Είναι 2:30 και αποφάσισα να γράψω μερικές σκέψεις. To aircondition έχει κατεβάσει την θερμοκρασία δωματίου τόσο που από μπύρα λέω να το γυρίσω σε κονιάκ, αλλά όχι τόσο όσο παγωμένος νιώθω μέσα μου. Καιρό είχα να γράψω κάτι στανάχωρο τώρα που το σκέφτομαι. Σαν αποδημιτικό πουλί νιώθω και αυτό το δάκρυ έχει κολήσει στο μάτι μου και δεν λέει να κυλήσει, με βασανίζει ώρα τώρα, όση ώρα με βασανίζουν και αυτές οι δόλιες οι σκέψεις που κρύβουν ένα άρωμα πεσιμισμού μέσα τους. Πόση καρδιά να πάρω μαζί μου και πόση να αφήσω πίσω, αυτή που θα πάρω μαζί θα μου είναι αρκετή για να τα βγάλω πέρα και αυτή που θα αφήσω εδώ θα είναι αρκετή για να με θυμούνται άραγε. Τελειώνει και ο Αύγουστος και μια δόση μελαγχολίας θα με βρει... αυτή την φορά ελπίζω να είναι γλυκιά μελαγχολία.
Προβλέπονται δύο δύσκολες μέρες προσαρμογής, με λίγο ποτό, λίγα δάκρυα, μερικές φωτογραφίες και πολλές θύμισες από τον απόηχο του καλοκαιριού. Θα προσπαθήσω να το παλέψω με όσα όπλα έχω... τι όπλα δηλαδή νεροπίστολα της συμφοράς, ξύλινα σπαθιά. Θα μου πεις δεν είναι σερνικά πράγματα αυτά, και τι είναι ρε μαλακά αντρίκειο να πνίγεις τα συναισθήματα σου;
Όχι δεν θέλω να με τραβήξεις από το μανίκι, ούτε να μου πεις δεν πειράζει, ούτε να αφήσεις κάποιο σχόλιο, ούτε τίποτα. Να παγώσεις το χρόνο θέλω, γίνεται; Γάμησε το δεν γίνεται. Με βρήκαν οι βλασφημίες μου απόψε και αμολάω βρισιές, συγχώρα με.
Το καλό είναι ότι η θάλασσα δεν κουράζεται, θα είναι εκεί όταν την χρειάζομαι και η κιθάρα μου ακόμα με ανέχεται. Θα γράψουμε παρέα κάνα δύστυχο θα της πω τους καημούς μου και αυτή θα αναστενάζει από το άθλιο παίξιμο μου, αλλά τόσα χρόνια ανέχεται τα κουσούρια και τα φάλτσα μου. Βάστα λίγο ακόμα μπας και βρούμε την άκρη.
Εκεί που σκοτεινιάζει θα έχει τόση ερημιά, ένα πικάπ, μερικούς φίλους και κάποια βιβλία. Και ο γείτονας, ο φοιτητής που βρίσκεται στο δίπλα διαμέρισμα ίσως και αυτός να ακούσει και να νιώσει πιο πολύ από τον καθένα τι νιώθω.
Εγώ το θα συνεχίζω να γράφω, να ελπίζω και να ονειρεύομαι. Θα γράφω στιχάκια, θα λέω αστεία άλλοτε πετυχημένα και άλλοτε κρύα, θα περιμένω μια κλήση ή θα παίρνω εγώ και θα μετρώ αντίστροφα τις μέρες μέχρι σαν αποδημιτκό πουλί να γυρίσω σε μέρη ζεστά. Εσύ... εσύ απλά φτάνει να είσαι εκεί... για να μου δώσεις όχι όσο ζέστη ποθώ αλλά όσο ζέστη αντέχω.
(Γαμημένα λόγια μεθυσμένα που λέει και ο Χρήστος, ας πάω καμιά βόλτα γιατί δεν βλέπω να κοιμάμαι έτσι και αλλιώς)
ξερω καλα αυτο το βασανιστικο συναισθημα με το κολλημενο δακρυ.
ΑπάντησηΔιαγραφήνα σε ρωτησω κατι μονο θελω...
τα αποδημητικα πουλια οταν επιστρεφουν,γυρνουν στις φωλιες τους;
Kολλημένα δάκρυα και στίχοι δίπλα στην θάλασσα μου θυμίζουν ενα καλοκαίρι πριν πολλά χρόνια.Εκεινο το καλοκαίρι που σηματοδότησε την αλλάγή , εκείνο το καλοκαίρι που αποφάσισα ότι δεν θα επιτρέψω ποτέ σε κανένα να μου πει ξανά "Δεν είσαι αρκετα..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τότε στα περίεργα βράχια του Φαλήρου ,υπήρξαν μη αρσενικές συμπεριφορές και πολλά τσιγάρα και γέμισε το πρόσωπο υγρα και ένιωσα ότι σκίζονται τα πάντα μέσα μου αλλά βγήκα από ολο αυτό πολύ πιο δυνατός ...
'Ετσι συμβαίνει δυστυχώς πάντα προτού φτάσεις στο στόχο πρέπει κάτι ή κάποιος να σου fuck λιγάκι τα μέσα σου - για το καλό μας φυσικά...
Άννα νομίζω τα αποδημητικά όταν επιστρέφουν ψάχνουν να βρουν τις παλιές φωλιές τους χωρίς να είμαι και σίγουρος.
ΑπάντησηΔιαγραφήEvil, πάντα βγαίνουμε πιο δυνατοί από τέτοιες καταστάσεις, όπως λέει και το τραγούδι "Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό"