Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τον ασιατικό κινηματογράφο, μου αρέσουν τα ανορθόδοξα σενάρια του, πολλές φορές η ωμότητα στις σκηνές, η περίεργη ματιά των περισσότερων σκηνοθετών. Πολύ μακριά από την συνήθη κοινοτοπία του Hollywood. Μέσα στις αναζητήσεις μου για τέτοιου είδους ταινίες έπεσα πάνω σε αυτό το αριστούργημα με το όνομα Suicide Club. Για να δούμε λίγο το σενάριο… Αρχικά 54 μαθήτριες αυτοκτονούν ομαδικά πέφτοντας στις γραμμές του τραίνου σε ένα πολυσύχναστο σταθμό του Τόκιο. Σε όλη την πόλη ξεκινά ένα κύμα αυτοκτονιών που κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει τα αίτια του. Η αστυνομία προσπαθεί να λύσει το μυστήριο ενώνοντας σαν puzzle εκατοντάδες κομμάτια ανθρώπινου δέρματος, ενώ την ίδια στιγμή μία κοπέλα της οποίας ο φίλος αυτοκτόνησε προσπαθεί κι αυτή να βρει μία λογική εξήγηση σε όσα συμβαίνουν.
Δεν είναι τόσο το σενάριο της ταινίας που σε μαγνητίζει, όσο το παιχνίδι που κάνει ο σκηνοθέτης με τον θεατή, ένα συνεχές ξάφνιασμα του. Η ταινία δεν έχει ως στόχο να μιλήσει για την αυτοκτονία αυτή κάθε αυτή. Έχει ένα ιδιόμορφο χιούμορ που μέσα σε όλη την τραγικότητα της αναδεικνύεται.
