Γιορτινές μέρες λες εσύ...μέρες παράξενες λέω εγώ. Αφορμή για το άρθρο αυτό είναι η ξεφτίλα που επικρατεί ακόμα και αυτές τις μέρες... Ξαφνικά ο κάθε φορέας, ο κάθε πολιτικός η κάθε ομάδα και ο κάθε και εγώ δεν ξέρω τι αρχίζει επιδρομές σε ορφανοτροφεία,γειροκομεία στέκια αστέγων κ.λ.π για να μας δείξει την ευαισθησία του...βέβαια όλος τυχαίος βρίσκεται εκεί και μια καμερούλα να καταγράψει την μεγαλοψυχία. Τα ριζιασμένα χέρια των γερόντων, η σπίθα στα μάτια των παιδίων, η ταλαιπωριμένη μέση των αστέγων από τον ύπνο στα παγκάκια ξέρουν καλά πως μόλις ο κάμεραμαν πει stop και σβήσουν τα φώτα πάλι θα μείνουν μόνοι, θα δώσουν ξανά ραντεβού με τους "μεγαλόψυχους" και τους δημοσιογράφους για την επόμενη χρονιά. Ο καθένας τους σέρνει πίσω του την δικιά του ιστορία που αμά κάτσεις να σου την πει θα πρέπει να έχεις έτοιμα δύο λόγια για κουράγιο και δύο χαρτομάντιλα για τα δάκρυα του, οι περισσότεροι δεν θέλουν κάτι παραπάνω από αυτό, έναν άνθρωπο να τους ακούσει, έχουν την αξιοπρέπεια τους. Όσο πλησιάζεις σε μια κάμερα...ο κόσμος ξεμακρένει από την αλήθεια, την ευαισθησία, την ανθρωπία...και μια μικρή ιστορία:
"Στη διαδρομή κουβεντιάζαμε διάφορα έως ότου σε έναν σταθμό ανέβηκε ένας νεαρός άστεγος, αδύνατος, με ξανθό γένι, φορώντας φόρμες, που πουλούσε εφημερίδες με σκοπό να βγάλει κάποια χρήματα. Εφημερίδα δεν σκόπευα να αγοράσω, αλλά έβγαλα μερικά χρήματα να του δώσω. (Από ψιλά είχα μόνο 15 λεπτά και δεν ήθελα να δώσω κάτι περισσότερο.) Ακολουθώντας με οι άλλοι δύο έκαναν το ίδιο. Αισθάνθηκα περηφάνεια. Όταν πέρασε από κοντά μας του έδωσα τα χρήματα. Τα κοίταξε και τα κράτησε με αυτολύπηση. Η Α. σε μια ασυνήθιστη κίνηση, του ζήτησε να κρατήσει τον καφέ της για να βγάλει να του δώσει χρήματα. Βγάζει από το πορτοφόλι της και του δίνει 2€. Και τότε εκείνος ξεσπάει και με δακρυσμένα μάτια και φωνή που έσπαζε και έτρεμε της λέει:
«Σε ευχαριστώ κοπελιά. Είσαι η πρώτη που μου δίνει κάτι παραπάνω… με κλέψανε… 95€ μου πήρανε… θα πρέπει να δώσω την προμήθεια για την εφημερίδα… δεν υπάρχει περίπτωση να τα βγάλω… με τόσες λίγες εφημερίδες που μου μείνανε. Είμαι οροθετικός… δεν έχω πολλά χρόνια μπροστά μου… κι ήθελα να περάσω λίγο καλύτερα. Δεν έχω χρήματα, δεν έχω τίποτα… Καταλαβαίνεις;»
Η Α. του ψιθύρισε μερικά λόγια συμπαράστασης. Στην επόμενη στάση κατέβηκε. Αντίκρυ μας σε όλη τη σκηνή καθόταν ένα νεαρό ζευγάρι, η κοπέλα στα πόδια του αγοριού. Ντράπηκα. Για τη συμπεριφορά μου, για τις σκέψεις μου. «Και ‘μείς τι νομίζουμε πώς κάνουμε;» "
Song of the Day : Ανδρείκελος & Νικόλας (Razastarr) - Ημερολόγιο
