Την ταινία αυτή την είδα τυχαία, την διανομή της την είχαν αποκλειστικά τα Seven οπότε είναι δύσκολο να την βρεις αλλού. Όντας φοιτητής με είχε συνεπάρει το θέμα με την πτυχιακή εργασία του κινέζου φοιτητή σχετικά με την φυσική που ανέφερε η περίληψη στο πίσω μέρος του dvd και έτσι την είχα νοικιάσει. Με είχε συναρπάσει είναι η αλήθεια και σήμερα τυχαία μου ήρθε ξανά στο μυαλό. Η ταινία λέγεται DARK MATTER
Την 1η Νοεμβρίου του 1991, εξοργισμένος διότι η διδακτορική του εργασία δεν είχε βραβευτεί, ένας νεαρός φυσικός στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβας ονόματι Γκανγκ Λου άρχισε να πυροβολεί σε μια συνάντηση του τμήματος. Σκότωσε πέντε ανθρώπους και άφησε έναν παράλυτο προτού αυτοκτονήσει.
Στο φεστιβάλ κινηματογράφου του Σαντάνς τον περασμένο Ιανουάριο η ταινία «Dark Matter» (Σκοτεινή Υλη), μια φανταστική ιστορία εμπνευσμένη από τις δολοφονίες στο πανεπιστήμιο, κέρδισε το βραβείο Σλόαν καλύτερης ταινίας που ασχολείται με την επιστήμη ή την τεχνολογία. Την ταινία, το σενάριο της οποίας έγραψε ο Μπίλι Σέμπαρ, σκηνοθέτησε ο Τσεν Σι Ζενγκ και πρωταγωνιστούν η Μέριλ Στριπ και ο Αϊνταν Κουίν. Πραγματεύεται τις περιπέτειες ενός μεταπτυχιακού φοιτητή από το Πεκίνο, του Λιου Ξινγκ, τον οποίο υποδύεται ο Γε Λιου, ο οποίος γράφεται σε ένα πανεπιστήμιο για να σπουδάσει κοσμολογία υπό τον φημισμένο καθηγητή Τζέικομπ Ρέιζερ (Κουίν). Η Μέριλ Στριπ υποδύεται μια ευεργέτιδα του πανεπιστημίου, η οποία είναι παθιασμένη με την κινεζική κουλτούρα και γίνεται φίλη με τους Κινέζους φοιτητές. Ο καθηγητής στην αρχή εντυπωσιάζεται από την εξυπνάδα του Λιου, αλλά στη συνέχεια στρέφεται εναντίον του όταν ο δρόμος που ακολουθεί ο νεαρός είναι αντίθετος με τις δικές του θεωρίες. Τελικά εξαναγκάζει τον Λιου να εγκαταλείψει το πανεπιστήμιο. Ο Λιου πηγαίνει και αγοράζει ένα όπλο.
Παρόλο που ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στη λεγόμενη σκοτεινή ύλη, το θέμα της ταινίας δεν είναι στην πραγματικότητα η επιστήμη. «Είναι η εξουσία σε όλες τις εκφάνσεις της», λέει ο σκηνοθέτης. Στην περίπτωση της ταινίας η σχεδόν φεουδαρχική εξουσία που ασκεί ένας καθηγητής σε φοιτητές του. «Η ταινία αποτυπώνει πολύ πετυχημένα την ατμόσφαιρα που υπάρχει σε ένα επιστημονικό εργαστήριο» λέει ο Μπράιαν Γκριν, φυσικός και μαθηματικός στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και μέλος της κριτικής επιτροπής του Σαντάνς. «Οι μεταπτυχιακοί φοιτητές είναι σαν παραγιοί» λέει ο Μάικλ Τέρνερ, κοσμολόγος στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου. «Είναι απομεινάρι άλλης εποχής – τότε που κάποιος εκπαιδευόταν σε μια τέχνη». Οι επιβλέποντες καθηγητές, εξηγεί, γράφουν τις συστάσεις για τους φοιτητές, αποφασίζουν πότε ένας φοιτητής θα παρουσιάσει τη διδακτορική του εργασία και λαμβάνουν τα εύσημα για την κοινή τους δουλειά. Η Τζάνετ Στεμουέντελ, η οποία διδάσκει φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Σαν Χοσέ, έγραφε πρόσφατα στο μπλογκ της ότι «είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πόσο αδύναμος αισθάνεται ο μεταπτυχιακός φοιτητής απέναντι στον καθηγητή του». Και όπως τονίζεται στην ταινία, το πέρασμα από την ιδιότητα του φοιτητή σε αυτή του νεαρού συναδέλφου είναι γεμάτο εντάσεις και αμφισημίες, ιδίως όταν ο φοιτητής βρίσκεται μακριά από την πατρίδα του και μόλις μετά βίας μιλάει τη νέα γλώσσα.
Η ταινία βασίζεται εν μέρει και σε εμπειρίες του ίδιου του σκηνοθέτη και φίλων του που πήγαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 στην Αμερική με μεγάλες προσδοκίες και είτε χάθηκαν στον δρόμο, είτε βρέθηκαν μέσα σε ένα παιχνίδι εξουσίας με τους καθηγητές τους. «Πολλοί Κινέζοι ήρθαν στα τέλη του ’80. Ποτέ δεν κατάφεραν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην Αμερική που φαντάζονταν και σε αυτή που βίωσαν» λέει ο κ. Τσεν. Επιπλέον η ταινία εσκεμμένως απομακρύνεται από την πραγματική ιστορία του Γκανγκ Λου, εν μέρει από σεβασμό για τις οικογένειες των θυμάτων. Μια μικρή αλλαγή είναι ότι ο φοιτητής σπουδάζει κοσμολογία και όχι φυσική. Η αναφορά στη σκοτεινή ύλη έχει πολλές μεταφορικές σημασίες για τον κ. Τσεν, μεταξύ των οποίων και η διαφορά μεταξύ Ανατολής και Δύσης. «Στην κινεζική κουλτούρα» εξηγεί, ο πλέον σημαντικός κόσμος είναι αόρατος και απροσδιόριστος. Εδώ, τα πάντα είναι υλικά, πρέπει να αποδειχθούν».
Εκμετάλλευση και προδοσία
Μια σημαντικότερη αλλαγή ήταν ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή. Στην ταινία ο Λιου είναι πιο χαρούμενος και κάνει περισσότερη παρέα με τους γύρω του, μάλιστα φλερτάρει μια σερβιτόρα, σε αντίθεση με τον μελαγχολικό και απομονωμένο Γκανγκ Λου. Στην πραγματικότητα ο «κακός» είναι ο καθηγητής, ο οποίος εκμεταλλεύεται και στη συνέχεια προδίδει τον φοιτητή του.
Το τέλος της ταινίας έρχεται απότομα και πράγματι είναι σκοτεινό. Στην ιστοσελίδα του περιοδικού Variety ένας θεατής παραπονέθηκε ότι η βία που ξεσπάει στο τέλος δεν δικαιολογείται από την εξέλιξη της ταινίας.
Ο κ. Τσεν δηλώνει ότι ήθελε να περιγράψει την ιστορία της απογοήτευσης του Λιου Ξινγκ χωρίς απαραιτήτως να υποδείξει κάποιον φταίχτη.
