Ψάχνεις για μικρά πράγματα για να πιάνεσαι, το σ'αγαπώ το λες, το σ'αγαπάω το αισθάνεσαι...

Κάποτε πίστευα ότι τα δάκρυα είναι κάτι σαν φάρμακο που μπορεί προσωρινά να τζούζει αλλά εν τέλη φέρνει την απαραίτητη θεραπεία, κάτι σαν το απαίσιο σιρόπι που μας έδεινε η μάνα μας όταν ήμασταν μικρά, που δεν μας άρεσε ποτέ η γεύση αλλά που εν τέλη μας έκανε καλό... Τελευταία αρχίζω να αναθεωρώ την άποψη αυτή και να κοιτώ προς πιο απαισιόδοξα μονοπάτια... ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός που λέει και ο Αγγέλας. Αλλά τι σημασία έχει, σήμερα είσαι, αύριο ήσουν... δεν γαμίεται. 

Γάμησε το πως νιώθεις, όμορφα, άσχημα, χάλια, σκατά, δεν έχει σημασία... φτάνει που νιώθεις, φτάνει που νιώθω, και τους νιώσαμε, και ας μην μας ένιωσαν ποτέ... Ότι αξίζει, πονάει... Το κείμενο αυτό είναι μια μπουρδολογία άνευ σκοπού, νοήματος και απότερου λόγου απλά έχω αποτραβηχτεί από τον κάθε ένα και έτσι ας ριμαδορίξω μερικές από τις σκέψεις μου εδώ... 

Προσπαθώ να ενστερνηστώ με την δέουσα ελαφρότητα το πως σκέφτονται οι γύρω, το πως ερωτευόνται, το πως ζούνε αλλά όσο και να το κουράσω το ηλίθιο το μυαλό μου απάντηση δεν δίνει...και μένω πάλι κολλημένος μαλάκας να ξαγρυπνάω μπροστά σε μια οθόνη ή μια φάλτσα κιθάρα... για αυτό βέβαια ίσως να φταίνε τα χάπια που πέρνω τελευταία... στις παρενέργειες γράφει "κατάθλιψη, αυξημένη διούρηση, αυπνίες"... 

Κάτι τέτοιες ώρες είναι που ψάχνεις τις σιγουράντζες σου να πιαστείς να μην σε πάρει από κάτω και να ελπίζεις... είναι από τις μέρες που δεν θες να μένεις μόνος, θέλεις να βρίσκεσαι με κόσμο να ξεχνιέσαι... Κάποιες φορές στις παρέες όταν είναι να φύγεις από το μπαράκι λένε "Να τελειώσω το ποτό μου..." και εκείνη ακριβώς την στιγμή που το λένε αυτό κάποιος θυμάται να παραγγείλει και αναγκάζεσαι να κάτσεις και άλλο, ε είναι από τις μέρες που αυτό δεν με πειράζει καθόλου... Είναι οι ίδιες μέρες που σκεπάζεσαι με 2-3 κουβέρτες, ανάβεις το καλοριφέρ, ιδρώνεις αλλά ακόμα παγώνεις, ξέρεις γιατί; γιατί είσαι παγωμένος μέσα σου... 

Εγώ από εδώ, από αυτήν την μικρή γωνιά του κόσμου στήνω το παρανόμι μου και δεν ελπίζω σε τίποτα... Θα συνεχίσω να τρέχω, να πέρνω λεκιθίνη και να προσπαθώ να βελτιώνομαι μέχρι να αποτύχω και να τα παρατήσω ώστε να ξεκινήσω μια νέα προσπάθεια... αλλά σου χρωστάω κάτι, μερικές τελευταίες λέξεις... 

Στα ριχά του μυαλού σου μπορούν να κολυμπάνε οι ανασφάλιες σου και για αυτές να διώχνεις ανθρώπους από δίπλα σου, στα βάθια όμως της καρδιάς σου όμως υπάρχουν κάποια συναισθήματα που πλατσουρίζουν και μόνο εκεί ξέρεις αν άξιζε... Πάντα υπάρχει ένα τίμημα αρκεί να είσαι διαθετιμένος να το πληρώσεις... 

Με θολά τα μάτια θα σε κοιτώ στα μάτια, με γεμάτη καρδιά θα προσπαθώ να γεμίσω την δικιά σου, και με χείλη ξερά θα αναζητώ ένα λόγο για να μουσκέψω τα δικά σου.. Πάντα αναζητάς μονοπάτια προς τα όμορφα και έρπεσε για να φτάσεις, οι δυσκολίες δίνουν νόημα στην προσπάθεια και ο απότερος σκοπός ουσία στο ταξίδι... Όσο και να προσπάθησα να κωδικοποιήσω συμπεριφορές και να κατηγοριοποιήσω ανθρώπους ποτέ δεν τα κατάφερα γιατί πάντα συναντώ άλλους που με αναγκάζουν να φτιάξω μια νέα στύλη και να τους βάλω στην δικιά τους ιδιαίτερη κατηγορία... Υπάρχουν άνθρωποι που αξίζει να αγαπάς μόνο και μόνο επειδή δεν ανήκουν σε κάποιο target γκρουπ και άλλοι επειδή δεν αποτελούν μια σαφή ακίνδυνη ιστορία, για αυτούς αξίζει να πάρεις το τίμημα και ας μην το καταλάβουν ποτέ... 

Πυρωμένα ασθήματα, λαβωμένα ορισμένες φορές ψάχνουν τρόπο να μιλήσουν και κάνουν υπομονή για αυτό, και ως τότε απλά στήνεις το κόλπο σου αγναντεβόντας τα ακίνδυνα και ελπίζωντας σε πράγματα που αξίζει να πάρεις τα ρίσκα σου... Ρωτάς αν είμαι λυπημένος... Δες στα μάτια μου τι φαίνεται;

Ποτέ δεν πορεύτηκα εν ειρήνη, πάντα τρικυμία εν κρανίο, και φουρτούνες μέσα μου... Μακάριοι όσοι καταφέρνουν να ζούνε με την υποκρισία των λόγων τους και να παίζουν κρυφτούλι πίσω από το δάχτυλο τους, εγώ προσπαθώ να μείνω αμόλυντος από αυτό και απλά να λέω ότι νιώθω, όταν με αφήνουν να το πω...

Εξομολογήσεις κατα συροήν ερωτευμένου που επιστρέφει στο τόπο του εγκλήματος για να μάθει από τα λάθη του... όχι από βίτσιο, αλλά από ανάγκη... Προσπαθώ να δω προς τα που φέγγει για να πάω εν τέλη από την άλλη πλευρά...

Ανεπιφύλακτα αφοσιωμένος στο όνειρο σιχάθηκα τους τυπικά ευγενείς που κρατούν για τα πισώπλατα αυτά που σκέφτονται για σένα, αυτούς που πρόδωσαν τον ίδιο τους τον ευατό, αυτούς που βολεύτηκαν στα εύκολα και αράζουν από στην βολή τους βλέπωντας τα πράγματα απλά να κυλάνε...

Αν μοιραστήκαμε μαζί 10 στιγμές τότε γνώρισες ένα 2% του ευατού μου, αν ήσουν τυχερός να σου φανερώσω τόσο... αν μοιραστήκαμε 1 στιγμή ίσως να είδες το 100% στα μάτια μου και συγνώμη για την ατυχία σου αυτή... Ξέχνα τα λόγια μου, ξέχνα ότι σου είπα, κράτησε μόνο το βλέμμα μου, τις κινήσεις των χεριών μου, τις εκφράσεις του πρόσωπου μου, την σιωπή μου και τους στεναγμούς μου όταν σε βλέπω... Δεν έχω κάτι ανυπέρβλητα μεγάλο να σου δώσω, μόνο κάτι ασύλυπτα μικρό να σου αφιερώσω, κάτι ανθρώπινο όπως τα χάδια μου...

Κάθε κίνηση ανοίγει νέους δρόμους, κλείνει άλλους, και πάμε πάρακατω... μα εγώ, εγώ ποτέ δεν γούσταρα τους δρόμους, τα σταυροδρόμια και κυρίως τις επιτακτικές πινακίδες που σου λένε τι να κάνεις... εγώ πάντα γούσταρα τα μονοπάτια, τις παρώδους και τους παράδρομους με τα γιασεμιά και τα άνθη ή άλλοτε βολόδερνα στα στενάκια ενός μελαγχολικού νησιού παρέα με την υγρασία του τόπου...

Μην υπακούς στα πρέπει της λογικής σου, γίνε επαναστάτης καρδιάς και αν κάποτε ένιωσε κάτι τότε κάνε κάτι... εμένα θα με βρεις στα επόμενα κεφάλαια, απλά γύρισε σελίδα... όλα στην παλάμη σου βρίσκονται, καλά και κακά εκεί θα τα βρεις... εσύ ορίζεις το τρόπο σου, εσύ ορίζεις το χρόνο σου...

Ποτέ τα αντίο δεν ήταν ευκολοχώνευτα, δεν ήταν γκουρμέ, δεν είχαν ποτέ νοστιμάδα που να την αντέχει η κούτρα μου... Αυτονομήθηκα από αυτά και έμεινα μονάχος να λέω αντίο σε στιγμές, σε ανθρώπους δεν το κατάφερα ακόμα.. Άσε με ακόμα να μένω άφωνος με τις πράξεις σου... Και αν δεν συμπορεύτηκες ποτέ μαζί μου τότε δεν με νιώθεις στα σίγουρα, δεν με ένιωσες και δεν θα με νιώσεις..

Κάνε πρόβα το λόγο σου... για μένα βουήζει ήδη στα αυτία μου... οι δικαιολογίες έχουν γίνει το άχτι μου... έλα παράμερα να σου πω τι νιώθω και συγχώραμε αν είναι κάτι το τόσο μεγάλο, ή αν εγώ είμαι τόσο λίγος για το όλο εγχείρημα... Ηδονικός ρεαλισμός του τώρα που θα γελάμε αύριο...

Μνημονεύω το παρελθόν για να διαφέρω στο σήμερα και να πορεύομαι στο αύριο με περισσότερη απαισιοδοξία ώστε να ξαφνιάζομαι αν κάτι από το τότε βρίσκει χώρο στο τώρα και στοχεύει στο μετά...

Χωρίς παρακάλια, χωρίς φωνές, χωρίς ντροπές... μόνο λέξεις καρδιάς, μόνο... Θα λευτερώσω τις σκέψεις μου ή τα αισθήματα μου και έλα να με βρεις να προσπαθήσουμε για το αδύνατο... Ρομαντικά ηλίθιος σε μοναχικές βραδιές τραγουδάω στην περατζάδα μου ρομαντζάδες με φωνή βραχνή από την απογοήτευση και τα δάκρυα...

Από εδώ και πέρα θα δένω συρμάτινο φράχτη γύρω μου για να κρατώ μακριά όσους μπορούν να με πληγώσουν... θα πέρνω μαρκαδόρο και θα μαρκάρω την περιοχή μου ώστε να ξέρεις τα όρια σου... Μπορείς να μου καταλογίσεις τα πάντα, το πεσιμισμό μου, το ηλίθιο ρομαντισμό μου, τον ουτοπισμό μου και τις παραξενιές μου... μόνο για ένα πράγμα δεν μπορείς να μου την πεις, ότι δεν νιάστηκα...

Ψάχνεις για μικρά πράγματα για να πιάνεσαι, το σ'αγαπώ το λες, το σ'αγαπάω το αισθάνεσαι...

Posted in . Bookmark the permalink. RSS feed for this post.

Leave a Reply

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.