις να προγραματίζεις ορισμένα καινούργια πράγματα που θέλεις να κάνεις ή αποφασίζεις να τελειώσεις υποθέσεις που άφησες στην μέση. Σχεδιάζεις το χειμώνα και πως θα κυλήσει αυτός... αφήνεις φίλους, βρίσκεις άλλους, έτσι πάνε αυτά. Το ρίχνεις στις ταινίες ή στα επιτραπέζια με φίλους στο σπίτι, ή άλλοτε μαζεύεστε σε ταβερνούλες και μπεκροπίνεται κρασί για να ζεσταθείτε. Ωραία πράγματα.

Κάποτε περίμενα με προσμονή να ανοίξει το σχολείο για να ξαναβρώ τους φίλους μου. Ωραίες εποχές, τσάντες τετράδια βιβλία, αν και δεν θα ήθελα να γυρίσω πίσω. Επίσης είναι η εποχή όπου μπορείς να κάνεις εξορμήσεις στην φύση χωρίς τον φόβο ότι θα υπάρχει ένα μπούγιο τριγύρω που θα σου χαλάσει την ησυχία.

Την αλλαγή έτσι και αλλιώς την βλέπεις και γύρω σου. Τα φύλλα αρχίζουν να κιτρινίζουν και να πέφτουν, ο αέρας παύει να είναι δροσερός και τα πουλιά λιγοστεύουν αφού φεύγουν για ζεστότερες πολιτείες.

Το φθινόπωρο σου γυρίζει ότι πραγματικά αγαπάς....σε γυροφέρνει σε γειτονιές μελαγχολικές μα και όμορφες... και σου θυμίζει τι άξιζε να σε περιμένει...

 Soundtrack of the day:

Όλος ο δίσκος Halou - Wholeness separation

Posted in , | Leave a comment

Οτινανίστας για πάντα

Σε όποιο σύστημα μετρήσεως και να σε βάλω είτε στο δυτικό είτε στο λατινικό αν είσαι μηδενικό, μηδενικό θα μείνεις. Αν είσαι ηθοποιός βρες επιτέλους μια σκηνή και σταμάτα να περιφέρεσαι μέσα στην πόλη άσκοπα. Εμένα άσε με στην παράνοια μου ή στην επόμενη στάση. Έμαθα να κυκλοφορώ με διπλοχτυπημένο εισιτήριο στη ζωή και άντε γαμήσου μην μου παίζεις τον εισπράκτορα δεν είσαι καλύτερος από μένα. Ξέρω πηγαίνεις από μέρος σε μέρος αλλά για κακή μου τύχη πάλι στα ίδια γυρίζεις μαλάκα... αλλά δεν φταις εσύ, ο δημιουργούς φταίει που δεν έβαλε πλαφόν στην βλακεία. Εγώ ακόμα θα τα πίνω, ξεροσφύρι γιατί λεφτά για μεζέ δεν δίνω, τα κάνω μασούρια για να εξασφαλίσω μέλλον για το σκυλί μου, παιδιά δεν πρόκειται να κάνω μιας και δεν τους εξασφάλισε κανείς το μέλλον. Τα βράδια κοιμάμαι ανήσυχος καθώς ένας κρύος ιδρώτας με έχει λούσει... ίσως να φταίει που ανάβω την θέρμανση στους 30 αλλά  ήθελα να ψηφίσω οικολόγους και έτσι η συνείδηση μου με εκδικείται, ίσως πάλι να φταίει που σκέφτομαι κούκλες από αυτές τις πλαστικές της τηλεόρασης και ο φιρφιρίκος μου έχει εξάψεις...Όταν σε βλέπω φοράω το χαμόγελο μου αλλά από πίσω έχω βγάλει το φτυάρι και σε θάβω συνεχώς... άλλες φορές νιώθω μετανάστης σε αυτό τον κόσμο και άλλες φορές αυτός ο σκατόκοσμος μοιάζει τόσο οικείος που σιχαίνομαι τον εαυτό μου... αλλά όχι τόσο πολύ όσο τον μετανάστη στο μπροστά κάθισμα του λεωφορείου, είμαι αριστερός αλλά ενδόμυχα ταυτίζομαι και με μερικές θέσεις του ΛΑΟΣ... Ανοίγω την τηλεόραση όχι για να δω κάτι αλλά για να κάνω ζάπινγκ και να σκοτώσω την ώρα μου μιας και δεν βρίσκω τίποτα ενδιαφέρον, ορισμένες φορές κυνηγάω τις διαφημίσεις, μ'αρέσουν οι διαφημίσεις, ξέρεις εξ'αρχής ότι είναι ψεύτικες και αυτό τις κάνει πιο ειλικρινείς από την ψευτιά των υπόλοιπων προγραμμάτων... κάποια στιγμή ήθελα να πάω και στην "Στιγμή της αλήθειας" για να σου πω επιτέλους ότι σ'αγαπάω μιας και δεν κατάφερα ποτέ να στο πω από κοντά γιατί αν το έκανα θα με πέρναγες για φλώρο... προσπαθώ να χτίσω ένα προφίλ μπρουτάλ ρομαντικού τύπου... αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να τα συνδυάσω, δεν έβρισα ποτέ ρομαντικά και όταν διαβάζω ποίηση ορισμένες φορές κλαίω σαν κοριτσάκι... Μην ζητήσεις διερμηνέα για τα λόγια τούτα, δεν έμαθα να γράφω, δεν έμαθα να βρίζω, ούτε είμαι καλός στο διάβασμα ούτε στα μαθηματικά ούτε πουθενά... μόνο να ερωτεύομαι και να δίνομαι ξέρω, μόνο... Τώρα έχω βουτήξει το πληκτρολόγιο μου στην παράνοια, αφού δεν κατάφερα να βρω το κουμπί που θα επαναφέρει το μυαλό μου στις εργοστασιακές ρυθμίσεις και κάθε φορά που προσπαθώ να προσπελάσω το φάκελο της λογικής άλλοτε μου λέει "File corrupt" και άλλοτε "Password ?" ... Άμα δεν με πιάνεις έτσι πες να ανοίξω τα bluethooth...

Θύμα στο χρήμα, ρίμα στο χύμα, κύμα στο ποίημα, μαλάκα είμαι κρίμα...

Οτινανίστας για πάντα.

Μην πάρεις τα λόγια αυτά στα σοβαρά... λυπήσουμε.






Posted in | Leave a comment

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.