Αβρααμάκης

Κάθε βράδυ γυρίζοντας σπίτι κάπου εκεί σε μια στροφή στέκει ένα σπίτι που πρέπει να έχει πατήσει τα 50, κάτω λοιπόν στο ισόγειο μέσα από τα παράθυρα διακρίνει κανείς μια οικογένεια μεταναστών, πιθανός λαθρομεταναστών μια και εδώ τα καραβάνια με τους λαθρομετανάστες είναι συχνό φαινόμενο. Στοιβαγμένα 5-6 άτομα σε ένα δωμάτιο 2x2. Μωρά,γυναίκες, άντρες, παιδιά. Πολλές φορές έχει τύχει να τους δω, άλλες μια σκέψη λύπηση ξεμυτίζει και άλλες θυμού μα συνήθως προσπαθώ να τις πνίξω γρήγορα και να σκεφτώ κάτι διαφορετικό. Χτες γυρνώντας σπίτι αντίκρισα στην γνωστή αυτή στροφή ένα παιδί να με κοιτά, και αυτή η ματιά του ήταν τόσο πύρινη, κόμπος στο λαιμό. Σα να μου έλεγε δεν θέλω να με κοιτάς έτσι ρε! Δεν θέλω λύπηση, αξιοπρέπεια ζητώ... ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ! Ένιωσα τόσο άβολα και τόσο άσχημα απλά από ένα βλέμμα αυτού του παιδιού που επειδή έτυχε να γεννηθεί σε άλλο τόπο, με άλλες συνθήκες δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες που έχω εγώ στην ζωή, είμαι σίγουρος όμως ότι έχει μια πύρινη ψυχή... λάβα και να διεκδικήσει και να πετύχει σε αυτό τον κωλόκοσμο... Σας αφήνω... τα λέμε κάποια άλλη στιγμή...

Y.Σ. Όλα σκατά και ένα blues στην κιθάρα μου... (σύντομα)

Στίχος της μέρα : ...και από τότε που τα λες σε αυτό το μαραφέτι άλλοι σε λένε ποιητή παραμυθά η ψεύτη

Song of the Day: Anathema - Are you there