Η κούραση σουλατσάρει στους ώμους μου και η απογοήτεση (με ή χωρίς λόγο) στην καρδιά μου... Οι βολτές στο λιμάνι δεν είναι ικανές να κρύψουν τις ανασφάλιες μου... Ούτε καν τα ακόρντα της κιθάρας μου δεν βρίσκω πια τόσο ενδιαφέροντα... έχω χαθεί ανάμεσα σε κώδικες και γλώσσες προγραμματισμού και προσπαθώ να συνεφέρω την μνήμη μου ώστε να θυμηθώ τον λόγο που ασχολούμε με όλα αυτά... Στα θετικά των τελευταίων ημερών 2-3 τηλέφωνα από ανθρώπους μου με θυμήθηκαν έτσι ξαφνικά... Στα αρνητικά ότι δεν με θυμούνται αυτοί που θα ήθελα να με θυμούνται... Η στοίβα με τα πιάτα στο νυπτήρα μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο ενώ η βαρεμάρα μου μοιάζει με όριο που τείνει στο άπειρο (και ακόμα παραπέρα).... Οι καλές στιγμές μοιάζουν να ακολουθούν κατανομή Poisson και να μοιάζουν τόσο σπάνιες... ο κόσμος μοιάζει σαν άλυτο σύστημα γραμμικής άλγεβρας και εγώ... εγώ ένας κενός διανυσματικός χώρος... κούραση...

Βαρέθηκα

...να μου κάνεις αναπάντητες για να μου θυμίσεις ότι υπάρχεις, να σου κάνω αναπάντησες για να σου πω ότι είμαι εδώ.

...να σε χαιρετάω στο δρόμο απλά με ένα "γεία", και να θέλω να σου πω πολλά περισσότερα.

...να τραγουδάω τα ίδια 10 τραγούδια όλη μέρα.

...να κόβω αποκόματα εφημερίδων με ενδιαφέροντα άρθρα, μπας και δώσουν οι λέξεις ενδιαφέρον στα εφήμερα.

...να γράφω στιχάκια σε κόλλες Α4 και μετά να τις χάνω σε ένα δωμάτιο 2 επί 2.

...να επιπλέουμε σε σκέψεις που μας βυθίζουν στο αυτοτροφικό εγώ μας.

...να μου λενε το "Σ'αγαπώ" σαν να είναι ερώτηση.