Αβρααμάκης

Πόσες φορές κάθησες στην καρέκλα του γραφείου σου κοιτώντας το απέναντι τοίχο, ζωγραφίζωντας με το μυαλό σου εικόνες στον άσπρο καμβά του? Εγώ άπειρες. Αγάπες παλιαίες, αγάπες νοπές, στιγμές παιδικές, μέρες από διακοπές ή εκδρομές, στιγμές στιγμές στιγμές...έχουν περάσει χιλιάδες πράγματα από το ξεροκούτι μου και έχουν κάνει την σκέψη μου χρονολεωφορείο ταξιδεύωντας με πίσω στο παρελθόν. Ένα πρωϊνο που με βρήκε ξενυχτισμένο με ένα στυλό και ένα χαρτί, μια σκέψη βυθισμένη σε ένα μπουκάλι ή εκείνο το τσίγαρο που έκανα για χάρη κάποιας, μια συζήτηση με την θάλασσα καθισμένος στον φάρο, η απόλαυση του ανέμου που με χαιδεύει, ερωτικές περιπέτειες μέσα στο αμάξι και άλλες πιο καυστικές για να αναφέρω...όλα μπορούν να αποτυπωθούν πάνω στον άσπρο τοίχο. Και αν ταξιδέψεις και εσύ μια αφέγγαρη βραδύα σε ένα άσπρο τοίχο θα έχεις να πεις πολλές ιστορίες πίστεψεμε, τώρα θα μου πεις γιατί αφέγγαρη βραδυά...γιατί αν έχει φεγγάρι τι να τον κάνεις τον άσπρο τοίχο, σήμωσε προς τον ουρανό, έχει πολλά να σου δείξει, εκεί είναι κρυμμένη όλη η μαγεία. Και αν μοιραστείς την θέα αυτή με κάποιον τότε όλα γίνονται ακόμα πιο μαγικά...αυτό και αν είναι μαγεία. Και από ότι δεις κράτα τα ομορφότερα, κάντα ζωγραφιά, κάντα ποιήμα, κάντα τραγούδι, κάντα αγάπη... σίγουρα κάτι όμορφο θα βγει. Μα μην καυχίεσαι ότι όλα τα είδες έχει ακόμα πολλά να δεις στον άσπρο τοίχο, πολλά ακόμα να του ζωγραφίσεις... και αν σου την σπάνε οι άσπροι τοίχοι πάρε χρώμα και άλλαξτους, αυτό έκανα εγώ...μέχρι και το δώμα μου είχα βάψει και κόντεψε να πάθει καρδιά η μάνα μου, και ας ήξερε ότι για μένα έτσι είναι τα όμορφα. Ψάξε και εσύ τα όμορφα σου στον άσπρο τοίχο και αν θες άστα σχόλιο να τα μάθω και εγώ...


Famous Quote: Πρέπει να είσαι η αλλαγή που εύχεσαι να δεις στον κόσμο.

Song of the moment: Active Member - POEMA

Lyrics:


Στίχοι: B.D Foxmoor
Μουσική: Active Member
Πρώτη εκτέλεση: Active Member

Όταν γεννιέται ένα τραγούδι κάτι πάντα ν’ αλλάζει,
κάποιο μάγεμα να ρίχνεται ν’ αρπάζει
τ’ άσπρο χαρτί και τη φωνή σου,
τέντωσ’ τα αυτιά, και την καρδιά σου άκου, κι ανοίξου
στ’ απλόχωρο, κράτα απ’ το σύμπαν το στενόχωρο
μόνο το δρόμο, ν’ αγγίζεις χώμα πρόσφορο.
Ψάξε να βρεις τη σκέψη σου κι ύστερα ζήσε,
την κάθε λέξη ακάλεστη κι αν είναι ρίξε
σα σφαίρα μες στη νύχτα·
γράφε κι ας στέγνωσε η πένα απ’ τη νύστα.
Μην περιμένεις τη μούσα σου κι απόψε να ’ρθει
γράψε μονάχος κι εκείνη αν έρθει να βρει
ποίημα αφτιασίδωτο, σιγοτραγουδημένο,
θαύμα μικρό, δικό σου, κομμένο και ραμμένο
όχι να γίνει άλλο ένα τραγούδι αγάπης,
αλλά μουρμούρα, μουγκρητό του ονείρου κι εφιάλτης.

Poema θα πει μεγάλη φυγή,
σκοπός, τέρμα, γνώση, φαντασία, οργή.
Θα πει τραγούδι κι ονείρου ξόδεμα,
θα πει παιχνίδι μες στις λέξεις, το χρυσό κομπόδεμα,
στίχοι με νόημα ή μεθυσμένοι που ξεπηδούν από πληγή ματωμένη.
Δεν είναι απλά μια γνώμη, σκέψου και πάψε να ρωτάς
- κάλλιο λιθάρι λένε παρά τα λόγια στην τύχη να πετάς.
Είν’ το αποκούμπι μου, στην περηφάνια σφήνα
κι ένα ψέμα περίσσιο με την αλήθεια σουρντίνα,
είν’ το παράξενο, αν θυμάσαι, αηδόνι
που μου σφυρίζει τις λέξεις κι ο στίχος τελειώνει.
Γι’ αυτό όταν πια ό,τι γράφεις σ’ αφήνει,
ακούς μια πόρτα ν’ ανοίγει να κλείνει
κάποιος μπήκε ή έφυγε κι άκρη για να βρεις,
διάβασε το και θα καταλάβεις.