Κουτσοί

Σου έχει τύχει να κάτσεις σε ένα ψηλό κτήριο και να παρατηρείς τους ανθρώπους κάτω; Δεν είναι ένα παράξενο συναίσθημα; σαν να νιώθεις απόμακρος από όλους και ταυτόχρονα να νομίζεις πως ξέρεις την ιστορία του καθενός; Σκέψου τώρα πως αυτοί που βλέπεις κάτω δεν είναι άνθρωποι αλλά μικρές στιγμές. Δικές σου μικρές στιγμές. Ξέρεις την ιστορία της κάθε μιας, τα χούγια της και τα όμορφα της. Αλλά είσαι παρατηρητής, είτε το θέλεις είτε όχι είσαι παρατηρητής, τις βλέπεις να κυλάνε και εσύ εκεί να στέκεσαι... άλλοτε να σχηματίζεται υγρασία γύρω από τα μάτια και άλλοτε το φεγγαρίσιο σχήμα του χαμόγελου στο στόμα... εγώ αυτό αποφάσισα να κάνω από εδώ και πέρα, να μιλάω ελάχιστα, να αρματώνομαι στις σκέψεις μου και αν σου περισσέψει κάτι και για μένα δώσε το μου... αλλιώς άσε με ήσυχο, έχω πιάσει ένα κομμάτι κάρβουνο και σκιτσάρω την επόμενη στιγμή μου.

Έχω τα χέρια σταυρωμένα σε γροθιές... σφιγμένος τόσο πολύ όσο όταν κρυώνεις και τρέμεις και αποφασισμένος να μην πω τίποτα, να κυλήσει ο μήνας, να φύγει... Πες πως είναι ένα σκετς, σαν εκείνα που παίζαμε μικροί στο σχολείο, μόνο που αυτή την φορά όσο και να με κυνηγήσει ο δάσκαλος να μάθω τους διαλόγους δεν θα μάθω τίποτα, θα προτιμήσω να γίνω ρεζίλι στην σκηνή παρά να μιλήσω. Ώρες ώρες βάζω τον μετρονόμο να χτυπά χωρίς να κάνω κάτι... απλά προσπαθώ να αποστηθίσω την αποφασιστικότητα στους χτύπους του, μπας και μπορέσω να κάνω το ίδιο στους δικούς σας χτύπους.

Γιατί εγώ ένας μικρόνοος κολλημένος στην ρέμβη μου είμαι, και οι κυνικότητες είναι τόσο μεγάλες που με ξεπερνάνε...  ακόμα παίζω με τον ίσκιο μου όταν περπατάω και γράφω ονόματα στα χνότα μου στο τζάμι, και ξέρεις τι, δεν ζήτησα κάτι, μια ευκαιρία ζήτησα από όλους σας, απλά τώρα με τα άγχη...ξέρω ξέρω, δεν είναι εποχή για ευκαιρίες... Άσε με εμένα κολλημένο στα παραθυρόφυλλα να κρατάω σημειώσεις και εσύ συνέχισε το σερφάρισμα, είναι πιο εύκολο... Μην φοβάσαι όμως θα σοβαρευτώ, μια μέρα πριν τελειώσει το ταξίδι θα σοβαρευτώ... μόνο τότε... και μέχρι τότε θα γελώ σαρκαστικά, αυτοσαρκαστικά και επίμονα.

Θυμάμαι κάποτε παίρναμε κιμωλίες και ζωγραφίζαμε στο δρόμο τετραγωνάκια με αριθμούς, και πηδάγαμε, και παίζαμε κουτσό... τώρα γίναμε κουτσοί και μας πηδάν οι αριθμοί.

Posted in . Bookmark the permalink. RSS feed for this post.

Leave a Reply

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.