Συντόμευση σε link μιας μεγάλης απώλειας...

Προσπαθώντας να εντάξω τις φιλοδοξίες μου σε περιορισμένα πλαίσια, να δαμάσω την αφέλεια μου, να παλέψω με τα αισθήματα μου περιορίζοντας την εκφραστηκότητα τους και εν τέλη να επιβιώσω, βιώνω τις τελευταίες 15-20 μέρες ένα από τα πιο κωμικοτραγικά soundtrack των τελευταίων 23 χρόνων της τωρινής ζωής μου. Ίσως απλά γεννηθήκαμε για να ομορφαίνουμε μικρά λιμανάκια, ίσως οι υψηλότερες κορφές να μην είναι γραφτό να κατακτηθούν από εμάς...

Μέσα από το παράτολμο εγχείρημα του να είσαι χιουμουριστικά κοινωνικός και ταυτόχρονα να προσπαθείς να μετριασεις την θλίψη και την μελαγχολία σου συνεχίζω να ακούω αυτό το τραγέλαφο soundtrack άλλωτε κλείνωντας τα αυτιά και άλλωτε ρουφώντας κάθε στίχο του. Δεν παίρνω στα σοβαρά τον ευατό μου, δεν παίρνω στα σοβαρά κανέναν, και κρυφογελώ όταν οι άλλοι κάνουν σχέδια...

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα μεγαλεπίβολα πράγματα που κρύβουν μια δόση έπαρσης και άλλη μια δόση σνομπισμού προς τα απλά, τα μικρά. Έτσι ποτέ δεν γούσταρα τους χαρακτήρες των Marvel-Capcom. Οι ήρωες μου κινούνται καθημερινά με λεωφορείο, δουλεύουν δεκάωρο, γράφουν μουσικές σε υπόγεια, πηγαίνουν σε πορείες, και άλλωτε τα λέμε και στο msn... τι λίγος θα πεις... όχι απλά πιστεύω ότι μπορώ πιο εύκολα να προσεγγίσω αυτούς τους λίγους από τον κύριο που πετάει ιστούς από τα χέρια του ή τον άλλο που κυκλοφορεί με μια κάπα στην πλάτη, ένδειξη παντελής έλειψης γούστου...

Δεν φοβάμαι τα όνειρα του ύπνου, αυτά είναι άλλωτε αστυνομικά θρίλερ όπου με κυνηγάει κάποιος της μαφίας και άλλωτε ταινίες με ροζ περιεχόμενο... Τα όνειρα του ξύπνιου φοβάμαι, εσένα φοβάμαι... και ότι μου αρέσει το φοβάμαι περισσότερο... φοβάμαι μην με κράτησες ή μην με κρατήσεις πάνω από την γη περισσότερο από όσο αντέχω...

Πιο παγκάκι θα στεγάσει και σημέρα τις σκέψεις... και σε ποιόν άμοιρο που είχε την ατυχία να γεννηθεί μαλάκας θα ξεσπάσω και σήμερα... Μπα όχι... σήμερα έκανα μια από τις πιο ουσιαστικές συζητήσεις που έχω κάνει ποτέ, άξιζε... πάμε παρακάτω...

Την ουσία της στιγμής την καταλαβαίνεις στην μετέπειτα νοσταλγία της ανάμνησης της... αν σε πονάει ή σε ομορφαίνει τότε άξιζε, αλλιώς απλά συνέβη, άστην να πάει παρακάτω, ίσως γυρίσει και σε βρει και ανταμώσεται ξανά... Πονάνε τα γαμημένα τα βράδια και προσπαθείς να ξεχνιέσαι με ταινίες, μουσικές και κλάμματα... ξυπνάς χαράματα, περπατάς πάνω κάτω... πίνεις καφέδες και προχωράμε...

Τα σπουδαιότερα δεν τα είδα ποτέ σε κουβέντες μεγάλες, μα σε κάτι μισόλογα.. στα μουρμουρητά λέγονται τα μεγάλα... Αυθάδεια από μέρος μου να αμφισβητώ τις προθέσεις του καθενός, μα αν με ένιωσες ποτέ έστω λίγο θα καταλάβεις ότι αυτό είναι μέρος του εγώ μου...

Έγινες θέμα στα τραγούδια μου, λέξεις στα κείμενα μου, δάκρυα στα χαράματα μου, ουσία στα μουρμουρητά μου... εγώ ίσως απλά ένα ευφάνταστο καρτ-ποσταλ μιας ανούσιας μικρής στιγμής της ζωής σου...

Οι πρωινές πνοές και τα χνώτα στο τζάμι μου θυμίζουν να ελπίζω... Ίσως φτιάξω και εγώ τον "Μέγα Ανατολικό" μου σαν τον Εμπειρίκο και το στείλω να βρει την άκρη του κάποια μέρα, ως τότε θα είμαι όμως σε αυτό εδώ το μικρό λιμάνι, και πρέπει να τα καταφέρω, και αυτό από μόνο του βάρος μεγάλο είναι...

Τα ριζικά μας κανείς δεν έμαθε πριν δει το τέλος του, χρόνια τώρα, και αν κάτι ξέρεις από το δικό μου τέλος μην μου το φανερώσεις, άσε με να μετρώ ως το εκατό όπως τότε που είμασταν μικρά και παίζαμε κρυφτό στην γειτονιά, άσε με να ανακαλύψω μόνος το τέλος του παιχνιδιού...

Υπάρχουν στιγμές που ένα χαμόγελο έρχεται και με βρίσκει, άσχετες στιγμές... από αναμνήσεις ή από φαντασιώσεις... εικόνες... η γιαγιά να σταυροκοπιέται για κάποια αταξία μου... αστεία μέσα στην τάξη... έρχονται και ξεμπαρκάρουνε την θλίψη μου... να΄ναι καλά... όπως καλά να είναι και όλοι αυτοί που είναι ακόμα εδώ, ή ήρθαν πρόσφατα εδώ...

Μέσα στην ανίατη ξαγρύπνια μου συνεχίζω να λιβανίζω όσα δεν γούσταρα ποτέ μου... 23 χρόνια θητείας το μόνο όπλο που έμαθα να κρατώ είναι αυτό της πένας μου, με αυθάδεια αλλάζω διαδρομές και βαδίζω προς τα εκεί που ποτέ δεν τόλμησες, προς τα εκεί που σου έδειξε ο δείκτης όχι του χεριού αλλά της καρδιάς σου μα προτίμησες να βάλεις την πυξίδα της λογικής σου πάνω από όλα... οι φοβίες σου γίνανε προκρούστης των ονείρων σου και δεν τόλμησες να ρισκάρεις ένα κομμάτι από το εγώ σου... διάσπαρτα μικροσκοπικά "γιατί" γυροφέρνουν τις σκέψεις μου... διάσπαρτα μεγαλοπρεπή "επειδή" ψάχνουν να δώσουν απολογητική συνέντευξη... μα τι σημασία έχει... ορνιθοσκαλίσματα, κολυβογράμματα στίχων βρίσκουν την θέση τους πάνω στα τάστα και η μελωδίες πονάνε όσα ποτέ ερωτευτήκαμε... και εσύ όσο μακριά και αν είσαι, και αυτό το μακριά μην το γεμίσεις με συντεταγμένες, όσο μακριά και αν είσαι συναισθηματικά, κάνε μια απόπειρα να με νιώσεις... μου το χρωστάς ρε γαμώτο... Ώρες ώρες ελπίζω όλο αυτό να είναι μια μπλόφα για να δεις τι έχω στο νου μου... η μαλακία είναι ότι δεν έχω νου... μόνο καρδιά που άσους δεν κρύβει... μόνο όνειρα που παίζουν με ανοιχτά χαρτιά... Κουκουλώνομαι κάτω από βαριές κουβέρτες και πιο βαριές σκέψεις και ανελέητα προσπαθώ να  βρίσκω τον θησαυρό μου... Μέχρι που οι σκέψεις ξεχαρβαλώνουν και το μόνο που μένει είναι ένα μικρό κενό, συντόμευση σε link μιας μεγάλης απώλειας... ή μιας ελπίδας για κάτι καλύτερο...

Posted in . Bookmark the permalink. RSS feed for this post.

Leave a Reply

Search

Swedish Greys - a WordPress theme from Nordic Themepark. Converted by LiteThemes.com.