Ο καιρός δεν μου κάνει τα κέφια, ακόμα ζέστη έχουμε εδώ στο "τέρμα Θεού, αφετηρία Αλάχ" νησί μας. Οι μέρες κυλάνε νωχελικά και αντίστροφα μέχρι να επιστρέψω. Τελικά κατέληξα πως ο χειμώνας είναι η εποχή που μου ταιριάζει. Δένει με την μελαγχολία μου. Από την άλλη το διάβασμα ποτέ δεν ταίριαξε με το εγώ μου γιατί θεωρούσα μάταιο να διαβάσω κάτι που δεν έχει σχέση με ποίηση, μουσική ή ιστορία μιας και μετά θα το έσβηνα από την μνήμη μου, εγωιστικό από μια άποψη.
Ώρες ώρες θα ήθελα να ήταν όλα πολύ πιο απλά, και ίσως να είναι και να μην το βλέπω... Σκέψου να ήταν όσα θέλεις κάτι σαν τα πλαστικά παπάκια στο κλασσικό παιχνίδι στο λούνα παρκ, που τα πιάνεις με το αγκίστρι και κερδίζεις το αντίστοιχο δώρο. Για άλλους είναι μια βόλτα με το τρενάκι και για άλλους το σπίτι του τρόμου. Το θέμα είναι να βρεις την θέση στου στο feng sui του χώρου τελικά.
Πολλοί νομίζουν πως το πιο δύσκολο είναι να μην σε καταλαβαίνουν οι γύρω σου, άλλοι να μην καταλαβαίνεις εσύ τους γύρω... μάλλον το πιο δύσκολο είναι να μην καταλαβαίνεις εσύ τον εαυτό σου.
Τελευταία νιώθω ευτυχισμένος, χωρίς κάτι το τεράστιο να συμβαίνει, απλά ζω όμορφα. Νιώθω ευτυχισμένος όταν ονειρεύομαι λιγότερα από όσα θα ήθελα να ήμουν ελεύθερος να ονειρευτώ. Ισορροπώντας ανάμεσα στο παρόν και στο μέλλον πρέπει να μάθω να ονειρεύομαι βραχυπρόθεσμα και να κρύψω τις λέξεις μου για τα μεγάλα κάτω από το χαλάκι της εξώπορτας του μυαλού μου, και ενίοτε και της καρδιάς μου.
Γλυκοχαράζει σε λίγο και θα βγω για ένα πρωινό περίπατο. Όσο πιο νωρίς είναι τόσο πιο όμορφη είναι η μουσική της θάλασσας. Οι ψαράδες ξεπλέκουνε τα δίκτυα και εγώ στέκομαι να τους κοιτώ με μια δόση ζήλιας για την απλότητα της ζωής που ζούνε. Ακούγοντας τους να μιλάνε δείχνουν άνθρωποι ευτυχισμένοι και ας παλεύουν κάθε μέρα για το μεροκάματο, το βλέπεις στα μάτια τους.
Σταμάτησα να αναζητώ φαιά ουσία στην ματαιότητα των υλικών. Τα ομορφότερα πράγματα στην ζωή τελικά δεν είναι πράγματα. Στα ψευδώνυμα που ανταλλάσσαμε στο δημοτικό, στις συζητήσεις στα πάρκα ως τα χαράματα, στα ραβασάκια στο γυμνάσιο, στην μπάλα στις αλάνες, στον πρώτο έρωτα, στην πρώτη μας φορά... τότε ένιωθα ευτυχία, και όχι όταν πήρα τον Pentium4 ούτε όταν πήραμε 32άρα τηλεόραση σπίτι.
Πριν ένα μήνα όταν ήμουν στο πατρικό: Ο αδερφός μου μπουσουλάει, ανοίγει την πόρτα του ψυγείου και μου δείχνει τους χυμούς... Παίρνω το μπιμπερό και του βάζω Πορτοκάλι... αρχίζει την γκρίνια... θέλει κοκτέιλ, να του βάλω από όλους τους χυμούς που υπάρχουν στο ψυγείο... το γεμίζω, του ζητάω να κλείσει το ψυγείο και μετά του δίνω το μπιμπερό... σκάει ένα χαμόγελο απίστευτο... πόσο εύκολα ήταν τα πράγματα σε αυτή την ηλικία, και πόσο όμορφα...
Χθες η μάνα μου στο τηλέφωνο μου έκανε παράπονα...
-5 χρόνια φοιτητής, τόσες εξεταστικές μια φορά δεν σε άκουσα αισιόδοξο, όλα καλά θα πάνε
-Άντε να δούμε ρε μάνα...
-Ρε γέλα λίγο, αν σε κάθε δυσκολία είσαι έτσι...
-Καλά, γελάω.
Έκλεισα το τηλέφωνο. Πρέπει να γίνω λίγο πιο αισιόδοξος... στην ζωή... και σε ένα φανταστικό διάλογο...
-"Ένα ερωτικό δωμάτιο παρακαλώ"
- "Δίκλινο;"
-"Όχι, τρίκλινο, είμαι αισιόδοξος άνθρωπος"
