Σηκώθηκα, πονούσε κάθε μυς, κάθε κόκκαλο, κάθε σύνδεσμος, του κορμιού και της πραγματικότητας μου. Ίσως δεν ήταν η μέρα μου, η εβδομάδα μου ή ο μήνας μου μα είπα να προσπαθήσω. Εγώ και ο κόσμος αντίπαλοι. Το απείρως μικρό ενάντια στο απείρως μεγάλο. Δαβίδ εναντίον Γολιάθ. Πυρηνική φυσική εναντίον αστροφυσικής. Ο ήχος από τον βραστήρα γέμισε μουσική την ατμόσφαιρα, φάλτσα και προσμένουσα να τελειώσει. Δύο καφέ, μια ζάχαρη, λίγο γάλα. Στο γραφείο αραδιασμένα βιβλία, τετράδια, σημειώσεις, ποτήρια και ψίχουλα. Απομεινάρια μιας ή περισσότερων βραδιών.
Κοίταξα το κινητό. Μήνυμα από κάποια που μοιραστήκαμε τελευταία ορισμένες γενετήσιες επαφές παίρνοντας προφυλάξεις για το σώμα αλλά όχι για την καρδιά μας. Για την καρδιά προφυλακτικά δεν βγάλαν ακόμα. Αιώνες επιστήμης, Αριστοτέλης, Ισαάκ Νεύτων, Άλμπερτ Αϊνστάιν. Ο πρώτος θεώρησε πως η ύλη είναι παθητική, ίσως δεν μελέτησε αρκετά τα ανθρώπινα σώματα. Ο δεύτερος μίλησε για τον Νόμο της Παγκόσμιας έλξης "Οι ελκτικές δυνάμεις μεταξύ δύο ουρανίων σωμάτων είναι ανάλογες του γινομένου των μαζών τους και αντιστρόφως ανάλογες του τετραγώνου της μεταξύ των κέντρων μάζας τους απόστασης" και τι γίνεται αν τα σώματα αυτά δεν είναι ουράνια αλλά πετάνε στα ουράνια; Ο τελευταίος υποστήριξε ότι τίποτα δεν είναι ταχύτερο από το φως. Λάθος, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σίγουρα ταχύτερες, έρχονται φεύγουν και περνάνε χωρίς να τις αντιληφθείς, τόσο που αναρωτιέσαι αν τις έζησες ή ήταν κάτι που φαντάστηκες, ένα κακόγουστο παιχνίδι του μυαλού.
Οι άνθρωποι ψάχνουμε να βρούμε που βρισκόμαστε ενώ το πιο εύκολο είναι να γνωρίζουμε που δεν πρέπει να πάμε. Μαλακίες. Ούτε αυτό είναι εύκολο. Σε μια κατάσταση take it or leave it βρισκόμουν, και ήταν μόλις πρωί, ήταν μόλις αρχές του μήνα, ήταν μόλις Μάρτης. Δεν ξέραμε τι θέλουμε, το ζούσαμε απλά. Μια ζωή αιρετική που μοχθούσε να γίνει εξαιρετική. Δεν ήταν έρωτας, φλερτ, σχέση, one night stand. Κανένα λεξικό, καμία γλώσσα, καμιά ντοπιολαλιά, καμία συνάρτηση δεν μπορούσε να περιγράψει τι ήταν. Η επαφή δύο ανθρώπων οφείλει να αποκαλύπτει ιδέες, να δημιουργεί ποίηση μέσα σου, χαμόγελα έξω σου, ιστορίες να έχεις να διηγήσε, αναμνήσεις να έχεις να λησμονείς, ελπίδες να έχεις να κρατιέσαι. Δεν μας ένοιαζε να το περιγράψουμε, να το περιχαρακώσουμε σε πλαίσια, να το εντάξουμε σε κανόνες. Μετρίως μέτριοι και πάντα μετρημένοι, αυτό να μην ήμασταν και δεν μας ένοιαζε τι ήμασταν.
 |
| Η κατάσταση στο γραφείο μου τραγική |
