Archive for Απριλίου 2012

Τελειότης





'Εμαθα για έναν άνδρα που έμεινε εργένης όλη του τη ζωή επειδή έψαχνε την τέλεια γυναίκα. Όταν έγινε εβδομήντα χρόνων κάποιος τον ρώτησε, 
-"Ταξίδευες συνεχώς από τη Νέα Υόρκη στο Καντμαντού, από το Καντμαντού στη Ρώμη, από τη Ρώμη στο Λονδίνο και έψαχνες. Δεν μπόρεσες να βρεις μια τέλεια γυναίκα; Ούτε μία;" 
Ο γέρος στενοχωρήθηκε πολύ. Είπε, 
-"Ναι, μια φορά τη βρήκα. Μια μέρα, πριν από πολύ καιρό..συνάντησα μια τέλεια γυναίκα."
 Ο άλλος είπε, 
-"Και τότε, τι έγινε; Γιατί δεν την παντρεύτηκες;" 
Θλιμμένος, ο γέρος είπε,
 -"Τι να κάνεις; Έψαχνε κι αυτή για έναν τέλειο άνδρα."

Posted in | Leave a comment

Βαρέθηκα αδερφέ μου


Βαρέθηκα αδερφέ μου να σε βλέπω άγνωμο
άνανδρο,δειλό, επικρητή στο άνομο
μαλθακό,χουχουλιάρη,βαρετό,καναπεδάκια
άκριτο δέκτη και βουβού τηλεορασάκια

Βαρέθηκα αδερφέ μου να σε βλέπω ασυνείδητο
αδιάφορο,ωχαδερφιστή,σκυφτό και λιγομίλητο
μοιρολάτρη,κλαψιάρη,απαθή και ασυγκίνητο
στα πάνω-κάτω να στέκεσαι ακίνητο


Βαρέθηκα αδερφέ μου να σε βλέπω πειναλέο
επαίτη,ζητιάνο,άχρηστο και μη αναγκαίο
σαστισμένο,έκπληκτο,απολιτίκ και άβουλο
αδρανή,ξεχασμένο,υπόμονο και άχρωμο

Βαρέθηκα αδερφέ μου να σε βλέπω ραντιέρη
τυχοδιώκτη,τοκογλύφο,μπαταξή,δήθεν ξεφτέρη
άπλειστο χρηματολάγνη και πολύ κοιλιόδουλο
διεφθαρμένο βολεψάκια,κοιμισμένο και ανώδυνο

Βαρέθηκα αδερφέ μου να σε βλέπω ραστωνάτο
ψηλομύτη,φιλοψό,προσυνή,δήθεν μοδάτο
καχεκτικό,πέλιδνο,νωχελικό,κρετίνο
στο φαίνεσθαι γέρακα,στο είσθαι απτήνο

Βαρέθηκα αδερφέ μου να σε βλέπω φοβισμένο
φιλήσο,εύθραστο,στο μάρσιπο κρυμμένο
κομπορήμον,σκυθροπό,αναστενάρη και κατσούφη
βολικό,ευκολόπιστο,δίκο τους κλοτσοσκούφι

Πρωινός περίπατος


Posted in | Leave a comment

Ο καταναγκασμός της ευτυχίας


Οι γιορτές πάντα είχαν αρνητικό αντίκτυπο στην ψυχολογία μου. Ο καταναγκασμός του να δείχνεις ευτυχής, να χαιρετάς άπαντες συμπαθούντες και μη, οι ψεύτικες χαιρετούρες, η πεποίθηση ότι πρέπει να βγεις να διασκεδάσεις σε κάποια μπουζουκότρυπα με ένα βάρδο τρίτης διαλογής που η καριέρα του δεν του επιφύλαξε μια θέση στην σκάλα του Μιλάνου και έτσι συμβιβάστηκε να τραγουδάει στον χοντρό κυριούλη που πασχίζει να κόψει την μπριζόλα του, οι κοπέλες που φοράν ότι περίσσεψε διατυμπανίζοντας την πραμάτια τους.... αυτά και άλλα πολλά μου δημιουργούν έναν αφόρητο εκνευρισμό. Συνήθως κλείνομαι στο δωμάτιο μου ή παίρνω τους δρόμους και απλά περιμένω να περάσει το συνονθύλευμα της επίπλαστης χαροκατάνυξης.



Οι αστοί θα θυμηθούν τους γέρους στο χωρίο, θα βγουν φωτογραφία δίπλα στα πετρόχτιστα, θα παίξουν με την γάτα της γειτονιάς, θα αναπολήσουν με ιστορίες από τότε που ήταν παιδιά και τρέχαν στην αυλή. Οι έφηβοι θα ψάχνουν απεγνωσμένα για σήμα καμπάνα, internet ή τηλεόραση ώστε να σκοτώσουν την πλήξη τους. Τα παιδιά θα βρουν τα ξαδερφάκια που έχουν μήνες να τα δουν, θα παίξουν, θα μαλώσουν και του χρόνου πάλι εδώ. Η υστερική υπερπροστατευτική μαμά θα κηρύτει ανά πεντάλεπτο το  "Πρόσεχε Γιωργάκη, μη Γιωργάκη".  Ο κομπορρήμον ψήστης θα καυχιέται για το εξαίσιο ταλέντο του να περιστρέφει το αμνοερίφιον και οι συνδετήμονες αυτού θα τον ταχταρίζουν με κομπλιμέντα. Ο γείτονας θα αναπολεί στιγμές που ήταν καραβανάς στο στρατό, πάντα μάχιμος, πάντα οπλίτης, ποτέ στην Καλλιόπη. Κάποιος θα έχει κρατήσει βεγγαλικά από την προηγούμενη βραδιά που έγινε η νύχτα μέρα και θα βαλθεί να στολίσει την ατμόσφαιρα με οσμή μπαρουτιού.


Οι πολιτικοί αρχηγοί θα κάνουν δηλώσεις από τις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Ο υπουργός αμύνης θα επισκεφτεί τα στρατευμένα νιάτα και θα δώσει τιμητικές άδειες στον αρχιψήστη και τους συν αυτόν βοηθούς. Ο πρόεδρος της κατ'επίφασην δημοκρατίας θα κάνει δηλώσεις για την ενότητα του λαού, για το μήνυμα της αναστάσεως που πρέπει να γίνει παράδειγμα ζωής σε όλους μας.  

Εγώ απλά θα συναντώ φίλους που έχω να δω μήνες ή πρώην σχέσεις σε τυχαίες και μη συναντήσεις, θα διαβάζω κάποιο βιβλίο ή θα οδηγώ με προορισμό το να ξεχάσω τις μέρες αυτές. Πες με στρυφνό,ξινό,ξενέρωτο και άλλα κοσμητικά ή γαλλικά... αλλά μην μου πεις ότι δεν έχεις νιώσει κάποια στιγμή έτσι.

Βόλτα για να περάσει το τέρας των γιορτών



Leave a comment

Περίεργο παρεξηγήσιμο συναίσθημα



Παρασκευή πρωί και η απόφαση που ελήφθην από το οικογενειακό συμβούλιο ήταν πως ήμουν ο καταλληλότερος να αγκαρέψουν να πάει στο χωρίο της γιαγιάς να φέρει το κατσίκι το οποίο θα γινόταν βορά στα δόντια συγγενών και φίλων. Παρότι το θέμα ποσώς με ενδιέφερε μιας και περιορίζω τα ζωώδη ένστικτα μου για τροφή σε τίποτα τηγανιτές πατάτες, είπα να τους κάνω το χατήρι και να ξεκινήσω σαν σύγχρονος Ιάσονας να πάω να φέρω το χρυσόμαλλο κατσίκι. 


Πυροβολημένες ταμπέλες σήμανσης από wannabe κυνηγούς που εξάντλησαν το ταλέντο τους στον στόχο δαπανώντας σφαίρες για ένα θήραμα που δεν τρώγεται. Έρημα χωριά με πετρόχτιστα σπίτια που περιμένουν καρτερικά τις ημέρες των γιορτών να αναστηθούν και αυτά με την σειρά τους γεμίζοντας με αστούς οι οποίοι αρέσκονται σε ηρωικές εξόδους από το κλινών άστυ. Δρόμοι μισοφτιαγμένοι μισοχαλασμένοι από εργολάβους,δημάρχους και νομάρχες της καθημερινής Ελλάδας.

Οι μοναχικές διαδρομές πάντα προσφέρονται για σκέψεις. Το σήμα από το ραδιόφωνο χανόταν σε κάθε δεύτερη στροφή λόγο των βουνών που ύψωναν τοίχος ανάμεσα σε εμένα και τα ακόρντα του πομπού. Κάποιες φορές βάζεις την μουσική πιο δυνατά ώστε να μην ακούς τις σκέψεις σου, τώρα δεν είχα τέτοια σωσίβια να πιαστώ και έτσι βυθίστηκα σε αυτές κλείνοντας το τρανζίστορ. Φιλίες, έρωτες, ιστορίες παλιές, σχέδια για το μέλλον, όλα περνάνε από το μυαλό σου τέτοιες στιγμές. Το αυτοκίνητο έπεφτε σε λακκούβες, το ίδιο και οι σκέψεις μου, η ειδοποιός διαφορά ήταν ότι το αυτοκίνητο έχει αμορτισέρ να συγκρατούν τους κραδασμούς. 


Έφτασα στο χωριό. Όσο μικρότερη είναι μια κοινωνία τόσο φιλικότεροι οι άνθρωποι. Βλέπεις την ειλικρίνεια και την αγνότητα στα μάτια τους. Η αμηχανία της συνάντησης με έναν κοντινό-μακρινό συγγενή καλύπτεται με συζητήσεις για άλλους μακρινούς-κοντινούς συγγενείς. "Τι κάνει ο τάδε;" "Που δουλεύει τώρα;" "Τα παιδιά; Όλα καλά" κ.λπ. κ.λπ. Είναι περίεργο το πόσο μακριά μπορείς να νιώθεις κάποιον θεωρητικά κοντινό. Οι συζητήσεις με ανθρώπους που δεν είχαν την ευκαιρία για μόρφωση πάντα μου δημιουργούν μια μελαγχολία. Δεν νιώθω ανώτερος, δεν τους κοιτώ αφ' υψηλού, δεν νιώθω πιο έξυπνος ή πιο σπουδαίος. Τα βιβλία, οι μουσικές και οι ταινίες πάντα θα είναι μια προσέγγιση της ζωής, αλλά όχι η ζωή η ίδια, ίσως αυτοί οι άνθρωποι να γνωρίζουν περισσότερα από μένα για αυτή. Όμως με λυπεί το γεγονός πως δεν είχαν την ευκαιρία της επιλογής, να ζήσουν διαφορετικά, όχι καλύτερα απαραίτητα, ίσως εκεί είναι πιο ανθρώπινα, ίσως όσο λιγότερα γνωρίζεις τόσο πιο ευτυχής είσαι.  Απλά ένιωσα  μια λύπη για το ότι δεν είχαν την δυνατότητα που είχα εγώ.  Περίεργο παρεξηγήσιμο συναίσθημα.

Στην διαδρομή για το χωριό


Leave a comment

Μετρίως μέτριοι και πάντα μετρημένοι


Σηκώθηκα, πονούσε κάθε μυς, κάθε κόκκαλο, κάθε σύνδεσμος, του κορμιού και της πραγματικότητας μου. Ίσως δεν ήταν η μέρα μου, η εβδομάδα μου ή ο μήνας μου μα είπα να προσπαθήσω. Εγώ και ο κόσμος αντίπαλοι. Το απείρως μικρό ενάντια στο απείρως μεγάλο. Δαβίδ εναντίον Γολιάθ. Πυρηνική φυσική εναντίον αστροφυσικής. Ο ήχος από τον βραστήρα γέμισε μουσική την ατμόσφαιρα, φάλτσα και    προσμένουσα να τελειώσει. Δύο καφέ, μια ζάχαρη, λίγο γάλα. Στο γραφείο αραδιασμένα βιβλία, τετράδια, σημειώσεις, ποτήρια και ψίχουλα. Απομεινάρια μιας ή περισσότερων βραδιών. 



Κοίταξα το κινητό. Μήνυμα από κάποια που μοιραστήκαμε τελευταία ορισμένες γενετήσιες επαφές παίρνοντας προφυλάξεις για το σώμα αλλά όχι για την καρδιά μας. Για την καρδιά προφυλακτικά δεν βγάλαν ακόμα. Αιώνες επιστήμης, Αριστοτέλης,  Ισαάκ Νεύτων, Άλμπερτ Αϊνστάιν. Ο πρώτος θεώρησε πως η ύλη είναι παθητική, ίσως δεν μελέτησε αρκετά τα ανθρώπινα σώματα. Ο δεύτερος μίλησε για τον Νόμο της Παγκόσμιας έλξης "Οι ελκτικές δυνάμεις μεταξύ δύο ουρανίων σωμάτων είναι ανάλογες του γινομένου των μαζών τους και αντιστρόφως ανάλογες του τετραγώνου της μεταξύ των κέντρων μάζας τους απόστασης"  και τι γίνεται αν τα σώματα αυτά δεν είναι ουράνια αλλά πετάνε στα ουράνια; Ο τελευταίος υποστήριξε ότι τίποτα δεν είναι ταχύτερο από το φως. Λάθος, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σίγουρα ταχύτερες, έρχονται φεύγουν και περνάνε χωρίς να τις αντιληφθείς, τόσο που αναρωτιέσαι αν τις έζησες ή ήταν κάτι που φαντάστηκες, ένα κακόγουστο παιχνίδι του μυαλού.



Οι άνθρωποι ψάχνουμε να βρούμε που βρισκόμαστε ενώ το πιο εύκολο είναι να γνωρίζουμε που δεν πρέπει να πάμε. Μαλακίες. Ούτε αυτό είναι εύκολο. Σε μια κατάσταση take it or leave it βρισκόμουν, και ήταν μόλις πρωί, ήταν μόλις αρχές του μήνα, ήταν μόλις Μάρτης. Δεν ξέραμε τι θέλουμε, το ζούσαμε απλά. Μια ζωή αιρετική που μοχθούσε να γίνει εξαιρετική. Δεν ήταν έρωτας, φλερτ, σχέση, one night stand. Κανένα λεξικό, καμία γλώσσα, καμιά ντοπιολαλιά, καμία συνάρτηση δεν μπορούσε να περιγράψει τι ήταν. Η επαφή δύο ανθρώπων οφείλει να αποκαλύπτει ιδέες, να δημιουργεί ποίηση μέσα σου, χαμόγελα έξω σου, ιστορίες να έχεις να διηγήσε, αναμνήσεις να έχεις να λησμονείς, ελπίδες να έχεις να κρατιέσαι. Δεν μας ένοιαζε να το περιγράψουμε, να το περιχαρακώσουμε σε πλαίσια, να το εντάξουμε σε κανόνες. Μετρίως μέτριοι και πάντα μετρημένοι, αυτό να μην ήμασταν και δεν μας ένοιαζε τι ήμασταν.


Η κατάσταση στο γραφείο μου τραγική




Leave a comment

Γιατί το κοτόπουλο περνάει τον δρόμο;


Το "Why did the chicken cross the road?" όπως αναφέρεται και στην wikipedia είναι ένα κλασσικό αίνιγμα-ανέκδοτο σε πολλές γλώσσες και κουλτούρες σε όλο τον κόσμο. Ενώ ο συνομιλητής που καλείται να απαντήσει περιμένει κάποια ιδιαίτερα έξυπνη απάντηση, αυτή είναι η απλά "To get to the other side."


Ας δούμε όπως κάπως χιουμοριστικά πως θα μπορούσαν να απαντήσουν ορισμένοι επιφανείς άντρες:

Πλάτωνας: "Για το κοινό καλό."

Καρλ Μαρξ: "Ήταν μια ιστορική αναγκαιότητα."

Ιπποκράτης: "Λόγο ενός ροζ πράγματος που έχει στο πάγκρεας του."

Tomas de Torquemada: "Δώστε μου 10 λεπτά με το κοτόπουλο και θα σας πω."

Νίτσε: "Γιατί αν κοιτάζεις πολύ ώρα τον δρόμο,ο δρόμος κοιτάζει εσένα."

Αϊνστάιν: "Αν το κοτόπουλο περνάει τον δρόμο ή ο δρόμος περνάει το κοτόπουλο εξαρτάται από το σημείο αναφοράς:

Αριστοτέλης: "Για να εφαρμόσει τις δυνατότητες του"

Σάμουελ Μπέκετ: "Γιατί βαρέθηκε να περιμένει"

Δαρβίνος: "Ήταν το επόμενο λογικό βήμα από την στιγμή που σταμάτησε να πετάει"

Επίκουρος: "Για πλάκα"

Χέμινγουεή: "Για να πεθάνει. Στην βροχή."

Όργουελ: "Όλοι οι δρόμοι ειναι προσπελάσιμοι από τα κοτόπουλα, αλλά κάποιοι δρόμοι είναι πιο προσπελάσιμοι από άλλους"

...

Ο αγαπημένος μου Μπουκόφσκι θα έλεγε "Για να πιει ή να βάλει 2 δάχτυλα"


Leave a comment

Πριν πεθάνω


Το βρήκα εξαιρετικό...

Εύκολα ξεχνάμε τι έχει πραγματικά σημασία για εμάς. Με τη βοήθεια από παλιούς και νέους φίλους της η Candy μετέτρεψε την πίσω πλευρά ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού στη γειτονιά της στη Νέα Ορλεάνη σε ένα τεράστιο μαυροπίνακα, όπου οι κάτοικοι μπορούν να γράψουν στον τοίχο αυτό που είναι σημαντικό για αυτούς. To "Before I die..." είναι ένα διαδραστικό δημόσιο έργο τέχνης που προσκαλεί τους ανθρώπους να μοιραστούν τις ελπίδες και τα όνειρά τους σε δημόσιο χώρο. Γραμμένη με stencil η φράση « Before I die  _______", αφήνει τους ανθρώπους να συμπληρώσουν την συνέχεια της γράφοντας ότι επιθυμούν. Έτσι δημιουργείται ένας δημόσιος χώρος για  περισυλλογή που υπενθυμίζει γιατί θέλουμε να είμαστε ζωντανοί στον κόσμο σήμερα.












Posted in | Leave a comment

Medianeras


Η συγκεκριμένη ταινία με μάγεψε, με άγγιξε και με ταξίδεψε όσο και το Φτηνά Τσιγάρα του Ρένου Χαραλαμπίδη ή το 500 days of Summer του  Marc Webb.

Η Μαριάνα και ο Μάρτιν  μένουν σε απέναντι πολυκατοικίες.Ο  Μάρτιν  κλείνεται στο σπίτι του σχεδόν όλη τη μέρα, δουλεύει φτιάχνοντας ιστοσελίδες και μιλάει στο chat με γυναίκες. Έχει ένα σκυλάκι, ό,τι έμεινε από την προηγούμενη κοπέλα του που το άφησε και έφυγε στην Αμερική. Η  Μαριάνα είναι αρχιτέκτονας αλλά μέχρι να σχεδιάσει κάποιο κτήριο δουλεύει ως διακοσμήτρια βιτρίνας σε καταστήματα ρούχων. Έχει βγει από μια σχέση που την καταράκωσε ψυχολογικά και δεν μπορεί να ξεκινήσει καινούργια. Αγαπάει ένα παιδικό βιβλίο που είναι γεμάτο με ανθρώπους, εκατοντάδες ανθρώπους...



Και η τελευταία αγαπημένη σκηνή από την ταινία που μετά θα την αναζητήσεις σίγουρα εδώ

Posted in | Leave a comment

Γιαντές



Kοιτώντας παλαιότερα tweets της Anastasia Kamvissi (@Anastasialadiab) είδα μια λίστα με 20 βιβλία που θα ήθελε να έχουν διαβάσει όλοι.Ανάμεσα σε αυτά ήταν και το Γιαντές της Αμάντας Μιχαλοπούλου. Έχοντας διαβάσει παλαιότερα το Όσες Φορές Αντέξεις της ίδια συγγραφέας με παρακίνησε να ψάξω να το βρω και να το διαβάσω γιατί μου αρέσει ο τρόπος γραφής της.

Έγγραψα την λίστα με τα 20 βιβλία σε ένα χαρτί και πήγα στην δημοτική βιβλιοθήκη με την ελπίδα ότι θα βρω κάποιο από αυτά.Μετά από ώρα ψαξίματος ανάμεσα σε σκονισμένα βιβλία και αφού ένιωθα πως μια ερώτηση μου μπορεί να σκοτώσει την βαριεστημένη υπάλληλο η οποία έπαιζε ναρκαλιευτή εν τέλη για καλή μου τυχή κατάφερα να βρω το Γιαντές.Το μόνο από τα 20 της λίστας που είχε η βιβλιοθήκη! Σύμπτωση ή κάρμα δεν ξέρω.

Η συγγραφέας ξετυλίγει την ιστορίας της μέσα από φαγητά και συνταγές. Η ηρωίδα Αθηνά, μεταφράζει ένα βιβλίο που έγραψε ο αδελφός της Ηλίας από τα αγγλικά στα ελληνικά και το οποίο έχει ως θέμα την ίδια τους την οικογένεια. Το βιβλίο είναι μικρό σε όγκο και έτσι κανένας εκδότης δεν δέχεται να το τυπώσει με την αιτιολογία ότι είναι πολύ μικρό και οι αναγνώστες δεν προτιμούν τα μικρά βιβλία. Έτσι η Αθηνά αποφασίζει να προσθέσει και την δική της οπτική γωνία για την οικογένεια. Καλαμαράκια,ζελέδες και άλλα εδέσματα μιλάνε και μας εξιστορούν την ιστορία της οικογένειας. Λονδίνο και Αθήνα οι τόποι που διαδραματίζονται τα γεγονότα. 
Αποσπάσματα από έρωτες, οικογενειακές στιγμές και πολύ μα πολύ φαγητό.

Θα αναρωτιέστε τι σημαίνει "Γιαντές". Γιαντές είναι το κοκαλάκι από το κοτόπουλο που σπάμε βάζοντας κάποιο στοίχημα.Θυμάμαι την γιαγιά μου να το κάνει με τον πατέρα μου και αργότερα τον πατέρα μου με εμένα. Σπας το κοκαλάκι του κοτόπουλου για να βάλεις το στοίχημα.Αν σου δώσω κάτι πρέπει να πεις "Το θυμάμαι" αν δεν το πεις και σου πω εγώ "Γιαντές" σημαίνει πως κέρδισα το στοίχημα. Το στοίχημα με τον πατέρα μου κρατούσε μέρες έως και εβδομάδες όπου εν τέλη έχανα. 

Το βιβλίο εν τέλη το τελείωσα σε 4-5 μέρες από 1-2 ωρίτσες απολαυστικό διάβασμα κάθε μέρα. Το προτείνω ανεπιφύλακτα. Αφού καταφέρω να τελειώσω τον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόυς θα συνεχίσω με τα υπόλοιπα της λίστας. 

Από wiktionary:

1.παιχνίδι μνήμης, στο οποίο χάνει ο παίκτης που παίρνει στα χέρια του ένα αντικείμενο από ένα συμπαίκτη του, χωρίς να πεί τη φράση "το ξέρω" ή "το θυμάμαι"
2.το διχαλωτό κόκκαλο του στέρνου της κότας, που αποτελεί παιχνίδι κατά το οποίο οι παίκτες τραβούν από ένα σκέλος και κερδίζει αυτός που θα μείνει με το μεγαλύτερο κομμάτι στο χέρι

Posted in | Leave a comment

Αποσπάσματα από έρωτες, κεφάλαιο Α'


Ήμουν ένα μικρό ζουμπουρλούδικο χοντρό μπιφτεκάκι. Άμαθο στα ερωτικά τερτίπια. Στο θρανίο μου έγραφα στιχάκια που έκλεβα από τα φύλλα ημερολογίου της γιαγιάς για να κάνω εντύπωση στις συμμαθήτριες. Τα σωματικά μου προσόντα και το όλο κατασκεύασμα δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν θέλγητρο για καμία κοπέλα που είχε πρώτο τραπέζι πίστα στον ήλιο. Είχα θέσει υψηλά τον πήχη και δεν καταδεχόμουν να ερωτοτροπίσω με κάποιο ασχημάκι, με το φόβο των σχολίων των συμμαθητών. Ήμουν στην τρυφερή σαν πωπουδάκι μωρού ηλικία των έντεκα.

Μια ωραία ανοιξιάτικη πρωία, όπου οι ακτίνες του ήλιου έπεφταν στο καλογραμένο μου κορμί και τα σγουρά μαλλιά μου ανέμιζαν με χάρη με πλησίασε η Αλέκα και μου είπε «Έχεις γράμμα». Σκέφτηκα, «Εγώ; γράμμα; βάλαν κούριερ στα δημοτικά;». Προσπερνόντας την αμηχανία της στιγμής και μιας και δεν ήταν αντικαταβολή να πληρώσω το κάτι τις δέχτηκα να παραλάβω το πακέτο.


Ήταν ένα γράμμα από αυτά τα με τις μπλε και κόκκινες γραμμές γύρω γύρω. Κλασσικό γράμμα ταχυδρομείου. Δεν είχε γραμματόσημα μιας και οι αποστολές εντός της σχολικής αυλής είναι δωρεάν αλλά η Μαρία είχε φροντίσει να το στολίσει σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο κιτς οικογένειας. Με τις καρδούλες του, τα χαμογελάκια του και ένα στιχάκι από ένα χιτ της εποχής που έκανε θραύση εκείνη την περίοδο, «Καράβι το φεγγάρι στο σώμα κύλησε. Και άνομα πελάγη κρυφά μας μίλησε…». Το είχε ραντίσει και με κάποιου είδους κολόνια, πιθανότατα Μυρτώ λεμόνι.

Άνοιξα το γράμμα με την περιέργεια του παιδιού που ανοίγει Kinder αυγουλάκι και περιμένει να δει τι δώρο κρύβει μέσα. Δεν βρήκα κάποιο εφάνταστο πλαστικό παιχνίδι που έπρεπε να συναρμολογήσω σαν τραπεζάκι της ΙΚΕΑ, αλλά αν το καλοσκεφτείς τι είναι ο έρωτας; Μια κατασκευή προς συναρμολόγηση είναι. Πέρνεις λίγα από τον ένα, λίγα από τον άλλο και προσπαθείς να δημιουργήσεις την κατασκευή. Άλλωτε βγαίνει κάτι δυνατό όπως ο Optimus Prime στα Transformers και άλλωτε κάτι κακεχτικό,σαν μηχανικό υβρείδιο με ρόδες κάποιου φιλόδοξου ερασιτέχνη που στην ραστώνη του αποφάσησε να φτιάξει την δικιά του Σάντα Μαρία και σαν άλλος Κολόμβος να ξεχυθεί να βρει την Αμερική του.

Στο γράμμα της η Μαρία περιέγραφε τι νιώθει για μένα. Θεώρησα πως η ανορθογραφία στις προτάσεις της ήταν αποτέλεσμα της ψυχικής ταραχής που ένιωθε καθώς ταίριαζε λεξούλες που θα κάναν την καρδούλα μου να σκιρτίσει. Με τα πολλά με τα λίγα, η Μαρία είχε αποφασήσει πως είμαι ο ιδανικός σύντροφος για αυτή, ο καβαλάρης με το άσπρο άλογο, ο ιππότης του παλατιού της. Με κολαύκεσε το γράμμα της το ομολογώ αλλά δεν ήταν ο τύπος της γυναίκας που με τραβούσε τότε. Η δασκάλα ήταν πολύ πιο καυτή, μα δεν έδειχνε να ενδιαφέρεται για την αγνότητα των προθέσεων μου, μολονότι δεν την έβλεπα μόνο ως σκεύος ηδονής αλλά ως ένα αντικείμενο του πόθου πιο εξειδανικευμένο.



Μετά από εσωτερική αναζήτηση και βαθύτερη σκέψη,πολύωρη συζήτηση με τον ευατό μου που κράτησε όσο να φάω την τυρόπιτα με την μιτζίθρα, και αφού ζύγισα τα υπέρ και τα κατά και είδα πως ζυγίζω περισσότερο και από τα δύο μαζί αποφάσησα να το πάρω το κορίτσι, να το πάρω να μην το παιδεύω.

Οι μέρες κυλούσαν ευχάριστα για το ζευγάρι. Ο Αβρααμάκης είχε βρει παρέα στο φάγωμα της μιτζιθροτυρόπιτας και η Μαρία την κωλόνα του σπιτιού που χρόνια αναζητούσε. Ώσπου μια ωραία πρωία ο Αβρααμάκης ως γνήσιος άντρας που μοιάζει με όλους τους άλλους παράτησε το Μαράκι αφού ένα νέο γράμμα κατεύθασε για αυτόν. Η επιτυχία είχε αρχήσει να εξαπλώνεται και ο Δον Ζουάν ήταν έτοιμος για μια νέα ιστορία…

…στο επόμενο απόσπασμα.

Leave a comment

Ο Χρεώστης μας


Ανάμεσα σε μια ογκώδη συλλογή που έχουμε σπίτι, με επιλογές από διάφορους λογοτέχνες βρήκα ένα κείμενο του Ανδρέα Λασκαράτου το οποίο μου έμοιασε φοβερά επίκαιρο και από το οποίο παραθέτω την πρώτη παράγραφο.

Ο χρεώστης μας, όταν έχη χρεία να δανεισθή, σκέπτεται πρώτα αν ημπορή να τα λάβει χωρίς να κινδυνέψη να τα επιστρέψη. Σαν ευρη τον τρόπο ή τουλάχιστον την ελπίδα της ασφάλειας του, πηγαίνει και γυρεύει το δάνειον,παρασταίνοντας αναντίρρητην την φερεγγυότητα του, και ακολούθως ασφαλές το πίστωμα του δανειστή του. Αν ο δανειστής απατηθή και δώση τα χρήματα του, ο δανειζόμενος δεν του ειναι διόλου ευγνώμων δια το δώρον τούτο, θέλει ομως χαιρετά στο δρόμον τον δανειστής του, επειδή για όσο και αν νομίζει ασφαλής εις τα σχέδια του, του μένει πάντα ο φόβος.


Αυτό το “του μένει ο πάντα ο φόβος” θυμίζει λίγο-πολύ την τωρινή κατάσταση του Έλληνα.

Ο Ανδρέας Λασκαράτος (1811-1901) ήταν σατιρικός ποιητής και πεζογράφος από την Κεφαλλονιά. Αφορίστηκε από την Εκκλησία εξ αιτίας των σατιρικών βελών του κατά του επίσημου κλήρου.

Ανέκδοτα περιστατικά του Λασκαράτου

  • Στη γιορτή του, ένας γείτονάς του για να τον ειρωνευτεί του έστειλε με την υπηρέτριά του ως δώρο ένα καλάθι γεμάτο κέρατα κριαριού που πάνω είχε μια επιγραφή «Στη γιορτή σου». Βλέποντας αυτό ο Λασκαράτος βγαίνει έξω στον κήπο του και κόβει τα ωραιότερα άνθη και τα βάζει μέσα στο ίδιο καλάθι με την επιγραφή «Ό,τι διαθέτει ο καθένας σε αφθονία δωρίζει» και τα δίνει στην υπηρέτρια λέγοντας: «Δώσε αυτά κόρη μου στον κύριό σου».
  • Όταν ο επίσκοπος τον αφόρισε, κάποιος πήγε να τον επισκεφθεί για να του το αναγγείλει «Τα έμαθες σιορ-Ανδρέα, ο επίσκοπος σε αφόρισε» και τότε ο Λασκαράτος του απαντά: «Ευχαριστώ τον επίσκοπο για τον αφορισμό, αλλά θα τον παρακαλούσα πολύ να μου αφορίσει και τα παπούτσια των παιδιών μου για να μη λιώσουνε οι σόλες τους και υποβάλλομαι σε έξοδα».

Leave a comment

Codepoetry


Αν το συναντήσεις στην πόλη σου, σκάναρε το με το κινητό σου,θα σε οδηγήσει σε κάποιο ποίημα.

Δυο φίλοι με διαφορετικές καλλιτεχνικές ανησυχίες γνωρίστηκαν πρόσφατα σ’ ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι βάζοντας στοίχημα να “παντρέψουν” τις τέχνες τους, την ποίηση και την τεχνολογία. Ο εορτασμός του “Ετους Οδυσσέα Ελύτη 2011”, με τις αφίσες και τ’ αποσπάσματα έργων του σε σταθμούς και συρμούς του μετρό, τους παρακίνησε να επαναθεωρήσουν την αίσθηση της ξαφνικής συνάντησης με ένα ποίημα σε δημόσιο χώρο. Αποφάσισαν πως θα ήθελαν και εκείνοι να σκηνοθετήσουν τέτοιες ευχάριστες στιγμές στον δημόσιο χώρο. Η ιδέα για την αξιοποίηση των κωδικών QR προέκυψε με εντελώς φυσικό τρόπο. Οι δύο δημιουργοί έχουν επιδιώξει να διατηρήσουν τη διακριτική ανωνυμία τους…

poema


Leave a comment

Ο αγαπημένος μου αλήτης


“Δεν γράφω για να σώσω τον κόσμο, γράφω για να σώσω εμένα” Όλη η ζωή του θα μπορούσε να περικλείεται σε αυτή την φράση. Ήταν το περασμένο καλοκαίρι όταν μια εφημερίδα από αυτές τις κυριακάτικες με τις υπερπροσφορές έδινε το “Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας” του Charles Bukowski για δώρο. Δεν τον είχα ξανακούσει, δεν τον είχα ξαναδιαβάσει. Το βιβλίο περιείχε διηγήματα, άλλα βιογραφικά, άλλα σχεδόν βιογραφικά, όλα πολύ ωμά, πολύ αληθινά. Ο Bukowski μεθούσε, γαμούσε και έγραφε, αυτό έκανε. 
Από πολλούς ο μεγαλύτερος ποιητής της Αμερικής, από άλλους απλά ένας μεθύστακας που έγραφε. Δεν τον ένοιαζε, έτσι και αλλιώς για χρόνια τα γραπτά του θεωρούνταν μιάσματα από τους πουριτανούς κύκλους.Μετά διάβασα το“Σημειώσεις ενός πορνόγερου”, μετά το Pulp και τώρα το “Ιστορίες μιας θαμμένης ζωής”, και φυσικά έπεται συνέχεια. Χιλιάδες ποιήματα, εκατοντάδες σύντομες ιστορίες και 6 νουβέλες…
Άνδρας και γυναίκα στο κρεβάτι στις 10 μμ
Νιώθω σαν κόνσερβα με σαρδέλες, είπε.
Νιώθω σαν έμπλαστρο, είπα.
Νιώθω σαν σάντουιτς με τόνο, είπε.
Νιώθω σαν τομάτα κομμένη σε φέτες, είπα.
Νιώθω σαν νά’ρχεται βροχή, είπε.
Νιώθω σαν να σταμάτησε το ρολόι, είπα.
Νιώθω σαν η πόρτα νά’ναι ξεκλείδωτη, είπε.
Νιώθω σαν ένας ελέφαντας να μπαίνει μέσα, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να πληρώσουμε το νοίκι, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρούμε καμιά δουλειά, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.
Νιώθω σαν να μη θέλω να δουλέψω, είπα.
Νιώθω σαν να μη νοιάζεσαι για μένα, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε έρωτα, είπα.
Νιώθω σαν να παρακάνουμε έρωτα, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε περισσότερο έρωτα, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπα.
Νιώθω σαν να θέλω ένα ποτό, είπε.
Νιώθω σαν να θέλω λίγο ουίσκι, είπα.
Νιώθω σαν να καταλήγουμε σε κρασί, είπε.
Νιώθω σαν να’χεις δίκιο, είπα.
Νιώθω σαν να παραδίνομαι, είπε.
Νιώθω σαν να χρειάζομαι ένα μπάνιο, είπα.
Νιώθω σαν να χρειάζεσαι ένα μπάνιο, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να σαπουνίσεις την πλάτη μου, είπα.
Νιώθω σαν να μην μ’αγαπάς, είπε.
Νιώθω σαν να σ’αγαπώ, είπα.
Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα μου τώρα, είπε.
Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα σου κι εγώ, είπα.
Νιώθω σαν να σ’αγαπώ τώρα, είπε.
Νιώθω σαν να σ’αγαπώ εγώ πιο πολύ απ’ό,τι εσύ εμένα, είπα.
Νιώθω υπέροχα, είπε. Νιώθω σαν να θέλω να ουρλιάξω.
Νιώθω σαν να θέλω να συνεχίσω για πάντα, είπα.
Νιώθω σαν να μπορείς, είπε.
Νιώθω, είπα.
Νιώθω, είπε.
Αληθινά ωμός, αυτοσαρκαστικός, καυστικός, μεγάλος πότης και γυναικάς. Με χιούμορ που ορισμένες φορές κρύβει μια βαθύτερη πικρία. Έγραφε για να έχει λεφτά να πίνει, να γυρνάει σε κωλόμπαρα, να μένει σε τυχαία μοτέλ. Αν έχεις χάσει την ψυχή σου και το ξέρεις, τότε έχει μείνει ακόμα λίγη ψυχή για να χάσεις.
Γνωρίζει τη βία μικρός μέσα στο ίδιο του το σπίτι, αφού ο πατέρας του τον δέρνει με τη ζωστήρα. Ο Charles μια μέρα γυρνάει μεθυσμένος δέρνει τον πατέρα του και σηκώνεται και φεύγει από το σπίτι.  Κάνει παρέα με ναρκωμανείς, πουτάνες, ληστές, δολοφόνους … Πίνει μαζί τους, γαμάει μαζί τους, γελάει μαζί τους… γράφει για αυτούς και για αυτόν. Τζογάρει, τα χάνει όλα, και ξανά από την αρχή. Βρίσκει τους περισσότερους συγγραφείς αδιάφορους, χωρίς πάθος, χωρίς χιούμορ, χωρίς κάτι αξιόλογο να πουν.
Και τώρα;
οι λέξεις έχουν ειπωθεί,
κάθομαι άρρωστος.
το τηλέφωνο χτυπά,οι γάτες κοιμούνται.
Η Λίζα καθαρίζει.
Περιμένω να ζήσω,
περιμένω να πεθάνω
Μακάρι να μπορούσα να φανώ λίγο γενναίος.
είναι μια άθλια υπόθεση
όμως το δένδρο εκεί έξω δεν το γνωρίζει:
το παρακολουθώ να λυγίζει με τον άνεμο
κάτω απ΄τον απογευματινό ήλιο.
δεν υπάρχει τίποτα να δηλώσουμε τώρα πια,
μόνο μια αναμονή.
ο καθένας την αντιμετωπίζει μόνος του
Ω, ήμουν κάποτε νέος,
Ω, ήμουν κάποτε απίστευτα
νέος!
Αντιγράφω απόσπασμα από το backtomono:
Το 1965 τρία από τα πιο σπουδαία λογοτεχνικά περιοδικά τον ανακηρύσσουν ως τον «περιθωριακό συγγραφέα της χρονιάς». Πολλοί συγγραφείς θα στείλουν γράμματα διαμαρτυρίας και θα απαιτήσουν να μη δημοσιευτεί η δουλειά τους μαζί με εκείνη ενός μεθύστακα. Το αυτί του Charles δε λέει να ιδρώσει, άλλωστε τους «χέζει» όλους επιδεικτικά και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να βγάλει κάνα δολάριο για να επιζήσει. Το ’67 αρχίζει να γράφει στο Open City της «Σημειώσεις ενός πορνόγερου». Στην ουσία είναι ιστορίες από τη προσωπική του ζωή σε συνέχειες. Ιστορίες αυτοβιογραφικές που θα ‘λεγες πως δεν έχουν κανένα νόημα, ιστορίες νοτισμένες με ποτό, γυναίκες, βία και την εξαθλίωση να κάνει παρέα κοντά στο θάνατο. Το σημαντικό με τη γραφή του Bukowski είναι πως ζεις μαζί του σ’ ένα κόσμο που αργοπεθαίνει, ένα κόσμο που δε συμβαίνει τίποτα αλλά είναι γεμάτος πάθος με αυτό το τίποτα. Απλή γραφή δίχως πομπώδες λεξιλόγιο, αλλά γραμμές που σου δίνουν μια γερή γροθιά στο στομάχι. Δε θα μπορούσε βέβαια να λείψει το χιούμορ που δίνεται με το καλύτερο τρόπο και με μια δόση αυτοσαρκασμού που λίγοι «γραφιάδες» μπορούν να κάνουν. Βλέπεις η προσωπική αποδοχή, το να παραδεχτείς ποιος είσαι πραγματικά και να μη παραμυθιαστείς είναι προνόμιο λίγων. Ο Bukowski ποτέ δε θέλησε να είναι κάποιος άλλος, ποτέ δε θέλησε να σώσει το κόσμο με τα γραπτά του, παρά μόνο τον εαυτό του. Δε κοίταξε ποτέ να πει μεγάλα πράγματα, αλλά τελικά αυτό έκανε με τον πιο απλό, άμεσο και στυγνό τρόπο.
Ύστερα από 14 χρόνια και σε ηλικία πενήντα ετών ο Bukowski παραιτείται από το ταχυδρομείο του Λος Άντζελες, αφιερώνεται ολοκληρωτικά στο γράψιμο κι αρχίζει να εκδίδει παντού. Η φήμη δε θα τον χαλάσει ποτέ. Θα συνεχίζει να πίνει τις μπύρες του, να πηγαίνει με όλα τα θηλυκά που τον γοητεύουν, να παίζει στον αγαπημένο του ιππόδρομο, να αυτογελοιοποιείται σε παρουσιάσεις βιβλίων και απαγγελίες ποιημάτων του, να σέρνει το τομάρι του από δωμάτιο σε δωμάτιο, προκαλώντας τους πάντες με τα τερτίπια του.
«Το γράψιμο δεν είναι δουλειά της πλάκας. Έχω κάνει ένα κάρο δουλειές της πλάκας. Αν το γράψιμο άρχιζε να σκαρτεύει, θα έψαχνα για άλλη δουλειά».
Το 1987 γράφει το σενάριο για τη ταινία Barfly όπου θα πρωταγωνιστήσουν ο Μίκυ Ρουρκ και η Φαίη Ντάναγουεϊ. Είναι η ιστορία του εαυτού του και μιας γυναίκας που ερωτεύθηκε παράφορα στο ένδοξο παρελθόν του. Ο Buk μπαίνει στα κατάστιχα του Χόλυγουντ, οι φήμες λένε πως πρόλαβε να δώσει ένα φιλί στα χείλη της Φαίη Ντάναγουέι και να πάει μια βόλτα στα μπαρ με τον Μίκυ Ρουρκ που έπινε συνέχεια πορτοκαλάδα. Όλες οι περιπέτειες του θα καταγραφούν στο βιβλίο Hollywood. Προς το τέλος της ζωής του θα γράψει την έκτη και τελευταία του νουβέλα με τίτλο Pulp. Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με χαρακτήρες βασισμένους σε φίλους του Χανκ και τον ίδιο στο ρόλο ενός ντετέκτιβ. Αυτό θα είναι και το κύκνειο άσμα του Henry Charles Bukowski.
Ο Χένρι Τσινάσκι λοιπόν, έγραψε αμέτρητα ποιήματα, ήπιε ολόκληρες θάλασσες αλκοόλ, έκανε έρωτα με διάφορες γυναίκες, άσχημες και μη, μισήθηκε κι αγαπήθηκε, μίσησε κι αγάπησε, δε γνώρισε ποτέ το συμβιβασμό, τζόγαρε με όλους και με όλα, αγνόησε το φόβο και το θάνατο. Έμελλε να γίνει αγαπημένος συγγραφέας και ποιητής όλων των μπεκρήδων και των τρελών, των μόνων αγίων που έχουν μείνει πάνω στη γη, όπως έγραφε και σ’ ένα του ποίημα. Γεννήθηκε σαν σήμερα 16 Αυγούστου του 1920 και πέθανε στις 9 Μαρτίου του 1994 από λευχαιμία στο νοσοκομείο του Σαν Πέντρο, αφού πρώτα είχε ρίξει αρκετές κλοτσιές στ’ αρχίδια του χάρου.
Πάρε ένα ακόμα ποίημα του από μένα:
Ο ήχος των ανθρώπινων ζωών
παράξενη ζεστασιά, ζεστά και κρύα θηλυκά,
είμαι καλός στον έρωτα, όμως ο έρωτας δεν είναι μόνο
σεξ. οι περισσότερες γυναίκες που έχω γνωρίσει
είναι φιλόδοξες, κι εμένα μου αρέσει να τεμπελιάζω σε
μεγάλα αναπαυτικά μαξιλάρια στις 3
το απόγευμα, μου αρέσει να χαζεύω τον ήλιο
ανάμεσα απ’ τα φύλλα κάποιου δένδρου
καθώς ο κόσμος εκεί έξω κρατιέται
μακριά μου, το ξέρω πολύ καλά, όλες αυτές οι
βρόμικες σελίδες, και μου αρέσει να τεμπελιάζω
με την κοιλιά μου προς το ταβάνι αφού κάνουμε έρωτα
όλα να ρέουν προς τα μέσα:
είναι τόσο εύκολο να είσαι χαλαρός – αρκεί να το αφήσεις να συμβεί,
μόνο αυτό χρειάζεται.
αλλά το θηλυκό είναι παράξενο, είναι πολύ
φιλόδοξο – να πάρει! δεν μπορώ να κοιμάμαι όλη τη μέρα!
το μόνο που κάνουμε είναι να τρώμε! να κάνουμε έρωτα! να κοιμόμαστε! να τρώμε! να κάνουμε έρωτα!
αγαπητή μου, λέω, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω αυτή τη στιγμή
που μαζεύουν τομάτες, μαρούλια, ακόμα και βαμβάκι,
υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που πεθαίνουν κάτω απ’ τον ήλιο,
υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που πεθαίνουν σε εργοστάσια
για το τίποτα, για πενταροδεκάρες
μπορώ να ακούσω τον ήχο των ανθρώπινων ζωών να θρυμματίζονται…
δεν ξέρεις πόσο τυχεροί
είμαστε…
όμως εσύ τα κατάφερες, μου λέει,
τα ποιήματά σου…
η αγάπη μου σηκώνεται από το κρεβάτι.
την ακούω στο διπλανό δωμάτιο.
η γραφομηχανή δουλεύει.
δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η προσπάθεια και η
ενέργεια
έχουν καμία σχέση
με τη δημιουργία.
υπόθέτω ότι σε θέματα όπως η πολιτική, η ιατρική,
η ιστορία και η θρησκεία
κάνουν επίσης
λάθος.
γυρίζω την κοιλιά μου από την άλλη μεριά και κοιμάμαι
με τον πισινό μου προς το ταβάνι έτσι για αλλαγή.
Πάρε και ένα ντοκυμαντέρ με ελληνικούς υπότιτλους:


Το να κάνεις ένα βαρετό πράγμα με στυλ. Να τι αποκαλώ εγώ τέχνη.

Leave a comment

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.