Η μέρα ξεκίνησε υπέροχα αν και η αλήθεια είναι ότι κοιμήθηκα ελάχιστα. Μια ροή ακατάσχετων πληροφοριών ταλανίζει το μικρό μυαλό μου αν και εν τέλη λίγα συγκρατώ. Οι μέρες κυλάνε ήσυχα με χάλασε όμως το γεγονός ότι μάλωσα με ένα φίλο. Σίγουρα αν μας έβαζε ο Νώε στην κιβωτό το καράβακι θα είχε την τύχη του Τιτανικού αλλά πρέπει να έχεις και διαφορές με τους φίλους, να τους την λες, να σου την λένε... άλλωστε φίλους θέλεις όχι κόλακες. Αλλά και στο έρωτα έτσι δεν είναι; Παντού πρέπει να υπάρχουν διαφορές, για να έχει νοστιμάδα το όλο εγχείρημά, άλλωστε τα φλατ πράγματα δεν προκαλούν συγκινήσεις. Έρωτας είναι να αγαπάς τiς ομοιότητες, και αγάπη να ερωτεύεσαι τις διαφορές...μόνο που τις περισσότερες φορές δεν ξέρεις που βρίσκεσαι. Θα ήθελα να μπορώ να προσδιορίσω ανά πάσα στιγμή σε ποιο χιλιόμετρο της εθνικής οδού ΈΡΩΤΑ-ΑΓΑΠΗ βρίσκομαι, αλλά ακόμα και να μην ξέρεις τι νιώθεις και να εκπλήσεις τον εαυτό σου ή και τους γύρω σου ωραίο είναι.
Άλλο θέμα... σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι που με γνωρίζουν για πρώτη φορά μπορεί να σχηματίζουν λάθος εντύπωση για μένα. Ποτέ δεν έκλεβα τις εντυπώσεις, είτε επειδή τύχαινε να μην είμαι το πιο εντυπωσιακό άτομο στην παρέα είτε επειδή μου άρεσε να αφήνω χώρο στους άλλους να μιλήσουν για τον εαυτό τους ώστε να μπορέσω να ψυχολογήσω τα όρια τους στο τι μπορώ να πω. Ίσως ορισμένοι να νομίζουν ότι έχω βγει από ταινία του Τσάρλυ Τσάπιν ή της Γκρέτα Γκάρμπο, βουβή... αλλά συνήθως όταν δεν ξέρω τα όρια του άλλου προτιμώ να παραμένω σιωπηλός μέχρι να τον γνωρίσω. Δεν είμαι όμως τόσο ασπρόμαυρος, έχουνε τραβήξει διάφορα όσοι με ξέρουν καλύτερα, τους έχω κάνει άπειρες φορές ρεζίλι με την αθυροστομία μου άλλωστε.Να ακούς, να βλέπεις και να αισθάνεσαι είναι μακράν καλύτερο του να μιλάς.
Με διακατέχει ένα άγχος για την σχολή, να πάρω πτυχιακή να αρχίσω να δουλεύω να ηρεμίσω και με αυτό. Το βασικότερο άγχος είναι το μετά, που να κάνω μεταπτυχιακό, να ξενιτευτώ ή να προσπαθήσω να βρω κάτι αξιόλογο στην Ελλάδα.
Κάποια στιγμή πρέπει να ολοκληρώσω και τον δίσκο. Τόσοι στίχοι, μουσικές, εικόνες στο μυαλό μου πρέπει να πάρουν το δρόμο προς τα ηχεία μου. Το θέλω κυρίως σαν ημερολόγιο, να ξέρω τι σκεφτόμουν κάθε εποχή που έφτιαχνα το κάθε κομμάτι. Ορισμένες φορές οικειοποιούμαι και συναισθήματα των γύρων μου οπότε αυτό το πράγμα ούτε καν δίσκο δεν θα το ονόμαζα, δεν είναι ευδιάκριτα δικό μου, μάλλον μια συλλογική προσπάθεια θα το χαρακτήριζα. Μακάρι να βρω χρήματα να γράψω ορισμένα κομμάτια και σε επαγγελματικό στούντιο και όχι στο home ή έστω την μίξη.
Θέλω να πάω και μια βόλτα στην Γερμανία, το είχα ερωτευτεί το Regensburg αλλά και στο Βερολίνο δεν θα με χάλαγε. Νομάς θα 'θέλα να 'μαι. Να τριγυρίζω συλλέγοντας εμπειρίες και εικόνες, μυρωδιές και ήχους... και να στα πλέκω να στα κάνω μουσική, ποίηση, κείμενα, φωτογραφία.
Κατά τα άλλα ένας έντονος προβληματισμός για τα πολιτικά πράγματα υπάρχει αλλά προσπαθώ να ενστερνυστώ απόψεις φίλων που λένε να μην ασχολούμαι, να προσπαθήσω να τα καταφέρω από το δικό μου μετερίζι. Απλά με έχει κουράσει αυτή η χούντα της γενιάς του πολυτεχνείου... Διάφοροι εθνοπατέρες, συνδιακαλιστικοπατέρες, kάθε λογείς λαμογιού, κωλοβρόντη, πολιτικάντη, απαταιωνίσκου και κουτοπόνηρου φωνάζει, προσπαθεί να βρει μια θέση να επιζήσει κατακραυγάζοντας για ένα σύστημα το οποίο ο ίδιος δημιούργησε. Μόνη ελπίδα θα ήταν σε επόμενες εκλογές να εκλέξουν και να εκλέγονται μόνο πολίτες που συνειδητά διάλεξαν να απέχουν από όλο αυτό των ωχετό τον δήθεν ιδεών και της ολοσδιόλου μπουρδολογίας. Ζούμε τις μέρες του αντίχειρα... ή του μεσαίου δαχτύλου. Άλλοι βυζένουν τον αντίχειρα ελπίζοντας και άλλοι σηκώνουν το μεσαίο δάχτυλο προς τα πάντα... η αλήθεια -αν υπάρχει- βρίσκεται πάντα κάπου στην μέση. Κάποιος γνωστός είπε "Είναι τόσο μεγάλη η κρίση που οι γυναίκες ξαναπαντρεύονται από έρωτα...", κακίες ίσως αλλά δείχνει και το βαθμό απαξίωσης της κοινωνίας γενικότερα. Όλα έχουν μπερδευτεί τόσο που μοιάζουν σαν ένας αχανείς γόρδιος δεσμός, αλλά ο γόρδιος δεσμός δεν λύνεται. Ή τα παρατάς ή τον κόβεις.
Ξέρεις πια θα ήταν η φάση, να σκέφτεσαι το κάθε σου πρόβλημα σαν μια πίστα σε κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι. Πια εμπόδια πρέπει να υπερπηδήσεις, που θα βρείς το μανιταράκι που δίνει ζωή, που κρύβονται οι κακοί κ.λπ. Αλλά ρε γαμώτο είμαι μικρός και βλέπω δύσκολα τα πράγματα τριγύρω, ή το παιχνίδι είναι δύσκολο ή φτάνουμε στις τελευταίες πίστες... το βλέπω το game over να έρχεται για πολλά πράγματα, αλλά δεν γαμίεται. Όσοι αξίζουν να επιζήσουν θα παλέψουν και ίσως τα καταφέρουν, οι υπόλλοιποι θα ευχόμαστε να πάρει ο Νίο το σωστό χάπι -είτε το μπλέ είτε το κόκκινο- ώστε να καταφέρουμε να ζήσουμε το Matrix όταν σβήσει τα φώτα ο όποιος θεός.
Θα μπορούσαμε βέβαια να πάμε και στον Γκλιεζέ 581g. Τι είναι τώρα αυτό θα μου πείς... είναι λέει ένας εξωπλανήτης με νερό, κατάλληλη θερμοκρασία, και μέγεθος σαν της γης, όλα δηλαδή τα κομφόρ... αλλά "Γκλιεζέ 581g" ρε πούστη μου, τόση προσπάθεια κάνατε να το βρείτε, μήδεν φαντασία στο όνομα, καλύτερα να τον λέγατε Αφροξυλάνθη πιο εύηχο είναι... Και που λες πιστεύουν οι επιστήμονες ότι μόνο στο γαλαξία μας υπάρχουν 20-40 δισεκατομύρια γηίνη εξωπλανήτες... δηλαδή θα μπορεί ο καθένας μας να έχει τον πλανήτη του και να πεταγόμαστε για καφέ κάπου στο κέντρο του γαλαξία με το ιδιωτικό μας αστρόπλοιο...Γάμησε το και μόνο με την σκέψη κουράζομαι, καλύτερα "Σάββας, καφέ..." στον τοπικό καφετζή. Α και ο συγκεκριμένος βρίσκεται δίπλα μας, μόνο 20 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, ένα τσιγάρο δρόμος... να πεταχτείς να πεις μια μαλακία να γυρίσεις βρε αδερφέ. Σκέφτομαι διάφορα καμένα για αυτή την ανακάλυψη αλλά ορισμένα είναι πολύ πρόστυχα και άλλα πολύ κρύα.. άστο πάμε παρακάτω.
Ψεύτικες φλεβαρίδες, ψεύτικο στήθος, ψεύτικο χαμόγελο... made in China 35άρα, με ανάλαφρα ρούχα -σικ- και ανάλαφρη διάθεση -2 φορές σικ- μιλάει δήθεν στο κινητό... ρίχνει άγκυρες με ματιές και προσπαθεί να σε πείσει, αηδίασα λέμε... που πας κοπελιά, επειδή το έκανες κέντρο διερχομένων νομίζεις πως όλοι θέλουν να περάσουν;
Αυτά, αρκετά σε ζάλισα...
Soundtrack of the day:
