Αβρααμάκης

Η απελπισία της εξεταστικής τρέχει έναν random αλγόριθμο που παράγει τυχαίες δόσεις βαρεμάρας στο κορμί μου... Το μουντιάλ προσφέρει θέαμα αντάξιο με αυτό του αγώνα του Φοίνικα Σύρου με το Καρλόβασι Σάμου, τραγικό... Ο Freddo Capuchino ζεσταίνετε σε χρόνο ρεκόρ καθώς η ζέστη τείνει στο άπειρο... και εγώ ακόμα εδώ ελπίζω. Τα βράδια κοιμάμαι με τον εφιάλτη ότι κάποιος αφρικάνος θα με ξυπνήσει φυσώντας την βουβουζέλα του στα αυτία μου και το πρωί ξυπνάω με την ελπίδα ότι ξημέρωσε Ιούλιος και τέλειωσε η εξεταστική... Μέχρι που αντικρίζω τον πάκο με τις σημειώσεις στο γραφείο, βυθίζομαι σε ένα πρωινό καφέ, κάνω το καθιερωμένο περπάτημα της απελπισίας στο λιμάνι, τρώω μπαγιάτικο ψωμί για πρωινό... και όμως ακόμα ελπίζω. Ευελπιστώ ότι μια μέρα θα φύγω από εδώ... και μετά θα ξαναγυρίσω... και μετά θα ελπίζω ξανά να φύγω... εγκλωβισμένος σε ένα κατευθυνόμενο γράφημα με κύκλους και βάρη κάθε ακμής την βαρεμάρα της κάθε ημέρας... Κάνω ζάπινγκ στα κανάλια θαυμάζοντας το κουράγιο τους να τσακώνονται, δεν βαριούνται άραγε... κοιτώ τον ουρανό, όχι για να δω τον "Ταξέρωόλα" αλλά μπας και δω κάνα συννεφάκι να προσευχηθώ στον "ΚάνωΠωςΤαΞέρωΌλα" μπας και βρέξει... και εγώ ακόμα ελπίζω. Ελπίζω να καταπολεμήσω την βαρεμάρα μου χτυπωντας 16 pads, χωμένος ανάμεσα σε στοίβες samples ρυθμίζωντας περίεργα vst... σε ένα κόσμο που βαριέμαι και να ελπίζω.