Archive for Σεπτεμβρίου 2010

Ο γόρδιος δεσμός δεν λύνεται. Ή τα παρατάς ή τον κόβεις"

Η μέρα ξεκίνησε υπέροχα αν και η αλήθεια είναι ότι κοιμήθηκα ελάχιστα. Μια ροή ακατάσχετων πληροφοριών ταλανίζει το μικρό μυαλό μου αν και εν τέλη λίγα συγκρατώ. Οι μέρες κυλάνε ήσυχα με χάλασε όμως το γεγονός ότι μάλωσα με ένα φίλο. Σίγουρα αν μας έβαζε ο Νώε στην κιβωτό το καράβακι θα είχε την τύχη του Τιτανικού αλλά πρέπει να έχεις και διαφορές με τους φίλους, να τους την λες, να σου την λένε... άλλωστε φίλους θέλεις όχι κόλακες. Αλλά και στο έρωτα έτσι δεν είναι; Παντού πρέπει να υπάρχουν διαφορές, για να έχει νοστιμάδα το όλο εγχείρημά, άλλωστε τα φλατ πράγματα δεν προκαλούν συγκινήσεις. Έρωτας είναι να αγαπάς τiς ομοιότητες, και αγάπη να ερωτεύεσαι τις διαφορές...μόνο που τις περισσότερες φορές δεν ξέρεις που βρίσκεσαι. Θα ήθελα να μπορώ να προσδιορίσω ανά πάσα στιγμή σε ποιο χιλιόμετρο της εθνικής οδού ΈΡΩΤΑ-ΑΓΑΠΗ βρίσκομαι, αλλά ακόμα και να μην ξέρεις τι νιώθεις και να εκπλήσεις τον εαυτό σου ή και τους γύρω σου ωραίο είναι. 

Άλλο θέμα... σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι που με γνωρίζουν για πρώτη φορά μπορεί να σχηματίζουν λάθος εντύπωση για μένα. Ποτέ δεν έκλεβα τις εντυπώσεις, είτε επειδή τύχαινε να μην είμαι το πιο εντυπωσιακό άτομο στην παρέα είτε επειδή μου άρεσε να αφήνω χώρο στους άλλους να μιλήσουν για τον εαυτό τους ώστε να μπορέσω να ψυχολογήσω τα όρια τους στο τι μπορώ να πω. Ίσως ορισμένοι να νομίζουν ότι έχω βγει από ταινία του Τσάρλυ Τσάπιν ή της Γκρέτα Γκάρμπο, βουβή... αλλά συνήθως όταν δεν ξέρω τα όρια του άλλου προτιμώ να παραμένω σιωπηλός μέχρι να τον γνωρίσω. Δεν είμαι όμως τόσο ασπρόμαυρος, έχουνε τραβήξει διάφορα όσοι με ξέρουν καλύτερα, τους έχω κάνει άπειρες φορές ρεζίλι με την αθυροστομία μου άλλωστε.Να ακούς, να βλέπεις και να αισθάνεσαι είναι μακράν καλύτερο του να μιλάς

Με διακατέχει ένα άγχος για την σχολή, να πάρω πτυχιακή να αρχίσω να δουλεύω να ηρεμίσω και με αυτό. Το βασικότερο άγχος είναι το μετά, που να κάνω μεταπτυχιακό, να ξενιτευτώ ή να προσπαθήσω να βρω κάτι αξιόλογο στην Ελλάδα.

Κάποια στιγμή πρέπει να ολοκληρώσω και τον δίσκο. Τόσοι στίχοι, μουσικές, εικόνες στο μυαλό μου πρέπει να πάρουν το δρόμο προς τα ηχεία μου. Το θέλω κυρίως σαν ημερολόγιο, να ξέρω τι σκεφτόμουν κάθε εποχή που έφτιαχνα το κάθε κομμάτι. Ορισμένες φορές οικειοποιούμαι και συναισθήματα των γύρων μου οπότε αυτό το πράγμα ούτε καν δίσκο δεν θα το ονόμαζα, δεν είναι ευδιάκριτα δικό μου, μάλλον μια συλλογική προσπάθεια θα το χαρακτήριζα. Μακάρι να βρω χρήματα να γράψω ορισμένα κομμάτια και σε επαγγελματικό στούντιο και όχι στο home ή έστω την μίξη.

Θέλω να πάω και μια βόλτα στην Γερμανία, το είχα ερωτευτεί το Regensburg αλλά και στο Βερολίνο δεν θα με χάλαγε. Νομάς θα 'θέλα να 'μαι. Να τριγυρίζω συλλέγοντας εμπειρίες και εικόνες, μυρωδιές και ήχους... και να στα πλέκω να στα κάνω μουσική, ποίηση, κείμενα, φωτογραφία.

Κατά τα άλλα ένας έντονος προβληματισμός για τα πολιτικά πράγματα υπάρχει αλλά προσπαθώ να ενστερνυστώ απόψεις φίλων που λένε να μην ασχολούμαι, να προσπαθήσω να τα καταφέρω από το δικό μου μετερίζι. Απλά με έχει κουράσει αυτή η χούντα της γενιάς του πολυτεχνείου... Διάφοροι εθνοπατέρες, συνδιακαλιστικοπατέρες, kάθε λογείς λαμογιού, κωλοβρόντη, πολιτικάντη, απαταιωνίσκου και κουτοπόνηρου φωνάζει, προσπαθεί να βρει μια θέση να επιζήσει κατακραυγάζοντας για ένα σύστημα το οποίο ο ίδιος δημιούργησε. Μόνη ελπίδα θα ήταν σε επόμενες εκλογές να εκλέξουν και να εκλέγονται μόνο πολίτες που συνειδητά διάλεξαν να απέχουν από όλο αυτό των ωχετό τον δήθεν ιδεών και της ολοσδιόλου μπουρδολογίας. Ζούμε τις μέρες του αντίχειρα... ή του μεσαίου δαχτύλου. Άλλοι βυζένουν τον αντίχειρα ελπίζοντας και άλλοι σηκώνουν το μεσαίο δάχτυλο προς τα πάντα... η αλήθεια -αν υπάρχει- βρίσκεται πάντα κάπου στην μέση. Κάποιος γνωστός είπε "Είναι τόσο μεγάλη η κρίση που οι γυναίκες ξαναπαντρεύονται από έρωτα...", κακίες ίσως αλλά δείχνει και το βαθμό απαξίωσης της κοινωνίας γενικότερα. Όλα έχουν μπερδευτεί τόσο που μοιάζουν σαν ένας αχανείς γόρδιος δεσμός, αλλά ο γόρδιος δεσμός δεν λύνεται. Ή τα παρατάς ή τον κόβεις.

Ξέρεις πια θα ήταν η φάση, να σκέφτεσαι το κάθε σου πρόβλημα σαν μια πίστα σε κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι. Πια εμπόδια πρέπει να υπερπηδήσεις, που θα βρείς το μανιταράκι που δίνει ζωή, που κρύβονται οι κακοί κ.λπ. Αλλά ρε γαμώτο είμαι μικρός και βλέπω δύσκολα τα πράγματα τριγύρω, ή το παιχνίδι είναι δύσκολο ή φτάνουμε στις τελευταίες πίστες... το βλέπω το game over να έρχεται για πολλά πράγματα, αλλά δεν γαμίεται. Όσοι αξίζουν να επιζήσουν θα παλέψουν και ίσως τα καταφέρουν, οι υπόλλοιποι θα ευχόμαστε να πάρει ο Νίο το σωστό χάπι -είτε το μπλέ είτε το κόκκινο- ώστε να καταφέρουμε να ζήσουμε το Matrix όταν σβήσει τα φώτα ο όποιος θεός. 

Θα μπορούσαμε βέβαια να πάμε και στον Γκλιεζέ 581g. Τι είναι τώρα αυτό θα μου πείς... είναι λέει ένας εξωπλανήτης με νερό, κατάλληλη θερμοκρασία, και μέγεθος σαν της γης, όλα δηλαδή τα κομφόρ... αλλά "Γκλιεζέ 581g" ρε πούστη μου, τόση προσπάθεια κάνατε να το βρείτε, μήδεν φαντασία στο όνομα, καλύτερα να τον λέγατε Αφροξυλάνθη πιο εύηχο είναι... Και που λες πιστεύουν οι επιστήμονες ότι μόνο στο γαλαξία μας υπάρχουν 20-40 δισεκατομύρια γηίνη εξωπλανήτες... δηλαδή θα μπορεί ο καθένας μας να έχει τον πλανήτη του και να πεταγόμαστε για καφέ κάπου στο κέντρο του γαλαξία με το ιδιωτικό μας αστρόπλοιο...Γάμησε το και μόνο με την σκέψη κουράζομαι, καλύτερα "Σάββας, καφέ..." στον τοπικό καφετζή. Α και ο συγκεκριμένος βρίσκεται δίπλα μας, μόνο 20 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, ένα τσιγάρο δρόμος... να πεταχτείς να πεις μια μαλακία να γυρίσεις βρε αδερφέ. Σκέφτομαι διάφορα καμένα για αυτή την ανακάλυψη αλλά ορισμένα είναι πολύ πρόστυχα και άλλα πολύ κρύα.. άστο πάμε παρακάτω.

Ψεύτικες φλεβαρίδες, ψεύτικο στήθος, ψεύτικο χαμόγελο... made in China 35άρα, με ανάλαφρα ρούχα -σικ- και ανάλαφρη διάθεση -2 φορές σικ- μιλάει δήθεν στο κινητό... ρίχνει άγκυρες με ματιές και προσπαθεί να σε πείσει, αηδίασα λέμε... που πας κοπελιά, επειδή το έκανες κέντρο διερχομένων νομίζεις πως όλοι θέλουν να περάσουν;

Αυτά, αρκετά σε ζάλισα...

Soundtrack of the day:





Posted in | Leave a comment

Αξίζει να το ακούσεις

Από το νέο δίσκο του παραγωγού των Cunninlynquist

Kno - La Petite Mort (Come Die With Me)



I am ten toes down
To leave you ten toes up
In a hearse with the windows up
Belly up off that cheap wine
Relax
Kick the bucket seats back
Recline while we decline
You have the hand of Antigone
I can see it in your jeans (genes)
You have suicidal tendencies
And this might be the end of me
Cus its a rough route watching you get rubbed out
Til’ the suns out
But damnit
If I have a hand in it can it still pass for abstinence?
Passive masochist, pushin your faith aside
As I take your thighs on a ride to the great divide
Face the sky innocent sinner
While I guide your Little Man in the Boat
across the Styx River
Your body quivers beautifully
As Jodeci sings the eulogy
An eye for an eye so we’re bound the same
The candle’s lit and now you’re going down in flames
To rise like a Phoenix, the sound remains
And rigor mortis sets in
Now I’m your best friend
My destiny’s with Persephone
So its only right you get the best of me
Or whats left of me
Rest in peace to the lifeless
Closed casket, You don’t want your fam to see you like this
Your body fights in a desperate act of self-preservation
Gettin off at your Final Destination
Respiration is strained, take your last breath
As we exchange these Faces of Death
Come on.

Posted in | Leave a comment

Dark Matter

Την ταινία αυτή την είδα τυχαία, την διανομή της την είχαν αποκλειστικά τα Seven οπότε είναι δύσκολο να την βρεις αλλού. Όντας φοιτητής με είχε συνεπάρει το θέμα με την πτυχιακή εργασία του κινέζου φοιτητή σχετικά με την φυσική που ανέφερε η περίληψη στο πίσω μέρος του dvd και έτσι την είχα νοικιάσει. Με είχε συναρπάσει είναι η αλήθεια και σήμερα τυχαία μου ήρθε ξανά στο μυαλό. Η ταινία λέγεται DARK MATTER



Την 1η Νοεμβρίου του 1991, εξοργισμένος διότι η διδακτορική του εργασία δεν είχε βραβευτεί, ένας νεαρός φυσικός στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβας ονόματι Γκανγκ Λου άρχισε να πυροβολεί σε μια συνάντηση του τμήματος. Σκότωσε πέντε ανθρώπους και άφησε έναν παράλυτο προτού αυτοκτονήσει.
Στο φεστιβάλ κινηματογράφου του Σαντάνς τον περασμένο Ιανουάριο η ταινία «Dark Matter» (Σκοτεινή Υλη), μια φανταστική ιστορία εμπνευσμένη από τις δολοφονίες στο πανεπιστήμιο, κέρδισε το βραβείο Σλόαν καλύτερης ταινίας που ασχολείται με την επιστήμη ή την τεχνολογία. Την ταινία, το σενάριο της οποίας έγραψε ο Μπίλι Σέμπαρ, σκηνοθέτησε ο Τσεν Σι Ζενγκ και πρωταγωνιστούν η Μέριλ Στριπ και ο Αϊνταν Κουίν. Πραγματεύεται τις περιπέτειες ενός μεταπτυχιακού φοιτητή από το Πεκίνο, του Λιου Ξινγκ, τον οποίο υποδύεται ο Γε Λιου, ο οποίος γράφεται σε ένα πανεπιστήμιο για να σπουδάσει κοσμολογία υπό τον φημισμένο καθηγητή Τζέικομπ Ρέιζερ (Κουίν). Η Μέριλ Στριπ υποδύεται μια ευεργέτιδα του πανεπιστημίου, η οποία είναι παθιασμένη με την κινεζική κουλτούρα και γίνεται φίλη με τους Κινέζους φοιτητές. Ο καθηγητής στην αρχή εντυπωσιάζεται από την εξυπνάδα του Λιου, αλλά στη συνέχεια στρέφεται εναντίον του όταν ο δρόμος που ακολουθεί ο νεαρός είναι αντίθετος με τις δικές του θεωρίες. Τελικά εξαναγκάζει τον Λιου να εγκαταλείψει το πανεπιστήμιο. Ο Λιου πηγαίνει και αγοράζει ένα όπλο.
Παρόλο που ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στη λεγόμενη σκοτεινή ύλη, το θέμα της ταινίας δεν είναι στην πραγματικότητα η επιστήμη. «Είναι η εξουσία σε όλες τις εκφάνσεις της», λέει ο σκηνοθέτης. Στην περίπτωση της ταινίας η σχεδόν φεουδαρχική εξουσία που ασκεί ένας καθηγητής σε φοιτητές του. «Η ταινία αποτυπώνει πολύ πετυχημένα την ατμόσφαιρα που υπάρχει σε ένα επιστημονικό εργαστήριο» λέει ο Μπράιαν Γκριν, φυσικός και μαθηματικός στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και μέλος της κριτικής επιτροπής του Σαντάνς. «Οι μεταπτυχιακοί φοιτητές είναι σαν παραγιοί» λέει ο Μάικλ Τέρνερ, κοσμολόγος στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου. «Είναι απομεινάρι άλλης εποχής – τότε που κάποιος εκπαιδευόταν σε μια τέχνη». Οι επιβλέποντες καθηγητές, εξηγεί, γράφουν τις συστάσεις για τους φοιτητές, αποφασίζουν πότε ένας φοιτητής θα παρουσιάσει τη διδακτορική του εργασία και λαμβάνουν τα εύσημα για την κοινή τους δουλειά. Η Τζάνετ Στεμουέντελ, η οποία διδάσκει φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Σαν Χοσέ, έγραφε πρόσφατα στο μπλογκ της ότι «είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πόσο αδύναμος αισθάνεται ο μεταπτυχιακός φοιτητής απέναντι στον καθηγητή του». Και όπως τονίζεται στην ταινία, το πέρασμα από την ιδιότητα του φοιτητή σε αυτή του νεαρού συναδέλφου είναι γεμάτο εντάσεις και αμφισημίες, ιδίως όταν ο φοιτητής βρίσκεται μακριά από την πατρίδα του και μόλις μετά βίας μιλάει τη νέα γλώσσα.
Η ταινία βασίζεται εν μέρει και σε εμπειρίες του ίδιου του σκηνοθέτη και φίλων του που πήγαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 στην Αμερική με μεγάλες προσδοκίες και είτε χάθηκαν στον δρόμο, είτε βρέθηκαν μέσα σε ένα παιχνίδι εξουσίας με τους καθηγητές τους. «Πολλοί Κινέζοι ήρθαν στα τέλη του ’80. Ποτέ δεν κατάφεραν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην Αμερική που φαντάζονταν και σε αυτή που βίωσαν» λέει ο κ. Τσεν. Επιπλέον η ταινία εσκεμμένως απομακρύνεται από την πραγματική ιστορία του Γκανγκ Λου, εν μέρει από σεβασμό για τις οικογένειες των θυμάτων. Μια μικρή αλλαγή είναι ότι ο φοιτητής σπουδάζει κοσμολογία και όχι φυσική. Η αναφορά στη σκοτεινή ύλη έχει πολλές μεταφορικές σημασίες για τον κ. Τσεν, μεταξύ των οποίων και η διαφορά μεταξύ Ανατολής και Δύσης. «Στην κινεζική κουλτούρα» εξηγεί, ο πλέον σημαντικός κόσμος είναι αόρατος και απροσδιόριστος. Εδώ, τα πάντα είναι υλικά, πρέπει να αποδειχθούν».
 
Εκμετάλλευση και προδοσία
Μια σημαντικότερη αλλαγή ήταν ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή. Στην ταινία ο Λιου είναι πιο χαρούμενος και κάνει περισσότερη παρέα με τους γύρω του, μάλιστα φλερτάρει μια σερβιτόρα, σε αντίθεση με τον μελαγχολικό και απομονωμένο Γκανγκ Λου. Στην πραγματικότητα ο «κακός» είναι ο καθηγητής, ο οποίος εκμεταλλεύεται και στη συνέχεια προδίδει τον φοιτητή του.
Το τέλος της ταινίας έρχεται απότομα και πράγματι είναι σκοτεινό. Στην ιστοσελίδα του περιοδικού Variety ένας θεατής παραπονέθηκε ότι η βία που ξεσπάει στο τέλος δεν δικαιολογείται από την εξέλιξη της ταινίας.
Ο κ. Τσεν δηλώνει ότι ήθελε να περιγράψει την ιστορία της απογοήτευσης του Λιου Ξινγκ χωρίς απαραιτήτως να υποδείξει κάποιον φταίχτη.

Posted in | Leave a comment

Επιτέλους λίγες σταγόνες

Επιτέλους η βροχή που τόσο ήθελα ήρθε, αν και ήμουν έτοιμος τις τελευταίες μέρες να βγω να χορέψω το χορό της βροχής. Κάποιος μου είπε ότι πρέπει να τον χορέψεις γυμνός και έτσι μην θέλοντας να τρομοκρατήσω τους γύρω μου και σε συνδυασμό με το ότι δεν μπορούσα να μάθω από έξω τα ξόρκια το ανέβαλα και απλά περίμενα καρτερικά τις πρώτες στάλες. Να με πιάσει μια γλυκιά μελαγχολία που συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις όταν νιώθεις το καλοκαίρι να φεύγει εκτός από τυπικά και ουσιαστικά.

Λατρεύω μερικά τέτοια μελαγχολικά απογεύματα, θα βάλω κάποιο βινύλιο να παίζει ή ίσως τον Δίεση ή τον Εν λευκώ στα ερτζιανά, θα πιάσω κάνα βιβλίο, θα χουχουλιάσω κάτω από κάποια ζεστή κουβέρτα και θα ηρεμήσω. Υπάρχει μια απλότητα, μια ηρεμία, μια γαλήνη που καλύπτει σαν πέπλο ορισμένες τέτοιες μέρες. Είναι οι μέρες που αρχίζεις να προτιμάς την ζεστή σοκολάτα από τον κρύο φραπέ. Αρχίζεις να φοράς καμιά ζακέτα όταν βγαίνεις και επιλέγεις καφέ με ωραία εσωτερική ατμόσφαιρα παρά το να κάτσεις έξω για να βλέπεις κόσμο να περνάει.

Επίσης είναι η εποχή που αρχίζεις να προγραματίζεις ορισμένα καινούργια πράγματα που θέλεις να κάνεις ή αποφασίζεις να τελειώσεις υποθέσεις που άφησες στην μέση. Σχεδιάζεις το χειμώνα και πως θα κυλήσει αυτός... αφήνεις φίλους, βρίσκεις άλλους, έτσι πάνε αυτά. Το ρίχνεις στις ταινίες ή στα επιτραπέζια με φίλους στο σπίτι, ή άλλοτε μαζεύεστε σε ταβερνούλες και μπεκροπίνεται κρασί για να ζεσταθείτε. Ωραία πράγματα.

Κάποτε περίμενα με προσμονή να ανοίξει το σχολείο για να ξαναβρώ τους φίλους μου. Ωραίες εποχές, τσάντες τετράδια βιβλία, αν και δεν θα ήθελα να γυρίσω πίσω. Επίσης είναι η εποχή όπου μπορείς να κάνεις εξορμήσεις στην φύση χωρίς τον φόβο ότι θα υπάρχει ένα μπούγιο τριγύρω που θα σου χαλάσει την ησυχία.

Την αλλαγή έτσι και αλλιώς την βλέπεις και γύρω σου. Τα φύλλα αρχίζουν να κιτρινίζουν και να πέφτουν, ο αέρας παύει να είναι δροσερός και τα πουλιά λιγοστεύουν αφού φεύγουν για ζεστότερες πολιτείες.

Το φθινόπωρο σου γυρίζει ότι πραγματικά αγαπάς....σε γυροφέρνει σε γειτονιές μελαγχολικές μα και όμορφες... και σου θυμίζει τι άξιζε να σε περιμένει...

 Soundtrack of the day:

Όλος ο δίσκος Halou - Wholeness separation

Posted in , | Leave a comment

Οτινανίστας για πάντα

Σε όποιο σύστημα μετρήσεως και να σε βάλω είτε στο δυτικό είτε στο λατινικό αν είσαι μηδενικό, μηδενικό θα μείνεις. Αν είσαι ηθοποιός βρες επιτέλους μια σκηνή και σταμάτα να περιφέρεσαι μέσα στην πόλη άσκοπα. Εμένα άσε με στην παράνοια μου ή στην επόμενη στάση. Έμαθα να κυκλοφορώ με διπλοχτυπημένο εισιτήριο στη ζωή και άντε γαμήσου μην μου παίζεις τον εισπράκτορα δεν είσαι καλύτερος από μένα. Ξέρω πηγαίνεις από μέρος σε μέρος αλλά για κακή μου τύχη πάλι στα ίδια γυρίζεις μαλάκα... αλλά δεν φταις εσύ, ο δημιουργούς φταίει που δεν έβαλε πλαφόν στην βλακεία. Εγώ ακόμα θα τα πίνω, ξεροσφύρι γιατί λεφτά για μεζέ δεν δίνω, τα κάνω μασούρια για να εξασφαλίσω μέλλον για το σκυλί μου, παιδιά δεν πρόκειται να κάνω μιας και δεν τους εξασφάλισε κανείς το μέλλον. Τα βράδια κοιμάμαι ανήσυχος καθώς ένας κρύος ιδρώτας με έχει λούσει... ίσως να φταίει που ανάβω την θέρμανση στους 30 αλλά  ήθελα να ψηφίσω οικολόγους και έτσι η συνείδηση μου με εκδικείται, ίσως πάλι να φταίει που σκέφτομαι κούκλες από αυτές τις πλαστικές της τηλεόρασης και ο φιρφιρίκος μου έχει εξάψεις...Όταν σε βλέπω φοράω το χαμόγελο μου αλλά από πίσω έχω βγάλει το φτυάρι και σε θάβω συνεχώς... άλλες φορές νιώθω μετανάστης σε αυτό τον κόσμο και άλλες φορές αυτός ο σκατόκοσμος μοιάζει τόσο οικείος που σιχαίνομαι τον εαυτό μου... αλλά όχι τόσο πολύ όσο τον μετανάστη στο μπροστά κάθισμα του λεωφορείου, είμαι αριστερός αλλά ενδόμυχα ταυτίζομαι και με μερικές θέσεις του ΛΑΟΣ... Ανοίγω την τηλεόραση όχι για να δω κάτι αλλά για να κάνω ζάπινγκ και να σκοτώσω την ώρα μου μιας και δεν βρίσκω τίποτα ενδιαφέρον, ορισμένες φορές κυνηγάω τις διαφημίσεις, μ'αρέσουν οι διαφημίσεις, ξέρεις εξ'αρχής ότι είναι ψεύτικες και αυτό τις κάνει πιο ειλικρινείς από την ψευτιά των υπόλοιπων προγραμμάτων... κάποια στιγμή ήθελα να πάω και στην "Στιγμή της αλήθειας" για να σου πω επιτέλους ότι σ'αγαπάω μιας και δεν κατάφερα ποτέ να στο πω από κοντά γιατί αν το έκανα θα με πέρναγες για φλώρο... προσπαθώ να χτίσω ένα προφίλ μπρουτάλ ρομαντικού τύπου... αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να τα συνδυάσω, δεν έβρισα ποτέ ρομαντικά και όταν διαβάζω ποίηση ορισμένες φορές κλαίω σαν κοριτσάκι... Μην ζητήσεις διερμηνέα για τα λόγια τούτα, δεν έμαθα να γράφω, δεν έμαθα να βρίζω, ούτε είμαι καλός στο διάβασμα ούτε στα μαθηματικά ούτε πουθενά... μόνο να ερωτεύομαι και να δίνομαι ξέρω, μόνο... Τώρα έχω βουτήξει το πληκτρολόγιο μου στην παράνοια, αφού δεν κατάφερα να βρω το κουμπί που θα επαναφέρει το μυαλό μου στις εργοστασιακές ρυθμίσεις και κάθε φορά που προσπαθώ να προσπελάσω το φάκελο της λογικής άλλοτε μου λέει "File corrupt" και άλλοτε "Password ?" ... Άμα δεν με πιάνεις έτσι πες να ανοίξω τα bluethooth...

Θύμα στο χρήμα, ρίμα στο χύμα, κύμα στο ποίημα, μαλάκα είμαι κρίμα...

Οτινανίστας για πάντα.

Μην πάρεις τα λόγια αυτά στα σοβαρά... λυπήσουμε.






Posted in | Leave a comment

Τα ομορφότερα "πράγματα", δεν είναι πράγματα...

Ο καιρός δεν μου κάνει τα κέφια, ακόμα ζέστη έχουμε εδώ στο "τέρμα Θεού, αφετηρία Αλάχ" νησί μας. Οι μέρες κυλάνε νωχελικά και αντίστροφα μέχρι να επιστρέψω. Τελικά κατέληξα πως ο χειμώνας είναι η εποχή που μου ταιριάζει. Δένει με την μελαγχολία μου. Από την άλλη το διάβασμα ποτέ δεν ταίριαξε με το εγώ μου γιατί θεωρούσα μάταιο να διαβάσω κάτι που δεν έχει σχέση με ποίηση, μουσική ή ιστορία μιας και μετά θα το έσβηνα από την μνήμη μου, εγωιστικό από μια άποψη.

Ώρες ώρες θα ήθελα να ήταν όλα πολύ πιο απλά, και ίσως να είναι και να μην το βλέπω... Σκέψου να ήταν όσα θέλεις κάτι σαν τα πλαστικά παπάκια στο κλασσικό παιχνίδι στο λούνα παρκ, που τα πιάνεις με το αγκίστρι και κερδίζεις το αντίστοιχο δώρο. Για άλλους είναι μια βόλτα με το τρενάκι και για άλλους το σπίτι του τρόμου. Το θέμα είναι να βρεις την θέση στου στο feng sui του χώρου τελικά.

Πολλοί νομίζουν πως το πιο δύσκολο είναι να μην σε καταλαβαίνουν οι γύρω σου, άλλοι να μην καταλαβαίνεις εσύ τους γύρω... μάλλον το πιο δύσκολο είναι να μην καταλαβαίνεις εσύ τον εαυτό σου.

Τελευταία νιώθω ευτυχισμένος, χωρίς κάτι το τεράστιο να συμβαίνει, απλά ζω όμορφα. Νιώθω ευτυχισμένος όταν ονειρεύομαι λιγότερα από όσα θα ήθελα να ήμουν ελεύθερος να ονειρευτώ. Ισορροπώντας ανάμεσα στο παρόν και στο μέλλον πρέπει να μάθω να ονειρεύομαι βραχυπρόθεσμα και να κρύψω τις λέξεις μου για τα μεγάλα κάτω από το χαλάκι της εξώπορτας του μυαλού μου, και ενίοτε και της καρδιάς μου.

Γλυκοχαράζει σε λίγο και θα βγω για ένα πρωινό περίπατο. Όσο πιο νωρίς είναι τόσο πιο όμορφη είναι η μουσική της θάλασσας. Οι ψαράδες ξεπλέκουνε τα δίκτυα και εγώ στέκομαι να τους κοιτώ με μια δόση ζήλιας για την απλότητα της ζωής που ζούνε. Ακούγοντας τους να μιλάνε δείχνουν άνθρωποι ευτυχισμένοι και ας παλεύουν κάθε μέρα για το μεροκάματο, το βλέπεις στα μάτια τους.

Σταμάτησα να αναζητώ φαιά ουσία στην ματαιότητα των υλικών. Τα ομορφότερα πράγματα στην ζωή τελικά δεν είναι πράγματα. Στα ψευδώνυμα που ανταλλάσσαμε στο δημοτικό, στις συζητήσεις στα πάρκα ως τα χαράματα, στα ραβασάκια στο γυμνάσιο, στην μπάλα στις αλάνες, στον πρώτο έρωτα, στην πρώτη μας φορά... τότε ένιωθα ευτυχία, και όχι όταν πήρα τον Pentium4 ούτε όταν πήραμε 32άρα τηλεόραση σπίτι.

Πριν ένα μήνα όταν ήμουν στο πατρικό: Ο αδερφός μου μπουσουλάει, ανοίγει την πόρτα του ψυγείου και μου δείχνει τους χυμούς... Παίρνω το μπιμπερό και του βάζω Πορτοκάλι... αρχίζει την γκρίνια... θέλει κοκτέιλ, να του βάλω από όλους τους χυμούς που υπάρχουν στο ψυγείο... το γεμίζω, του ζητάω να κλείσει το ψυγείο και μετά του δίνω το μπιμπερό... σκάει ένα χαμόγελο απίστευτο... πόσο εύκολα ήταν τα πράγματα σε αυτή την ηλικία, και πόσο όμορφα...

Χθες η μάνα μου στο τηλέφωνο μου έκανε παράπονα... 

-5 χρόνια φοιτητής, τόσες εξεταστικές μια φορά δεν σε άκουσα αισιόδοξο, όλα καλά θα πάνε
-Άντε να δούμε ρε μάνα...
-Ρε γέλα λίγο, αν σε κάθε δυσκολία είσαι έτσι...
-Καλά, γελάω.

Έκλεισα το τηλέφωνο. Πρέπει να γίνω λίγο πιο αισιόδοξος... στην ζωή... και σε ένα φανταστικό διάλογο...

-"Ένα ερωτικό δωμάτιο παρακαλώ"
- "Δίκλινο;"
-"Όχι, τρίκλινο, είμαι αισιόδοξος άνθρωπος"

Posted in | Leave a comment

Εγώ από την κατάντια σας θα απέχω...

Δεν συνηθίζω να γράφω άρθρα πολιτικού περιεχομένου, άλλωστε τι σημασία έχει στο πολιτικό γίγνεσθαί της χώρας η γνώμη ενός απλού πολίτη... έτσι δεν είναι; Αφορμή για το άρθρο είναι η κατάσταση που επικρατεί στον χώρο της αριστεράς...

Είναι θλιβερό να βλέπεις αυτούς στους οποίους πίστεψες, και είδες κάποιο φως και κάποια ελπίδα να τσακώνονται για το τίποτα... να καταλώνουν φαιά ουσία για να μετρήσουν ποίος είναι πιο αριστερός από ποιόν, να αναλύουν καταστάσεις του παρελθόντος, να ονειρεύονται καρέκλες και αξιώματα...

Κουράστηκα με τους αριστεριστές, τους τροτσκιστές, τους κομμουνιστές, τους ανενεωτικούς, τους σταλινικούς, τους οικολόγους... την κάθε λογής υποομάδα, την κάθε λογής συνιστώσα, το κάθε λογής κοματίδιο... 

Βλέπω μια αριστερά που αντί από τα γεγονότα του Δεκέμβρη να έχει δυναμώσει, να διασπάτε, να χωρίζεται και να διχογνωμεί...  Βγαίνει ο μικρός Αλέξης και κράζει τον μεγάλο Αλέξη... κράζει τον Κουβέλη κ.λπ... μια δήλωση ρε γαμώτο για τους Ρομά και την κατάσταση στην Γαλλία δεν άκουσα, μια δήλωση ότι η Ευρώπη γίνεται πιο συντηριτικιά, ότι ο Σαρκοζί εφαρμόζει χιτλερικές μεθόδους, ότι η ξενοφοβία μεγαλώνει και στην Ελλάδα δεν άκουσα... μόνο κατηγορίες για το ποιός είναι πιο αριστερός από ποιόν...

Από την άλλη το ΚΚΕ έχει μονίμως μια κολλημένη κασέτα, τους βλέπεις αυτούς του ΚΚΕ να μιλάνε και λες δεν υπάρχει περίπτωση κάπου είναι το PAUSE και κάπου το PLAY, σε όλους έχουν βάλει την ίδια κασσέτα... πέραν της Κανέλης... όλοι οι άλλοι μηδέν προσωπικότητα,  μηδέν πολιτική ανάλυση, η κασετούλα να παίζει, να βολεύομαστε σε ένα 6-7%, και έχει ο θεός... εεε.. έχει ο Στάλιν...

Ο Κουβέλης δημιουργεί λέει την ανανεωτική αριστερά... έκλασε ο Νίτσε, σχόλασε ο γάμος... πιάσε το αυγό και κούρευτω... θα ανενεωθεί αυτός με άλλους 5-10, θα κάνει τις αλλαξοκωλίες του με το ΠΑΣΟΚ και ίσως καταλήξει και αυτός και οι σύντροφοι σαν άλλος Ανδρουλάκης  να ενταχθούν στο ΠΑΣΟΚ... 

Ο Αλαβάνος από την άλλη δημιουργεί λέει κάποιο μέτωπο, γιατί στο δικό του μέτωπο προφανός  μυαλό δεν υπάρχει... θεωρίες, φανφάρες, ουσία μηδέν...
Ο Τσίπρας έμεινε μόνος να λαϊκίζει αριστερίστικα, να μην προτίνει λύσεις και απλά να προσπαθεί να καπηλευτεί για την κάλπη την λαϊκή δυσαρέσκια...

Οι οικολόγοι από την άλλη δεν παίρνουν ξεκάθαρες θέσεις στα εθνικά ζητήματα... μια κατάσταση ντεμί ντεμί... χίπιδες της πολιτικής με θεό τους την πράσινη ανάπτυξη...

Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη μου θυμίζει ιερόδουλη χαμηλής ποιότητας... με όποιον μας βολέψει πάμε... άλλοτε εντάσσουνε στο κόμμα την  Δαμανάκη για να το παίξουνε αριστεροί... άλλοτε εντάσσουνε το Μάνο για να πιάσουμε και λίγο τους φιλελεύθερους και άλλοτε στηρίζουμε τον Τατούλη σε συνεργασία με το ΛΑΟΣ...

Πόσο να θλίβονται άραγε ο Καστοριάδης και ο Στίνας...

Εγώ από την κατάντια σας θα απέχω...

Posted in | 2 Comments

Διασκέδαση της μάζας

Είναι η κότα άνω των 18;
Ποτέ μου δεν μπόρεσα να νιώσω την ανάγκη να βγω για να πιω σε κάποιο club απλά επειδή είναι Σάββατο. Ίσως γιατί ονειρευόμουν ένα κόσμο όπου τα club δεν είναι ψωνιστήρια εύκαιρου σεξ αλλά πραγματικός χώρος διασκέδασης. Όπου πας και είσαι ο ευατός σου και όχι κάποιο έκθεμα. Όπου οι κοπέλες δεν πάνε σοβατισμένες με όλη την L'oreal και όπου τα αγόρια δεν πάνε για να κάνουν επίδειξη του πόσο πολύ μπορούν να πιούν.Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει το ότι δεν μ'αρέσουν, το γιατί δεν τα γούσταρα και γιατί δεν ταίριαξαν ποτέ με την ιδιοσυγκρασία μου...  μεγάλη κουβέντα...Δεν κατηγορώ όσους πηγαίνουν, και εγώ θα τύχει να πάω απλά είμαι συναυλιακός τύπος ρε γαμώτο... Δεν διασκεδάζω κρατώντας ένα ποτό, στριμωγμένος σε ένα χώρο με μουσική που δεν μου αρέσει...

Αφορμή για αυτό είναι η συζήτηση με μια φίλη στις 6-7 το πρωί στο fb... Αυτή πήγαινε για ύπνο εγώ μόλις ξύπναγα...

Προτιμώ τις συναυλίες, τα μικρά κουτούκια με ρεμπέτικα, τα live από άγνωστες μπάντες... προτιμώ να ακούω μουσική και όχι fast-food κομμάτια.. Προτιμώ να βλέπω τον τραγουδιστή να ιδρώνει πάνω στην σκηνή, να ακούω το κοινό να τραγουδάει τους στίχους, να βλέπω τον διπλανό μου να χτυπιέται ή να δακρύζει με κάποιο κομμάτι...Προτιμώ να την έχω αγκαλιά σε μια ήσυχη παραλία από το να πίνουμε ποτά σε κάποιο μουράτο club που παίζει ο τάδε γνωστός Dj...

Προτιμώ πιο ανθρώπινα πράγματα... 

Εδώ κολλάει και το εξής videaκι για τον τρόπο διασκέδασης του έλληνα:





Και δανίζομαι το εξής άρθρο από το site του Στάθη του Παναγιωτόπουλου:
Είναι φανερό ότι πλέον έχουμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια, όλη την ώρα επιδιώκουμε φρου φρου και αρώματα. Ακόμη και η διασκέδαση μοιάζει να έχει μετατραπεί σε προβολή κύρους του κάθε υπερφίαλου κοινώς παλιοψωνάρα. Οι μουσικές σκηνές στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας το χειμώνα σε περιμένουν καρτερικα για να ακούσεις μουσική από νέους καλλιτέχνες όπως ο Πάνος Μουζουράκης, ο Σπύρος Γραμμένος, ο Λεωνίδας Μπαλάφας κτλ. Εκεί θα πιεις το ποτό σου σε άνετο χώρο και ευχάριστα, θα ακούσεις καλή μουσική, θα αστειευτείς, θα γελάσεις και θα περάσεις τζιτζι όπως λέει μια ψυχή. Τώρα για καλοκαιράκι υπάρχουν οι αντίστοιχες ανοιχτές συναυλίες, με μια πρόχειρη ματιά στο πρόγραμμα του δήμου Βύρωνα για φέτος (τα άλλα δεν τα χω ψάξει ακόμα) έχω δει ένα σκασμό ωραίες παρουσίες. Και όμως ο γιάπης υπάρχει ακόμα και τώρα, ο τρόπος διασκέδασης που μας χάρισε η χούντα ζει και αναπνέει. Υπάρχει ακόμα ο λακαμας που θα πάει να αδειάσει τσέπες για να πετάξει γαρύφαλλα και να ακούσει ατάλαντα παλικάρια σε σκυλοτροφεία, ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε! Μαύρο χρήμα, νονοί τις νύχτας, κόκες κτλ βρίσκονται πίσω από τα "αθώα" αγαπητά σκυλάδικα που προτιμούν οι φλώροι με τις γκόμενές τους και τα φανταχτερά και ευρέως διαδεδομένα μπουζουκοστρίνγκ. Το καλοκαίρι αντίστοιχα προτιμούν τα κλαμπάκια μπας και κωλοχτυπηθούνε σαν φραπέδες, γίνουν στουπιά και νιώσουν. Μετά γυρνάνε σπίτι με άδειες τσέπες και το κεφάλι καζάνι, ούτε καλά ήταν ούτε γκόμενα πιάσαν, τους την έφαγε ο τζόβενος με τη φεραρι. Ενώ στη συναυλία ή σε μια μουσική σκηνή με ωραία παρέα και καλό σχήμα γνωρίζεις ότι θα γυρίσεις πιο ακμαίος από ποτέ, και ξέρεις επίσης ακόμα και το τελευταιο σεντ ότι άξιζε τελικά. Γούστα είναι αυτά μάστορα, αλλά πολλές φορές το απλό είναι πιο αξιόπιστο από τη διασκέδαση της μάζας!

Posted in | 2 Comments

Συντελεσμένος μέλλοντας

Μπήκε ο Σεπτέμβρης βροχερός όπως θα έπρεπε να μπεί... . Οι στάλες τις βροχής πάνω στο τζάμι πάντα μου φέρνουν μια μελαγχολία αλλά γεννάν και μια δημιουργικότητα και μια διάθεση να κάνω πράγματα... Ελπίζω αυτό το χειμώνα να μην με πιάσει η θλίψη μου και ταλαιπωρήσω ανθρώπους με το μανιοκαταθλιπτικό σύνδρομο μου να αναλύω τα πάντα σε απελπιστικό βαθμό και να ψάχνω ψεγάδια.

Τον γουστάρω τον χειμώνα, σκουφάκια, φούτερ και χουχούλιασμα κάτω από την κουβέρτα... Κάστανα στο τζάκι όταν είμαι στο πατρικό, οικογενειακές συγκεντρώσεις, ταινίες με φίλους... Βιβλία, κιθάρα και τα βινύλια μου... Δεν έχω κατασταλάξει πια εποχή μου ταιριάζει περισσότερο... Το καλοκαίρι μου έχουν συμβεί τα καλύτερα πράγματα στην ζωή μου ενώ το χειμώνα έχω μεγαλύτερη όρεξη για δημιουργικότητα... γράφω στιχάκια, ζωγραφίζω, ηχογραφώ...

Συνήθως είναι η εποχή που κρίνω τους ανθρώπους, σε εξαντλητικό βαθμός, συμπεριφορές, τρόπους, στυλ... τα πάντα. Βλέπω ποίος μου ταιριάζει, σε ποιον ταιριάζω...και πάμε παρακάτω. Κάποιοι πρέπει να μείνουν, κάποιοι πρέπει να 'ρθούν και κάποιοι πρέπει να φύγουν... Σκληρό ακούγεται αλλά έτσι είναι.

Έχω ένα κουτί που κρατάω φωτογραφίες, δώρα, γράμματα... από φίλους και έρωτες. Κάθε πρώτη Σεπτέμβρη ξεκολλάω από τον τοίχο φωτογραφίες από φίλους που χάσαμε επαφή το καλοκαίρι ή από έρωτες που πέθαναν και τα βάζω στο κουτί. Το κακό στην όλη διαδικασία είναι ότι κοιτώντας μερικές από τις φωτογραφίες αυτές μουσκεύω τα μάτια μου... Δάκρυα. Όχι από νοσταλγία, ότι φεύγει πρέπει να το αφήνουμε πίσω και να προχωράμε αλλά όπως και να το κάνεις υπάρχει ένα γαμημένο "Γιατί;" που κρέμεται στα χείλη. Αλλά οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι συμβάσεις αορίστου χρόνου... μάλλον κάτι σαν stage είναι.

Ξέρεις πιο χρόνο σιχαίνομαι περισσότερο... Το συντελεσμένο μέλλοντα... Θα έχω αγαπήσει, θα έχω πονέσει, θα θα θα.... αφήνει υποσχέσεις που ποτέ δεν εκπληρώνει. Πάντα ήμουν ερωτευμένος με ρήματα σε χρόνους ενεστώτες... Είναι κάτι σαν την παροιμία "Κάλιο 5 και στο χέρι, παρά 10 και καρτέρι...". Δώσε μου ότι μπορείς τώρα, όσο λίγο και να είναι... μην μου δίνεις υποσχέσεις για το μέλλον, είμαστε πολύ μικροί για να το προβλέψουμε και ακόμα μικρότεροι για να το σχεδιάσουμε.

Η αφοσίωση της μελαγχολίας μου τις βροχερές μέρες πρέπει να είναι από τις πιο πιστές σχέσεις που έχω με οτιδήποτε... η οποία μεγαλώνει όταν είμαι στο φοιτιτικό το σπίτι ξέρωντας ότι δεν πρόκεται να ακούσω βηματισμό έξω από την πόρτα του δωματιού μου, ούτε τον αδερφό μου να με φωνάζει με την παιδική φωνούλα του να παίξουμε, ούτε την μάνα μου να με καλεί να κατέβω στον κάτω όροφο γιατί το φαΐ είναι έτοιμο. Είναι επίσης η εποχή που η οργή μου πνέει τα μένεα για πολλούς από τους γύρω μου κάθε φορά που νιώθω ότι βηματίζω σε μονοπάτια ηλιθίων.

Μακρηγόρησα και ίσως ξέφυγα παρασάγγας από αυτό που ήθελα να πω... "Καλό μήνα"

Υ.Γ.: Όπως σου είπα είσαι ότι καλύτερο έχω πάθει, και ελπίζω να γίνεις το χειμώνα που έρχεται ο δολοφόνος της θλίψης μου... εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου αφιερώνω  ομοιοκαταληξίες, μελωδίες και κείμενα... Να σε παίρνω τηλέφωνο, να σου στέλνω μυνήματα και να δακρίζω κάθε φορά που θα κλείνουμε την video-κλίση στο MSN... Εσύ αρκεί απλά να είσαι εσύ.

Soundtrack of the day:








Posted in | 4 Comments

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.