Archive for Δεκεμβρίου 2008

Η ζωή ενός σκύλου


Αυτό δεν είναι άρθρο...είναι απλά κάτι που διάβασα και θέλω να μοιραστώ μαζί σας.

1η εßδοµάδα.
Σήµερα είµαι ηλικίας µιας εßδοµάδας. Τι χαρά να είµαι µέρος αυτού του Κόσµου!

1 µηνός. Η µαµά µου µε φροντίζει πάρα
πολύ καλά. Είναι µια εξαιρετική µητέρα.

2 µηνών. Σήµερα µε χώρισαν από τη µητέρα µας. Ήταν πολύ ανήσυχη και µε τα µάτια της µε
χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη» οικογένειά µου να µε φροντίζει το ίδιο καλά µε τη µαµά µου.

4 µηνών. Έχω µεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραßάνε την προσοχή µου. Υπάρχουν µερικά
παιδιά στο σπίτι που µου είναι σαν «µικρά αδερφάκια». Παίζουµε πολύ, τραßάνε την ουρά µου κι εγώ τους δίνω µικρές ψεύτικες δαγκωνιές για πλάκα.

5 µηνών. Σήµερα µου φωνάξανε. Η κυρία µου ήταν πολύ αναστατωµένη επειδή ούρησα µέσα στο
σπίτι. Όµως δεν µου είπαν ποτέ πού έπρεπε να το κάνω αυτό. Επίσης, κοιµάµαι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα πολύ γι' αυτό!

8 µηνών. Είµαι ένα πολύ χαρούµενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός σπιτιού, αισθάνοµαι τόσο ασφαλής, τόσο προστατευµένος... Νοµίζω ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά µου µε
αγαπάει. Η αυλή είναι όλη δική µου και, συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό µου, σκάßοντας στο χώµα σαν τους προγόνους µου, τους λύκους, για να κρύψω το φαγητό. Ποτέ δεν δοκιµάζουν να µου µάθουν τίποτε. Τότε θα πρέπει όλα να πηγαίνουν καλά, όλα αυτά τα πράγµατα που κάνω να είναι εντάξει!

12 µηνών. Σήµερα έγινα ενός έτους. Είµαι ένας ενήλικος σκύλος. Όµως τα αφεντικά µου λένε
ότι µεγάλωσα πολύ περισσότερο από ότι περίµεναν. Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για µένα!

13 µηνών. Σήµερα µε έδεσαν. Σχεδόν δεν µπορούσα να κουνηθώ, να ßρεθώ σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να ßρω λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεßαίνει ψηλά στον ουρανό. Λένε ότι θα
µε επιτηρούν και ότι είµαι αχάριστος. Δεν καταλαßαίνω τίποτε απ' όσα µου συµßαίνουν.

15 µηνών. Όλα έχουν αλλάξει τώρα... Με κρατάνε συνέχεια κλειδωµένο στη ßεράντα. Αισθάνοµαι πολύ µόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά µου δεν µε θέλει πια. Μερικές
φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν ßρέχει, δεν έχω µια στέγη πάνω από το κεφάλι µου.

16 µηνών. Σήµερα µε έßγαλαν από τη ßεράντα. Ήµουνα σίγουρος ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά
µου µε είχε συγχωρέσει. Ήµουν τόσο χαρούµενός που χοροπήδαγα από ενθουσιασµό. Η ουρά µου κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον, πίστεψα ότι θα µε πήγαιναν ßόλτα! Κατευθυνθήκαµε προς τον αυτοκινητόδροµο, και άξαφνα, σταµάτησαν το αυτοκίνητο, άνοιξαν την πόρτα και εγώ ßγήκα έξω, χαρούµενος, γιατί σκεπτόµουν ότι θα περνάγαµε τη µέρα µας στην εξοχή. Δεν καταλαßαίνω γιατί έκλεισαν την πόρτα κι έφυγαν. «Ακούστε, περιµένετε!» - γάßγισα. Με ξέχασαν... Έτρεξα πίσω από το αυτοκίνητο µε όλη τη δύναµή µου. Η αγωνία µου µεγάλωνε καθώς άρχισα να καταλαßαίνω, ενώ δεν µπορούσα να αναπνεύσω από το λαχάνιασµα και αυτοί δεν σταµατούσαν, ότι µε είχαν εγκαταλείψει!

17 µηνών. Έψαχνα µάταια να ßρω το δρόµο για να γυρίσω σπίτι. Είµαι µόνος και αισθάνοµαι
χαµένος. Στις περιπλανήσεις µου, συναντάω µερικούς ανθρώπους µε καλή καρδιά που µε κοιτάνε µε θλίψη και µου δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ µε τα µάτια µου, από τα ßάθη της ψυχής µου. Εύχοµαι να µε υιοθετούσαν. Θα ήµουνα τόσο πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος! Όµως, αυτοί απλά λένε: «καηµένο σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί».

18 µηνών. Πριν από µερικές ηµέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα πολλά παιδιά µικρά και
µεγαλύτερα σαν τα «µικρά µου αδερφάκια». Πλησίασα περισσότερο και µια οµάδα από τα µικρότερα παιδιά, γελώντας, µου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε «ποιος σηµαδεύει
καλύτερα». Μια από αυτές τις πέτρες µε χτύπησε στο µάτι και,
έκτοτε, δεν µπορώ να δω καθόλου µε αυτό το µάτι.

19 µηνών. Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι µε λυπόντουσαν. Τώρα είµαι
πολύ αδύνατος και αδύναµος και η όψη µου είναι απαίσια. Έχω χάσει το ένα µου µάτι και οι άνθρωποι µε διώχνουν µε τις σκούπες όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά.

20 µηνών. Κινούµαι µε εξαιρετικά µεγάλη δυσκολία. Σήµερα, ενώ προσπαθούσα να περάσω το δρόµο, µε χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόµουνα στη ζώνη των πεζών για να περάσω το δρόµο, όµως ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεµάτο ικανοποίηση ßλέµµα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που µε πάτησε. Εύχοµαι να µε είχε σκοτώσει!
Όµως, απλά µου προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω µου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος! Τα πόδια µου δεν µε υπακούνε και µόλις µε τεράστια δυσκολία µπόρεσα να συρθώ στο γκαζόν στην άκρη του δρόµου. Επί δέκα µέρες έχω µείνει εκτεθειµένος στον ήλιο που καίει, στη δυνατή ßροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν µπορώ πλέον να κουνηθώ. Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Βρίσκοµαι σε ένα πολύ υγρό µέρος, και φαίνεται ότι ακόµη και το τρίχωµά µου µαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν µε προσέχουν, άλλοι λένε: «µην πλησιάζεις». Είµαι σχεδόν αναίσθητος, όµως, µια ελάχιστη δύναµη από τα ßάθη του σώµατός µου µε αναγκάζει να ανοίξω τα µάτια µου. Η γλυκύτητα στη φωνή της µε έκανε να αντιδράσω. «Καηµένο µου σκυλάκι, κοίτα πώς σε έχουν αφήσει», έλεγε. Μαζί µε την γυναίκα ήταν ένας άντρας µε λευκή ποδιά που µε ακούµπησε και είπε: «Λυπάµαι, κυρία µου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα καταφέρει. Είναι καλύτερα να τον ßοηθήσουµε να ßγει από αυτόν τον πόνο και τη δυστυχία». Η ευγενική κυρία, µε δάκρυα να τρέχουν ποτάµι στα µάγουλά της, συµφώνησε. Όσο καλύτερα µπορούσα, κούνησα την ουρά µου και την ευχαρίστησα, µε τα µάτια µου, για τη ßοήθειά της να αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεµα. Ενώ αισθανόµουν το ελαφρύ τσίµπηµα της ßελόνας, πριν από αυτόν τον µακρύ ύπνο, η τελευταία µου σκέψη ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δεν µε ήθελε κανείς;».

Posted in , | Leave a comment

Ορφανοί από αισθήματα άστεγοι από ανθρωπιά...

Γιορτινές μέρες λες εσύ...μέρες παράξενες λέω εγώ. Αφορμή για το άρθρο αυτό είναι η ξεφτίλα που επικρατεί ακόμα και αυτές τις μέρες... Ξαφνικά ο κάθε φορέας, ο κάθε πολιτικός η κάθε ομάδα και ο κάθε και εγώ δεν ξέρω τι αρχίζει επιδρομές σε ορφανοτροφεία,γειροκομεία στέκια αστέγων κ.λ.π για να μας δείξει την ευαισθησία του...βέβαια όλος τυχαίος βρίσκεται εκεί και μια καμερούλα να καταγράψει την μεγαλοψυχία. Τα ριζιασμένα χέρια των γερόντων, η σπίθα στα μάτια των παιδίων, η ταλαιπωριμένη μέση των αστέγων από τον ύπνο στα παγκάκια ξέρουν καλά πως μόλις ο κάμεραμαν πει stop και σβήσουν τα φώτα πάλι θα μείνουν μόνοι, θα δώσουν ξανά ραντεβού με τους "μεγαλόψυχους" και τους δημοσιογράφους για την επόμενη χρονιά. Ο καθένας τους σέρνει πίσω του την δικιά του ιστορία που αμά κάτσεις να σου την πει θα πρέπει να έχεις έτοιμα δύο λόγια για κουράγιο και δύο χαρτομάντιλα για τα δάκρυα του, οι περισσότεροι δεν θέλουν κάτι παραπάνω από αυτό, έναν άνθρωπο να τους ακούσει, έχουν την αξιοπρέπεια τους. Όσο πλησιάζεις σε μια κάμερα...ο κόσμος ξεμακρένει από την αλήθεια, την ευαισθησία, την ανθρωπία...και μια μικρή ιστορία:


"Στη διαδρομή κουβεντιάζαμε διάφορα έως ότου σε έναν σταθμό ανέβηκε ένας νεαρός άστεγος, αδύνατος, με ξανθό γένι, φορώντας φόρμες, που πουλούσε εφημερίδες με σκοπό να βγάλει κάποια χρήματα. Εφημερίδα δεν σκόπευα να αγοράσω, αλλά έβγαλα μερικά χρήματα να του δώσω. (Από ψιλά είχα μόνο 15 λεπτά και δεν ήθελα να δώσω κάτι περισσότερο.) Ακολουθώντας με οι άλλοι δύο έκαναν το ίδιο. Αισθάνθηκα περηφάνεια. Όταν πέρασε από κοντά μας του έδωσα τα χρήματα. Τα κοίταξε και τα κράτησε με αυτολύπηση. Η Α. σε μια ασυνήθιστη κίνηση, του ζήτησε να κρατήσει τον καφέ της για να βγάλει να του δώσει χρήματα. Βγάζει από το πορτοφόλι της και του δίνει 2€. Και τότε εκείνος ξεσπάει και με δακρυσμένα μάτια και φωνή που έσπαζε και έτρεμε της λέει:

«Σε ευχαριστώ κοπελιά. Είσαι η πρώτη που μου δίνει κάτι παραπάνω… με κλέψανε… 95€ μου πήρανε… θα πρέπει να δώσω την προμήθεια για την εφημερίδα… δεν υπάρχει περίπτωση να τα βγάλω… με τόσες λίγες εφημερίδες που μου μείνανε. Είμαι οροθετικός… δεν έχω πολλά χρόνια μπροστά μου… κι ήθελα να περάσω λίγο καλύτερα. Δεν έχω χρήματα, δεν έχω τίποτα… Καταλαβαίνεις;»

Η Α. του ψιθύρισε μερικά λόγια συμπαράστασης. Στην επόμενη στάση κατέβηκε. Αντίκρυ μας σε όλη τη σκηνή καθόταν ένα νεαρό ζευγάρι, η κοπέλα στα πόδια του αγοριού. Ντράπηκα. Για τη συμπεριφορά μου, για τις σκέψεις μου. «Και ‘μείς τι νομίζουμε πώς κάνουμε;» "

Πηγή ιστορίας

Song of the Day : Ανδρείκελος & Νικόλας (Razastarr) - Ημερολόγιο





Posted in , | Leave a comment

Περιπέτειες


Ξέρω ξέρω έχουμε καιρό να τα πούμε. Όχι δεν σε ξέχασα ρε, αλίμονο αλλά να είχα τρεχάματα. Αυτό μας έλειπε τώρα να χάσουμε και την μνήμη μας. Ωραίες οι μέρες αυτές... Ένα ζεστό τζάκι, ένα ζεστό σπίτι και το ζεστό χαμόγελο του αδερφού μου. Ομορφίες. Δεν σε ξέχασα λοιπόν απλά δεν είναι εύκολο να συραφιάζω τις σκέψεις μου εδωπέρα κάθε μέρα. Γιατί θες να μιλήσουμε σήμερα? Ε? Δεν απαντάς. Μάλιστα. Ε ας μιλήσουμε για περιπέτειες ρε. Το πιο δύσκολο πράγμα σε αυτές τις καταστάσεις είναι ότι παίρνεις στο λαιμό σου και άλλους ορισμένες φορές, στο κάτω κάτω άμα γουστάρει το μέσα σου να ζήσει περιπέτεια δικός του και ο κίνδυνος δικό του και το ρίσκο οι άλλοι τι του φταίξανε. Όπως τότε που χάσαμε το πλοίο στον Πειραιά και γυρίζαμε στα βρώμικα στενά με τους πλανόδιους, η την άλλη που γύρναγα από Σάμο και την βγάλαμε 5 ώρες στο Σταθμό Λαρίσης μαζί με κάθε λογής φυλή, η την άλλη που βάφαμε κάποιο τοίχο και μας έπιασε ο μπαμπάς μιας συμαθήτριας, η εκείνη που μπλέξαμε στα δρομάκια της Σαλονίκης αναζητώντας τον χώρο που θα γινόταν η συναυλία, η την άλλη που ξεχάσαμε ανοιχτά τα φώτα στο αμάξι και μείναμε στο βουνό μέχρι να έρθει κάποιος να μας βοηθήσει... Περιπετειούλες, και λες να αυτά μένουν, όντως αυτά μένουν, όταν μεγαλώσετε και οι περιπέτειες θα έχουν τελειώσει από το βάζο, να κάθεστε οι καημένοι μικροαστοί να μιλάτε για περιπέτειες και για το στρατό. Μετά τα 40 οι περιπέτειες των άλλων σας φαίνονται μαλακίες ανώριμων εφήβων έτσι δεν είναι ε; Μάλλον επειδή δεν σας μείναν κότσια για να συνεχίσετε να φτιάχνετε τις δικές σας περιπέτειες. Ελπίζω να μην γίνω και 'γω σα τα μούτρα σας...Καληνύχτα.

Υ.Γ.: Δές το Once (Μια φορά ακόμα) πολύ όμορφη ταινία...

Song of the Day: Totem & Pandomima - Όλη νύχτα


Posted in , | Leave a comment

H παράξενη γεύση του αποχωρισμού


Τελευταίο άρθρο για αυτό το χρόνο από την μικρογωνίτσα μου... Αύριο δεν θα πάω στο λιμάνι για την καθημερινή μου βόλτα αλλά για να πάρω το σαπιοκάραβο να φύγω. Κάθε φορά που φεύγω ένα παράξενο συναίσθημα με πνίγει. Τόσες μέρες το μόνο που σκέφτομαι είναι το πότε θα φύγω και όταν έρχεται αυτή η ώρα τα πράματα αλλάζουν... με πιάνει μια θλίψη... λες να έγινε μέρος της καρδιάς μου εδώ χάμω; Ίσως. Πατρίδα μας άλλωστε είναι εκεί που υπάρχουν πράματα που αγαπάμε, και όσο να πεις υπάρχουν μερικά πράματα που γουστάρει η ψυχούλα μου εδωπέρα. "Θέλω να φύγω από εδώ και το πασχίζω μα κάθε φορά στα ίδια κατηφορίζω". Λίγο η θάλασσα, λίγο η παρέα έγω κολλήσει εδώ. Άλλωστε δεν ζω εξ ορίσμου εδώ αναγκάστηκα να αγαπήσω αυτό το μέρος, αναγκάστηκα να ξεθυμάνω τις ανασφάλιες μου και τα γούστα μου και να συμβιβαστώ με την κατάσταση. Φεύγω να δω τον αδερφό μου τα αδέρφια μου (τι είπα ε; τα φιλαράκια μου εννοώ) και μια κοπελιά. Ο καθένας αλλίως ρίχνει τα φύλλα του, και εγώ έχω μάθει να τα ρίχνω χωρίς πολύ πολύ σκέψη... τι σημαίνει αυτό τώρα θα μου πεις. Αυτό το κρατάω για μένα μην τα μαθαίνεις και όλα. Με λίγα ρούχα στην βαλίτσα, μπόλικα βιβλία (έρχεται εξεταστίκη γαμώ την τύχη μου), μια κιθάρα στον ώμο και μπόλικη λησμονιά αφήνω το Καρλόβασι και για φέτος... Πόσες φορές ακόμα θα το αποχαιρετίσω; Πότε θα το αποχαιρετίσω για τελευταία φορά; Τέλος για απόψε... τα λέμε από Γιαννιτσά κάποια στιγμή μέσα στην εβδομάδα... Η παράξενη γεύση του αποχαιρετισμού θα έχει φτάσει στο λαιμό μου ως τότε...


Υ.Γ.:Φωτογραφίες από Καρλόβασι δικές μου.




Song of the Day: Active Member - Μια ώρα αρχύτερα




Και κάπου εδώ στου καιρού μας το μεγάλο χαμό
που άλλοι διαλέγουν το ρέμα κι άλλοι βουτάν στον γκρεμό,
θηλιά στο λαιμό μόνος μου δε βάζω
παίρνω κουράγιο και στ’ απόμερα γιορτάζω.
Δεν έχω μία μα δε μ’ έχουνε και δανεισμένο
και τραγουδάω με κάθε φρεσκοαπολυμένο,
δε με νοιάζει ό,τι κι αν γίνει στου ραγιά το κλουβί
στ’ αρχίδια μου αν ήρθε κι εδώ το MTV.
Μακριά από μας – κι ούτε αγαπημένοι
έτσι κι αλλιώς τους τρέφουν οι αποβλακωμένοι.
Την ψυχούλα μας δε στέλνουμε κέρασμα
στα λαμόγια που τρων το καταπέτασμα.
Άκου και τ’ άλλο, ο θείος Σαμ μου αρνήθηκε την βίζα
για να χτυπήσει το κακό λέει από τη ρίζα
πάνω που παιζόταν το στημένο μαύρο θαύμα
στ’ αρχίδια μας που βγήκε ο Ομπάμα.
Μα πήραμε επιτέλους τα χαμπάρια μας
και με τα χέρια μας θα βγάλουμε τα μάτια μας
όσο λιγότεροι πελάτες και καλύτερα
να ξαλαφρώσουμε μια ώρα αρχύτερα.

Κάπου εδώ θα το γλεντήσω κι άλλο δεν θα το βουλώσω
όπως θέλω θα το ζήσω, δε γουστάρω να πληρώσω
Δε με νοιάζει αν νικήσω ούτε κι αν το μετανιώσω
ας το μετανιώσω μια ώρα αρχύτερα.

Μες στα μούτρα θα τους φτύσω έτσι για να τους γειώσω
κι αν μιλήσουν θα γυρίσω με κλωτσιές να τους λαδώσω
κι αν ούτε έτσι τους φοβίσω φτάνει που θα ξαλαφρώσω
θα ξαλαφρώσω μια ώρα αρχύτερα...

Τραβάω τη φάτσα μου και την ψυχή μου από τη μόστρα,
την τηλεόραση λέω να κάνω απλώστρα
ν’ αφήνω πάνω τα βρεγμένα σώβρακά μου
να ξεκουράσω και λιγάκι την κυρά μου.
Δε θα βάλω πετρέλαιο κι ας με φάει το κρύο,
το κινητό μου είναι στον πάτο στο ενυδρείο
δεν θα πληρώσω τη ΔΕΗ κι ας μου κόψουν το ρεύμα
τα νύχια μου θα τρώω για γεύμα.
Θα παραδώσω στο υπουργείο τις πινακίδες
και θα σκουπίζομαι με παλιές εφημερίδες
με δικές μου συνεντεύξεις απ’ το αρχείο
τώρα που στο λάλημα την έκανα λαχείο.
Στα super market θα πηγαίνω χωρίς λεφτά στην τσέπη
και στο φεύγα θα γελάω στην κάμερά που με βλέπει.
Θα δίνω μόνο ακάλυπτες επιταγές
και θα περάσω απ’ όλες σας τις φυλακές.

Δημόσιος κίνδυνος κηρύσσομαι κι επίσημα
κι έχω ένα πρόβειο για κάθε ηχοσύστημα.
Για κάθε μπάτσο έχω δώρο ένα δερμάτινο στριγκάκι
και για κάθε βουλευτή ένα κεράκι.
Θ’ απέχω πάλι κι απ’ αυτές τις εκλογές,
θα ενεργοποιήσω όλες μου τις φραγές
κι απ’ το ξαλάφρωμα αυτό θα ’μαι καλύτερα
κι ας πάω στο διάολο μια ώρα αρχύτερα.

Posted in , | Leave a comment

Μάτια που αστράφτουν...


Κάθε βράδυ γυρίζοντας σπίτι κάπου εκεί σε μια στροφή στέκει ένα σπίτι που πρέπει να έχει πατήσει τα 50, κάτω λοιπόν στο ισόγειο μέσα από τα παράθυρα διακρίνει κανείς μια οικογένεια μεταναστών, πιθανός λαθρομεταναστών μια και εδώ τα καραβάνια με τους λαθρομετανάστες είναι συχνό φαινόμενο. Στοιβαγμένα 5-6 άτομα σε ένα δωμάτιο 2x2. Μωρά,γυναίκες, άντρες, παιδιά. Πολλές φορές έχει τύχει να τους δω, άλλες μια σκέψη λύπηση ξεμυτίζει και άλλες θυμού μα συνήθως προσπαθώ να τις πνίξω γρήγορα και να σκεφτώ κάτι διαφορετικό. Χτες γυρνώντας σπίτι αντίκρισα στην γνωστή αυτή στροφή ένα παιδί να με κοιτά, και αυτή η ματιά του ήταν τόσο πύρινη, κόμπος στο λαιμό. Σα να μου έλεγε δεν θέλω να με κοιτάς έτσι ρε! Δεν θέλω λύπηση, αξιοπρέπεια ζητώ... ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ! Ένιωσα τόσο άβολα και τόσο άσχημα απλά από ένα βλέμμα αυτού του παιδιού που επειδή έτυχε να γεννηθεί σε άλλο τόπο, με άλλες συνθήκες δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες που έχω εγώ στην ζωή, είμαι σίγουρος όμως ότι έχει μια πύρινη ψυχή... λάβα και να διεκδικήσει και να πετύχει σε αυτό τον κωλόκοσμο... Σας αφήνω... τα λέμε κάποια άλλη στιγμή...

Y.Σ. Όλα σκατά και ένα blues στην κιθάρα μου... (σύντομα)

Στίχος της μέρα : ...και από τότε που τα λες σε αυτό το μαραφέτι άλλοι σε λένε ποιητή παραμυθά η ψεύτη

Song of the Day: Anathema - Are you there

Posted in , | Leave a comment

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.