Αβρααμάκης

Μπήκε ο Σεπτέμβρης βροχερός όπως θα έπρεπε να μπεί... . Οι στάλες τις βροχής πάνω στο τζάμι πάντα μου φέρνουν μια μελαγχολία αλλά γεννάν και μια δημιουργικότητα και μια διάθεση να κάνω πράγματα... Ελπίζω αυτό το χειμώνα να μην με πιάσει η θλίψη μου και ταλαιπωρήσω ανθρώπους με το μανιοκαταθλιπτικό σύνδρομο μου να αναλύω τα πάντα σε απελπιστικό βαθμό και να ψάχνω ψεγάδια.

Τον γουστάρω τον χειμώνα, σκουφάκια, φούτερ και χουχούλιασμα κάτω από την κουβέρτα... Κάστανα στο τζάκι όταν είμαι στο πατρικό, οικογενειακές συγκεντρώσεις, ταινίες με φίλους... Βιβλία, κιθάρα και τα βινύλια μου... Δεν έχω κατασταλάξει πια εποχή μου ταιριάζει περισσότερο... Το καλοκαίρι μου έχουν συμβεί τα καλύτερα πράγματα στην ζωή μου ενώ το χειμώνα έχω μεγαλύτερη όρεξη για δημιουργικότητα... γράφω στιχάκια, ζωγραφίζω, ηχογραφώ...

Συνήθως είναι η εποχή που κρίνω τους ανθρώπους, σε εξαντλητικό βαθμός, συμπεριφορές, τρόπους, στυλ... τα πάντα. Βλέπω ποίος μου ταιριάζει, σε ποιον ταιριάζω...και πάμε παρακάτω. Κάποιοι πρέπει να μείνουν, κάποιοι πρέπει να 'ρθούν και κάποιοι πρέπει να φύγουν... Σκληρό ακούγεται αλλά έτσι είναι.

Έχω ένα κουτί που κρατάω φωτογραφίες, δώρα, γράμματα... από φίλους και έρωτες. Κάθε πρώτη Σεπτέμβρη ξεκολλάω από τον τοίχο φωτογραφίες από φίλους που χάσαμε επαφή το καλοκαίρι ή από έρωτες που πέθαναν και τα βάζω στο κουτί. Το κακό στην όλη διαδικασία είναι ότι κοιτώντας μερικές από τις φωτογραφίες αυτές μουσκεύω τα μάτια μου... Δάκρυα. Όχι από νοσταλγία, ότι φεύγει πρέπει να το αφήνουμε πίσω και να προχωράμε αλλά όπως και να το κάνεις υπάρχει ένα γαμημένο "Γιατί;" που κρέμεται στα χείλη. Αλλά οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι συμβάσεις αορίστου χρόνου... μάλλον κάτι σαν stage είναι.

Ξέρεις πιο χρόνο σιχαίνομαι περισσότερο... Το συντελεσμένο μέλλοντα... Θα έχω αγαπήσει, θα έχω πονέσει, θα θα θα.... αφήνει υποσχέσεις που ποτέ δεν εκπληρώνει. Πάντα ήμουν ερωτευμένος με ρήματα σε χρόνους ενεστώτες... Είναι κάτι σαν την παροιμία "Κάλιο 5 και στο χέρι, παρά 10 και καρτέρι...". Δώσε μου ότι μπορείς τώρα, όσο λίγο και να είναι... μην μου δίνεις υποσχέσεις για το μέλλον, είμαστε πολύ μικροί για να το προβλέψουμε και ακόμα μικρότεροι για να το σχεδιάσουμε.

Η αφοσίωση της μελαγχολίας μου τις βροχερές μέρες πρέπει να είναι από τις πιο πιστές σχέσεις που έχω με οτιδήποτε... η οποία μεγαλώνει όταν είμαι στο φοιτιτικό το σπίτι ξέρωντας ότι δεν πρόκεται να ακούσω βηματισμό έξω από την πόρτα του δωματιού μου, ούτε τον αδερφό μου να με φωνάζει με την παιδική φωνούλα του να παίξουμε, ούτε την μάνα μου να με καλεί να κατέβω στον κάτω όροφο γιατί το φαΐ είναι έτοιμο. Είναι επίσης η εποχή που η οργή μου πνέει τα μένεα για πολλούς από τους γύρω μου κάθε φορά που νιώθω ότι βηματίζω σε μονοπάτια ηλιθίων.

Μακρηγόρησα και ίσως ξέφυγα παρασάγγας από αυτό που ήθελα να πω... "Καλό μήνα"

Υ.Γ.: Όπως σου είπα είσαι ότι καλύτερο έχω πάθει, και ελπίζω να γίνεις το χειμώνα που έρχεται ο δολοφόνος της θλίψης μου... εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου αφιερώνω  ομοιοκαταληξίες, μελωδίες και κείμενα... Να σε παίρνω τηλέφωνο, να σου στέλνω μυνήματα και να δακρίζω κάθε φορά που θα κλείνουμε την video-κλίση στο MSN... Εσύ αρκεί απλά να είσαι εσύ.

Soundtrack of the day: