Archive for Δεκεμβρίου 2011

Όσες φορές αντέξεις





Ήταν κάποια Κυριακή από αυτές τις βροχερές και μουντές που θες κάπου να πιαστείς. Πήγα να πάρω κάποια κυριακάτικη εφημερίδα από αυτές με τις υπερπροσφορές, τα 22 dvd και τα 47 ένθετα. Σε κάποια από αυτές έδινε δώρο ένα βιβλίο. Μου έκανε εντύπωση το εξωφυλλο και αποφάσισα να αγοράσω την εφημερίδα για να δω τι βιβλίο είναι αυτό.

Δεν είχα ξανακούσει την συγγραφέα μια και η σχέση μου με την ελληνική λογοτεχνία είναι όση και η σχέση του ΓΑΠ με την πραγματικότητα, σχεδόν ανύπαρκτη. Όπως κάνω κάθε φορά που διαβάζω κάποιο βιβλίο από συγγραφέα που δεν γνωρίζω, άρχισα να διαβάζω το εισαγωγικό σημείωμα που παρουσιάζετε εν ολίγης την συγγραφέα. Μετά τις πρώτες σελίδες με τις πληροφορίες για την ημερομηνία έκδοσης και τις αφιερώσεις, υπήρχε μια σελίδα με ένα σημείωμα του Φραντς Κάφκα από τα Ημερολόγια Β’ 1914-1923:

“Καθώς έβγαινα για άλλη μια φορά, στην κανονική μου ώρα, από τον ανελκυστήρα, σκεφτόμουν πως η ζωή μου, με τις μέρες της που γίνονταν όλο και πιο όμοιες στις λεπτομέρειές τους, μοιάζει μ’ εκείνες τις τιμωρίες που επιβάλλονται στους μαθητές ανάλογα με το σφάλμα τους, να γράψουν δέκα, εκατό ή και περισσότερες φορές την ίδια φράση που τουλάχιστον εξαιτίας των πολλών επαναλήψεων γίνεται παράλογη, μόνο που στη δική μου περίπτωση πρόκειται για μία τιμωρία που λέει: “όσες φορές αντέξεις”.

Ωραίο λέω, αλλά τι σχέση έχει ο Κάφκα άραγε με το βιβλίο. Άρχισα να διαβάζω, για την ακρίβεια άρχισα να καταπίνω σελίδες, από την Αθήνα στην Πράγα και μετά στο Μόναχο, από τα σπαστά ελληνικά, στα ιδιόμορφα τσέχικα και έπειτα στα βαριά γερμανικά. Ο Ίβο Κλίσπερα, η Γκρέτε Σάμσα , η Φράου Έρικα και κάπου στην μέση η ηρωίδα της ιστορίας. Εκπληκτικό βιβλίο που σου δείχνει δρόμους. “Πόλλοι δρόμοι, viele Strasse, κανένας τελευταίος” .

Posted in | Leave a comment

Ακροπόλ


Είναι η αγαπημένη μου ταινία από τις ταινίες του Παντελή Βούλγαρη. Είναι κάποιοι μεγάλοι ηθοποιοί που λες και η τύχη τα έφερε έτσι ώστε να κάνουν ταυτόχρονα όλοι μαζί την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας τους στην ίδια ταινία. Λευτέρης Βογιατζής, Σταυρος Παράβας, Κωσταντίνος Τζούμας, Σωτηρία Λεονάρδου… και ο κατάλογος συνεχίζεται. Μου άρεσε γιατί δείχνει τι κρύβεται πίσω από την λάμψη των φώτων, δείχνει την ζωή του ηθοποιού χωρίς να γυαλίζει πράγματα και να αμβλύνει γωνίες.
Το σενάριο έχει ως εξής: Το θέατρο Ακροπόλ, το πασίγνωστο και ιστορικό μουσικό θέατρο της Αθήνας, ετοιμάζεται για πρεμιέρα. Λίγο πριν από την έναρξη, ο αυτοδημιούργητος θεατρώνης Πρίγκηψ αναγκάζεται να απολύσει μια από τις πρωταγωνίστριες, η οποία είναι τύφλα στο μεθύσι. Ψάχνοντας για αντικαταστάτρια, σκέπτεται να ρισκάρει προσλαμβάνοντας ένα πρώην παιδί-θαύμα του κινηματογράφου, τον Λάκη Λοϊζο, διακεκριμένο ηθοποιό που ειδικεύεται σε γυναικείους ρόλους, κυρίως κωμικούς, και που τώρα διευθύνει ένα γραφείο κομπάρσων. Η ζαριά είναι καλή, ο Λάκης σημειώνει μεγάλη επιτυχία, προκαλώντας έτσι τον ανείπωτο φθόνο των συναδέλφων του. Του τη στήνουν λοιπόν στην τελευταία παράσταση, τότε που οι ηθοποιοί και οι τεχνικοί κάνουν το κατ’ έθιμον περιβόητο «αλαλούμ», το οποίο προτρέπει σε σκανδαλισμούς και εν γένει τρέλες και ανορθόδοξες συμπεριφορές. Την κρίσιμη αυτή βραδιά, ο Λάκης θα ταπεινωθεί και θα ταπεινώσει, ξεκαθαρίζοντας συνάμα λογαριασμούς και σβήνοντας λεκέδες, για να βρεθεί και πάλι στο κομπαρσάδικο.

Όμορφα και τα τραγούδια που ακούγονται στην ταινία από τον Νίκο Πορτοκάλογλου και την Μελίνα Κανά.

Leave a comment

Suicide Circle / Suicide Club





Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τον ασιατικό κινηματογράφο, μου αρέσουν τα ανορθόδοξα σενάρια του, πολλές φορές η ωμότητα στις σκηνές, η περίεργη ματιά των περισσότερων σκηνοθετών. Πολύ μακριά από την συνήθη κοινοτοπία του Hollywood. Μέσα στις αναζητήσεις μου για τέτοιου είδους ταινίες έπεσα πάνω σε αυτό το αριστούργημα με το όνομα Suicide Club. Για να δούμε λίγο το σενάριο… Αρχικά 54 μαθήτριες αυτοκτονούν ομαδικά πέφτοντας στις γραμμές του τραίνου σε ένα πολυσύχναστο σταθμό του Τόκιο. Σε όλη την πόλη ξεκινά ένα κύμα αυτοκτονιών που κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει τα αίτια του. Η αστυνομία προσπαθεί να λύσει το μυστήριο ενώνοντας σαν puzzle εκατοντάδες κομμάτια ανθρώπινου δέρματος, ενώ την ίδια στιγμή μία κοπέλα της οποίας ο φίλος αυτοκτόνησε προσπαθεί κι αυτή να βρει μία λογική εξήγηση σε όσα συμβαίνουν.


Δεν είναι τόσο το σενάριο της ταινίας που σε μαγνητίζει, όσο το παιχνίδι που κάνει ο σκηνοθέτης με τον θεατή, ένα συνεχές ξάφνιασμα του. Η ταινία δεν έχει ως στόχο να μιλήσει για την αυτοκτονία αυτή κάθε αυτή. Έχει ένα ιδιόμορφο χιούμορ που μέσα σε όλη την τραγικότητα της αναδεικνύεται.

Leave a comment

Μια βόλτα σε ένα βιβλιοπωλείο



Πάρκαρα όπως όπως, κάπου στην Τσιμισκή με τα αλάρμ ανοιχτά και τον φόβο πως θα μου πάρουν για ακόμα μια φορά τις πινακίδες. Πάρκαρα αρκετά μακριά μα ήθελα να περπατήσω την πόλη για να πάρω μυρωδιά κόσμου. Μετανάστες που σου φόραγαν βραχιόλια λέγοντας μια ευχή σε ακαταλαβίστικη ντοπιολαλιά, κυρίες με τον σκύλο τους, ζευγαράκια που πιάνονταν χέρι χέρι και χαριεντύζονταν. Ένας γενικός σασυρμάς λόγο γιορτών.

Μέτα από 20 λεπτά έφτασα στον Ιανό. Βιβλία, παντού, σε πάγκους, ράφια και χέρια. Φαντασία, ποιήση, ξένη λογοτεχνία, κλασσική συγγραφείς, δοκίμια, επιστημονικά. Άρχισαν να μου γεννιούντε περίεργες ερωτήσεις μέσα μου “Ποιο είναι το κατάλληλο ανάγνωσμα για το λεωφορείο;, το μετρό;, όταν είσαι μόνος;, όταν είσαι λυπημένος;, όταν είσαι χαρούμενος;, μήπως δεν πρέπει να διαβάζεις όταν είσαι ευτυχισμένμος;”

Μια κυρία μπροστά μου πήρε μια ανθολογιά Ιάπωνων ποιητών, ο κύριος με το καπέλο ενδιαφερόταν για ιστορικά βιβλία περί των βαλκανικών πόλεων και η κοπέλιτσα, πιθανότατα φοιτήτρια της νομικής έψαχνε κάποιο ανάλαφρο ερωτικόν μυθιστόρημα να ξεφύγει από το Νόμο 241521 άρθρο 342582 του ποινικού κώδικα.

Άρχισα να πιάνω τα βιβλιά και να τα μυρίζω, άλλοι ξεφυλλίζουν τα βιβλία, εγώ τα μυρίζω. Μπορείς να καταλάβεις από την μυρωδιά πόσο αγάπη έδωσε σε αυτά ο εκδότης. Πήρα τα 3 βιβλία του Μπουκόφσκι. Μύριζαν ωραία. Βρωμούσαν ποιήση.

-Δεν γράφω για να σώσω το κόσμο, γράφω για να σώσω εμένα.



Leave a comment

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.