Archive for Οκτωβρίου 2010

Αβραάμ - #nostalgia

Μια μ@λ@κί@ που έγραψα για την χτεσινή #nostalgia , η ποιότητα του βίντεο είναι ψιλοχάλια.



Τραγούδια από το ράδιο
σε κασσέτες γράφαμε
στην δίπλανη τα δίναμε
και λέγαμε πως τα'χαμε

Γράφαμε λευκώματα
και στίχους στο τετράδιο
μπάλα έξω παίζαμε
ή μέσα super mario

Στις αλάνες φτιάχναμε
με πέτρες 2 τέρματα
και στα ηλεκτρονικά
τρώγαμε τα κέρματα

Κοπάνες στο γυμνάσιο
παγκάκια με συνθήνατα
έρωτες με αναπάντητες
ή έτοιμα μηνύματα

Στην τάξη μέσα παίζαμε
στα κρυφά κρεμάλα
στα τόπικα γυρίζαμε
να δούμε λίγο μπάλα

Την ίδια πάντα γούσταρε
σχεδόν όλη η τάξη
δεν κοίταξε κανέναν μας
δεν ήτανε εντάξει

Με ένα πενηντάρικο
κουλούρι αγοράζαμε
και τα καλοκαίρια μας
σε πάρκα την αράζαμε

<---->

Τώρα νοσταλγώ τις έποχες εκείνες
που μπήκαν βαθιά μέσα στο αρχείο
που η μόνη σκοτούρα μας ήταν οι μήνες
που ήμασταν πίσω από ένα θρανίο



Posted in , | Leave a comment

Προμηθευτής πρώτης ύλης για την Ίσιδα

Πάντα είχα ένα πρόβλημα με τον ύπνο αλλά αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες μόνο με τον όρο "Κβάντα ύπνου" μπορώ να το χαρακτηρίσω. Μικρά δεκαπεντάλεπτα διαλείματα ύπνου ανάμεσα σε ώρες αυπνίας. Συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα με την συνοδεία μουσικής που σου λένε ότι τα μεγάλα πράγματα δεν είναι για πάντα. Οι ετερόκλητες στιγμές σμίγουν σπάνια για να γίνουν κάτι μεγάλο, συνήθως είσαι ολότελα μοναχός.

Παραμένεις συνεπείς με τις φοβίες σου και πιστός με την ηλιοθιότητα ότι τα πάντα πρέπει να διέπουν κάποιου είδους συμβάσεις. Η ρουτίνα της ημέρας σε κάνει να χαμογελάς, να σιγοσφυρίζεις τραγουδάκια, να ξεχνιέσαι, αλλά μόλις γυρίσεις σπίτι, σε τέσσερις τοίχους, ένα ποτήρι κρασί που αγόρασες χύμα από την παραδίπλα ταβέρνα είναι πάντα εκεί να σου δείξει πως γεννιούντα στίχοι, και με το δεύτερο, τρίτο, τέταρτο... χάνεις το μέτρο στο ποτό και στο ποίημα, από τροχαϊκό πηγαίνεις σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο χωρίς να το καταλάβεις, κάθε γουλιά και συλλαβή.

Έχεις αρχίσει να μισείς την ανατολή του ήλιου γιατί ξέρεις ότι πάλι μόνος θα βρεθείς σαν έρθει. Θες να στείλεις ένα sms αλλά φοβάσαι. Ποτέ δεν σε άρεσε να είσαι ενοχλητικός και έτσι οχυρώνεσαι στο εγώ σου και λες "θα κρατηθώ και απόψε". Βρε θα τη παλέψω και απόψε, θα κάνω μερικές αλχημίες και θα την βολέψω που θα πάει... δεν θα βρω απαντήσεις στα "γιατί" μου αλλά... επιβιώνω... επιβιώνω και βιώνω τα μέσα μου, με πονάνε, τα πονάω, με αγαπάνε, τα μισώ, έτσι πάνε αυτά...

Κάπου διάβασα ότι οι εσκιμόοι έχουν 64 διαφορετικές λέξεις για το χίονι... Είδες; Αν κάτι το αγαπάς έχεις άπειρους τρόπους να το περιγράψεις... εγώ δεν θα βρω ένα; 

Ξέρεις μπορείς να το δεις και από την θετική πλευρά το όλο θέμα με την ξαγρύπνια σου... Υπάρχει ένας μύθος για την αιγύπτια θεά Ίσιδα, η οποία ήταν κάτι σε ντεμέκ Δήμητρα με μια δόση από Αφροδίτη, για να στο δώσω στο πιο ντόπιο... ο μύθος λοιπόν λέει ότι αυτή η Ίσιδα κάθε βράδυ μάζευε τους πόνους, τα χαμένα όνειρα, τις λύπες και τις στεναχώριες των ανθρώπων και κλέγοντας γέμιζε ένα κανάτι... Κάθε πρωί έχυνε το κανάτι και τα δάκρυα επέστρεφαν με μορφύ δροσοσταλίδων στην γη... Οπότε μπορείς να πεις ότι είσαι ένα εργοστάσιο παραγωγής δροσοσταλίδων ή ο κύριος προμηθευτής πρώτης ύλης για την Ίσιδα.

Ο καιρός έχει τα γυρίσματα του, πότε τα πάνω και πότε τα κάτω του... "Tου Κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν, και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν· και του Καιρού τα πράματα, που αναπαημό δεν έχουν,μα στο Kαλό κ' εις το Kακό περιπατούν και τρέχουν"... έγραψε ο Κορνάρος στον Ερωτόκριτο και κάτι παραπάνω θα ξέρει... σου δίνει δύναμη να προσπαθήσεις να ελπίζεις ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν ή σου γεννά αυταπάτες, δεν ξέρω, ο ίδιος ο καιρός θα δείξει...

Γυρίζει και σου λέει "Άλλαξες", τα ίδια τα πράγματα άλλαξαν ρε μαλάκα εγώ δεν θα αλλάξω; Στην επόμενη ζωή σου θέλεις να γεννηθείς πέτρα, στην θάλασσα, να μην νιώθεις τίποτα και να απολαμβάνεις την θέα χωρίς σκοτούρες.

Τα συναισθήματα και τα θέλω των γύρω σου δυστυχώς δεν μπορείς να τα προγραμματίσεις, αν μπορούσες θα διάλεγες μια γλώσσα προγραμματισμού, μια C, μια Java ρε αδερφέ, θα έγραφες λίγο κώδικα και θα πορευόσουν εν ευτυχία και γαλήνη... Αλλά όλα είναι ρευστά...

Κάποτε είχα πιάσει κουβέντα με ένα γέρο, συνήθως τον πετύχενες μεθυσμένο με μια ρετσίνα στο χέρι να κάθεται στο μπαλκόνι του με κόκκινα μάτια... Πιάσαμε την κουβέντα περί ζωής, σχέσεων, έρωτα. κ.λπ... και άρχισε να μου λέει για τα δικά του... ανάμεσα σε άλλα μου είπε..

-Ξέρεις τι θα πεί έρωτας μικρέ;
-E ξέρω...
-Δεν ξέρεις ακόμα, έρωτας θα πει να έχεις μείνει μόνος σε διπλό κρεβάτι και ακόμα να κοιμάσαι από την μια πλεύρα του κρεβατιού γιατί ελπίζεις ότι θα γυρίσει και θα ξαπλώσει από την άλλη...

Είχε χάσει την γυναίκα του πριν μερικούς μήνες και αυτή του η φράση με διαπέρασε ολόκληρο... Δυνατά συναισθήματα που πονάνε αλλά είναι ευτυχής που τα έζησε... βοηθούσε και αυτός την Ίσιδα στο έργο της μέχρι που κάποια μέρα έμαθα σταμάτησε... ότι έφυγε για να βρει την αγαπημένη του...

Έτσι ξεπερνώντας τις γνωστές κοινοτυπίες θα προσπαθήσεις να εκφράσεις αυτό που νιώθεις με λέξεις καρδιάς, ξάστερα και ειλικρινά... και αν δεν βρεις 64 λέξεις να το περιγράψεις, βρες μια... και αν στραβώσει κάτι σκέψου θετικά, βοηθάς την Ίσιδα...

Posted in | Leave a comment

Ψάχνεις για μικρά πράγματα για να πιάνεσαι, το σ'αγαπώ το λες, το σ'αγαπάω το αισθάνεσαι...

Κάποτε πίστευα ότι τα δάκρυα είναι κάτι σαν φάρμακο που μπορεί προσωρινά να τζούζει αλλά εν τέλη φέρνει την απαραίτητη θεραπεία, κάτι σαν το απαίσιο σιρόπι που μας έδεινε η μάνα μας όταν ήμασταν μικρά, που δεν μας άρεσε ποτέ η γεύση αλλά που εν τέλη μας έκανε καλό... Τελευταία αρχίζω να αναθεωρώ την άποψη αυτή και να κοιτώ προς πιο απαισιόδοξα μονοπάτια... ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός που λέει και ο Αγγέλας. Αλλά τι σημασία έχει, σήμερα είσαι, αύριο ήσουν... δεν γαμίεται. 

Γάμησε το πως νιώθεις, όμορφα, άσχημα, χάλια, σκατά, δεν έχει σημασία... φτάνει που νιώθεις, φτάνει που νιώθω, και τους νιώσαμε, και ας μην μας ένιωσαν ποτέ... Ότι αξίζει, πονάει... Το κείμενο αυτό είναι μια μπουρδολογία άνευ σκοπού, νοήματος και απότερου λόγου απλά έχω αποτραβηχτεί από τον κάθε ένα και έτσι ας ριμαδορίξω μερικές από τις σκέψεις μου εδώ... 

Προσπαθώ να ενστερνηστώ με την δέουσα ελαφρότητα το πως σκέφτονται οι γύρω, το πως ερωτευόνται, το πως ζούνε αλλά όσο και να το κουράσω το ηλίθιο το μυαλό μου απάντηση δεν δίνει...και μένω πάλι κολλημένος μαλάκας να ξαγρυπνάω μπροστά σε μια οθόνη ή μια φάλτσα κιθάρα... για αυτό βέβαια ίσως να φταίνε τα χάπια που πέρνω τελευταία... στις παρενέργειες γράφει "κατάθλιψη, αυξημένη διούρηση, αυπνίες"... 

Κάτι τέτοιες ώρες είναι που ψάχνεις τις σιγουράντζες σου να πιαστείς να μην σε πάρει από κάτω και να ελπίζεις... είναι από τις μέρες που δεν θες να μένεις μόνος, θέλεις να βρίσκεσαι με κόσμο να ξεχνιέσαι... Κάποιες φορές στις παρέες όταν είναι να φύγεις από το μπαράκι λένε "Να τελειώσω το ποτό μου..." και εκείνη ακριβώς την στιγμή που το λένε αυτό κάποιος θυμάται να παραγγείλει και αναγκάζεσαι να κάτσεις και άλλο, ε είναι από τις μέρες που αυτό δεν με πειράζει καθόλου... Είναι οι ίδιες μέρες που σκεπάζεσαι με 2-3 κουβέρτες, ανάβεις το καλοριφέρ, ιδρώνεις αλλά ακόμα παγώνεις, ξέρεις γιατί; γιατί είσαι παγωμένος μέσα σου... 

Εγώ από εδώ, από αυτήν την μικρή γωνιά του κόσμου στήνω το παρανόμι μου και δεν ελπίζω σε τίποτα... Θα συνεχίσω να τρέχω, να πέρνω λεκιθίνη και να προσπαθώ να βελτιώνομαι μέχρι να αποτύχω και να τα παρατήσω ώστε να ξεκινήσω μια νέα προσπάθεια... αλλά σου χρωστάω κάτι, μερικές τελευταίες λέξεις... 

Στα ριχά του μυαλού σου μπορούν να κολυμπάνε οι ανασφάλιες σου και για αυτές να διώχνεις ανθρώπους από δίπλα σου, στα βάθια όμως της καρδιάς σου όμως υπάρχουν κάποια συναισθήματα που πλατσουρίζουν και μόνο εκεί ξέρεις αν άξιζε... Πάντα υπάρχει ένα τίμημα αρκεί να είσαι διαθετιμένος να το πληρώσεις... 

Με θολά τα μάτια θα σε κοιτώ στα μάτια, με γεμάτη καρδιά θα προσπαθώ να γεμίσω την δικιά σου, και με χείλη ξερά θα αναζητώ ένα λόγο για να μουσκέψω τα δικά σου.. Πάντα αναζητάς μονοπάτια προς τα όμορφα και έρπεσε για να φτάσεις, οι δυσκολίες δίνουν νόημα στην προσπάθεια και ο απότερος σκοπός ουσία στο ταξίδι... Όσο και να προσπάθησα να κωδικοποιήσω συμπεριφορές και να κατηγοριοποιήσω ανθρώπους ποτέ δεν τα κατάφερα γιατί πάντα συναντώ άλλους που με αναγκάζουν να φτιάξω μια νέα στύλη και να τους βάλω στην δικιά τους ιδιαίτερη κατηγορία... Υπάρχουν άνθρωποι που αξίζει να αγαπάς μόνο και μόνο επειδή δεν ανήκουν σε κάποιο target γκρουπ και άλλοι επειδή δεν αποτελούν μια σαφή ακίνδυνη ιστορία, για αυτούς αξίζει να πάρεις το τίμημα και ας μην το καταλάβουν ποτέ... 

Πυρωμένα ασθήματα, λαβωμένα ορισμένες φορές ψάχνουν τρόπο να μιλήσουν και κάνουν υπομονή για αυτό, και ως τότε απλά στήνεις το κόλπο σου αγναντεβόντας τα ακίνδυνα και ελπίζωντας σε πράγματα που αξίζει να πάρεις τα ρίσκα σου... Ρωτάς αν είμαι λυπημένος... Δες στα μάτια μου τι φαίνεται;

Ποτέ δεν πορεύτηκα εν ειρήνη, πάντα τρικυμία εν κρανίο, και φουρτούνες μέσα μου... Μακάριοι όσοι καταφέρνουν να ζούνε με την υποκρισία των λόγων τους και να παίζουν κρυφτούλι πίσω από το δάχτυλο τους, εγώ προσπαθώ να μείνω αμόλυντος από αυτό και απλά να λέω ότι νιώθω, όταν με αφήνουν να το πω...

Εξομολογήσεις κατα συροήν ερωτευμένου που επιστρέφει στο τόπο του εγκλήματος για να μάθει από τα λάθη του... όχι από βίτσιο, αλλά από ανάγκη... Προσπαθώ να δω προς τα που φέγγει για να πάω εν τέλη από την άλλη πλευρά...

Ανεπιφύλακτα αφοσιωμένος στο όνειρο σιχάθηκα τους τυπικά ευγενείς που κρατούν για τα πισώπλατα αυτά που σκέφτονται για σένα, αυτούς που πρόδωσαν τον ίδιο τους τον ευατό, αυτούς που βολεύτηκαν στα εύκολα και αράζουν από στην βολή τους βλέπωντας τα πράγματα απλά να κυλάνε...

Αν μοιραστήκαμε μαζί 10 στιγμές τότε γνώρισες ένα 2% του ευατού μου, αν ήσουν τυχερός να σου φανερώσω τόσο... αν μοιραστήκαμε 1 στιγμή ίσως να είδες το 100% στα μάτια μου και συγνώμη για την ατυχία σου αυτή... Ξέχνα τα λόγια μου, ξέχνα ότι σου είπα, κράτησε μόνο το βλέμμα μου, τις κινήσεις των χεριών μου, τις εκφράσεις του πρόσωπου μου, την σιωπή μου και τους στεναγμούς μου όταν σε βλέπω... Δεν έχω κάτι ανυπέρβλητα μεγάλο να σου δώσω, μόνο κάτι ασύλυπτα μικρό να σου αφιερώσω, κάτι ανθρώπινο όπως τα χάδια μου...

Κάθε κίνηση ανοίγει νέους δρόμους, κλείνει άλλους, και πάμε πάρακατω... μα εγώ, εγώ ποτέ δεν γούσταρα τους δρόμους, τα σταυροδρόμια και κυρίως τις επιτακτικές πινακίδες που σου λένε τι να κάνεις... εγώ πάντα γούσταρα τα μονοπάτια, τις παρώδους και τους παράδρομους με τα γιασεμιά και τα άνθη ή άλλοτε βολόδερνα στα στενάκια ενός μελαγχολικού νησιού παρέα με την υγρασία του τόπου...

Μην υπακούς στα πρέπει της λογικής σου, γίνε επαναστάτης καρδιάς και αν κάποτε ένιωσε κάτι τότε κάνε κάτι... εμένα θα με βρεις στα επόμενα κεφάλαια, απλά γύρισε σελίδα... όλα στην παλάμη σου βρίσκονται, καλά και κακά εκεί θα τα βρεις... εσύ ορίζεις το τρόπο σου, εσύ ορίζεις το χρόνο σου...

Ποτέ τα αντίο δεν ήταν ευκολοχώνευτα, δεν ήταν γκουρμέ, δεν είχαν ποτέ νοστιμάδα που να την αντέχει η κούτρα μου... Αυτονομήθηκα από αυτά και έμεινα μονάχος να λέω αντίο σε στιγμές, σε ανθρώπους δεν το κατάφερα ακόμα.. Άσε με ακόμα να μένω άφωνος με τις πράξεις σου... Και αν δεν συμπορεύτηκες ποτέ μαζί μου τότε δεν με νιώθεις στα σίγουρα, δεν με ένιωσες και δεν θα με νιώσεις..

Κάνε πρόβα το λόγο σου... για μένα βουήζει ήδη στα αυτία μου... οι δικαιολογίες έχουν γίνει το άχτι μου... έλα παράμερα να σου πω τι νιώθω και συγχώραμε αν είναι κάτι το τόσο μεγάλο, ή αν εγώ είμαι τόσο λίγος για το όλο εγχείρημα... Ηδονικός ρεαλισμός του τώρα που θα γελάμε αύριο...

Μνημονεύω το παρελθόν για να διαφέρω στο σήμερα και να πορεύομαι στο αύριο με περισσότερη απαισιοδοξία ώστε να ξαφνιάζομαι αν κάτι από το τότε βρίσκει χώρο στο τώρα και στοχεύει στο μετά...

Χωρίς παρακάλια, χωρίς φωνές, χωρίς ντροπές... μόνο λέξεις καρδιάς, μόνο... Θα λευτερώσω τις σκέψεις μου ή τα αισθήματα μου και έλα να με βρεις να προσπαθήσουμε για το αδύνατο... Ρομαντικά ηλίθιος σε μοναχικές βραδιές τραγουδάω στην περατζάδα μου ρομαντζάδες με φωνή βραχνή από την απογοήτευση και τα δάκρυα...

Από εδώ και πέρα θα δένω συρμάτινο φράχτη γύρω μου για να κρατώ μακριά όσους μπορούν να με πληγώσουν... θα πέρνω μαρκαδόρο και θα μαρκάρω την περιοχή μου ώστε να ξέρεις τα όρια σου... Μπορείς να μου καταλογίσεις τα πάντα, το πεσιμισμό μου, το ηλίθιο ρομαντισμό μου, τον ουτοπισμό μου και τις παραξενιές μου... μόνο για ένα πράγμα δεν μπορείς να μου την πεις, ότι δεν νιάστηκα...

Ψάχνεις για μικρά πράγματα για να πιάνεσαι, το σ'αγαπώ το λες, το σ'αγαπάω το αισθάνεσαι...

Posted in | Leave a comment

Κουτσοί

Σου έχει τύχει να κάτσεις σε ένα ψηλό κτήριο και να παρατηρείς τους ανθρώπους κάτω; Δεν είναι ένα παράξενο συναίσθημα; σαν να νιώθεις απόμακρος από όλους και ταυτόχρονα να νομίζεις πως ξέρεις την ιστορία του καθενός; Σκέψου τώρα πως αυτοί που βλέπεις κάτω δεν είναι άνθρωποι αλλά μικρές στιγμές. Δικές σου μικρές στιγμές. Ξέρεις την ιστορία της κάθε μιας, τα χούγια της και τα όμορφα της. Αλλά είσαι παρατηρητής, είτε το θέλεις είτε όχι είσαι παρατηρητής, τις βλέπεις να κυλάνε και εσύ εκεί να στέκεσαι... άλλοτε να σχηματίζεται υγρασία γύρω από τα μάτια και άλλοτε το φεγγαρίσιο σχήμα του χαμόγελου στο στόμα... εγώ αυτό αποφάσισα να κάνω από εδώ και πέρα, να μιλάω ελάχιστα, να αρματώνομαι στις σκέψεις μου και αν σου περισσέψει κάτι και για μένα δώσε το μου... αλλιώς άσε με ήσυχο, έχω πιάσει ένα κομμάτι κάρβουνο και σκιτσάρω την επόμενη στιγμή μου.

Έχω τα χέρια σταυρωμένα σε γροθιές... σφιγμένος τόσο πολύ όσο όταν κρυώνεις και τρέμεις και αποφασισμένος να μην πω τίποτα, να κυλήσει ο μήνας, να φύγει... Πες πως είναι ένα σκετς, σαν εκείνα που παίζαμε μικροί στο σχολείο, μόνο που αυτή την φορά όσο και να με κυνηγήσει ο δάσκαλος να μάθω τους διαλόγους δεν θα μάθω τίποτα, θα προτιμήσω να γίνω ρεζίλι στην σκηνή παρά να μιλήσω. Ώρες ώρες βάζω τον μετρονόμο να χτυπά χωρίς να κάνω κάτι... απλά προσπαθώ να αποστηθίσω την αποφασιστικότητα στους χτύπους του, μπας και μπορέσω να κάνω το ίδιο στους δικούς σας χτύπους.

Γιατί εγώ ένας μικρόνοος κολλημένος στην ρέμβη μου είμαι, και οι κυνικότητες είναι τόσο μεγάλες που με ξεπερνάνε...  ακόμα παίζω με τον ίσκιο μου όταν περπατάω και γράφω ονόματα στα χνότα μου στο τζάμι, και ξέρεις τι, δεν ζήτησα κάτι, μια ευκαιρία ζήτησα από όλους σας, απλά τώρα με τα άγχη...ξέρω ξέρω, δεν είναι εποχή για ευκαιρίες... Άσε με εμένα κολλημένο στα παραθυρόφυλλα να κρατάω σημειώσεις και εσύ συνέχισε το σερφάρισμα, είναι πιο εύκολο... Μην φοβάσαι όμως θα σοβαρευτώ, μια μέρα πριν τελειώσει το ταξίδι θα σοβαρευτώ... μόνο τότε... και μέχρι τότε θα γελώ σαρκαστικά, αυτοσαρκαστικά και επίμονα.

Θυμάμαι κάποτε παίρναμε κιμωλίες και ζωγραφίζαμε στο δρόμο τετραγωνάκια με αριθμούς, και πηδάγαμε, και παίζαμε κουτσό... τώρα γίναμε κουτσοί και μας πηδάν οι αριθμοί.

Posted in | Leave a comment

Σταντ με εφημερίδες

Ο αέρας μυρίζει μελαγχολία τον Οκτώμβρη και μια κούπα ζεστή σοκολάτα γεμίζει με σκέψεις καθώς αδειάζει το περιεχόμενο στο λαιμό σου... Ο ήλιος πίσω από της κουρτίνες κάθε αυγή σε ξαφνιάζει και στις πρωινές βόλτες έχεις πάντα ως συνοδοιπόρο τον αέρα... Η θάλασσα παίζει την δικιά της μελωδία και τα αδέσποτα κυνηγάνε την ελπίδα σε σωρούς με σκουπίδια... Τα κανάλια αρχίζουν τα καινούργια τους σίριαλ και εσύ περιμένεις την ώρα που θα βγάλεις το πάπλωμα από την ντουλάπα... Το μπρίκι είναι πάντα σε ετοιμότητα, όπως και η στριφογυριστή σου καρέκλα στο γραφείο που σε περιμένει να βυθιστείς μέσα της...

Κάτι τέτοιες μέρες με πιάνουν οι μαύρες μου... κάτι τέτοιες νύχτες θέλω απλά μια αγκαλία... και τα τελευταία χρόνια αυτές οι νύχτες έχουν πολλαπλασιαστεί επικύνδυνα.... Η αταξία του τίποτα κυριαρχούσε πάντα και την γούσταρα, τώρα νιώθω πως πρέπει να μπω σε μια σειρά και να τελειώνω με διάφορα ζητήματα... 

"Τράβα χειρόφρενο μαλάκα"... μου φωνάζει κάτι μέσα μου... βιάζομαι για πράγματα και δεν πρέπει... όλοι μου ζητάν συμβουλές αλλά εγώ εμένα δεν με συμβούλεψα ποτέ... μάλλον ρωτάνε αυτόν που την πάτησε... τι στο διάλο κάτι θα έμαθε θα σκέφτονται... 

Φέρτε ένα διαστημόπλοιο να φύγω, κουράστηκα... ή έστω ένα σταντ με εφημερίδες,να χαζεύω να ξεχνιέμαι...





Leave a comment

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.