Αβρααμάκης

Παρασκευή πρωί και η απόφαση που ελήφθην από το οικογενειακό συμβούλιο ήταν πως ήμουν ο καταλληλότερος να αγκαρέψουν να πάει στο χωρίο της γιαγιάς να φέρει το κατσίκι το οποίο θα γινόταν βορά στα δόντια συγγενών και φίλων. Παρότι το θέμα ποσώς με ενδιέφερε μιας και περιορίζω τα ζωώδη ένστικτα μου για τροφή σε τίποτα τηγανιτές πατάτες, είπα να τους κάνω το χατήρι και να ξεκινήσω σαν σύγχρονος Ιάσονας να πάω να φέρω το χρυσόμαλλο κατσίκι. 

Πυροβολημένες ταμπέλες σήμανσης από wannabe κυνηγούς που εξάντλησαν το ταλέντο τους στον στόχο δαπανώντας σφαίρες για ένα θήραμα που δεν τρώγεται. Έρημα χωριά με πετρόχτιστα σπίτια που περιμένουν καρτερικά τις ημέρες των γιορτών να αναστηθούν και αυτά με την σειρά τους γεμίζοντας με αστούς οι οποίοι αρέσκονται σε ηρωικές εξόδους από το κλινών άστυ. Δρόμοι μισοφτιαγμένοι μισοχαλασμένοι από εργολάβους,δημάρχους και νομάρχες της καθημερινής Ελλάδας.

Οι μοναχικές διαδρομές πάντα προσφέρονται για σκέψεις. Το σήμα από το ραδιόφωνο χανόταν σε κάθε δεύτερη στροφή λόγο των βουνών που ύψωναν τοίχος ανάμεσα σε εμένα και τα ακόρντα του πομπού. Κάποιες φορές βάζεις την μουσική πιο δυνατά ώστε να μην ακούς τις σκέψεις σου, τώρα δεν είχα τέτοια σωσίβια να πιαστώ και έτσι βυθίστηκα σε αυτές κλείνοντας το τρανζίστορ. Φιλίες, έρωτες, ιστορίες παλιές, σχέδια για το μέλλον, όλα περνάνε από το μυαλό σου τέτοιες στιγμές. Το αυτοκίνητο έπεφτε σε λακκούβες, το ίδιο και οι σκέψεις μου, η ειδοποιός διαφορά ήταν ότι το αυτοκίνητο έχει αμορτισέρ να συγκρατούν τους κραδασμούς. 

Έφτασα στο χωριό. Όσο μικρότερη είναι μια κοινωνία τόσο φιλικότεροι οι άνθρωποι. Βλέπεις την ειλικρίνεια και την αγνότητα στα μάτια τους. Η αμηχανία της συνάντησης με έναν κοντινό-μακρινό συγγενή καλύπτεται με συζητήσεις για άλλους μακρινούς-κοντινούς συγγενείς. "Τι κάνει ο τάδε;" "Που δουλεύει τώρα;" "Τα παιδιά; Όλα καλά" κ.λπ. κ.λπ. Είναι περίεργο το πόσο μακριά μπορείς να νιώθεις κάποιον θεωρητικά κοντινό. Οι συζητήσεις με ανθρώπους που δεν είχαν την ευκαιρία για μόρφωση πάντα μου δημιουργούν μια μελαγχολία. Δεν νιώθω ανώτερος, δεν τους κοιτώ αφ' υψηλού, δεν νιώθω πιο έξυπνος ή πιο σπουδαίος. Τα βιβλία, οι μουσικές και οι ταινίες πάντα θα είναι μια προσέγγιση της ζωής, αλλά όχι η ζωή η ίδια, ίσως αυτοί οι άνθρωποι να γνωρίζουν περισσότερα από μένα για αυτή. Όμως με λυπεί το γεγονός πως δεν είχαν την ευκαιρία της επιλογής, να ζήσουν διαφορετικά, όχι καλύτερα απαραίτητα, ίσως εκεί είναι πιο ανθρώπινα, ίσως όσο λιγότερα γνωρίζεις τόσο πιο ευτυχής είσαι.  Απλά ένιωσα  μια λύπη για το ότι δεν είχαν την δυνατότητα που είχα εγώ.  Περίεργο παρεξηγήσιμο συναίσθημα.