Τις τελευταίες μέρες με αφορμή την εξεταστική στριφογυρίζει στο μυαλουδάκι μου η σκέψη της φυγής, όχι της φυγής με την έννοια ότι θέλω να φύγω… με την έννοια ότι κάποτε θα αναγκαστώ να φύγω από το μικρό λιμάνι εδώ στην άκρη της περιπέτειας μου. Σήμερα λοιπόν σκαλίζοντας κάτι βιβλία έπεσα πάνω σε ένα ποίημα του Ρίτσου… παραθέτω παρακάτω ένα απόσπασμα:
Αποχαιρετιστήρια χρώματα των δειλινών. Καιρός να ετοιμάσεις τις τρεις βαλίτσες – τα βιβλία, τα χαρτιά, τα πουκάμισα –… Εγώ τις λίγες μέρες που μας μένουν ακόμα θα ξανακοιτάξω τους στίχους που έγραψα Ιούλιου και Αύγουστο, αν και φοβάμαι πως τίποτα δεν πρόσθεσα, μάλλον πως έχω αφαιρέσει πολλά, καθώς ανάμεσα τους διαφαίνεται η σκοτεινή υποψία πως αυτό το καλοκαίρι με τα τζιτζίκια του, τα δέντρα του, τη θάλασσα του, με τα σφυρίγματα των πλοίων το στα ένδοξα λιογέρματα… και με την υποκριτική ευσπλαχνία του, θα είναι το τελευταίο.
Ο Ρίτσος έγραφε σε διάφορα μέρη που κατά καιρούς έζησε, στην Αθήνα, στον Κάλαμο,στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Παρθένι της Λέρου, όμως τι σύμπτωση αυτό ήταν γραμμένο εδώ, και στην δική μου μικρή πατρίδα, και στο δικό μου τελευταίο καλοκαίρι, ήταν γραμμένο στο Καρλόβασι της Σάμου. Το τελευταίο μου καλοκαίρι έρχεται, η σκοτεινή υποψία του ποιητή έγινε και δικιά μου…
