Archive for Ιουλίου 2010

Η αγάπη αυτή είναι διαδικτυακή, το απαιτεί η εποχή...

Περίεργα ξύπνησα (δεν ξύπνησα) και σήμερα... ούτε ο πρωινός περίπατος ούτε τα 8 χιλιόμετρα στο ποδήλατο ήταν αρκετά για τονώσουν τα βαριεστημένα κύτταρα μου... Ξαφνικά ξύπνησα στις 5, και άρχισα να βγάζω φωτογραφίες τον ουρανό... χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Σε κάποια φάση νόμιζα ότι με είδα στον ύπνο μου να βάφω με stencil την δημαρχία... κάτι σε μετενσάρκωση του Bansky στο πιο τοπικό. 



Η μέρα προβλέπεται άτονη (πιο και από την Άννα Δρούζα) ως το βράδυ... εκεί όλα παίζονται... προβλέπω μεγάλες δόσεις αμηχανίας. Ευτυχώς η κιθάρα μου καταπολεμά τις δόσεις ενδοφλέβιας βαρεμάρας που μου έχει χορηγήσει το καλοκαίρι, και έμεινε αρκετό ακόμα... αλλά για να σου πω την αλήθεια την γουστάρω αυτή την βαρεμάρα.


Όσο υπάρχει αλκοόλ και θρησκεία μπορούμε να ελπίζουμε, αν και συνήθως σουρώνω με το θυμιατήρι και μιλώ με το θεό μόνο μεθυσμένος... για κάποια δευτερόλεπτα ή για κάτι λιγότερο. ¨Έτσι και αλλιώς τα πιο όμορφα δεν τα είπαμε (ήπιαμε) ακόμα, κάτι σαν τον επόμενο έρωτα που θα ζήσουμε πριν το μεθεπόμενο και πάει λέγοντας... σαν ατέρμονος βρόχος for ή μαθηματική απόδειξη με επαγωγή. Όπου n ίσον νέος έρωτας, απέδειξε τώρα την ματαιότητα για n+1. Θέλω μια φορά να με πλησιάσει μια κνίτισα και αντί για να μου δώσει το γνωστό φυλλάδιο (που σημειωτέον θα έπρεπε να βγαίνει σε πάπυρο μιας και περιέχει απαρχαιομένες απόψεις) να μου πει σαν γύφτισσα "Δώσε μου το χέρι σου να σου πω το μέλλον" και να γράψει μέσα το τηλέφωνο της... απλά και όμορφα. Όχι θα ξενέρωνα ξέχνα το. Τα πουλιά κελαηδάνε, ο ήχος του αέρα που περνά μέσα από τα δέντρα...μπλα μπλα μπλα... έλα, άσε τις μαλακίες, δεν είμαστε για τέτοια, και αν μας πιάνουνε οφείλουμε να τα ξεχνάμε, μέχρι να τα ζήσουμε ενδόμυχα.



Όταν μου μιλάς στο chat μίλα ευθέως, είναι μικρή η ζωή για να την σπαταλήσω πληκτρολογώντας τυπικότητες. Απλά τα πράγματα: Άμα βάλω δυο περιστέρια να φιλιούνται και σε κάνω tag τι θα κάνεις; Θα κοκκινίσεις! Για αυτό σου λέω γάμησε το, έχεις ερωτευτεί τον βενζίνα της γειτονιάς σου δεν έχεις καιρό για τέτοια. Σήμερα λέω να ξυριστώ, ίσως αλλάξεις άποψη, αν σου γράψω και κάνα γλυκανάλατο τραγουδάκι θα σε έχω τυλίξει στα σίγουρα... μέχρι να μεθύσω και να πω πραγματικά τι νιώθω. Ελπίζω να σε πετύχω κάπου έχοντας έτοιμη κάποια ατάκα για να σε πλησιάσω, εκτός και αν είσαι πραγματικά αρκετά καλή ώστε να είμαι ο εαυτός μου...


Soundtrack of the morning:






Posted in | 3 Comments

Spoken Words

Μια και δεν έχω και τίποτα περίσσιο να κάνω και ο χρόνος είναι άπειρος σε σημείο απελπισίας θα γράφω κάθε μέρα, ίσως και 2 φορές τι μέρα... να περνάει η ώρα. Ας ξεκινήσουμε λίγο με μουσική... Έχω αδυναμία σε κάτι παρακμιακούς τύπους που γυρωβολάνε με μια κιθάρα σαν κατεστραμένοι από την ζωή ή όντας κατεστραμένοι από την ζωή και τραγουδάνε πως δεν είναι μόνο η ζωή και η μπάλα πουτάνες... Peter Bruttel, βρετανός-ουαλός που βρέθηκε στην Νέα Ζηλανδία και άρχισε να εξυμνεί βαθυστόχαστα ριχά στιχάκια. Μου αρέσει όμως...




Έλα εντάξει ξέρω είναι καλοκαίρι και άμα δεν έχει πανσέλληνο δεν μπορείς να κάτσεις να το ακούσεις, θα μελαγχολήσεις... Πάμε πάρακατω. Lazyboy, δεν θα μπορούσα να το εντάξω σε κάποιο γνωστό είδος μουσικής, στην ουσία πρόκεται για spoken-word - συμβουλών που χρησιμοποιεί αρκετά φράσεις ανθρώπων στο δρόμο πάνω σε beats... η ουσία βρίσκεται στους στίχους (αν είναι στίχοι) παρά στην μουσική. "You know we have more prescription drugs now.Every commercial that comes on TV is a prescription drug ad."



Ας περάσουμε και σε κάτι ελληνικό που ξεφύτρωσε από που αλλού από την πάτρα και ακούστηκε από που αλλού από το Jumping Fish και βρήκε στέγη που αλλού στην Inner Ears...



Factor, καναδός παραγωγός που έχει συνεργαστεί με ορισμένα αξιόλογα ονόματα όπως Awol One, Myka 9, Moka Only, Busdriver, Pigeon John, Sole, Aesop Rock... το πιο μελωδικό του solo με ορισμένα διαμάντια μέσα.




Θα τα ξαναπούμε σύντομα...

Fav it: Mprosta mixanaki,pisw gyftos me karekles.akoume apo to megafwno "trapezia,karekles,trapezia,karekles-PROSEXE PALIKARI-karekleees" LOL

Posted in | 2 Comments

Δεν μπορώ να περπατήσω, με τραβάν τ'αστέρια πίσω

Άκυρος τίτλος, απλά διάβασα κάπου την φράση και μου άρεσε. Μια χαρά κυλάει το καλοκαίρι τελικά, η ζωή είναι μικρή για να χαλιέσαι για οτιδήποτε και κυρίως για οποιονδήποτε δεν το αξίζει να χαλαστείς... Πολλοί καφέδες, πολλές σόδες, πολύ μπάλα, πολύ μπλαμπλα, πολύ μουσική... λίγη βενζίνη αλλά WTF δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Αρκετές φορές νίωθω τόσο βαρεμάρα που διψάω και σκέφτομαι να πιω την κολώνια που έχω στο γραφείο παρά να κατέβω στον κάτω όροφο να πιω νερό... άλλες φορές βαριέμαι τόσο που προσπαθώ να διώξω το κουνούπι που κόλησε πάνω στην LCD 17άρα οθόνη μου περνώντας τον κέρσορα του ποντικιού από κάτω του.

Share photos on twitter with Twitpic

Η μόνη μαλακία μέσα στην ραστώνη του καλοκαιριού είναι ότι δεν μου προκαλεί αρκετή μαυρίλα ώστε να ακούσω Sage Francis και Sadistik, έτσι έχω βολευτεί με Moriginal Champ System και κάτι φλώρικα αμερικάνικα emo πανκιά του τύπου 30 Seconds to Mars και Green Day. Σε κάποια άλλη ζωή αν ήμουν στην Αμερική ίσως άραζα σε κάποιο βενζινάδικο στην διαδρομή Αριζώνα-Κολοράντο, άπλυτος, αξύριστος, ακούγωντας κάτι μεταξύ MC5 και Sonics .... σε αυτή την ζωή είμαι ένας καμένος φοιτητής. Να'ναι καλά ο Ζήσης (ο σώζων ευατό mojito) που έστειλε τον χαημαλιά τον μερέντα και η ομάδα συμμαζεύτηκε κάπως και έτσι τα μαλλιά μας πονάνε περισσότερο από τα μυαλά μας.

Share photos on twitter with Twitpic

Το μαγικό χαρτάκι για τον επαναληπτικό το έχουμε, διάθεση γαμάτη έχουμε, ομάδα έχουμε-δεν έχουμε, βενζίνη σίγουρα δεν έχουμε... στην ανάγκη θα πάμε και με τα πόδια. Κάπου μεταξύ όλων αυτών γράφω και κάνα στιχάκι,καμιά ψιλομελωδία, Σεπτέμβρη-Οκτώμβρη ίσως ανεβάσω κάτι. Προς το παρών προ-πονώ την ομάδα στο manager, έχω κάνει δεύτερο σπίτι μου το Ρολόι, η εφημερίδες γίνανε η δεύτερη φύση μου και αφήνω 4 ώρες τις ημέρας στον φαλακροκόρα τον Ραπτόπουλο.

Share photos on twitter with Twitpic


Κάτσε κάτσε, μην φεύγεις, να σε δώσω και μερικά κομμάτια να έχεις να ακούς, καλοκαίρι έχουμε... Άσε και κάνα σχόλιο... αν δεν βαριέσαι.


Posted in | 2 Comments

Η Ουρουγάη που αγαπώ...

Πάντα είχα μια συμπάθεια προς αυτό τον λαό... μια χώρα μικρή,μικρότερη και από την Ελλάδα με τόσα όμως επιτεύματα. Το κυριότερο όμως που με τραβάει να την συμπαθίσω είναι αυτή η αίσθηση του δίκαιου,του αντρίκιου που φέρουν πάνω τους οι Ουρουγουανοί. Δεν θέλω να πω περισσότερα απλά να εκδηλώσω τον θαυμασμό μου ήθελα. Για τα υπόλλοιπα διαβάστε το παρακάτω:

Posted in | Leave a comment

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.