Ήταν κάποια Κυριακή από αυτές τις βροχερές και μουντές που θες κάπου να πιαστείς. Πήγα να πάρω κάποια κυριακάτικη εφημερίδα από αυτές με τις υπερπροσφορές, τα 22 dvd και τα 47 ένθετα. Σε κάποια από αυτές έδινε δώρο ένα βιβλίο. Μου έκανε εντύπωση το εξωφυλλο και αποφάσισα να αγοράσω την εφημερίδα για να δω τι βιβλίο είναι αυτό.
Δεν είχα ξανακούσει την συγγραφέα μια και η σχέση μου με την ελληνική λογοτεχνία είναι όση και η σχέση του ΓΑΠ με την πραγματικότητα, σχεδόν ανύπαρκτη. Όπως κάνω κάθε φορά που διαβάζω κάποιο βιβλίο από συγγραφέα που δεν γνωρίζω, άρχισα να διαβάζω το εισαγωγικό σημείωμα που παρουσιάζετε εν ολίγης την συγγραφέα. Μετά τις πρώτες σελίδες με τις πληροφορίες για την ημερομηνία έκδοσης και τις αφιερώσεις, υπήρχε μια σελίδα με ένα σημείωμα του Φραντς Κάφκα από τα Ημερολόγια Β’ 1914-1923:
“Καθώς έβγαινα για άλλη μια φορά, στην κανονική μου ώρα, από τον ανελκυστήρα, σκεφτόμουν πως η ζωή μου, με τις μέρες της που γίνονταν όλο και πιο όμοιες στις λεπτομέρειές τους, μοιάζει μ’ εκείνες τις τιμωρίες που επιβάλλονται στους μαθητές ανάλογα με το σφάλμα τους, να γράψουν δέκα, εκατό ή και περισσότερες φορές την ίδια φράση που τουλάχιστον εξαιτίας των πολλών επαναλήψεων γίνεται παράλογη, μόνο που στη δική μου περίπτωση πρόκειται για μία τιμωρία που λέει: “όσες φορές αντέξεις”.
Ωραίο λέω, αλλά τι σχέση έχει ο Κάφκα άραγε με το βιβλίο. Άρχισα να διαβάζω, για την ακρίβεια άρχισα να καταπίνω σελίδες, από την Αθήνα στην Πράγα και μετά στο Μόναχο, από τα σπαστά ελληνικά, στα ιδιόμορφα τσέχικα και έπειτα στα βαριά γερμανικά. Ο Ίβο Κλίσπερα, η Γκρέτε Σάμσα , η Φράου Έρικα και κάπου στην μέση η ηρωίδα της ιστορίας. Εκπληκτικό βιβλίο που σου δείχνει δρόμους. “Πόλλοι δρόμοι, viele Strasse, κανένας τελευταίος” .
